Ευχαριστώ για τις απαντήσεις
Πάντως πρωταγωνιστής στα μάτια μου είναι ο Dixon . Ο μόνος που ξεκίνησε από ένα σημείο Α και καταλήγει σε στροφή 360 μοιρών . Με σχετικό ενδιαφέρον
Αλλά δεν μπορω να πω ότι βρίσκω ρεαλισμό στο να πηγαίνουν όλα στραβά.
Η ταινία παίζει με τον νόμο του Murphy ώρες ώρες και έχει στοιχεία υπερβολής
Ολα καλά,εννοείται ότι δε γίνεται να έχουμε τα ίδια γούστα. Εμένα μου άρεσε πολύ κι έχω κι αδυναμία στην ηθοποιάρα Σαμ Ρόκγουελ
Ενώ άρχισε ωραία η ταινία και ο νικολάκης, μετά από πολλά χρόνια γελοιότητας, ήταν πολύ καλός, τα γάμησαν όλα πρίν τη μέση και μέχρι το τέλος μεταμορφώθηκε σε μπαρούφα ολκής. Κρίμα γιατί είχαν και ωραίο δέσιμο το ζευγάρι σαν χαρακτήρες. Γενικά αν θές να δείς καμιά καλή ταινία ψάξε για τα διαμάντια του παρελθόντος που ΔΕΝ είδες, τα σάπια movies πλέον βγαίνουν με κοντέηνερ.
@rebel απλά παρακολουθείς και απολαμβάνεις ερμηνείες, φωτογραφία κλπ, κάτι σαν το νέο Blade Runner δλδ 
Αν στον κινηματογράφο ψάχνεις ρεαλισμό…χάνεις απλά το νόημα πιστεύω. Πέραν του ότι πρέπει να αναρωτηθεί κανείς και τι είναι ρεαλισμός (γιατί είναι ενα ρεύμα, δεν είναι απλά μια λέξη).
Ο κινηματογράφος είναι η τέχνη που λέει/εκφράζει αλήθειες χρησιμοποιώντας ψέματα.
Άρα μπορείς πολύ εύκολα να καταλάβεις ποιες ταινίες δεν πείθουν γιατί κάνουν το αντίθετο και ποιες ταινίες εκφράζουν την παραπάνω αρχή.
Ειδα χθες και το Shape of Water
Πολυ ωραιο παραμυθι απο εναν εξαιρετικο παραμυθά
Σε καμια περιπτωση δεν του δινω το ‘καλυτερης ταινιας’ αλλα δωστε του το ερμο το σκηνοθετικο ρε παιδια του Γκιγιερμο, η ταινια ειναι πανεμορφη οπτικα (φερνει κατι Αμελιστικο - οπως και το γλυκητατο soundtrack) και μονο για το συνολο της δουλειας του και το γαμημενο του μερακι να πουμε
Ουτε πρωτοτυπου σεναριου δε του δινω, αυτο το δινω στο Get Out.
Michael Shannon, δεν αντεχεσαι, σε αγαπω
Εξαιρετικη και στο ρολο της η Hawkins, αν δεν ηταν στο παιχνιδι η Φραγκογιαννου απο το 3 Billboards της το εδινα (χωρις ναχω δει ακομα το Ladybird)
αυτα
α και Doug Jones, λατρειας. Να κανουν δικα τους βραβεια με τον Σερκις.
καλή μεθεπόμενη εβδομάδα στα μέρη μας νομίζω =/ … ο Ντελ Τόρο με έχει γενικά μπερδέψει σαν δημιουργός, θέλω να πιστεύω ότι θα τον ξανά-πιστέψω με το shape…αλλά Phantom Thread σε 1 μέρα 
Είδα χθες βράδυ στην αγαπημένη αίθουσα kids των Village, το maze runner 3.
Οι κριτικοί είχαν δει με συμπάθεια το 1 αλλά θάψαν το 2 και το 3.
Παρά τα κλισέ: Ζόμπι, Αποκάλυψη, Battle royale αντιγραφη, τα πιτσιρίκια σώζουν τον κόσμο etc, μου άρεσε πολύ το 2, οι σκηνές δράσεις είναι πάρα πολύ καλά γυρισμένες, σε βάζουν μέσα στη δράση χωρίς να σε μπερδεύουν και υπάρχει συνεχώς αγωνία τόσο για την τρέχουσα κατάσταση όσο και για το τελικό αποτέλεσμα των αποστολών. Η μουσική βοηθάει σε αυτό, ορχηστρική, προσθέτει ένταση στις σκηνές.
Το ίδιο συνεχίστηκε και στο 3, ωραίες σκηνές δράσεις και αγωνία. Μόνο βαρέθηκα στο κομμάτι μέχρι να πάνε στην τελική αποστολή, προσπάθησαν να δείξουν τις αντιθέσεις μεταξύ των προνομιούχων και των παριών αλλά δεν πέτυχαν κάτι, μόνο να χασμουριόμαστε. Προσωπικά (ως φαν της σειράς) θα ήθελα να μάθω περισσότερα πράγματα για το πρόγραμμα του λαβυρίνθου καθώς αποκαλύφθηκαν πολύ λίγα. Νομίζω όμως , επειδή θα έχει συνέχεια, ότι το κρατάνε για τουίστ.
Πάντως η σειρά είναι πολύ καλύτερη από την μεγάλη πλειοψηφία μπλοκμπάστερ και β-κλάς περιπετειών. Σίγουρα πολύ καλύτερη από το Χάνγκερ γκέιμς (μεγάλη μαλακία το τελευταίο) και την απόκλιση (το 3 είναι αίσχος).
Εξαιρετικό ντοκυμαντέρ πάνω στη ζωή του Jacques Mayol, του πρώτου ανθρώπου που έσπασε το φράγμα των 100 μέτρων με μια ανάσα στην ελεύθερη κατάδυση και η ζωή του έγινε έμπνευση για τον Luc Besson να γυρίσει το Απέραντο Γαλάζιο στις αρχές του '90…μαζί στην προβολή και ο σκηνοθέτης Λευτέρης Χαρίτος αλλά και ο αφηγητής της ταινίας Ζαν Μαρκ Μπάρ, ο πρωταγωνιστής του Απέραντου Γαλάζιου…η ταινία ξεφεύγει από το τυπικό ντοκυμαντέρ και εξετάζει πιο βαθύτερες έννοιες όπως μοναξιά, μελαγχολία, κατάθλιψη, φύση και άνθρωπος, αυτό-βελτίωση και εξερεύνηση των πιο σκοτεινών σημείων του μυαλού σε αντιδιαστολή με το απόλυτο κενό του ωκεανού, μιας και ο Mayol έζησε μια πολύ περίεργη ζωή, γεμάτη αντιφάσεις και πολλά γκρίζα σημεία, η οποία συνοψίστηκε και με τον τραγικό τρόπο με τον οποίο έφυγε από τη ζωή αρχές 2000 σε μεγάλη ηλικία (73 ετών)… όπως προ-είπα, εξαιρετικό ντοκυμαντέρ, δε βαριέσαι δευτερόλεπτο, με μερικές εικόνες που δε θα ξεχάσεις ποτέ, τρομερή μουσική και ροή + πολύ ενδιαφέρον τελικό αποτέλεσμα… σίγουρα από τις καλύτερες ταινίες που είδα φέτος
και μιας και είπα για τις καλύτερες, by way far η καλύτερη που είδα το 2018 ως τώρα :
Aν και εξαρχής μεγάλος φαν του Luca Guadagnino (το ‘‘Είμαι ο Έρωτας’’ και ‘‘Bigger Splash’’ φιγουράρουν στις καλύτερες ταινίες που είδα την χρονιά που βγήκαν) και του στυλ του, εδώ ήμουν λίγο επιφυλακτικός εξ αρχής, μιας και ελέω την εμετικής political correctnes στα πάντα που βλέπουμε σχεδόν σήμερα και των ατζέντων κάθε στούντιο να δικαιώνουν κάθε χρόνο και από 1-2 κοινωνικές ομάδες που στοχοποιήθηκαν ανά τους αιώνες, ένα δραμεντί σεξουαλικής αφύπνισης μεταξύ δύο ανδρών με είχε λίγο αγχώσει μιας και δεν ήθελα να δώ κάτι ξερά και κλινικά στοχευμένο προς τους στόχους που ανέφερα πριν…
Και κυριολεκτικά έπεσα από τα σύνεφφα, όταν διαπίστωσα από τα πρώτα λεπτά κιόλας, ότι αυτό που θα έβλεπα θα ήταν πάνω από όλα ένα coming of age έργο και μια -αν όχι η καλύτερη ίσως- τρομερά εύστοχη απεικόνιση του σεξουαλικά άγουρου μέσου εφήβου που στα 17 του χρόνια θα θέλει τα πάντα τριγύρω του χωρίς να ξέρει καλά καλά τι όμως θέλει πραγματικά…
το σενάριο ήταν εξαιρετικό και γραμμένο χωρίς ούτε μια άστοχη ή περιττή λέξη -και για αυτό πολλά credits στον σεναριογράφο εδώ James Ivory στα 90 του, ο οποίος μετά από τα κλασσικά Howard’s end, Remains of a Day κτλ αποδεικνύει ότι τελικά γνωρίζει την ανθρώπινη φύση και επιθυμία στο μεδούλι της και την έχει μελετήσει όσο λίγοι-, η σκηνοθεσία αποπνέει ένα πρωτόγνωρο ερωτισμό καθ’όλη τη διάρκεια της ταινίας, ακόμα και πιο απλές και random σκηνές -πραγματικά αυτό το πράγμα λίγες φορές το έχω συναντήσει- και το soundtrack μαγευτικό με τρομερό compilation από κάποια εκ των κορυφαίων dreamwave κομματιών των 80ς όταν σβήνει το εξαιρετικό theme της ταινίας…όλοι οι ηθοποιοί άψογοι, αλλά το πρωταγωνιστικό δίδυμο κλέβει την παράσταση με την εξωπραγματική του χημεία και το εύρος των ερμηνειών του… ειδικά ο πιτσιρικάς αποκάλυψη…
Ήταν μια ταινία που δεν περίμενα να με συγκινήσει τόσο και σε σημεία να νιώσω λίγο υγρά τα μάτια μου, όχι γιατί δεν ταυτίστηκα με τους πρωταγωνιστές αλλά για το πόσο αληθινή και ευαίσθητη ήταν στο πυρήνα της και πόσο πολύ έπιασε αυτό πού όλοι ζήσαμε στα 17-18 μας, είτε ετερόφυλοι είτε ομοφυλόφιλοι…anyway, η καλύτερη ταινία που έχω δει φέτος, με το Flordia Project να ακολουθεί, αριστούργημα με όλη τη σημασία της λέξης…
Το οποίο Florida Project είδα εγώ αυτές τις μέρες και μου φάνηκε απλά εξαιρετικό. Καταρχήν γίνεται φανερό πως πρόκειται για τον ίδιο σκηνοθέτη του tangerine που κρατά το στυλ και την ταυτότητα του ως δημιουργός με μικρά κομμάτια απλής καθημερινής ζωής, δείχνει ένα μικρό κομμάτι της κοινωνίας και να το κάνει να μοιάζει απόλυτα αληθινό. Όντως εξαιρετική η πιτσιρικά και πολύ όμορφο φινάλε (για το οποίο είχα φάει ένα μικρό spoiler πάντως αλλά anyway).
Πριν μερικές μέρες είδα και Phantom Thread του Andreson. Τελευταία ταινία του D.D.Lewis (βέβαια αν θέλουμε τον πιστεύουμε γιατί νομίζω το είχε ξαναπεί μετά το There Will Be Blood). Αν και ξεκινάει ως μια ακόμα βιογραφική ταινία, παρότι βέβαια δεν υπάρχει Reynolds Woodcock όπως διάβασα ο χαρακτήρας βασίζεται έστω και πιο διακριτικά σε αληθινό πρόσωπο, γρήγορα αλλάζει ρυθμούς μένει στα πρόσωπα και όχι σε καταστάσεις. Έρωτας και εξουσία, ανθρώπινες σχέσεις αναλύονται με ακρίβεια σταυροβελονιάς, όπως έχει γράψει και το 90% των κριτικών της ταινίας μην μπορώντας να αντισταθεί στο προφανή παραλληλισμό. Εξαιρετικοί χαρακτήρες, αργοί αλλά σε καμιά περίπτωση κουραστικοί ρυθμοί, 1-2 αριστουργηματικές σκηνές που κόβουν την ανάσα, και μια ακόμα τεράστια ερμηνεία από D.D. Lewis. Για μένα η καλύτερη του ταινία μετά το TWBB.
Και οι 2 ταινίες μάλλον πάνε στα καλύτερα της χρονιάς.
Για το Phantom Thread δεν υπήρχε αμφιβολία ότι θα είναι καταπληκτικό, ο Paul Thomas Anderson είναι ό,τι καλύτερο έχει συμβεί στον αμερικάνικο κινηματογράφο μετά τον Kubrick.
lol
o PTA μπαίζει μπάλα μόνος του στον σύγχρονο αμερικάνικο σινεμά εδώ και κοντά 20 χρόνια, το Phantom Thread θα το δώ μάλλον την Τετάρτη επιτέλους…
χτές
οπτικό ντελίριο, η νέα ταινία της Λουκρίσια Μαρτέλ (είχε κάνει το Holy Girl του 2004 νομίζω και την Ακέφαλη γυναίκα το 07-08, δλδ έχει μια δεκαετία κοντά να πιάσει κάμερα) αφορά έναν δικαστικό υπάλληλο που περιμένει μετάθεση από ένα χωριό που έχει καταλήξει, στο Μπουένος Άιρες, αρχές του 18ου αιώνα και τις όποιες υπαρξιακές του ανησυχίες σε ένα περιβάλλον απίστευτα θολό και πνιγηρό όπως το μέρος που ζεί… πολλά κοινά με τον Μπάρυ Λύντον, εξωπραγματικά σχεδόν σκηνικά και εικόνες και ένα τρομερό σχόλιο για την πτώση του πολιτισμού και την ανθρώπινη αλλοτρίωση… καλό θα ήταν να το δεί κανείς έχοντας διαβάσει όσο το δυνατόν λιγότερα… από τις καλύτερες επίσης ταινίες της χρονιάς στο ρελαντί…
υγ. φανς του Χερζόγκ επιβάλλετε να το δουν χτές κιόλας
Στο σινεμα Αλκυωνις ειχε το Θωρηκτο Ποτεμκιν με ενα εξαιρετικο μουσικο σχημα. Δυστοπικη τζαζ με βαριες κιθαρες στις σκηνες βιας. Καθηλωτικο
Ειδα κ το 1968. Αναπαντεχα καλο κ νοσταλγικο. Κ δεν το λεω επειδη ειμαι ΑΕΚτζης μονο. Οποιος προλαβε λιγο κ γενικα γουσταρει παλιοτερη Ελλαδα θα δει πολλα ομορφα σκηνικα
Black Panther χθες Βράδυ στην αίθουσα Kids του Ρέντη.
Δεν είχα σκοπό να τη δω αλλά με έχωσε βραδιάτικα η οδοντίατρος μου, οπότε αφού είναι κοντά το ιατρείο είπα να πάω να τη δω.
Αν και ταινία δράσης, μου άρεσαν περισσότερο τα ηθικά θέματα με τα οποία καταπιάστηκαν. Δηλαδή τις τριβές μεταξύ συγγενών, τη σύγκρουση πατέρα και γιου και το γεγονός ότι πολλές φορές το politically/socially correct είναι ανήθικο και καταστροφικό.
Ενδεχομένως επειδή και εγώ αυτή την περίοδο της ζωής μου περνάω τα ίδια. Παλεύω να βοηθήσω τον ξεροκέφαλο αδερφό μου και το φίδι την γυναίκα του από την αυτοκαταστροφική συμπεριφορά τους και το μόνο που εισπράττω από αυτούς και συγγενείς είναι χλεύη,ειρωνεία και μίσος ενώ οι γονείς μου από την άλλη λόγω ηλικίας απλά έχoυν καταθέσει τα όπλα, δεν έχουν το σθένος να παλέψουν ενάντια τόσης ηλιθιότητας… Αλλά δεν το βάζω κάτω.
Η ταινία αισθητικά ήταν όμορφη ΑΛΛΑ ο τρόπος που παρουσίασαν την Αφρικανική κουλτούρα ήταν όπως την φαντάζεται ο κάθε Black Power ΑφροΑμερικάνος που δεν έχει βγει από το γκέτο. Έχοντας κάποια γνώση για την Αφρικανική κουλτούρα (έχω πολλούς Αφρικανούς σε Ελλάδα και Αγγλία και έχω ταξιδέψει) ένοιωθα ότι όλο αυτό είναι μια χλεύη. Γενικά η ταινία πατάει πολύ στο “black power” ίσως επειδή είναι ένα δημογραφικό το οποίο ήταν δύσκολο να προσεγγίσει η Marvel.
Τέλος, από πλευράς δράσης, ήταν πολύ toned-down και μπερδεψιάρικη. (δε μου έρχεται στα Ελληνικά) προφανώς για να πάρουν χαμηλό R rating. Είχαν πλάκα όμως και ευρηματικότητα τα γκάτζετς και όπλα των Γουακαντιανών.
Kαινούριος Del Toro μετά τον λίγο απογοητευτικό Πορφυρό Λόφο και σχεδόν 10 χρόνια μετά τον Λαβύρινθο του Πάνα, το μάλλον κατά γενική ομολογία peak του -αν και προσωπικά θεωρώ την καλύτερή του ταινία την Ραχοκοκαλιά του Διαβόλου του 2001 by far-… στο meanwhile, hellboy 2, pacific rim και παραγωγές ταινιών με αποκορύφωμα το παρ’ολίγον Hobbit του, είχα την αίσθηση ότι ο Del Toro δύσκολα θα ξαναγύρναγε πίσω σε κάτι πιο ιδιαίτερο και ας πούμε πιο καλλιτεχνικά κοντά σε ταινίες όπως ο Πάνας, η Ραχοκοκαλιά, Cronos… το shape of water ήταν ένα παραμύθι αρκετά κοντά στην λογική και το ύφος των πιο προσωπικών του ταινιών ευτυχώς και αρκετά μακρυά από την blockbuster νοοτροπία των άλλων, με τα ups and downs του αλλά κυρίως μια γνήσια αγάπη για το απόκοσμο που προκύπτει σχεδόν σε όλες του τις ταινίες -ακόμα και τις χειρότερες-…
Overall σε γενικές γραμμές δεν ενθουσιάστηκα υπερβολικά αλλά δεν απογοητεύτηκα κιόλας, η ταινία είχε πολλά +, αρκετά - και μου φάνηκε ισορροπημένη στο φινάλε χωρίς όμως να κάνει το boost κάποια στιγμή και να ξεφύγει, όπως ξέφευγε πχ ο Πάνας… στα + η σκηνοθεσία, η φωτογραφία, το τεχνικό κομμάτι των κουστουμιών και make up (εκεί ειδικά ρέστα) και η μουσική, όλα πολύ τακτοποιημένα και με χαρακτήρα…οι ερμηνείες όλες πολύ καλές με peak προσωπικό τον Richard Jenkins και μετά την Sally Hawkins ενώ στα όρια της καρικατούρας-αν και αρκετά καλός και μαγνητικός σαν παρουσία- ο Michael Shannon σε ένα ρόλο κλισέ με ενδιαφέρουσες -αλλά ημιτελείς για μένα προεκτάσεις-…το ρεζουμέ του έργου, δηλαδή το εσάνς του 
ήταν ένα από τα high points, αφού η αγάπη του σκηνοθέτη για οτιδήποτε απόκληρο και κοινωνικά μη ορθό ή αποδεκτό απέναντι σε κάθε τι χειραγωγούμενο και πολιτικά/κοινωνικά μή ορθό πέρασε 100% μέσα από τις σκηνές τις ταινίες, δίδοντάς της μια αυθεντική και πιο προσωπική ματιά και ευαισθησία με την οποία ήταν πιο εύκολο να ταυτιστεί ο μέσος θεατής…
από την άλλη, ήταν μάλλον ταυτόχρονα και το σημαντικό low του point για εμένα, καθότι αν και μου άρεσε και με κέρδισε αυτός ο αγώνας της διαφορετικότητας έναντι στο κατεστημένο, λίγο μου φάνηκε να ακροβατεί στα όρια του παρωδιακού φιλελευθερισμού (δλδ μαύροι, ομοφυλόφιλοι, σεξουαλικά καταπιεσμένοι, lgbt, φιλόζωοι κτλ κτλ κτλ vs οποιονδήποτε, ok, come on a little) και η ταινία να σημειώνει τικ σε κουτάκια καταλήγοντας σε πολλά σημεία αρκετά επιτηδευμένη…επίσης, περίμενα ένα peak που δεν ήρθε ποτέ -σχετικά- καθώς όλη η ταινία κύλησε αρκετά επίπεδα -με ένα δύο highlights βέβαια-…τέλος, αυτό είναι ξεκάθαρα προσωπικό μου σχόλιο και δεν περιμένω να συμφωνήσει κάποιος απόλυτα, ένιωθα ότι έβλεπα ένα αμερικανικό μπαστάρδεμα σε στιγμές, των καλύτερων σκηνών και της αισθητικής των ταινιών του Καρό-Ζενέ (Αμελί, Ντελικατέσσεν, Η πόλη των χαμένων παιδιών κτλ)…ήταν τόσο προφανής στα μάτια μου η επιρροή τους, που λίγο με ενόχλησε και μου στέρησε την ταυτότητα που ήθελε να έχει η ταινία ολόδικιά της στο 100%. Παίζει μια σκηνή στην αρχή να είχε γίνει copy paste καρμπόν από το Ντελικατέσσεν δλδ, όπου επειδή ήταν ακόμα αρχή είπα wow, wtf τί βλέπω…δικό μου ξεκάθαρα σχόλιο, μπορεί κάποιος να μην το παρατηρήσει καν αν δεν έχει δώσει προσοχή στο έργο των Γάλλων, αλλά πως υπήρχε ξεκάθαρα όχι τόσο subtle επιρροή, υπήρχε…
overall λοιπόν αρκετά καλό παραμύθι, δεν ξεφεύγει από πολλά κλισέ που περιμένεις να δεις, αποδίδει πολύ όμορφα και με καρδιά μια πολύ ξεχωριστή -και ιδιόρρυθμη ιστορία αγάπης μεταξύ μιας γυναίκας και ενός τέρατος- που δεν θα δει κανείς σε κάποια συμβατική παρόμοια ταινία, έχει εμφανής επιρροές από κλασσικές Ευρωπαικές ταινίες παρόμοιου ύφους που δεν τις αγγίζει και φαίνεται λίγο υποδεέστερο αδερφάκι τους ώρες ώρες και τέλος, κουβαλάει αρκετή -καλογυρισμένη και καλοδουλεμένη μεν- επιτήδευση καταντώντας λίγο γραφικό σε σημεία και συμβατικό -παραδόξως δλδ συγκριτικά με το πόσο ξεχωριστά παρουσιάζει την διαφορετικότητα στο love story κομμάτι της-… Ήθελα κάτι παραπάνω αλλά και αυτό που πήρα δεν με χάλασε, ίσα ίσα…
so far πάντως για Del Toro:
υγ. ίσως hellboy2 με shape να αλλάξουν θέσεις στο μέλλον, το hellboy2 έχει στιγμές που κοντράρουν πηκ φλμογραφίας del toro (σκηνή με τον Θάνατο) ενώ overall σαν παραμύθι είναι πολύ κοντά σε πιο αγνές αυθεντικές ανεπιτήδευτες 80ς ατόφιες περιπετειάρες φαντασίας που γουστάρω φουλ και επίσης παρά τις όποιες κινηματογραφικές αδυναμίες του, το συναίσθημα αγάπης που βγάζει για τα ‘‘τέρατά’’ του είναι το κάτι άλλο…
Εγώ να πω πως χαίρομαι που αργούν οι ταινίες να βγουν εδώ που είμαι, γιατί έτσι προλαβαίνω να διαβάσω πρώτα τις κριτικές σας εδώ! 
Eίδα το Call Me By Your Name χθες.
Δυστυχώς δε με κέρδισε όσο περίμενα βάσει των αποθεωτικών κριτικών που διάβασα εδώ κι εκεί.
Στα (πολύ) θετικά σίγουρα θα βάλω την εξαιρετική σκηνοθεσία, το υποδειγματικό σενάριο που ρέει αβίαστα και τις ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ σπουδαίες ερμηνείες του πρωταγωνιστικού διδύμου (ιδίως του πιτσιρικά που μόνο με τη σκηνή στο τζάκι μπαίνει στο πάνθεον). Στέκομαι λίγο παραπάνω στο ερμηνευτικό κομμάτι μιας και αυτός ο παπάς που τρώμε εδώ και πολλά χρόνια με -και καλά- σπουδαίες ερμηνείες για ψύλλου πήδημα έχει κουράσει. Σίγουρα αποδίδεται credit και στον συγκεκριμένο σκηνοθέτη γιαυτό.
Από την άλλη με ξενέρωσαν μερικά πράγματα. Ένα που με προβλημάτισε άμεσα και με κάνει να αναθεωρώ όλη την ταινία αρνητικά είναι του κατά πόσο αυτό που παρακολούθησα είναι queer cinema αυτό ή όχι. Φαινομενικά η ταινία καταρρίπτει όλα τα ενοχλητικά στερεότυπα του είδους: πολιτικές ορθότητες, την κοινωνική/οικογενειακή κατακραυγή, τα LGBT δικαιώματα, θάνατοι και μελοδράματα. Η ταινία δεν έχει τίποτα απ’όλ’αυτά, αντιθέτως πλησιάζει περισσότερο τη μπερδεμένη σεξουαλική αφύπνιση και το coming-of-age πεδίο. Τεχνηέντως οι πρωταγωνιστές (που είναι και straight στην κανονική ζωή) είναι bi-sexual στην ταινία. Με όλα αυτά η ταινία γίνεται πραγματικά συμπαθητική και αποδεκτή από το straight κοινό ενώ φαντάζομαι ότι αρκετοί gay θα ενοχλούνται από την έλλειψη αρκετών στοιχείων που προανέφερα. Εδώ όμως έρχεται ο αντίλογος: θεωρώ ότι ακριβώς για τους ίδιους λόγους αν στη θέση αυτού του ζευγαριού υπήρχε ετερόφυλο ζευγάρι, με τις ίδιες ακριβώς ερμηνείες, ιδια σκηνοθεσία κτλ με τις καταλληλες παραλλαγές φυσικά στο σενάριο, το straight κοινό θα προσπερνούσε αδιάφορο την ταινία ως ένα απλά καλογυρισμένο ρομαντζο, ένα teen flick της σειράς (τουλάχιστον σε ένα μεγάλο βαθμό, δεν μπορώ να τσουβαλιάζω φυσικά:)). Αυτό πιστεύω τουλάχιστον. Με άλλα λόγια αυτό το universality που είχε η ταινία, αυτή η ενσυναίσθηση που νιώθει το straight κοινό για έναν πιο εξωτικό, εξ ορισμού πιο ασυμβίβαστο gay έρωτα δεν θα υπήρχε σε αυτό τον βαθμό αν υπήρχε ένα τετριμμένο ετερόφυλο ζευγάρι. Αυτή τέλος πάντων είναι η προσωπική μου άποψη, εγώ αυτό ένιωσα.
Δεύτερον, με ενόχλησε πάρα πολύ -όπως με ενοχλεί σε κάθε αντίστοιχη ταινία- όταν βλέπω αυτή την ενοχλητικά αυτάρεσκη μπουρζουαζία της ανώτατης μόρφωσης, έτσι όπως τουλάχιστον αποδίδεται στον σημερινό -κατά βάση ευρωπαϊκό- κινηματογράφο. Αέναη φιλοσόφηση να’χαμε να λέγαμε, αυταρέσκεια, φουλ αγάπη και προχώ πνεύμα με συνεχές κλείσιμο ματιού στο θεατή ότι είναι φιλικοί και γαμάτοι. Καμία δυστυχώς σχέση με τη μπουρζουαζία του Βισκόντι, του Αντονιόνι κτλ όπου η εν λόγω τάξη έζεχνε αμοραλισμό και αστική αλλοτρίωση με τόνους πικρής ειρωνείας. Δε λέω, όλοι θα θελαμε ο πατερας μας να μας έλεγε ότι είπε ο κ. Πέρλμαν στο νεαρό Έλιο αλλά όλος ο χαρακτήρας μου μοιάζει μια χάρτινη εξιδανίκευση.
Τέλος και πλήρως υποκειμενικά έχω πραγματικά βαρεθεί τις coming-of-age ταινίες εδώ και πολλά χρόνια. Θέλω να πιστεύω ότι δεν έχω γίνει ένας κυνικός 30-something γεροξούρας :P.
Πραγματικά ήθελα να μου αρέσει περισσότερο η εν λόγω ταινία, κρίμας.
H αλήθεια είναι, ότι οριακά και εγώ στο δεύτερο point που αναφέρεις πήγα να στραβώσω καθώς το θέμα ήταν ταξικό και στην αρχή δεν ένιωθα την απαιτούμενη/επιθυμητή ταύτιση…
αργότερα όμως, παρότι ναι, δεν αγγίζει τους μπουρζουαζούς του Βισκόντι πχ, προσωπικά δεν με ενόχλησε καθώς δεν μου φάνηκε ότι εστίασε στο κομμάτι του να κάνει και ταξικό σχόλιο και να χρωματίσει έτσι και τους πρωταγωνιστές του αλλά αρκέστηκε μονάχα στο coming of age/ερωτικό κομμάτι, χωρίς παράλληλα να νιώθω ότι με προσβάλλει ή ότι επηρεάζει την ποιότητα του έργου μια τέτοια έλλειψη ή μη δυνατότητα πλήρους ταύτισης στο 100% με τους πρωταγωνιστές… αλλά αντιλαμβάνομαι ότι ορθώς μπορεί να απομακρύνει κόσμο αυτή η απόδοση της μπουρζουαζίας και σίγουρα αποτελεί ένα γκρίζο κομμάτι της ταινίας-το οποίο ίσως και εγώ λανθασμένα καθώς εστίασα αλλού δεν σχολίασα/παρατήρησα/ασχολήθηκα όσο έπρεπε ή απλά λίγο και να εθελοτύφλησα καθώς το ερωτικό/coming of age προσωπικά με ενθουσίασε…fair point, με μια δεύτερη προβολή όταν με το καλό κυκλοφορήσει στα γνωστά μέρη, ίσως να με ενοχλήσει και μένα… (y)
για το πρώτο point, δεν μπορώ προσωπικά να έχω κρίση για το ΑΝ η ταινία είχε ετερόφυλο ζευγάρι σαν πρωταγωνιστές καθώς θα μπορούσε τότε κάλλιστα να είναι και άλλη ταινία -ή να εστιάσει περισσότερο στο ταξικό χάσμα και τις κοινωνικές προεκτάσεις που θα μπορούσε να λάβει (ας έχουμε και υπόψιν ότι ο Ivory σε τέτοια θέματα κοινωνικό-ταξικών διαφορών είναι μανούλα βλ. remains of a day κτλ-)… το θέμα για μένα είναι ότι μια τυπική coming of age ταινία, εφόσον άφησε ανοικτή τη πόρτα για μια πιο γήινη απεικόνισή της εισάγοντας την μπερδεμένη σεξουαλικότητα του 17χρονου εφήβου, ανέβηκε πολλά επίπεδα από το μέσο teen flick και έμπλεξε πολύ πετυχημένα το αναμενόμενο coming of age με τον ρεαλισμό, βγάζοντας πιο αυθεντικό συναίσθημα…
Θέλω σίγουρα να το ξαναδώ κάποια στιγμή πάντως όπως κι εσύ, η δεύτερη ανάγνωση μπορεί να είναι διαφορετική όπως μου έχει συμβεί σε ταινίες στο παρελθόν.
Η αλήθεια είναι το πρώτο μου σημείο είναι το προσωπικό μου γκρίζο κομμάτι της ιστορίας ενώ το δεύτερο (ταξικό) σίγουρα μ’ ενόχλησε γιατί το βλέπω με συνέπεια και σε άλλες ταινίες και εμφανίζω μια αλλεργία σε αυτό :P.
Οn a side note, το Brokeback Mountain του Ang Lee εξακολουθώ να το θεωρώ το πιο ατυπικό queer film που έχω δει αν και έχει θεωρητικά κάποια λίγα κλισέ σχετικά με το Call Me By Your Name και φυσικά άλλες διαδρομές (συντριβή του macho στερεοτύπου κτλ). Μου είπε περισσότερα και εισέπραξα πιο πολύ αυτό το universal συναίσθημα.