Γιατί διαβάζεις free cinema ? Ο τύπος είναι ατελείωτα γελοίος κ ερωτευμένος με τον εαυτό του
Διαβάζω δεν σημαίνει ότι συμφωνώ με αυτά που γράφει. Με ενδιαφέρουν όλες οι απόψεις, όχι μόνο οι θετικές. Έχω βγει συγκλονισμένος από αίθουσα με δάκρυα στα μάτια σε ταινία που έθαψε κανονικά. Σε ότι αφορά ειδικά το σινεμά έχω καταλάβει ότι τα γούστα ποικίλουν πολλές φορές σε φάση άσπρο/μαύρο. Στην τελική ο κριτής είσαι εσύ.
Τώρα σχετικά με το νέο Naked Gun, χωρίς να το έχω δει ακόμη, έρχεται να καλύψει ένα τεράστιο κενό των τελευταίων ετών που είναι η αυθεντική κωμωδία, σαν αυτές που βγάζανε με το κιλό οι Ben Stiller, Jim Carey κλπ. Για εμένα αν προκαλέσει αυθόρμητα γέλιο έστω σε δύο τρία σημεία, που και αυτό είναι δύσκολη υπόθεση πια, είναι πετυχημένη.
1 Like
Πρώτα βλέπουμε μια ταινία, μετά διαβάζουμε κριτικές (και αυτό όχι απαραίτητα). Νόμος.
3 Likes
Και μετά διαβάζουμε του Φραγκούλη 
2 Likes
Καλά κριτική πριν ταινία ποτέ, ναι, συμφωνώ, αυτονόητα πράγματα.
Και εγώ διαβάζω πάντως freecinema 
και εκτιμώ πολλά πράγματα στον Φραγκούλη και της γενικότερης πορείας του στο χώρο (και πέραν της media-κης του περσόνας δηλαδή).
Ούτως ή άλλως βέβαια, προσωπικά δεν με αφορά το να συμφωνώ, διαφωνώ ή όχι με κάποιο κείμενο/κριτική, δεν διαβάζω κριτικές όταν τις διαβάζω για αυτόν τον λόγο.
Naked Gun έχει διαψεύσει πάντως προσδοκίες πανηγυρικά όπως φαίνεται, αν προλάβω ίσως πάω (αν και καλοκαίρια συνήθως βαράω μόνο επαναπροβολές κλασσικών ταινιών σε θερινά, ή κάνα blockbuster με πολλά εφέ να τριπάρω μέσα στη ζέστη της Αθήνας).
Kρήτη θα ήταν το ιδανικότερο μέρος βέβαια, μετά τον 15αυγουστο, να μαζέψω εκεί τους Ούνους φίλους μου να πάμε κάνα θερινό (δεν έχουμε - αχακαλόε) like the old times να λέμε τις μαλακίες μας
4 Likes
^ το εφτιαξα!
Εδω και πολλα χρονια δεν παιρνω καμια κριτικη στα σοβαρα. Οι περισσοτεροι “κριτικοι” κινηματογραφου ειναι ερωτευμενοι με την παρτη τους. Και το χειροτερο, πιστευουν πως στην τεχνη υπαρχει αντικειμενικοτητα, και πως μαλιστα αυτη την κατεχουν.
Naked Gun στο σινεμα για κανεναν λογο, μπορουμε να περιμενουμε για το streaming.
Ξεκίνησε πάλι αυτό το καλοκαίρι μετά από λίγα χρόνια απουσίας, η open air προβολή ταινιών σε διάφορα μέρη της πόλης, ελλείψει θερινού κινηματογράφου. Χθες, πρώτη βραδιά του νέου αυτού κύκλου, προβλήθηκε στα Λιθαρίτσια το A Complete Unknown, η γνωστή ταινία για τον Bob τον Dylan.
Αφού εντοπίστηκε εγκαίρως και διορθώθηκε το “τεχνικό πρόβλημα” να είναι οι υπότιτλοι στα αγγλικά (κάτι με το οποίο εγώ ήμουν εντελώς ΟΚ), είδαμε την ταινία που μου άφησε ανέλπιστα πολύ καλές εντυπώσεις, κατ’ αρχήν γιατί απέφυγε να πέσει στις συνήθεις παγίδες των βιογραφικών ταινιών.
Δηλαδή, ούτε “αγιογραφία” του κεντρικού ήρωα ήταν (τουναντίον δεν επιχείρησε καν να τον ερμηνεύσει, απεναντίας τον άφησε λίγο πολύ… complete unknown μέχρι τέλους), ούτε αποπειράθηκε να χωρέσει “τα πάντα” αφήνοντας αυτή την ανυπόφορη αίσθηση βιασύνης και αποσπασματικης αναφοράς, αλλά εστίασε στην πρώιμη πορεία του μέχρι την υιοθέτηση του “καταραμένου” ηλεκτρισμού και τα γεγονότα στο Newport το 1965. Επίσης κατάφερε σε ικανοποιητικό βαθμό να αναπαράξει το κλίμα της εποχής και μιλώντας προσωπικά, η οπτικοποίηση συμβάντων για τα οποία είχα διαβάσει και είχα δημιουργήσει εικόνα στο μυαλό μου, ήταν επιτυχημένη! Ως εκ τούτου, θεωρώ ότι ήταν μια ταινία για fans του Dylan (ή έστω για όσους είναι εξοικειωμένοι με αυτόν) ειδικά αν σκεφτεί κανείς ότι έχει μέσα πολλή μουσική – αν επρόκειτο για κάποιον άγνωστο σε μένα, θα είχα φύγει στο ημίωρο!
11 Likes
Είναι καλές οι Τρελές Σφαίρες κύριοι, αν σας αρέσει το είδος να την δείτε
5 Likes
Χθες είδαμε το together aka “μαζι” με την πολυαγαπημένη Alison Brie και τον γκομενο της.
Body horror με μια αλληγορία των σύγχρονων μακροχρόνιων σχάσεων. Θεωρώ περισσότερο της γενιας μου (millennials) στις οποιες ενω χωρίς να ειναι απαραίτητα τοξικές υπαρχει ενας φοβος της δεσμευσης αλλα και επικέντρωση σε προσωπικές ασχολίες και στοχους με αποτέλεσμα η σχεση αυτη καθ’αυτη να περνάει στο παρασκήνιο μεχρι να τρανταχτεί η καθημερινότητα και ειτε να γινει ο επομενο βημα ειτε ο χωρισμος.
Την ταινια την ειδα με την εδω και λιγα χρονια γυναικα μου με την οποια ειμαστε μαζι κοντα 13 χρονια και νιώσαμε οτι η ταινια περιέγραφε αρκετα κομμάτια της σχέσης που ειχαμε (ισως και εχουμε ακομα σε εναν βαθμο.)
Μου αρεσε πολυ και χαιρομαι που μετα την επιτυχία του substance αλλα και πιο μπροστά με τις προσπάθειες της Ducournau εχει ερθει στο προσκήνιο το body horror με ενα πιο φιλοσοφημένο χαρακτήρα.
Σε καθε περιπτωση υποδεέστερο και πολυ πιο μπατζετικο του substance αλλα σιγουρα μια πολυ καλοστημένη ταινια με δόσεις κοσμικού τόρμου που παντα ειναι μεγαλο συν στα χορρορ μου.
*ΝΕΟΝ we trust
Επισης φετος εχουν παρει φωτια τα λιγο πιο “σοβαρά” horror ή ειναι η ιδεα μου; Πριν ξεκινήσει η ταινια ειδαμε trailer απο bring her back(που δυστυχώς δεν μπορεσα να παω στην προβολη που ειχε στο mindnight express) και weapons αντεε πες και the conjuring.Για να δουμε.
3 Likes
Την είδα και γω χθες. Σε αίθουσα με αρκετό κόσμο γελούσαμε σε κάθε σκηνή.
2 Likes
Κι εκεί που το ειδα εγω ειχε αρκετό κόσμο, ευτυχώς
2 Likes
Fantastic Four - First Steps
Ευτυχώς την είδα δωρεάν στο θερινό… Με κέρασε ο ιδιοκτήτης γιατί με είδε 3η φορά.
Για torrenting…και πολύ της είναι.
Summary: Παρακαλούσα να είχε fast forward.
Η ταινία εξελίσεται σε άλλο σύμπαν από το συνηθισμένο του MCU και έτσι εξηγείται γιατί η Silver Surfer είναι γυναίκα.
Μια απίστευτα βαρετή ταινία, θα μπορούσε άνετα να είναι μισάωρο επεισόδιο F4 cartoon και πάλι θα είχαν καλύψει όλο το στόρι.
Φλύαρο χωρίς λόγο. Γλυκανάλατες χαζομάρες και δήθεν επιστημονικές ανακαλύψεις του Mr fantastic.
Περιμένεις όλη την ταινία να σκάσει ο Γκαλακτους να γίνει τση πουτάνας και σκάει τα τελευταία 10 λεπτά και τον νικάνε με εντελώς βαρετό τρόπο.
Μου έμεινε και η περιέργεια τι γίνεται η Silver Surfer, γιατί η τύχη της αγνοείται στο τέλος.
Μόνο θετικό ότι εισάγεται ο Φράνκλιν Ρίτσαρντς, ο πιο OP χαρακτήρας στην ιστορία της Marvel
Fantastic Four και εγώ…σε θερινό…ευτυχώς ήταν καλά τα Νάτσος!
Τώρα τι να πω δε ξέρω.Ίσως είναι unfilmable το συγκεκριμένο.Οι προηγούμενες δύο προσπάθειες ήταν για τα σκουπίδια τελείως και αυτό εδώ το reboot, παρότι κάπως καλύτερο, δεν ξεπερνάει την μετριότητα.Η 60s απεικόνιση της πόλης και τα ρετρό ρούχα των ηρώων προσπάθησαν να δώσουν μια φρεσκάδα.Αναγνωρίζω επίσης ότι οι στιγμές γέλιου ήταν αρκετές (όχι στις αστείες ατάκες…) και η αποδόμηση του ‘σεναρίου’ έδινε και έπαιρνε.Στην τελική μετράει αν πέρασες καλά στον κινηματογράφο και όχι τόσο ο λόγος.
Ο Πασκάλ δε μου έκανε καθόλου για mr Fantastic, το να τον βλέπεις να λύνει πολύπλοκες μαθηματικές εξισώσεις στον μαυροπίνακα για να σώσει την Γη, ήταν στα όρια του γελοίου, την Invisible Woman την κάναμε και λίγο Master Yoda(η ταινία και σε άλλα σημεία παίρνει ξεδιάντροπα δάνεια από το Star Wars) γιατί αν ήταν απλά αόρατη δε θα ταίριαζε καλά με το νεανικό κοινό, ενώ ο Master of Puppets-Quinn δεν ξέφυγε από την λογική του comic relief, ακριβώς όπως και οι προκάτοχοι του στο ρόλο.Γενικά ξεχώρισε το voice acting του συμπαθέστατου πάντα Moss, και θα έπρεπε να είχαν δώσει παραπάνω χρόνο στο φλερτάκι του με την θεάρα Natasha Lyonne, που και 5 λεπτά να παίξει, θα ξεχωρίσει.Με γυναίκα Silver Surfer γελάει ο κόσμος, όπως και με τον Galactus που τελικά ήταν μια πιο φλώρικη έκδοση του Godzilla και έχασε από την ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΜΑΝΑΣ (λολ).
Τέλος πάντων τους έβαλαν και αυτούς στο σύμπαν οπότε αναμένουμε να τους δούμε μαζί με τους υπόλοιπους σε κάποιο φιλμ που πάλι θα σώζουν τον κόσμο οι καλοί Αμερικανοί, και το κοινό απλά θα δείχνει τον κάθε ήρωα που εμφανίζεται, σε κάτι σαν κινηματογραφική παρτούζα δίχως το τελείωμα.
2 Likes
Και εγώ αυτό νόμιζα στην αρχή, αλλά στα Comics σε κάποια σύμπαντα είναι ο άντρας που είναι SS και σε άλλα είναι το έτερον ήμισυ, κατά συνέπεια τους το χαρίζω αυτό. Αν τον/την είχαν κάνει τρανς τότε θα είχαμε θέμα.
Στα post credit scenes του Thunderbolts βλέπουμε να καταυθάνει το σκάφος των F4 (φαίνεται το σήμα στην κοιλιά του) και στα Post credit scenes του F4 o Dr. Doom πάει να σαγηνέυσει τον μπόμπιρα Franklin Richards, ο οποίος δείχνει να θέλγεται.
'Αρα, Doom και F5 στο Avergers Doomsday θα έρθουν από άλλο σύμπαν. Λογικά και κάποιοι X-men.
Μια χαρα μου φάνηκε το Fantastic Four.
Αρκετα πιστό στα κομικ και θυμισε μια σωστα φτιαγμενη Marvel ταινια (δεν αναφερομαι σε κορυφαιες ταινιες της).
Στις επομενες ταινιες θα δουμε το γνωστό μας συμπαν (θα εχουν παει και οι F4, με Avengers, Thor κλπ) εναντίον του σύμπαντος των X-Men.
Στο τελος θα προκύψει η συγκλιση αυτών = reboot.
2 Likes
Νέα ταινία της Celine Song μετά το εξαιρετικό (και από τις καλύτερες για εμένα ταινίες της χρονιάς του) Past Lives - με τον παντελώς άκυρο και άσχετο με τη ταινία Ελληνικό τίτλο “Ταιριάζουμε”, αντί του “Οι Υλιστές” που σημαίνει… κυριολεκτικά το Materialists, αλλά και είναι 100% το βασική θεματική ενότητα που κινεί τη πλοκή της ταινίας.
Το όλο clue εδώ είναι αφενός μεν να ξαναμπεί, τρόπο τινά, το rom com με την πιο παραδοσιακή του έννοια και διάσταση στον σύγχρονο κινηματογραφικό χάρτη (εξαιρουμένων κάποιων ταινιών μαζικής παραγωγής και οικτρής ποιότητας του Netflix όπως και μερικών πολύ μεμονωμένων περιστατικών, το είδος των ρομαντικών κομεντί στη παράδοση σκηνοθετών και σκηνοθετριών όπως οι Nancy Meyers, Richard Curtis, Nora Ephron, Garry Marshall και σια είναι dead and buried εδώ και πάνω από 15 χρόνια) αφετέρου δε να χρησιμοποιηθεί το είδος ως μια επίφαση για έναν κοινωνικό στοχασμό πάνω στις σύγχρονες σχέσεις και τον μοντέρνο τρόπο ζωής και αντίληψης του πως μπορεί να καλυφθεί το συναισθηματικό “κενό” του καθενός με την εύρεση του “άλλου του μισού” - καθώς η όλη αυτή πλέον “διαδικασία” ψαλιδίζει τον ρομαντισμό και τρόπο τινά στρέφει την ανθρώπινη επιθυμία σε κάτι διαφορετικό από εκείνο που πραγματικά λαχταρά, κάτι που δεν αποστρέφεται αλλά τουναντίον “μετράει” ισόποσα και τον κυνισμό της στυγνής πραγματικότητας στην ερωτική εξίσωση.
Είναι μια θεματική που έχει αποτελέσει ουκ ο λίγες φορές το “καύσιμο” για πάρα πολλές κλασσικές ρομαντικές ταινίες του παρελθόντος (ακολουθώ τα λεφτά ή το συναίσθημα) όμως η Song καταφέρνει σε σημαντικό βαθμό να δώσει μια πολύ ιδιαίτερη (και προσωπική, κάτι που κάνει το Materialists αυτομάτως ταινία δημιουργού και όχι μαζικής παραγωγής) ματιά πάνω στο κομμάτι της κλινικά αποστειρωμένης αποτίμησης ενός κόσμου που μετράει τη (κάθε) σχέση με νούμερα και ο οποίος σιγά σιγά απορροφάτε και αναδομείτε από το πηγαίο συναίσθημα και την (ανόθευτη από όλα αυτά) καταπιεσμένη ανάγκη της καρδιάς.
Είναι λίγο σαν ένα ρομάντζο από την ανάποδη, που όμως χρησιμοποιεί όλα τα βασικά συστατικά του είδους και δεν το αποδομεί (όσο και αν αυτό φαίνεται αρχικά πως είναι μάλλον ο σκοπός του) αλλά αντιθέτως το υπηρετεί με συνέπεια και πίστη - πίστη, καθώς μέσα στον κυνισμό δεν αποστρέφεται στο τέλος την ανθρωπιά.
Από κει και πέρα, η ταινία είναι στριφνή και έχει μια… “παγωμένη” χροιά, μια αίσθηση αποξένωσης μεταξύ αυτής και του θεατή και δεν σε αφήνει να “μπεις” 100% μέσα της.
Δεν ρέει εύκολα πάντα, ενώ το σενάριο έχει μεν την κεντρική του ιδέα, αλλά δεν την αναπτύσσει πάντα με την ίδια συνέπεια σε όλη τη διάρκεια της ταινίας - ούτε και αποφεύγει τη φλυαρία ή τον αχρείαστο, “εύκολο” και ελαφρώς σχηματικό ενίοτε στοχασμό, πάνω σε πράγματα τα οποία ήθελαν μια διαφορετική, πιο ουσιαστικά ανθρωποκεντρική και κοινωνιολογική προσέγγιση/μελέτη.
“Παίζει” παράλληλα με μια επικίνδυνη θεματική υπό-ενότητα που προσωπικά θεωρώ πως δεν θα έπρεπε να υπάρχει καθόλου, υπάρχει σαφέστατα έλλειψη δραματικής έντασης ανά σημεία, κουράζει αρκετά με τα πολλαπλά της φινάλε, ενώ τέλος δυστυχώς υστερεί (όχι σημαντικά αλλά και πάλι) και σε ερμηνευτικό επίπεδο: ο Chris Evans βγαίνει μάλλον αλώβητος, ο Pascal, αν παίζει έναν ρόλο ala Cary Grant (χωρίς να είναι όμως ο Cary Grant) δεν είναι κακός -απλά ίσως σε λάθος ταινία- ενώ η Dakota Johnson είναι απλά άχρωμη και flat (δεν νομίζω πως φταίει η ίδια, μιας και εδώ προσπαθεί αισθητά, απλά είναι flat, άχρωμη και ανεπαρκής γενικότερα σαν ηθοποιός).
Εν τέλει, οι βασικοί ηθοποιοί, με τα ups and downs τους, δεν έχουν επουδενί την απαραίτητη, για σινεμά (δη τέτοιου) είδους, χημεία μεταξύ τους.
Στα πιο τεχνικά, η ταινία διαθέτει υψηλή αισθητική: λήψεις σε 35 mm, στυλιστικό σχεδιασμό που αποπνέει quiet luxury και δημιουργεί μια urban-chic, στιλάτη ατμόσφαιρα (θυμίζει ταινία τελών 90s και αρχών 00s σε '20 πακέτο) ενώ η φωτογραφία του Shabier Kirchner προσδίδει γοητεία στην εικόνα και η μουσική του Daniel Pemberton ενισχύει την αίσθηση της εσωτερικής έντασης και της (όποιας) λύτρωσης.
Σε γενικές γραμμές πάντως, μια μέτρια ταινία - μετριοκαλή μάλλον - την οποία ίσως στο μέλλον αναθεωρήσω λιγάκι προς το καλύτερο, όμως και πάλι δεν καταφέρνει να διαδεχθεί αξιοπρεπώς το Past Lives.
Δεν θα απέτρεπα κανέναν να τη δει πάντως σινεμά, μιας και είναι ταμαμ για θερινό + παρά τα θέματά της έχει προσωπική ταυτότητα και εγγενή ανησυχία που προσπαθεί να επικοινωνήσει.
Δεν της βγαίνει απόλυτα αλλά it’s ok και πάλι - προχωράμε
Αυτά.
4 Likes
Ωραίο ήταν, γέλασα σε αρκετές φάσεις, χωρίς να τρελαθώ κιόλας. Το είδα στο θερινό του Πολεμικού Μουσείου, που είναι ωραίο θερινό (αλλά τι 12€ είσοδο ρε 
)
2 Likes
Και γω εκεί πήγα ψες βράδυ - η τιμή του εισιτηρίου είναι αποτρεπτική για το ευρύ κοινό, μέσα όμως το θερινό σαν θερινό είναι indeed μια χαρά (σε οθόνη, ήχο, αποστάσεις, καρέκλες, τραπέζια κτλ + οι τιμές κυλικείου δε διαφέρουν από τα υπόλοιπα θερινά πάνω κάτω")
Οκ ζέχνει ΔΑΠ η φάση αλλά για μια φορά καλά ήταν - μένω και 1 λεπτό με τα πόδια σχεδόν, απορώ που δεν είχα πάει νωρίτερα.
2 Likes
Για κάποιον λόγο, το κατάλαβα
2 Likes
Aν με είδες και δεν μίλησες → κατάπτυστος.-
1 Like