Την ταινία δεν την είχα καταλάβει και πολύ, και την είχα βάλει και στον φίλο μου, με την κούραση που είχε ο καημένος, όχι κουλτούρα, έναν υπνάκο στην καρέκλα πήρε. Λολ. Αλλά, τι φωτογραφία, τι μουσική, την πρωταγωνίστρια την “ερωτεύτηκα” στην Κόκκινη Ταινία.
Αχ, αυτή η μελωδία…
Νομίζω ότι η αγαπημένη μου ταινία του είναι η Μπλε, και έπεται η Κόκκινη.
Γιατί παραπέφτει πάντα η Λευκή στις σχετικές συζητήσεις;
Για μένα, ισάξια, απλά οι άλλες δύο μου έκαναν μισό “κλικ” παραπάνω. Κατά τα άλλα, ταινιάρα με τα όλα της και υπέροχη πρωταγωνίστρια…
Εσύ δεν είσαι ιν λαβ με την τριλογία, Before Sunrise/Sunset/Midnight? Θυμάμαι ότι κάπου, εδώ μέσα, βολοδέρνει μία ρομαντική ψυχούλα.
Οφκόρς!
Ίσως γιατί η Λευκή είχε αρκετά κωμικά στοιχεία σε σχέση με τις άλλες δύο. Από Κισλόφσκι προσωπικά βάζω πρώτο τον Δεκάλογο και μετά όλα τα άλλα. Κάποια επεισόδια είναι απλώς συγκλονιστικά.
Βέβαια η ύπαρξη (σωστών) κωμικών στοιχείων κανονικά θα έπρεπε να θεωρείται συν σε μία δραματική ταινία, όχι μείον, τέλος πάντων.
Αλλά ρε συ στάμαργκ γιατί έβγαλες τον Μπέργκμαν 
Βάλτον πάλι 
Αυτό που λες είναι σωστό. Μιας και το έφερε η κουβέντα, όταν είδα για πρώτη φορά την Έβδομη Σφραγίδα του Μπέργκμαν, αιφνιδιάστηκα από το πόσο χιούμορ έχει, καθώς περίμενα ένα φιλοσοφικό δράμα με αιχμές κατά του Χριστιανισμού. Το χιούμορ στην συγκεκριμένη ταινία έχει αναμφίβολα λόγο ύπαρξης.
Σε ότι αφορά το άβαταρ είπα να κάνω μια επιστροφή στον Tom Waits. Μουσικό φόρουμ είμαστε άλλωστε!
(Κόκκινη = Λευκή) > Μπλε
Να μου ζήσεις Σβέναρε με τις αλήθειες σου!
1ον DDL. 2ον Sheridan. 3ον Δεν χρειάζεται 3ον.
Plus
Η πριονοκορδέλα του Fassbinder για τους κυρ Παντεληδες αυτού του κόσμου. Μπόνους προβληματισμός: αυτα που ζόριζαν τη γερμανική κοινωνία το 1978 που βγήκε η ταινία, συνεχίζουν να ζορίζουν την Ελλαδαρα του 2023.
Audentes Fortuna Iuvat
