Ας βαλουν και εναν Mads Mikkelsen, καλο κανει. Στο Valhalla Rising ηταν γαματος
3 Likes
Συμφωνώ. Προσωπικά, από τη μέση της ταινίας μέχρι και το τέλος - και ειδικά την τελευταία των τελευταίων σκηνή - μ’ έφερνε στο νου το βιβλίο του Viktor Frankl - Το νόημα της ζωής.
1 Like
Παντου κανει καλο ενας Μαντς Μικελσεν
4 Likes
Ενας υμνος στα φρικια και την ποιηση
γαμησε
1 Like
Γύρισα από 1917. Χαλαρά στο τοπ10 μου κινηματογραφικών εμπειριών, τώρα σαν ταινία γενικά, θα την ξαναδώ κάποια στιγμή αργότερα για να δω πως θα της φερθεί ο χρόνος.
Ήταν τόσο καλή που παράτησα την δικιά μου που είχα να την δω σχεδόν ένα μήνα και τώρα παίζω Battlefield 1.
4 Likes
Σχεδόν συμφωνούμε μωρέ. Βαρέθηκα την ζωή μου στα 3/4 της ταινίας, ειλικρινά. Ανέμπνευστος ο Γουατίτι, θυμάμαι πως στο Hunt for the Wilderpeople γέλασα αρκετές φορές, εδώ χαμογέλασα κανα δυο. Ωραίος ο πιτσιρικάς, θα προτιμούσα μερικά πράγματα/σκηνές να μην της προσέφερε στο πιάτο και να της φανταζόμασταν (βλ παπούτσια μάνας στην κρεμάλα), να ήταν λιγότερο αναλυτικός κι επεξηγηματικός και να ήταν πιο πολύ της σπόντας και της ειρωνείας.
Για το περί απολιτικ κλπ, το μόνο που κρατάω είναι πως είναι βασισμένο σε βιβλίο, οπότε δεν ξέρω αν μπορούσε να αλλάξει και πολλά και πως βλέπουμε την όλη τότε κατάσταση μέσα από τα μάτια ενός 11χρονου κι όχι ενός ενήλικα. Πιο πολύ με χάλασε πως είναι μια μέτρια ταινία κι όχι οι πολιτικές/ιστορικές προεκτάσεις της.
1 Like
Ενταξει δεν ηταν και τζοκερ αλλα φιλοτιμη προσπάθεια. Τουλάχιστον εμαθα τι καταρα να λεω οταν δεν αρεσει σε καποιον η μαγειρικη μου
1 Like
Πολυ καλη μεταφορα του ομοτιτλου βιβλιου απο την Γκρετα Γκεργουινκ με αρκετες μοντερνες πινελιες, σπιρτοζικη σκηνοθεσια, πολυ καλογραμμενο σεναριο, μειωμενο ακαδημαισμο και λιγη αφελεια παραπανω ανα στιγμες που προσωπικα δεν με ενοχλησαν τοσο…
Τα παιδικα χρονια μιας οικογενειας τεσσαρων κοριτσιων στην Αμερικη του εμφυλιου μεχρι την ενηλικιωση τους, με πρωταγωνιστρια την μεγαλυτερη αδερφη κ την αφηγηση της η οποια μοιραζεται σε flashbacks κ παρον εξισου, διαφοροποιοντας την ταινια σε σχεση με αλλες μεταφορες της προηγουμενων δεκαετιων.
Καστ ολα τα λεφτα, ολοι κ ολες πολλοι ταιριαστοι στους ρολους κ με εκπληκτικη χημεια (ειδικα η Ροναν κ Σαλαμε εχουν μια σχεδον αποκοσμη χημεια οσες φορες παιζουν μαζι, αλλα και η Φλορενς Πιου, Κρις Κουπερ, Λορα Ντερν, ο Better Call Saul 
κτλ, ολοι εξαιρετικοι), οπως κ τρομερο product design κ κοστουμια.
Γενικα πολυ καλο κ ευχαριστο, στην αρχη δεν με ειχε κερδισει πολυ αλλα μετα την εισαγωγη κ λιγο ακομα αρχισε να ανεβαινει κ στο τελος ημουν 100% εκει… υπαρχει ελαφρυς διδακτισμος κ λιγο ακαδημαικη προσεγγιση σε στιγμες, αλλα μιλαμε για ενα βιβλιο του 1880κατι με τις πρωτες φεμινιστικες νοτες της εποχης, οσο κ να εκμοντερνισαν το μεγαλυτερο μερος του καποια πραματα ηταν δυσκολο να ξεφυγουν απο αυτη την ελαφρα αφελεια και ακαδημαικη προσεγγιση… δεν με ενοχλησαν ιδιαιτερα, ειχα κανει πολυ invest στους κεντρικους χαρακτηρες και ολα τα θεματακια μου περασαν ευκολα κ χωρις να τα πολυαναλυσω…
Γενικα αν καποιος ειναι φαν αυτου του ειδους των ταινιων, της εποχης, του βιβλιου ή των μεταφορων του, νομιζω θα περασει καλα και θα την ευχαριστηθει… νομιζω υποτιμηθηκε λιγο η παρουσια της στη φετινη σεζον λογω της θεματολογιας/υφους της κ περιοδο που κυκλοφορησε, αλλα ειναι μαλλον απο τις πιο αξιολογες αμερικανικες ταινιες φετος
5 Likes
Καλα το Lighthouse ειναι ενα art house αριστουργημα. Μου κανει εντυπωση που εχει τοσο πολυ promotion/marketing γιατι δεν ειναι μια ευκολη ταινια για τον μεσο θεατη.
Γενικα μου εβγαλα φουλ Begman vibes και να μη μιλησω για την υπερτατη σκηνη με τα φωτα στα ματια που απλα με αφησε μαλακα.
8 Likes
“The Lighthouse”, λοιπόν.
Κατ’ αρχάς, ευτυχώς που επιλέξαμε την απογευματινή προβολή, καθώς στη βραδινή έγινε “λαϊκό προσκύνημα”. “Τρομάξαμε” να αποχωρήσουμε από την αίθουσα, από τις “ορδές” των εισερχομένων. Foul της αίθουσας η φύρδην μίγδην κατάσταση κι εξαίρετο δείγμα αστικής ευγένειας το ντου ορισμένων “Ούννων”, που -κατά τ’ άλλα- αυτοαποκαλούνται “ανοιχτόμυαλοι” και “προβληματισμένοι” θεατές.
Εξαιρετική φωτογραφία και πολύ ταιριαστή (προσδίδουσα επαρκώς στην ατμόσφαιρα) μουσική επένδυση, όπως αντίστοιχα και ήχος.
Οι ερμηνείες “καθηλωτικές”. Πολύ ευχάριστη έκπληξη ο Pattinson, ενώ για τον Dafoe ουδείς ανέμενε κάτι λιγότερο (δεν μπορεί να προσδιοριστεί το μέγεθος της επιρροής που έχει “γράψει” μέσα μου η ερμηνεία του στο “Platoon”).
Η σκηνοθεσία τολμηρή, έως και γ@μηστ^%ή, θα έλεγα. Προσέφερε πολλά στην ενίσχυση της “αρρωστημένης”, ζοφερής και απελπιστικής ατμόσφαιρας. Και ναι, ο Bergman πέρασε για λίγο και από το δικό μου μυαλό. Μεγάλη ελπίδα και πολλά υποσχόμενος ο Eggers. “Drooling” με όσα αναφέρονται ως πληροφορίες για το “The Northman”.
Στα της φιλοσοφίας-ιστορίας τώρα, δεν νομίζω ότι υπάρχει λόγος να επισημανθούν εκ νέου οι ξεκάθαρες αναφορές. Αναλύθηκαν επαρκώς από τους “προλαλήσαντες”. Το όλο ζήτημα των ενοχών και του μαρτυρίου, της (αυτο)τιμωρίας, του δίπολου συνειδητού και ασυνειδήτου (μέχρι και ο προβληματισμός εάν υπήρχε όντως ο Dafoe στο βράχο ακούστηκε), του τετράπτυχου ἄτη → ὕβρις → νέμεσις → τίσις και της αναζήτησης του φωτός (γνώσης) καλύπτονται επαρκώς και σίγουρα φεύγεις προβληματισμένος και με διάθεση για συζήτηση. Ωστόσο, έμεινα λίγο με την αίσθηση ότι η ταινία “επενδύει” (έστω ελάχιστα) περισσότερο στην “εικόνα” της, απ’ ό,τι στο μήνυμά της. Τόσο, όμως, ώστε να πω ότι “Γαμώτο, θα μπορούσε να το “σπρώξει” λίγο περισσότερο για να είναι αριστούργημα”.
Η ταινία είναι πολύ καλή. Άνετα την έβλεπα και πάλι, σε αρκετό χρονικό διάστημα όμως.
Υ.Γ.: Πριν την προβολή του “The Lighthouse”, η αίθουσα έδειξε (κατ’ αποκλειστικότητα, αν κατάλαβα σωστά) την μικρού μήκους ταινία “Nimic”, του Λάνθιμου. 12 λεπτάκια, αρκετά για να απορείς και την επόμενη ημέρα. Μέγας δεξιοτέχνης.
7 Likes
Ωραιο το Νimic, ξεχασα να το αναφερω κ εγω πριν… Ωραιο μονοπρακτο πανω στην εννοια του εαυτου και του ατομου, με χαρακτηριστικο υφος Λανθιμου κ μια πρεζα Ντεηβιντ Ληντς… δεν προσπαθησα να το κατανοησω συμβατικα μετα, νομιζω ηταν ενα φιλοσοφικο μονοπρακτο που οπως και ο Φαρος κατα μια εννοια, δεν χρειαζεται «τακτοποιημενη» σκεψη γιατι ζει στο ασυνειδητο.
Ωραιος και ο Ντυλον αλλα και η Πατακια που εκλεψε την παρασταση με την αλλοκοτη ερμηνεια της
3 Likes
Σαφώς. Δεν πρόκειται για Α + Β = Γ. Το πού θα βγει ο καθένας, μέσω της σκέψης του, από το ερέθισμα που έλαβε, είναι απροσδιόριστο. Εγώ μέχρι και κοινωνικές νύξεις εντόπισα στο “Nimic” (όπου είχε νόημα και ο τρόπος που δόθηκε η γραμματοσειρά του τίτλου, με το 2ο Ι να είναι γραμμένο σαν δείκτης, δείγμα του προβληματισμού επάνω στην έννοια του “εγώ” (ή καλύτερα της “ισοπέδωσής” του), του εαυτού κ.ο.κ.
Στο κοντινό που τρώει το αυγό, τα “θέρισε” όλα!
2 Likes
Δε σας χάλασε #parasite
Δεν έχω γράψει άποψη για την ταινία αλλά ποτέ δεν ήμουν από αυτούς που υπεραναλυω πόσο μάλλον να γράψω σεντόνι
Την αγάπησα με την πρώτη ματιά . Αριστουργήματα . Κωμωδία θρίλερ κοινωνική τα πάντα όλα κατο τα κατο τελειώσατε
7 Likes
Παιζει να ειναι το πιο σωστο Οσκαρ ταινιας απο αρχες ‘90s και κατι Silence of the Lambs ή Unforgiven αλλα ξεχωριζει γτ το Parasites ηταν οχι μονο στο Usa αλλα κ ψιλοπαγκοσμιως μια απο τις -πολυ- καλυτερες ταινιες για το 2019…
2 Likes
Forrest Gump
Braveheart
American Beauty
A Beautiful Mind
The Departed
Argo
Birdman
Ολες δικαιοτατες επιλογες ως η καλυτερη ταινια της χρονιας στις χρονιες που βγηκαν.
Απο κει και περα κανεις δε νοιαστηκε για τα Οσκαρς, μεχ, βραβεια απο privileged σε privileged και pats on the back.
Δεν εχω δει το Parasites, αλλα πολυ αμφιβαλλω πως θα μου αρεσει περισσοτερο απο το Joker που το βρηκα εξαιρετικο.
τα λαθη ειναι κυριως σε ερμηνεις και οχι ταινιες πιο πολυ μου ειχε κατσει ασχημα πχ να μην δινουν βραβειο σε . to birdman εμενα μου φανηκε να υπερεκτιμημενο στο περασμα του χρoνου οπως και το argo. δηλαδη οκ δνε τις ξαναβλεπω κλαιν. φορρεστ γκαμποκ καλο αλλα ηταν pulp fiction Που εχασε. τι να πω μονο εγω το προτιμουσα? τεσπα περι ορεξεως. το parasites καλο να το κρινουμε εφοσον το δινουμε, το να λες πολυ αμφιβαλλω οτι θα μ’αρεσει ειναι για να πιγκαρεις πιο πολυ τον απο πανω μου φαινεται.
2 Likes
Χάρηκα πολύ για το Parasites, όχι τόσο επειδή το βρήκα εξαιρετικό, που το βρήκα, όσο επειδή δεν ήθελα να επιβραβευτούν κλασικές συμπαθητικές αμερικανιές/χρυσές μετριότητες τύπου Marriage Story και Joker - ναι τα έβαλα στην ίδια πρόταση αν και τόσο άσχετα μεταξύ τους. Όλη αυτή η αισθητική των “οσκαρικών” ερμηνειών, της εντυπωσιακής σκηνοθεσίας, των μονόπλανων μονολόγων κτλ τη βρίσκω απίστευτα στείρα συναισθημάτων και φυσικά συνήθως επιφανειακή σεναριακά, όπως τώρα. Ή τεσπα δεν με αγγίζει εμένα παρόλο που αναγνωρίζω ότι είναι συμπαθητικές ταινίες και δεν με χαλάνε, ας το πούμε κι ετσί.
Κρατάω τις επιφυλάξεις μου για το τζοτζο, καθότι δεν βρήκα ακόμα τον χρόνο να το δω και λατρεύω waititi. Αν είναι οτιδήποτε κοντά στο boy πχ θα φωνάζω σαν φανμπόης.
8 Likes
Δεν ειπα οτι αμφιβαλλω πως θα μου αρεσει, ειπα πως αμφιβαλλω να μου φανει καλυτερο απο το Τζοκερ απο το οποιο δεν εχω κυριολεκτικα ουτε ενα παραπονο και τιποτα που θα μπορουσε να το κανει καλυτερη ταινια.
Το Τζοκερ συναισθηματικα στειρο? Και επιφανειακο σεναριακα? Really τωρα?
Μπράβο για τo Parasites. Δεν το περίμενα καθόλου. Νόμιζα πως ήταν προτεινόμενο για το ξεκάρφωμα, γιατί δεν περίμενα Κορεάτικη ταινία να έχει τόση απήχηση στο Αμερικάνικο κοινό (πρακτικά αυτοί ψηφίζουν στα Όσκαρ).
Φοβάμαι πως είναι ψιλοξεχασμένη ταινία πλέον, αλλά είναι πραγματικά ορόσημο! Δεν πρέπει να γυρίστηκε western για 2-3 χρόνια μετά το Unforgiven. Κανείς δεν είχε το θάρρος να συγκριθεί με την ταινιάρα.
@samis Για μένα και το Beatiful mind ήταν επίσης υπερεκτιμημένο από τότε, ενώ θεωρώ και πως το Braveheart γέρασε άσχημα (ή εμείς μεγαλώσαμε). Όταν είδα ξανά το Braveheart σε μεγάλη ηλικία μου φάνηκε υπεραπλοϊκό και αφελές.
6 Likes