Ο @pantelis79 πρεπει να εχει αλλους δυο διδυμους αδερφους και μας τρολαρει, δεν εξηγειται αλλιως το οτι ειναι ΠΑΝΤΟΥ
6 Likes
Ακριβώς αυτό, έχει τα καλά αστεία στην αρχή και μετά λίγο κρεμάει αλλά είναι ευχάριστη και σίγουρα έχει και άλλα αστεία που δεν πιάνεις με τη μία
Αν σε είχα δει, θα μιλούσα ρε. Ασχέτως αν έφυγα μέσα από την τουαλέτα, γιατί είχατε ήδη αρχίσει να μπαίνετε μέχρι να κατουρήσω 
1 Like
Τρελές σφαίρες: Έβλεπα το trailer τους τελευταίους μήνες και έλεγα ‘ποιος θα δει αυτή την μπιπ;;’!!! Όμως μετά από τις απροσδόκητα για έργο τύπου ‘τρελές σφαίρες’ καλές κριτικές έτρεξα στο σινεμά να δω μπας και έχουμε να κάνουμε με μια τίμια κωμωδία και ακριβώς αυτό είναι θα έλεγα. Δεν πέθανα από το γέλιο αλλά σίγουρα τόσο να γελάσω στο σινεμά είχα χρόνια.
Προσοχή: Νιώθω πως πρέπει να χάνει αρκετά για αυτούς που δεν το έχουν τόσο με τα αγγλικά. Πολλά wordplays παίζουν στην ταινία.
Στην γυναίκα μου δεν άρεσε καθόλου, μεγάλη μαλ… μου είπε πως ήταν.
3 Likes
Ισχύει, κάποιες ατάκες δεν μεταφράζονται.
2 Likes
Πήγα και εγώ τελικά ελέω hype και word of mouth στο νέο Naked Gun
Αρχικά να πω πως το τελευταίο διάστημα, είδα ξανά στο Netflix το original Naked Gun και περίπου το μισό από το πρώτο sequel, το Airplane σε blueray που έχω και το Spaceballs - έτσι γιατί είχα μπει λίγο σε mood για το επερχόμενο reboot.
Διαπίστωσα πολύ νωρίς πως, αν και (όπως οι περισσότεροι) σκληροπυρηνικός φίλος των καλών spoof movies παλαιότερα (είχαμε πετύχει και το σωστό timing μικρότεροι, όπου αυτές οι ταινίες ήταν στο peak της δημοτικότητάς τους και το sub-genre αυτό ήταν σχεδόν ένα genre εν τέλει από μόνο του) δεν με άγγιζαν το ίδιο, ούτε είχαν την ίδια επίδραση πάνω μου.
Οκ η κωμωδία αυτή καθαυτή είναι από τα πιο δύσκολα είδη σινεμά (ως προς το να αγγίξει το μαζικό κοινό ομοιόμορφα) καθώς είναι ένα από τα πιο προσωπικά genres → κάτι που σημαίνει πως μεταβάλλεται με τα χρόνια άρδην και ενσωματώνει ή απορρίπτει τα ερεθίσματά που εξελίσσουν τη προσωπικότητά μας και τα οποία και εμείς εν συνεχεία, σαν θεατές, αναζητούμε σε μια καλή κωμωδία - με πυξίδα όμως πάντα ένα πολύ προσωπικό γούστο που βρίσκεται νομοτελειακά σχεδόν στον πυρήνα του ασυνείδητού μας.
Όλα τα κινηματογραφικά είδη βλέπονται διαφορετικά ανά τα έτη, όμως η κωμωδία θεωρώ είναι εκείνη που γίνεται πιο προσωπική για τον καθένα, που επιδρά τόσο διαφορετικά με το μυαλό μας γιατί παίζει με τα ένστικτα κατά βάση και όχι με τη λογική (την όποια λογική).
Δεν εννοώ “μεγαλώσαμε - αυτά τώρα μας φαίνονται χαζά” ή κάτι τέτοιο (εξακολουθώ προσωπικά πχ να στηρίζω πως το καλύτερο κωμικό gag είναι η σαβούρα, το να φύγει κάποιος στο πάτωμα αν πατήσει πχ μια μπανανόφλουδα, ή γελάω ακόμα πχ με κλανιές) ούτε μπλέκω τώρα σοβαρότητα με σοβαροφάνεια. Αντιθέτως, θεωρώ πως σε μεγάλο βαθμό το humor καθορίζεται από το εκάστοτε προσωπικό μας status και κάνει τους κύκλους του - με το κέντρο του κύκλου του, όπως είπα, να παραμένει σχετικά σταθερό και αυθόρμητα πηγαίο από το μεδούλι του μυαλού μας (εκτός, όπως προ-είπα ξανά, αν κάποιος μπερδεύει την σοβαροφάνεια με τη σοβαρότητα και απαρνείται τα αυτονόητα, προς χάριν μιας διαστρεβλωμένης οπτικής του "τι είναι κατάλληλο για την ηλικία των 40, βάση επίπλαστων εξωγενών κριτηρίων από τρίτους).
Να το πω διαφορετικά και πιο απλά -συνδέοντάς το εν μέρει και με την ταινία → γελάω ακόμα με λογοπαίγνια ή κλανιές ή σαβούρες και τον Jim Carrey να μιλάει από τον κώλο του, αλλά στη παρούσα φάση που βρίσκομαι νιώθω πως χρειάζομαι περισσότερη (διακριτική) ειρωνεία στην κωμωδία μου με λιγότερη σωματικότητα και λιγότερο διάλογο/ή κοφτό “βαρύ” διάλογο στα πλαίσια του mumblecore/ή απλά καφρίλα που και πάλι να συμπλέει παράλληλα με έναν ειρωνικό παλιμπαιδισμό και μια άναρχη επίθεση στον καθωπρεπισμό. Κοινώς, κάτι οτιδήποτε βρετανικό, κάτι σαν το Succession ή τις σειρές του Ianucci και GOD PLEASE κάτι σαν τον παλιό Adam Mckay του Step Brothers.
Οπότε ναι, πέρασα πολύ καλά με το νέο Naked Gun αλλά δεν ξεκαρδίστηκα ή κάτι τέτοιο, καθώς δεν είμαι εκεί στη παρούσα φάση.
Αυτό όμως που μπορώ να πω, συνδυαστικά τώρα με όλα τα παραπάνω (και αν έχει κάποια βαρύτητα η άποψή μου δηλαδή, λόγω ιδιαιτερότητας του είδους) είναι πως έχω νομίζω την διαύγεια να διακρίνω μια καλή spoof movie με μεράκι, όρεξη και κυρίως αγάπη για το sub-genre, από μια παπαριά τύπου meet the spartans κτλ.
Και το Naked Gun είναι 100% ένα καλό spoof movie που τιμάει το παρελθόν και πατάει γερά στο παρόν με βλέψεις για το μέλλον.
Το “τίμιο” είναι 100% αυτό που το χαρακτηρίζει - και αμφιβάλλω αν κάποιος φίλος των spoof movies (των ορθόδοξων, της τριπλέτας ΖAZ ή της λογικής της δημοφιλέστερης περιόδου του Mel Brooks) δεν θα περάσει κάτι παραπάνω από καλά με την ταινία.
Στα highlights της θα πω πως έχει άπειρα λογοπαίγνια -που σε θερινό και με χαμηλωμένο ήχο (ή αυτή τη μάστιγα των Ελλήνων μεταφραστών να αλλάζουν το νόημα κάποιων λέξεων για να φτιάξουν ένα δικό τους αστείο, καθώς το αγγλικό δεν μπορούν να το αποδώσουν σωστά) ίσως κάποια σας ξεφύγουν, όπως και επίσης μια scene stealer εμφάνιση της Pamela Anderson (μακράν το καλύτερο κομμάτι της ταινίας για εμένα) και τον Liam Neeson ανέλπιστα ταιριαστό στο ρόλο του (με την ίδια βλοσυρή σοβαρότητα που παίζει στις action ταινίες του κιλού εδώ και 20 έτη, κάτι που κάνει αυτομάτως την ερμηνεία του τόσο γελοία όσο και πετυχημένη κωμικά).
Επίσης είναι 85 λεπτά μόνο, ιδανικός χρόνος να μην κάνει ποτέ κοιλιά η ταινία ή να μην μείνει ποτέ από “καύσιμο” (μιλάμε για κάτι που έχει ένα κωμικό gag ανά περίπου 8 δευτερόλεπτα).
Μια σεκάνς ειδικά (αυτή του χειμερινού θέρετρου) με “έσπασε” και γελούσα κάνα 5λεπτο μόνος μου.
Overall, αν κάποιος είναι “εκεί” για spoof movies, να πάει με κλειστά μάτια - είναι ότι καλύτερο μπορεί να δει από το κάργα υποτιμημένο Black Dynamite του 2009 (αυτό ίσως να είναι και το αγαπημένο μου spoof movie, μαζί με το Top Secret και η μόνη ταινία του είδους που μπορώ να ξαναδώ τώρα και να πεθάνω στο γέλιο) και από εκείνες τις ταινίες των αρχών του '90 που σηματοδότησαν και το τέλος αυτού του κινηματογραφικού παρακλαδιού.
Αν κάποιος δεν είναι εκεί και πάλι θα δει κάτι ευχάριστα σαχλό που θα τον κάνει να περάσει 85 λεπτά καλά, χωρίς πολλά πολλά (η κερά μου πχ. που δεν την παλεύει με τέτοιες ταινίες, δεν τρελάθηκε οκ, αλλά δεν πέρασε και άσχημα).
Kudos γιατί με πολύ μικρό budget (κάνα 40άρι εκατομμύρια) και με πίστη σε ένα είδος κωμωδίας που έχει “τελειώσει” εδώ και σχεδόν 30 χρόνια, η ομάδα των Dan Gregor, Doug Mand και Akiva Schaffer έβγαλε κάτι αξιόλογο.
Δεν θα το ξανάβλεπα having said that, επειδή δεν είμαι ακριβώς εκεί αλλά όταν ανακοινωθεί sequel λογικά θα πάω να το δω και αυτό - γιατί θέλω να δω πραγματικά πόσες άλλες ιδέες έχουν στο κεφάλι τους οι δημιουργοί.
ΖΑΖ θα ήταν περήφανοι σίγουρα για το νέο Naked Gud, for sure
9 Likes
Γυρνώντας στον freecinema πιο πάνω, και καθώς θα έχουμε αντίστοιχη προσπάθεια από Ατζαράκη/Ζάμπρα (σε σειρα) από Σεπτέμβρη, πείτε πως συγκρινετε/αι η ταινία με ό,τι χειρότερο έχουμε δει, δηλαδή το Χαλβάη 5-0.
προσπαθώ να αποφασίσω αν το Χαλβάη θα μου άρεσε περισσότερο, αν δεν το είχε κάνει η γλιτσερή σαρανταποδαρούσα, γιατί on a high level, όλοι τους το ίδιο χιούμορ στοχεύουν, αλλα δεν μπορώ να αποφασίσω.
Επίσης @Lupin
- επιστρέφει όντως η Πάμελα ως καλουτσικη ηθοποιός, στα πράγματα ;
- γιατί η Ντακότα είναι τόσο media sweetheart, όταν αμφιβάλλουμε όλοι αν ειναι καν ηθοποιός ;
1 Like
Τελικά μου φαίνεται ότι το πιο αστείο πράγμα που έχει βγει απ’ αυτό το remake είναι το ίσως πιο wtf ζευγάρι του Χόλιγουντ από εποχές Μέριλιν Μονρό - Άρθουρ Μίλερ: Αν κάποιος προέβλεπε τη δεκαετία του '90 ότι κάποτε θα κατέληγαν μαζί Ο ΛΙΑΜ ΝΙΣΟΝ ΚΑΙ Η ΠΑΜΕΛΑ ΑΝΤΕΡΣΟΝ, σίγουρα θα λέγαμε ότι δεν υπάρχει άνθρωπος με πιο αρρωστημένη φαντασία
#espresso
9 Likes
Είδα το The Materialists.
Σε γενικές γραμμές θα έλεγα πως μου άρεσε, όμως επίσης μου άφησε μια παράξενη αίσθηση πως θα μπορούσε να είναι κάτι πολύ καλύτερο. Υπάρχει πολύ ταλέντο στην ταινία αλλά το σενάριο σαν να μην είχε ψηθεί αρκετά και το κεντρικό νόημα το οποίο είναι φανερό από τον τίτλο της ταινίας δεν δόθηκε με τον καλύτερο πιθανό τρόπο π.χ. μου φάνηκε άκομψο αυτό που είδε την ουλη από την εγχείρηση στο πόδι και τοτε πήρε την απόφαση… κλπ.
1 Like
Τα scary movie εμπίπτουν σε αυτήν την κατηγορία; Και εάν ναι τι γνώμη έχεις για αυτά;
Το ειδα και εγω το The Naked Gun σινεμα. Και δεν εφυγα και με τις καλυτερες εντυπωσεις δυστυχως! Ζητημα να γελασα σε 4-5 φασεις και σε αυτες νιωθω οτι το εκβιασα ο ιδιος! Προφανως δεν με τραβαει πλεον αυτο το genre κωμωδιας! Τελευταια ταινια που θυμαμαι να γελασα αρκετα ηταν το D&D: Honor among thieves παντως!
Αγαπημενες κωμωδιες για εμενα, ετσι προχειρα οτι μου ερχεται , οι late 90’s - early 00’s κολλεγιακες (τα 2 πρωτα American Pie, Road Trip, Euro Trip) και οτιδηποτε εχει βγαλει ο Sasha Baron Cohen. Εχω γελασει πολυ με καποιες κωμωδιες του Stiller (Zoolander 1 & 2 ειχα λιωσει) ενω κλαιω με τον Ferrell ο οποιος πρεπει να ειναι μεγαλη τυπαρα. Υπαρχει αραγε κανα thread με αγαπημενες σκηνες απο κωμωδιες;
Θα επανέλθω με σεντόνι , αλλά ΤΡΕΧΤΕ ΟΛΟΙ ΝΑ ΔΕΙΤΕ WEAPONS.
6 Likes
Ειδα και γω το Weapons,ταινιάρα και αξιζει πολύ να τη δεις σινεμα σαν εμπειρία
1 Like
Weapons λοιπόν
Πάντα όταν βλέπω καλές κριτικές σε ταινία που δεν αποτελεί βαριά κουλτούρα 1. χαίρομαι και 2. hypeάρομαι, που κάποιες φορές γυρίζει μπούμερανγκ.
Εδω ; Believe the hype
Με ένα gore rating 3/5 - έχει ακραίες σκηνές μεν, που αντέχονται δε, η ταινία ξεκινά ως αστυνομικό thriller για να βυθιστεί στο σκοτάδι όσο περνάει ο χρόνος.
Μιλώντας για σκοτάδι, η ταινία είναι κυριολεκτικά πολύ σκοτεινή, άρα η επιλογή μας να την δούμε σε κλείστή αίθουσα, απέδωσε, καθώς αυτά τα ελάχιστα που έπρεπε να δούμε μέσα στα σκοτάδια, ε , τα είδαμε.
Ε ξαι ρε τι κη , η γενικά αγαπημένη Julia Garner και μου άρεσε και ο Josh Brolin, που όσο μεγαλώνει, θυμίζει tommy lee jones. Ενδιαφέρον επίσης το κοινωνικό σχόλιο, όπου βλέπουμε μια τοπική κοινωνία να τα βάζει με τη δασκάλα, όταν δεν έχει ποιον να κατηγορήσει.
Στα ατού της ταινίας, είναι οι υφολογικές διακυμάνσεις, καθότι παρότι horror, έχει και κωμικά στοιχεία, που σου ανεβοκατεβάζουν τη διάθεση και λειτουργούν σαν βαλβίδες εκτόνωσης. Φοβήθηκα να δω horror σε αίθουσα, αλλά παρόλα τα αρχικά μουρμουρητά, η πλοκή σε συνεπαίρνει τόσο, που όλοι σώπασαν και είχαμε μια εξαιρετική εμπειρία θέασης. Οι πιουρίστες ίσως αρχίσουν να απαριθμούν δάνεια από άλλες ταινίες του είδους - εγώ θα πω ότι ναι, είδαμε σκηνές κοντινές σε άλλες, αλλά δένουν όλα τόσο όμορφα, που ο σκηνοθέτης κρατάει και το σασπένς και το gore εκεί που πρέπει. Η τελική “μάχη” ειναι αρκούντως άγρια, και μιας και η ταινία έχει καλμάρει κάπως λίγο πριν, σε χτυπάει στο πρόσωπο (όπως πρέπει).
Ενα μικροσποιλερ για το κακό της υπόθεσης - εχει ενδιαφέρον ότι για αρκετή ώρα στην ταινία ψάχνουν και ψάχνονται να δουν τι έγιναν τα παιδιά και έτσι το ενδιαφέρον κρατιέται.
σε όσους σαν έχουν λείψει οι κακοί που είναι κακοί, γιατί έτσι, εδώ είστε. δεν θα βρείτε εδω πολύ back story.
Δεν λέω περισσότερα για να μην σποιλεριάσω, αλλά πραγματικά, σπουδαία ταινία που βγαίνεις αμίλητος. Αξιζει μια βόλτα σε αίθουσα.
3 Likes
είναι jumpscare fest ή στηρίζεται στην ατμόσφαιρα ;
Είναι το βασικό μου κριτήριο πλέον για αυτό ρωτάω…το θεωρώ φθηνό κόλπο και αποζητώ ατμόσφαιρα στο χορορ
jumpscare fest δεν ειναι όχι. Έχει jumpscares, αλλα με μέτρο.
1 Like