Και να που κάπως, η Warner πείσθηκε να επενδύσει έναν πακτωλό (!) χρημάτων σε μια βιτριολική ταινία πάνω στο σύγχρονο χάος made in USA, η οποία ταινία με τη σειρά της χρησιμοποιεί μια ισχυρή πρέζα παρόμοιας λογικής, με την οποία που ο Kubrick το '64 στο Dr. Strangelove, or How I Learned to Stop Worrying and Love the Bomb επέλεξε να παρωδήσει την ψυχροπολεμική παράνοια της εποχής του (δηλαδή τον παραλληλισμό που διάβασα κάπου, το θεωρώ εντελώς spot on, δεδομένου πως κάποιος βέβαια έχει και τη στοιχειώδη διαύγεια να κατανοήσει τι εστί “υφολογική επιρροή” 
).
Από τα ψυχροπολεμικά 60s της Δύσης/Ανατολής λοιπόν, μεταφερόμαστε στη διαιρεμένη ιδεολογικά και νοητικά συγχυσμένη σύγχρονη Αμερική, υπό το πρίσμα του φακού του PTA λοιπόν (του, κατ’ εμέ, σπουδαιότερου εν ζωή Αμερικανού σκηνοθέτη γεννημένο από to '70 και μετά): και εδώ συνυπάρχουν μεταξύ τους παλαβοί ρατσιστές στρατιωτικοί και αλλαφροϊσκιωτοι ιδεαλιστές, αλλά επιπλέον βρίσκουμε και επαναστατικές οργανώσεις χωρίς αρχή, μέση, τέλος και συνεπή ιδεολογικό χαρακτήρα, ιδεαλιστές μπαφάκηδες που “κρατάνε τη σπίθα τους αναμμένη” από επαναπροβολές ταινιών όπως η “Η Μάχη του Αλγερίου” του '66 στην τηλεόραση, Μεξικανοί μετανάστες (ηγούμενοι από έναν… δάσκαλο καράτε (!) με το Eye of the Tiger σαν ringtone του κινητού του και μικρά, σπαρταριστά διαρκή references σε ταινίες και πρόσωπα γνήσιας Americana) που δρουν μέσα σε αυτό το χάος (άκρως συντονισμένα) κάτω από τις μύτες των μεν και των δε, μυστικές σέκτες προνομιούχων λευκών Αμερικανών (white suprematists με σήμα ένα… Χριστουγεννιάτικο δέντρο) που συντονίζουν υπογείως (κυριολεκτικά) τί κοινωνική και πολιτική κατεύθυνση θα πάρει η χώρα, αυτοδιαχειριζόμενα μοναστήρια με καλόγριες - καλλιεργητές φούντας, μπάτσοι που θεωρούν αυτονόητα φυσιολογικό να τραμπουκίζουν παιδιά σε σχολικούς χορούς για πληροφορίες του κώλου, οργανωμένοι σύγχρονοι παρτιζάνοι των τροχόσπιτων που μοιάζουν παγιδευμένοι σε μια άνευ λόγου και αιτίας (ξεκαρδιστική) δυσκοίλια γραφειοκρατία… και κάπου εκεί και ένας προβοκάτορας μπάτσος, που ο ρόλος του είναι να πετάει την απαραίτητη μολότοφ στις πορείες (o by dictionary ορισμός του eruption δηλαδή) ώστε να δοθεί αφορμή στους συναδέλφους του να σπάσουν τον κόσμο στο ξύλο → άρα τι πιο λογικό να φοράει ένα μπλουζάκι Van Halen και οι λοιποί μπάτσοι αναφέρονται σε αυτόν ως “Van Halen”
Σε μια αξιοθρήνητα ξεκαρδιστική χώρα, όπου ο ρεπουμπλικανικός νεοφιλελευθερισμός, θρονιασμένος στα αποκαϊδια ενός… όποιου πάλαι ποτέ σοσιαλιστικού-or-something οράματος λίγων, έχει μετατρέψει τους κατοίκους της σε μικροϊδιοκτήτες αθλιότητας και παθητικές πληθυσμιακές στοίβες οπαδών/ψηφοφόρων/καταναλωτών, ο PTA στήνει μια θεοπάλαβα χαοτική περιπέτεια του παραλόγου γεμάτη χαρακτήρες που ακροβατούν μεταξύ καρικατούρας και σοβαροφάνειας, όπου χωρίς να πέφτει ποτέ στη παγίδα του εύκολου μηνύματος ή να γίνετε έντονα δεικτικός, καυτηριάζει με το γάντι την εικόνα των ΗΠΑ σήμερα και όλες σχεδόν τις πληθυσμιακές ομάδες που αποτελούν τα κύριά της κομμάτια…
Τα δάνεια που εντόπισα εγώ (και όταν λέω δάνεια, εννοώ “δάνεια” ΑΚΑ επιρροές πολύ καλά κομμένες και ραμμένες ώστε να εξυπηρετούν 100% το δικό του ύφος) είναι ασφαλώς στους Robert Altman, Jonathan Demme, Scorsese και Kubrick (πάντα) και εδώ μια παραπάνω στους Cohen, στον Tarantino-περίπου-ή-κάτι-τέτοιο, ασφαλώς στον William Friedkin και αναπάντεχα (αν και όχι πρώτη φορά) στον Spielberg της πολύ πρώιμης περιόδου (δηλαδή του Duel, του The Sugarland Express και του Jaws)… ο τελευταίος, πέραν του προφανούς στοιχείου του φινάλε (η καταδίωξη είναι κομμένη και ραμμένη πάνω στο πατρόν των 2 πρώτων του ταινιών) είναι κυρίως “παρόν” στο πως (με εξαιρετικό τρόπο κατ’ εμέ) επιλέγει στο φινάλε να κλείσει το μάτι στον θεατή με μια μικρή νότα αισιοδοξίας, μην παραβλέποντας όμως ποτέ πως αυτό συμβαίνει σε έναν κόσμο βαθύτατα διχασμένο - οριακά καταδικασμένο στη μη επιστροφή σε κάποιου είδους κανονικότητα…
Σκηνοθετικά δεν έχω να πω πολλά - ή και τίποτα καινούριο από ότι έχει γραφτεί ήδη παντού: τα 161 λεπτά μοιάζουν με 120, ο ρυθμός είναι σεμιναριακός (σε-μι-να-ρι-α-κός), η κινηματογράφηση είναι PTA at his A game και παραδόξως (“παραδόξως” γιατί είναι η πρώτη φορά που το βλέπουμε τόσο έντονα σε ταινία του) η δράση είναι δεξιοτεχνικά γυρισμένη και χορογραφημένη - με μια τουλάχιστον σκηνή ανθολογίας, αυτή την ασύλληπτη σεκάνς του φινάλε με την τριπλή καταδίωξη…
Ερμηνείες όλοι άψογοι (DiCaprio εγγύηση για άλλη μια φορά) με μνεία σε Sean Penn - δαγκωτή υποψηφιότητα για Oscar φέτος και πολύ πιθανή νίκη… φοβερός ρόλος, φοβερή ερμηνεία - ένας από τους πιο αξιομνημόνευτους villains των τελευταίων πολλών ετών, ένα αξιολύπητα μισητό γαρ φοβερά ενδιαφέρον ανθρωπάριο, για το οποίο και ο ίδιος ο Dr. Strangelove θα ήταν περήφανος για τη “σύλληψή” και υλοποίησή του…
Soundtrack τα γνωστά ξεχαρβαλωμένα, γαρ ρυθμικά tempos του Greenwood, ενώ φωτογραφία τι να πω - γυρισμένο σε Vistavision και film αποκλειστικά, η ταινία είναι λόγος να πάει κανείς σινεμά και να τη δει σε μεγάλη οθόνη σε όλο της το μεγαλείο… ειδικά στο φινάλε με την καταδίωξη, όλο το IMAX (τέζα αίθουσα) το Σάββατο πρέπει να τρίπαρε κανονικά…
Το βιβλίο του Pynthon το έχω διαβάσει - είναι μια πολύ, ποοοολύ ελεύθερη μεταφορά του στο σήμερα, κομμένη και ραμμένη για να ταιριάζει όσο το δυνατόν καλύτερα στην κατάσταση που βρίσκονται οι ΗΠΑ αυτή τη στιγμή που μιλάμε… εν ολίγης, υπάρχει ένα εσάνς του χάους του Inherent Vice, αλλά με ειδοποιό διαφορά πως εδώ είναι πλήρως ελεγχόμενο, πιο καυστικό στην ειρωνεία του και τροποποιημένο επαρκώς για να χωράει στο καλούπι μιας straigth forward περιπέτειας υψηλών οκτανίων με δυνατά στοιχεία κωμωδίας (σε κάποιες σκηνές btw, δεν μου έμεινε άντερο από τα γέλια - η ταινία είναι ανά στιγμές υστερικά ξεκαρδιστική)…
Γενικά ναι, μια μάχη μετά από μια άλλη - η καθημερινότητά μας, μέσες άκρες… ψευδαισθήσεις ανατροπής της υπάρχουσας τάξης πραγμάτων, σεξουαλική καταπίεση, όνειρα που έγιναν εφιάλτες (ή ακόμα χειρότερα, μετριότητες πραγματικότητας), συνωμοσιολογία, αμάθεια, ιδεολογικά κουλουβάχατα και μια Αμερική in a nutshell… θεωρώ προσωπικά άθλο που κυκλοφόρησε η ταινία αυτή σήμερα και δη από μεγάλο studio, σινεμά εντελώς 70s λογικής αλλά και για πολύ συγκεκριμένα γούστα και κατηγορίες θεατών…Αυτά από εμένα, από τις καλύτερες ταινίες που είδα φέτος σινεμά
