το βάζω εδώ γιατί δεν έχει βγει ακόμα στις ελληνικές αίθουσες, νομίζω
η περιγραφή του imdb ότι είναι θριλερ , είναι λάθος . Αν το δείτε σαν κωμωδία με λίγα στοιχεία θριλερ θα σας αρέσει
Μην χαλάσετε φράγκο για να την δείτε στους κινηματογράφους , όμως
Μια μέτρια ταινία , με αρκετές στιγμές χιουμορ και 1-2 σκηνές που ο Nic Cage μου άρεσε
The Shape of Water σήμερα.
Έτσι απλά η καλύτερη ταινία του Del Toro. Για την ακρίβεια έχω την εντύπωση πως αυτή είναι η ταινία που πάντα ήθελε να κάνει αλλά μόλις τώρα τα κατάφερε να της δώσει την μορφή που ήθελε. Όπως όλες οι ταινίες του έτσι και εδώ ο σκηνοθέτης κάνει μια ταινία που αποθεώνει το διαφορετικό, πάντα αυτό έκανε και όπως όλα δείχνουν πάντα αυτό θα κάνει. Όλες οι ταινίες του ήταν ένα love story για το διαφορετικό. Εδώ δίνει ακριβώς αυτό λοιπόν, μια τολμηρή, ερωτική, ρομαντική ιστορία μεταξύ δύο διαφορετικών πλασμάτων.
Προσωπικά όχι μόνο δεν είδα καμιά επιτήδευση (Lupin, my man, εδώ διαφωνώ όσο δεν πάει όμως) αλλά είναι η πρώτη φορά που μια ιστορία του Del Toro κύλησε τόσο αβίαστα. Η αφήγηση ναι είναι συμβατική αλλά ακόμα και εκεί θα τον δεις να ξεφεύγει που και που σε κάτι διαφορετικό, όπως η υπέροχη ασπρόμαυρη μιούζικαλ σκηνή που είναι από τα ομορφότερα πράγματα που έχω δει ever ας πούμε . Διατηρεί άλλωστε την οικονομία αφήγησης των παλιών monster movies, όλα γίνονται σχετικά γρήγορα αλλά χωρίς σε κανένα σημείο να νιώθεις ότι η ταινία χάνει τον προσανατολισμό της. Το Shape of Water άλλωστε θα μπορούσε άνετα να είναι sequel στο Creature from the Black Lagoon αλλά από την μεριά του πλάσματος αυτή την φορά. Εδώ τα “τέρατα” πιάνουν τους πρωταγωνιστικούς ρόλους και δίνουν μοναδική παράσταση.
Επιρροές από Ζενέ δεν μπορώ να πω ότι είδα και τόσο. Ίσως λίγο στην μουσική, άντε 1-2 σκηνές αλλά όχι αντιγραφή. Νομίζω περισσότερο μπορούμε να μιλάμε για κοινές επιρροές και όχι κάτι άλλο.
Ερμηνείες, σκηνοθεσία, φωτογραφία, μουσική σε άλλο επίπεδο. Μάλλον ξεχώρισα Sally Hawkins αλλά όχι με διαφορά.
Ειδα το I, Tonya το σαββατοκυριακο
Ειναι μια απο τις ταινιες που οι ερμηνειες - σαν ποιοτητα - ειναι ανωτερες απο την ταινια την ιδια.
Μπορει να φτιαει το οτι το καλλιτεχνικο πατιναζ με αφηνει παγερα αδιαφορο ή το οτι δε μπορουσα να κανω ουτε κατα προσεγγιση relate με τους πανηλιθιους χαρακτηρες της ταινιας, αλλα την βρηκα απλα οκ.
Εχει καποιες χαριτωμενες χιουμοριστικες πανελιες και σκηνοθετικα/αισθητικα θυμιζει καμποσο Goodfellas, αλλα εκει που να πιασει καποια πιο σοβαρα ζητηματα (abuse πχ) χανει τη μπαλα και τονικα σαμποταρεται.
επρεπε να δω τιτλους τελους να κατλααβω οτι επαιζε ο Sebastian Stan να πουμε, Winter Olympics Soldier (not my joke 
)
Alison Janney δαγκωτο για Β’ Γυναικειου, η καημενη η ρομπι επεσε πανω στην Φραγκογιαννου οποτε δεν
Αν αυτή η ταινία είχε σκηνοθετηθεί 15 χρόνια πριν από τον Σκορσέζε ή τους Κοέν, θα είχαμε ένα κλασσικό έργο ήδη… τώρα συμφωνώ, γενικά ευχάριστο και διασκεδαστικό και όλα καλά αλλά μέχρι εκεί
@dead, αν και δε συμφωνώ με αρκετά (πχ την ‘‘επιρροή’’ του Ζενέ, που αν δεν είχε στους τίτλους το όνομα του Ντελ Τόρο θα νόμιζες ότι την είχε γυρίσει όντως ο Ζενέ 
+ την επιτήδευση που για μένα ήταν καραμπάμ και πιο προφανής δεν γίνεται), στο κομμάτι ‘‘η καλύτερη ταινία του Ντελ Τόρο’’ να πω, μιας και περάσαν μέρες και λίγο ο ενθουσιασμός μου έφυγε, πως χωρίς καμία υπερβολή το Shape, αν και μου άρεσε overall, δεν αξίζει και δεν μπορεί καν να μπει στην διαδικασία σύγκρισης με τον Πάνα ή την Ραχοκοκκαλιά -άντε μόνο με το Κρόνος από τις τοπ του, γιατί το Κρόνος είναι και πολύ ιδιαίτερη ταινία για συγκεκριμένο κοινό και λογικό είναι να μην είναι για όλους-… δε θα έλεγα ότι η διαφορά τους είναι χαοτική καθώς στο τεχνικό κομμάτι το shape είναι εξαιρετικό, αλλά η διαφορά τους είναι χαoτική
anyway
Μετριότατο γουεστερν με κάποια καλά στοιχεία -η απεκόνιση της περιόδου-, κάποια εξαιρετικά -φωτογραφία, ερμηνείες και δη ο Μπέηλ, γενικότερα εικόνες και κινηματογράφηση- και κάποια μετριότατα έως αδιάφορα -υπερβολικά σοβαροφανές στόρυ και υπερβολικά αφελής στα όποια πολιτικά μηνύματα ήθελε να περάσει-… καλύτερα για σπίτι αλλά σε μεγάλη τιβί :p, από τον σκηνοθέτη του Black Mass -εξίσου μετριότατο- και του, καλύτερου όλων υποθέτω Οut of the Furnace…
Τι να σου πω man. Το City του Ζενέ είχε δεν είχε βδομάδα που το ξανα-είδα πριν πάω Del Toro σινεμά. Πέρα από την μουσική δεν βρήκα εξόφθαλμη ομοιότητα σε κάτι άλλο. Μόνο το Delicatessen έχω να δω λίγο καιρό παραπάνω, τα υπόλοιπα γνωστά του μπαίνουν συχνά πυκνά.
Για τα υπόλοιπα… προσωπικά ήταν η πρώτη φορά που ο Del Toro μου έδωσε την εντύπωση πως ήξερε 100% τι έκανε. Στον Πάνα αν κάτι με χάλασε (οκ not really απλά με κράτησε από το να αναφωνήσω αριστούργημα) λιγάκι είναι αυτή η προσπάθεια να βγει το “μήνυμα” στο τέλος που παρέπεμπε κάπως σε Disney στον τρόπο που το προσπάθησε. Άλλωστε ο ίδιος του δηλώνει μεγας Disney-fan. Εδώ πρώτη φορά μου φάνηκε πως δεν το ζόριζε το πράγμα, του βγήκε εντελώς φυσικά. Δεν έκανε παρέλαση με μειονότητες δηλαδή, δεν τόνιζε η ταινία την σημασία του να δικαιωθούν απέναντι στο κατεστημένο. Ήταν απλά τα “τέρατα” του σε μια εποχή που η συμπεριφορά απέναντι τους ήταν δεν ήταν διαφορετική από αυτή που εισέπραττε το πλάσμα της ταινίας (όπως ανάλογη ήταν και η εικόνα που είχαν τα τέρατα στις ταινίες της εποχής). Αλλά αυτό το έβγαλε πολύ διακριτικά για μένα και με υπέροχο τρόπο. Ακόμα και το φινάλε που ουσιαστικά έδωσε στο creature from the black lagoon το τέλος που στερήθηκε στην πρώτη ταινία έμεινε αρκετά πιο ανοιχτό στην μνήμη του θεατή.
Πρώτη φορά τελείωσε ταινία του και ήθελα να μπω στο καπάκι να την ξαναδώ.
Και για να κάνω και εγώ την δική μου λίστα
The Shape of Water
Pan’s Labyrinth
Devils Backbone
Hellboy2
Crimson Peak
Pacific Rim
Cronos
Blade2
Hellboy
Mimic
Το Cronos είναι ιδιαίτερη ταινία αλλά επίσης είναι και μια ταινία που φανερά ψαχνόταν ακόμα. Βασικά μου αρέσουν όλες οι ταινίες του με εξαίρεση το Mimic που είναι ψιλο-πατάτα. Η αγάπη του για το διαφορετικό μπορεί να συγκριθεί μόνο με αυτή του Tim Burton στα 90s
Επίσης
συμφωνώ με το σκεπτικό σου για την διαφορετικότητα, διαφωνούμε στην επιτήδευση ή μη -που δεν θεωρώ βέβαια ότι ήταν τύπου πχ crash ή παρόμοιων χολυγουντιανών βραβείο-σκουπίδο-ταινιών, προφανώς πολύ λιγότερο εξόφθαλμη και απείρως πιο ειλικρινής αλλά δη στα μάτια μου still επιτηδευμένο λίγο άγαρμπα-…
αν δείς σερί πάντως delicatessen-ameli-shape of water θα αναθεωρήσεις μάλλον 
Πινακίδες σήμερα
Πολύ ωραίο. Όχι το καλύτερο το ΜακΝτονα πάντως. Μάλλον συμφωνώ με την περιγραφή Fargo του φτωχού που έγινε πιο πάνω. Μου θύμισε λιγάκι και το Crash, αν το τελευταίο ήταν μια καλή ταινία. Βασικά ήταν σαν κάποιος να έδωσε το σενάριο του Crash στους Κοεν με λίγες μέρες διορία, για να το διορθώσουν και να του δώσουν μια πιο σοβαρή μορφή. Τρομερή η McDormand όπως και ο Rockwell αλλά η υποψηφιότητα Harrelson ήταν λίγο too much (όχι πως δεν ήταν καλός αλλά ακόμα και στον Πλανήτη των Πιθήκων είχε πιο ωραίο ρόλο και ερμηνεία if you ask me). Γενικά καλή και πολύ δυνατή σε σημεία ταινία.
Πριν λίγο πα-νέ-μορ-φο Shape of Water.
To φοβόμουν πολύ κοινότυπο στην εκτέλεση (είναι κάπως σαν θέμα βέβαια) αλλά με διέψευσε πανηγυρικά.
Προσωπικά μου φάνηκε η πιο 100% focused και ταυτόχρονα πηγαία αυθόρμητη ταινία του Del Toro…
(υ.γ.: η παρέα μου βρήκε μόνο κάπως γελοία την ασπρόμαυρη σκηνή του χορού αλλά διαφωνώ κάθετα)
2 ταινίες το πσκ, ευτυχώς και οι δύο δεν απογοήτευσαν:
Ιndie ανεξάρτητο αμερικάνικο στα χνάρια του mublecore cinema σκηνοθετημένο από την άτυπη εκπρόσωπο του είδους Γκρέτα Γκέρτγουινγκ , coming to age teen drama-κομεντί με την τελευταία χρονιά στο σχολείο πριν την αποφοίτηση μιας μέσης λευκής φτωχής μικροαστής…εξαιρετική ερμηνεία από την Ρόαν -που έχει εξελιχθεί σε αγαπημένη ηθοποιό στα 23 της- και από το σύνολο του cast με εξίσου highlight την ‘‘μάνα’’ της, σε μια ταινία που σε προϊδεάζει για όλα τα κλισέ που περιμένεις να δεις σε τέτοια ταινία, στη πορεία όμως χωρίς να τα αρνείται, τα συμπληρώνει με γνήσιο συναίσθημα και με κάποιο τρόπο… όλο αυτό τσουλάει και στο φινάλε μένεις με ένα αρκετά γλυκόπικρο γνήσιο συναίσθημα…ή μάλλον πολλά συναισθήματα που διαφέρουν, από νοσταλγία, θλίψη, χαρά, μελαγχολία κτλ κτλ…
Νομίζω ότι αν και μη Αμερικανός, εξού και πολλά από τα νεανικά καμώματα της πρωταγωνίστριας προφανώς δεν περίμενα να με αγγίξουν μιας και δεν υπάρχει κοινό έδαφος, η ταινία με συγκίνησε αρκετά και για κάποιο λόγο όταν έφυγα από το σινεμά σκεφτόμουν συνεχώς το καλοκαίρι του 2002, που μετά τις πανελλήνιες νόμιζα ότι η ζωή μου έκανε reboot και τους πρώτους μήνες στην Αθήνα που περιφερόμουν ναι μεν χωρίς λόγο στο κέντρο και παράλληλα αυτή η φαινομενικά αδιάφορη περιπλάνηση ήταν τόσο σημαντικό όσο τίποτα…δε ξέρω, γενικά πολύ όμορφη ταινία με τρομερή διαχείριση συναισθημάτων και καταστάσεων που ζήσαμε όλοι στα 17-18 μας, αν μη τί άλλο στο κομμάτι των coming of age ταινιών την βάζω αρκετά ψηλά + στις καλύτερες αμερικάνικες της χρονιάς…γενικότερα πάντως, οι φίλοι της Γκέτγουινγκ και των ταινιών που παίζει συνήθως, θα την αγαπήσουν…
H βόμβα μεγατόνων που περίμενα πως και πως μιας και ο PTA είναι με διαφορά ο καλύτερος Αμερικανός σκηνοθέτης των τελευταίων 20 ετών για μένα, δε με απογοήτευσε καθόλου αλλά ίσα ίσα υπέγραψε άλλο ένα αριστούργημα όπως έχει ήδη κάνει τόσες φορές… υποδειγματικό γοτθικό ρομάντζο στα πρότυπα του ‘‘Ρεββέκα’’ και ελαφρώς των πρώιμων ταινιών του Ivory, με τον PTA να μεγαλουργεί σκηνοθετικά και να μην αφήνει δευτερόλεπτο φιλμικού χρόνου χαμένο και ανεύ ουσίας + σπουδαίες ερμηνείες από το cast με μπροστάρη τον DDL που πλάθει έναν τρομερά ενδιαφέροντα χαρακτήρα και άξια συμπρωταγωνίστρια την Vicky Krieps που τον κοντράρει στα ίσα και στα μάτια…
Μερικές στιγμές απίστευτης ομορφιάς νομίζω είναι να μείνουν κλασσικές ενώ το φαινομενικά απλό αλλά στη πορεία αρκετά δαιδαλώδες και με ένα ‘‘επικίνδυνο’’ twist στη μέση προς το τέλος σενάριο, σε συνδυασμό με την τρομερή σκηνοθεσία μαγνητίζει και καθηλώνει εξερευνώντας μια τοξική σχέση δύο multi-layered χαρακτήρων με πολλές αποχρώσεις… γενικά, την ταινία την βρήκα άψογη με το β μέρος να κάνει το boost και να απογειώνει το έργο-που μέχρι τότε έχτιζε με τους δικούς του ρυθμούς…στα πλαίσια των κλασσικών γοτθικών ρομάντζων, το Phantom Thread πάει πολύ ψηλά στις καλύτερες ταινίες του 2018 από τώρα…
υγ. μνεία στο soundtrack του Greenwood, ένα πραγματικό αριστούργημα μουσικής δωματίου που για κάποιο λόγο έχασε το oscar από το κακέκτυπο της Ameli
Πλέον με αυτές τις 2 συμπλήρωσα τη εννιάδα των φετινών Oscarικών και παρακάτω μια προσωπική κατάταξη για τη φάση :
Darkest Hour το’ δα κατεβασμένο και δε μπήκα καν στη διαδικασία να το σχολιάσω εδώ, σκουπίδι
Το Florida Project που θα το έβαζες; Εγώ το χάρηκα παραπάνω από το Phantom Thread. Βασικά το χάρηκα περισσότερο από όλες τις ταινίες.
Επίσης, κουλή απορία για το Call Me By Your Name που δεν το έχω δει ακόμη: έχει πολλούς διαλόγους που δεν είναι στα αγγλικά; Το ρωτάω για να ξέρω αν μπορώ να το δω σε σινεμά εδώ, δίχως υποτίτλους.
το Florida δεν το ανέφερα παραπάνω γιατί αν δε κάνω λάθος δεν ήταν στην Οσκαρική 9άδα φέτος - ή κάνω λάθος και δεν το είδα στην λίστα που βρήκα?
Όπως και να έχει, αν έκανα λίστα με τις ταινίες που βγήκαν εδώ το 2018 -και όχι μόνο τις οσκαρικές- (που θα γίνει του χρόνου τέτοιο καιρό ) so far θα έβαζα και γώ το Florida πρώτο -αν και πολύ κοντά το Phantom Thread… ήταν από τις καλύτερες ταινίες που έχω δεί γενικά στα '10ς το συγκεκριμένο και η τελευταία του σκηνή με κάνει να θέλω να το ξαναδώ όλο μέχρι να φτάσω εκεί πάλι (και πάλι και πάλι και πάλι )
το call me δε θα έλεγα ότι έχει πολλούς διαλόγους στα ιταλικά, ούτε το 1/3 αλλά από την άλλη, δεν έχει υπότιτλους σε εσάς στο ιταλικό κομμάτι? γιατί νομίζω ότι εδώ είχε όταν μιλούσαν σε κάποιες σκηνές ιταλικά…πάντως όχι, δεν έχει τόσους πολλούς διαλόγους ιταλικά, μερικές σκηνές μόνο -που το ιταλικό μέρος μετατρέπετε σε αγγλικό σταδιακά…
Όχι, δεν ήταν στην λίστα. Από περιέργεια ρώτησα περισσότερο γιατί κι εγώ το βάζω Νο 1 ΑΚΡΙΒΩΣ για τους ίδιους λόγους. Αυτή η τελευταία σκηνή ήταν σαν να μου πάταγε ένας κουμπί μέσα μου που με έκανε να λιώνω. Μέχρι κι ο Τσακ Νόρις θα συγκινούταν.
Εδώ το πρόβλημα που έχουμε είναι η 3γλωσία: όλες οι (μη μεταγλωτισμένες) ταινίες στη Ζυρίχη έχουν υπότιτλους σε γερμανικά και γαλλικά και ποτέ στα αγγλικά. Το αποτέλεσμα είναι πως για να χωρούν και οι 2 υπότιτλοι, τους αφήνουν στην οθόνη για πολύ λίγο οπότε αν δεν είσαι σε πολύ καλύτερο επίπεδο σε αυτές τις γλώσσες (από ότι είμαι εγώ), τότε δεν προλαβαίνεις να ακολουθήσεις γρήγορους διαλόγους. Αν η ταινία δεν είναι με καθαρή αγγλική/αμερικάνικη προφορά (κι όχι π.χ. από το Liverpool), τότε χρειάζεται να ξέρεις γερμανικά/γαλλικά για να δεις ταινία εδώ.
ποπο μαλακία ε
και είναι κρίμα γιατί το call me νομίζω είναι ταινία που αξίζει να ειδωθεί σε μεγάλη οθόνη, λόγω της σκηνοθεσίας/σκηνικών/φωτογραφίας κτλ… τι να πω, μακάρι αν κατέβεις και δε το έχεις δει να το προλάβεις εδώ -αν και σε θερινό το καλοκαίρι μου φαντάζει η ιδανική ταινία/παίζει να την ξαναδώ και τότε δλδ…
ναι σιγουρα θα ξαναφερουν το cash cow Call Me By Your Name στα θερινα…
στα θερινά ΜΩΡΗ ΛΟΥΛΟΥ φέρνουν κάθε χρόνο ταινίες του Bondarchuk και του Kozakov ανάμεσα στον Μάικλ Μπέη και τον Ζακ Σνάηντερ, δε θα φέρουν μια από τις πιο γνωστές, οσκαρικές ταινίες της σεζόν?
ρε με ακους που σου μιλαω;
αυριο παω σε σηκρετ σκρηνινγ ταινιας που κανει πρεμιερα, ελπιζω μην ειναι καμια τιτανια παπαρια οπως τοτε που περιμενα να δω Deadpool και τελικα ηταν η φολα Triple 9
ωπ, δώσε ινφο αύριο
Όχι και σκουπίδι το Darkest Hour ρε συ Lupin.Μάλλον απλά αντιπαθείς (δικαιολογημένα) τον Τσώρτσιλ για τον σκοτεινό ρόλο που έπαιξε στον ελληνικό εμφύλιο.Η ταινία δεν είναι κάνα αριστούργημα αλλά κακή δεν την λες…
αυτό λοιπον εμελλε να ηταν το Secret Screening μου, ευτυχως που δεν ειμαι παιδι οπτιμιστικο και πηγα με μηδεν ελπιδες.
Τελοσπαντων, η ταινια προφανως δεν ειναι για μενα αλλα ηταν καπως γλυκια και η ιδεα απο πισω ηταν σιγουρα καλη και με καλο σκοπο, αλλα στην εκτελεση του γαμησανε λιγο τη μανα.
Δεν ειμαι closeted teenager στην upper middle class προαστιακη Αμερικη του σημερα, οπότε τι ξέρω για (sic) την παλη του παιδιου, αλλα οι τεχνικες που χρησιμοποιησαν οι δημιουργοι ωστε να εκμαιευσουν συναισθημα μου εφεραν αναγουλα. Παραδοξως μιλαω κυριως για το score που ηταν αστροφέγγικο feel good κατι επιικο θα συμβει τωρα σε ΚΑΘΕ. ΔΥΝΑΤΗ. ΣΤΙΓΜΗ και δεν μπορουσα.
Το θεμα με το οποιο καταπιανετε η ταινια ειναι σημαντικο, αλλα επειδη επρεπε/ηθελαν να το κανουν πιο προσιτο ειναι ραντισμενο με τοσο αχρειαστο σαχλαμαρισμο που απλα απορεις. Δεν γινεται ναναι λυκειακο δραμα χωρις… well… δράμα, οποτε ειχαμε πολυ και απο αυτο το εφηβικο μπιριμπιρι πιτσιπιτσι παρεξηγηση στην παρεξηγηση, ορμονες, καυλες κλπ, αλλα οκ.
Ξαναλεω, η ταινια δεν ηταν για μενα, και ελπιζω οντως να ειναι σημαντικη για καποιον για τον οποιο φτιαχτηκε η ταινια. Φανταζομαι θαναι λυτρωτικη και ανασα (θεμα με το οποιο καταπιανεται αρκετα συγκινητικα η ταινια) αλλα οπως το ειδα εγω… οκ.
Δεν ξερω γιατι εγραψα κατεβατο, δε νομιζω κανεις εδω να τη δει να συζητησουμε, αλλα βαριεμαι στη δουλεια.
φαίνεται εξαιρετική μαλακία πάντως