Εγώ πάω καρφί για The Commitments και ευελπιστώ Vargtimmen (μάλλον αγαπημένο Bergman).
Χαλαρά έχει πάει το καλοκαίρι πάντως σχετικά με το σινεμά.
3 Likes
Καλά θα έπρεπε να έχεις κλείσει μήνες πριν να δεις παράσταση.
Αλλά το αίσθημα όταν μπαίνεις μέσα και ξεκινάς να περιηγείσαι στους διαδρόμους για να φτάσεις στην κυρίως αίθουσα, οι οποίοι είναι διακοσμημένοι με φωτογραφίες (ασπρόμαυρες θυμάμαι) καλλιτεχνών που έχουν παίξει εκεί, ε όσο να 'ναι μια ανατριχίλα σε πιάνει.
1 Like
Είδα το νέο Superman, του τύπου που έφτιαξε το Guardians of the Galaxy.
Αρχίζει συμπαθητικά αλλά μετά προς το τέλος το χάνει αρκετά δυστυχώς.
Έχει κάποια φιλελε μεν αλλά σε γενικές γραμμές με καλό τρόπο δοσμένα μηνύματα.
Η μάχη στο τέλος λίγο παιδιάστικη, δεν πείθει ως προς την αληθοφάνεια της κατάστασης …αλλά θύμισε σε πολλούς (και σε εμένα) Ισραήλ - Γάζα. Πράγμα που το βάζω στα συν.
Καλύτερο από την μέση ταινία με υπερήρωες όμως δεν θα το πρότεινα. Υπάρχουν σίγουρα καλύτερες επιλογές στα σινεμά.
Σε σχετικά νέα…
Είδα κι εγώ Superman , μόλις γύρισα από το σινεμά
Είμαι τρελός φαν DC , κυρίως Μπάτμαν αλλά αγαπάμε και Σούπερμαν
Δεν έχω λόγια για αυτό που είδα , φοβάμαι κακογερασα για αυτό το genre ή κάτι δεν πάει καθόλου καλά
Δεν έχω ξαναδεί τόσα πολλά αντικλιματικα αστεία , οριακά κερδίζει Thor 4
Αν αυτό είναι το reboot της WB - DC , χάνω άλλα 10 χρόνια
Μεγάλωσα με 90’ς animated επεισόδια 100 φορές πιο σοβαρά σε τονο και νοήματα
Κρατάω τον πεσιμισμό ότι μόνο ο Σούπερμαν μπορεί και έχει ενσυναίσθηση να σωσει τη Γάζα ( δικιά μου οπτική και ερμηνεία για να πω ότι κάτι είχε αξία σε αυτό το πράγμα ) και προσπερνάω γιατί αν δω Μπάτμαν με αυτόν τον τόνο - ύφος και στολή πιτζάμας με μπερτα κουβερλι δεν θα το αντέξει η ότι έχει απομείνει από την παιδική ψυχούλα μου
Γκρινιαζαμε για Μπάτμαν ν Σούπερμαν κάποτε , α ρε Κειβιλ
2 Likes
Superman σε IMAX και εγώ
Προσωπικά πέρασα πάρα πολύ καλά, το κατά-ευχαριστήθηκα και θα έβλεπα ευχαρίστως sequel, παρά τα (πολλά) δομικά αλλά και σεναριακά προβλήματα της ταινίας.
Ήταν ότι πιο κοντά μπορεί κανείς να φανταστεί σε ένα κυριακάτικο cartoon για τον Superman, βασισμένο στην Silver Age εποχή των υπέρ-ηρώων της DC - με ότι αυτό έχει να πει για τον τόνο, την υφή και τον ρυθμό της ταινίας.
Ξεκινάει (πολύ) απότομα σαν να μην την ενδιαφέρει πως είναι η πρώτη ουσιαστικά ταινία ενός νέου σύμπαντος (αλλά σαν να είναι πχ η 5η) δεν παίρνει ποτέ ανάσα, συρράπτει πολλές μικρό-ιστορίες γύρω από την κεντρική και δεν αποστρέφεται ποτέ τον over the top χαρακτήρα της.
Eίναι μια κλασσική ταινία Gunn (δηλαδή αν κάποιος πέρασε καλά με τα 3 GoTG δύσκολο να μην περάσει καλά τώρα) με τα πάνω και τα κάτω της, το hit and miss humor, το ωραίο soundtrack, πάνω από όλα όμως (και αυτό που μέτρησε για εμένα περισσότερο έναντι των προβλημάτων της) είναι πως είναι μια ταινία που καταλαβαίνει τι θα πει Superman με την πιο φορμαλιστική του έννοια (ακόμα και αν, για να το καταφέρει αυτό, κάνει μια ριζοσπαστική αλλαγή στο origin του που ίσως “ενοχλήσει” τον σκληροπυρηνικό fan αλλά εντάσσεται πολύ οργανικά στο τι θέλει να είναι η ταινία ο ίδιος ο Superman).
Κάποιος που η σχέση του με τα comics είναι μηδενική, πιθανότατα θα ξενίσει άπειρες φορές το πρόσωπό του, με το πόσο πολύχρωμο είναι αυτό το σύμπαν, ή με το πόσο casual μπορεί να φαντάζει ένα τεράστιο Kaiju στη μέση της Metropolis - η ταινία απευθύνεται πρωτίστως στους χάρτινους οπαδούς του ήρωα και μετά στους κινηματογραφικούς/τηλεοπτικούς. Όμως ακόμα και έτσι, είναι απενοχοποιημένα fun και για τον πιο ανίδεο με τις χάρτινες περιπέτειες του Superman - όπως είπα και πριν, αν κανείς αναζητά το χαμένο συναίσθημα της παρακολούθησης ενός κυριακάτικου cartoon με ήρωα τον Superman, θα το βρω με γενναίες δόσεις εδώ.
Πιο εν προκειμένω, η ταινία κάνει σαφές με το καλημέρα πως δεν έχει καμία σχέση με τη λέζα του Snyder (“Snyderverse πάρε πούλο” θα έπρεπε να είναι το tagline της αφίσας) αλλά πολύ περισσότερο Lois & Clark και σε δεύτερο τόνο το Smallville: οι περιπέτειες του Superman έχουν μια πολύ οικεία αίσθηση, σαν τις περιπέτειες ενός υπέρ-ανθρώπου της διπλανής πόρτας με δυνάμεις θεού και όχι σαν ενός θεού που πρέπει να ανιχνεύσεις με ακτίνες Γ αν υπάρχει κανένα συναίσθημα μέσα του.
O Superman του Gunn είναι λίγο - πολύ μια φυσική προέκταση του Superman του Reeves: δεν έχει καμία αμφιβολία για την ηθική των πράξεων του γιατί ξέρει ότι κάνει το καλύτερο ανθρωπίνως δυνατόν για να υπερασπιστεί την αδικία δίπλα του.
Είναι ο chaotic good υπέρ-ήρωας που προφανώς απαρνείται το να αφαιρεί ζωές (δηλαδή ffs σώζει σκίουρο σε μια φάση 
ενώ ακόμα και στην ύστατη στιγμή κάνει appeal στη λογική των άλλων για να αποφευχθεί κάποιος θάνατος), ο οποίος είναι τόσο αγαθοβιόλης που, ανά περιόδους τον λες και λίγο μπούφο - και αυτό είναι το σημείο που εμένα με κέρδισε σαν χαρακτήρας, το πόσο πηγαία καλός είναι.
Προσωπικά μου ήταν φοβερά αναζωογονητικό (κυρίως γιατί δεν ήμουν σίγουρος ότι το χρειαζόμουν) να δω έναν χαρακτήρα σε μια υπέρ-ηρωική ταινία τόσο μονοκόμματα “καλό παιδί”, ακόμα και αν, όπως είπα, αυτό τον έκανε και λίγο “μπούφο” - είναι ένα μέρος της γοητείας και του Reeves αυτό, ένας nerd πελώριος τύπος που σκέφτεται εντελώς απλοϊκά αλλά πάντα προς τη σωστή κατεύθυνση, όσο αφορά το κοινό καλό.
Η ταινία ναι, εμπορευματοποίται (σε έναν μικρό βαθμό θα πω εγώ) και το πολιτικό status quo των καιρών με το σκηνικό των 2 φανταστικών εθνών που ο Superman παρεμβαίνει χωρίς να ειδοποιήσει κανέναν ή να τηρήσει κανένα πρωτόκολλο, καθώς νιώθει περισσότερο προστάτης της Γης και όχι των ΗΠΑ: οκ και εγώ απορούσα με αυτά (υπερβολικά) που διάβαζα, αλλά η αλήθεια είναι πως ακόμα και στο πιο απλοϊκό πλαίσιο της φυσιογνωμικής απεικόνισης των άμεσα εμπλεκομένων στη σύρραξη χαρακτήρων, είναι καρά-μπαμ πως μιλάμε για έναν παραλληλισμό του Ισραήλ - Παλαιστίνη - και να πω κάτι, δε γαμιέται, kudos για αυτό (ακόμα και έτσι, στα πιο φιλελεύθερα γενικότερα πλαίσια της ταινίας) που το σενάριο κοιτάει στη σωστή κατεύθυνση.
Διαβάζω για μποϊκοτάζ της ταινίας στην Αμερική από alt-right ψέκες, ενώ παράλληλα γίνεται συζήτηση για την εν λόγω σκηνή σε mainstream επίπεδο οπότε ναι, γιατί όχι - τόσο όσο, αλλά still είναι εκεί.
Ερμηνευτικά, η ταινία ευτυχεί, για εμένα ξανά, να έχει τον Corenswet για Superman και Clark - ο τύπος δεν είναι ότι έχει κανέναν ερμηνευτικό γολγοθά να ανέβει, αλλά είναι συμπαθέστατος (βγάζει μια εγγενή καλοσύνη anyway που σε κάνει να μην μπορείς με τίποτα να τον αντιπαθήσεις) και κατά δεύτερον ξέρει που παίζει - και το ευχαριστιέται δεόντως.
Για την Brosnahan δεν έχω να πω κάτι που δεν έχω πει για αυτήν στις αναφορές μου στο Marvelous Mrs. Maisel (top5 σειρών της περασμένης 10ετίας+ για εμένα) ακόμα και μια πέτρα να βάλεις δίπλα της θα καταφέρει να της βγάλει χημεία, ενώ η ίδια είναι one womam army - μακράν της δεύτερης η καλύτερη Lois σε σινεμά ή τηλεόραση.
Η χημεία των 2 πρωταγωνιστών είναι αδιανόητη - πολύ κρίμα που δεν μοιράζονται περισσότερο χρόνο σαν Lois και Clark, αλλά το μέλλον τους προμηνύεται φωτεινό.
Όλο το υπόλοιπο cast είναι top notch, με μεγαλύτερο μειονέκτημα το ότι δεν έχει κανένας τους τον χρόνο που χρειάζεται για να λάμψει πλήρως, καθώς η ταινία όπως προ-είπα τρέχει με μανιακούς ρυθμούς.
Έξτρα αναφορά σε Nicolas Hoult, ο οποίος γιολάρει τρελά σαν Luthor - και ίσως κρίμα που η ταινία, στα πλαίσια της εισαγωγής στο νέο DCEU τον χρησιμοποιεί αρκετά ως καρικατούρα.
Και πάλι όμως, πολύ καλός για αυτό που του ζητείται να είναι - θες να τον δεις σε επόμενη ταινία σίγουρα.
Έξτρα αναφορά σε Krypto, το κρυφό χαρτί της ταινίας τελικά - scene stealer σε κάθε του εμφάνιση.
Γενικά, για εμένα μια υπέρ-ηρωική ταινία που δεν παίρνει καθόλου σοβαρά τον εαυτό της (με τρόπο αυθεντικό και όχι τεχνητό ή ψεύτικο) ξέρει απέξω και ανακατωτά το source matterial, κάνει μια δυο risky επιλογές πάνω σε αυτό και τέλος επιλέγει να “ντυθεί” την πιο cartoon-y εκδοχή του.
Τα Guardians ξεχώριζαν σα τη μύγα μέστο γάλα από τα υπόλοιπα Marvel movies γιατί ήταν τα μόνα που είχαν ψυχή - ακόμα και στις miss the target στιγμές τους.
Το Superman του Gunn, για εμένα έχει ψυχή επίσης - και για αυτό πέρασα τόσο καλά και δεν κόλλησα καθόλου στα (αντικειμενικά) πολλά του προβλήματα.
Η φάση με υπέρ-ήρωες δεν παλεύεται εδώ και πολύ καιρό, αλλά αν είναι να βλέπω τέτοια 1 φορά τον χρόνο, sorry αλλά count me in - γύρισα σπίτι μετά και είχα καλή διάθεση, αν προσμετράτε αυτό στην ικανοποίηση που μπορεί να σου δώσει το εύπεπτο μαζικό λαϊκό σινεμά το 2025.
9 Likes
από τα σχόλια καταλαβαίνω ότι έχουμε να κάνουμε με φλώρο/λούζερ Σούπερμαν που τις τρώει από τον οποιονδήποτε πάλι… τεσπα, θα το δω όπως και να χει… τον Σούπερμαν θα τον έβλεπα ακόμα και αν τον έπαιζε ο Σεφερλής
Jurassic world αναγέννηση, ωραίο με σκαρλεταρα θεά. Σωστές δόσεις χιούμορ και τρελές εναλλαγές σε ρυθμούς. Μου άρεσε περισσότερο από τις ταινίες του Πρατ. Φρεσκαδουρα το κομμάτι στη θάλασσα. Δυνατοί και οι νέοι δεινόσαυροι. Βασικά το μόνο που με χάλασε ήταν η προβλεψιμότητα στο ποιος θα πεθάνει…
3 Likes
Ήμουν διακοπές και έχασα την επική στιχομυθία για τα φρούτα.
Έχω συκιά βασιλικιά στον κηπο μου. Όποιος τρώει τα σύκα της παθαίνει πλάκα. Συμπτωματικά σήμερα έκοψα το πρώτο σύκο της σεζόν. Λίγο άγουρο, αλλα σούπερ!
Είδα και τον “απλό άνθρωπο” (Στέιθαμ) και το Θάντερμπόλτς. Το Θάντερμπολτς μου άρεσε. Το κατέβασα και το είδα 2η φορά στο αεροπλάνο. Η φάση με το family and friends theme θύμισε Γιαπωνέζικα μάνγκα, ίσως γι’αυτό να μου άρεσε.
2 Likes
Δε νομίζω ότι ήταν αγαθιολης μπούφος ο Σούπερμαν του Ριβς.
1 Like
Ε λίγο λιγουλάκι ήταν - όχι βλάκας (αν τυχόν παρανοήθηκα φουλ του φουλ) αλλά ήταν σε μεγάλο βαθμό το κάπως goofy, καλοκάγαδο ντερέκι anyway
Εξαιρετικό σκηνοθετικό ντεμπούτο της Eva Victor και μία από τις καλύτερες ταινίες του καλοκαιριού (τέλεια σε θερινό).
Η ταινία σε καθηλώνει με ένα πολύ καλογραμμένο σενάριο, το οποίο πραγματεύεται από τη μία σοβαρά (και βιωματικά;) θέματα, αλλά με τρομερό χιούμορ.
Ένιωσα σαν να διαβάζω το ημερολόγιο της πρωταγωνίστριας, να συμπάσχω με αυτά που περνάει μέσα από μια σπασμένη αφήγηση, σε κομμάτια που μπερδεύονται.
Η Eva παίζει πάρα πολύ καλά, μαζί με τη Naomi Ackie (την είχαμε δει και στο Mickey 17 τελευταία). Θα δούμε σίγουρα πολλά πράγματα στο μέλλον από την Eva. Distributor είναι επίσης η A24, οπότε πάρτε το σαν σφραγίδα πχοιότητας.
6 Likes
Aυτό θέλω απεγνωσμένα να το δω - μάλλον θα είναι η επόμενή μου (μαζί με το ισπανικό 47). 
Επιστροφή σε mumblecore σκηνικά διαβάζω επίσης, ότι καλύτερο 
1 Like
Είδα τη Γαλλική κωμωδία ‘Ο ψυχίατρος μου τρελάθηκε’ …και δεν τρελάθηκα.
Περνάει ευχάριστα η ώρα, it gets the job done …όμως ως εκεί. Μέτρια πράγματα.
1 Like
Η τέλεια σύνοψη για την πλειονότητα των Γαλλικών κωμωδιών τα τελευταία πολλά χρόνια IMO.
1 Like
Θα δει κανεις το ρημεηκ τρελες σφαιρες;
Κανονικα, θα ελεγα pass, αλλα αγαπω Akiva Schaffer (Lonely Island), οποτε ισως τιμησω
Σε σινεμά το αποκλείω προσωπικά - αν και το Chip 'n Dale: Rescue Rangers το βρήκα φανταστικό
Θα πρέπει να γίνει τρελό θετικό buzz πρώτα για να ψηθώ
Πήγα 2 φορές στο θερινό “Ακρογιάλι” στην Νέα Πέραμο (Μεγάλο Πεύκο). Άνοιξε φέτος
Είναι ωραία γιατί μπορείς να το συνδυάσεις με μπάνιο η/και απογευματοβραδινή βόλτα στο λιμάνι.
Σαν εγκαταστάσεις (εικόνα/ήχος) είναι basic και δυστυχώς οι καρέκλες δεν είναι αναπαυτικές, το οποίο είναι ακόμα μεγαλύτερο μείον, αλλά έχεις τραπεζάκι για φαϊ/ποτό/τσιγάρο οπότε είναι ωραία φάση.
Η ταμπέλα είναι ακριβώς απέναντι.
F1:
Old-school action flick με αισθητική και μουσική που θύμιζε 80ς, είχει και το timeline music clip (κάπως έτσι δε το λένε;;; ) που δείχνει πως περνάει ο χρόνος και ετοιμάζονται ενώ από πίσω παίζει μόνο μουσική, συνήθως glam rock.
Ωραίες οι σκηνές μέσα από το κόκπιτ. Από υποκριτική, πέρα από τον Μπράντ Πιτ, οι άλλοι υστερούσαν, αλλά είναι action flick οπότε who cares.
Superman:
Εδώ η φάση ήταν τελείως 50-60ς, τα πάντα πολύ αθώα/αφελή (ειδικά η χαζογκόμενα), απλοποιημένα και εξειδανικευμένα. Δεν με χάλασε. Το βρήκα πολύ καλύτερο από χαζοχιούμορ της Μάρβελ. Πολύ καλές οι μάχες, θα ήθελα παραπάνω.
1 Like
Ναι θα πάω το Σάββατο, είχα δει στο σινεμά το 1994, αν δεν κάνω λάθος το τελευταίο. Γενικά είναι ταινία λατρεία, πάω με μικρό καλάθι, αν και έχω διαβάσει κάποιες αποθεωτικές κριτικές, και όπου βγει
Έχω κάνει ήδη και ένα μινι ζέσταμα ξαναβλέποντας τις παλιές
1 Like
Είδε κανείς τρελές σφαίρες ; Έχουν ανέλπιστα καλές κριτικές.
Έχουν και χάλια :