Την ταινία δεν την είχα καταλάβει και πολύ, και την είχα βάλει και στον φίλο μου, με την κούραση που είχε ο καημένος, όχι κουλτούρα, έναν υπνάκο στην καρέκλα πήρε. Λολ. Αλλά, τι φωτογραφία, τι μουσική, την πρωταγωνίστρια την “ερωτεύτηκα” στην Κόκκινη Ταινία.
Αχ, αυτή η μελωδία…
Νομίζω ότι η αγαπημένη μου ταινία του είναι η Μπλε, και έπεται η Κόκκινη.
Γιατί παραπέφτει πάντα η Λευκή στις σχετικές συζητήσεις;
Για μένα, ισάξια, απλά οι άλλες δύο μου έκαναν μισό “κλικ” παραπάνω. Κατά τα άλλα, ταινιάρα με τα όλα της και υπέροχη πρωταγωνίστρια…
Εσύ δεν είσαι ιν λαβ με την τριλογία, Before Sunrise/Sunset/Midnight? Θυμάμαι ότι κάπου, εδώ μέσα, βολοδέρνει μία ρομαντική ψυχούλα.
Οφκόρς!
Ίσως γιατί η Λευκή είχε αρκετά κωμικά στοιχεία σε σχέση με τις άλλες δύο. Από Κισλόφσκι προσωπικά βάζω πρώτο τον Δεκάλογο και μετά όλα τα άλλα. Κάποια επεισόδια είναι απλώς συγκλονιστικά.
Βέβαια η ύπαρξη (σωστών) κωμικών στοιχείων κανονικά θα έπρεπε να θεωρείται συν σε μία δραματική ταινία, όχι μείον, τέλος πάντων.
Αλλά ρε συ στάμαργκ γιατί έβγαλες τον Μπέργκμαν 
Βάλτον πάλι 
Αυτό που λες είναι σωστό. Μιας και το έφερε η κουβέντα, όταν είδα για πρώτη φορά την Έβδομη Σφραγίδα του Μπέργκμαν, αιφνιδιάστηκα από το πόσο χιούμορ έχει, καθώς περίμενα ένα φιλοσοφικό δράμα με αιχμές κατά του Χριστιανισμού. Το χιούμορ στην συγκεκριμένη ταινία έχει αναμφίβολα λόγο ύπαρξης.
Σε ότι αφορά το άβαταρ είπα να κάνω μια επιστροφή στον Tom Waits. Μουσικό φόρουμ είμαστε άλλωστε!
(Κόκκινη = Λευκή) > Μπλε
Να μου ζήσεις Σβέναρε με τις αλήθειες σου!
1ον DDL. 2ον Sheridan. 3ον Δεν χρειάζεται 3ον.
Plus
Η πριονοκορδέλα του Fassbinder για τους κυρ Παντεληδες αυτού του κόσμου. Μπόνους προβληματισμός: αυτα που ζόριζαν τη γερμανική κοινωνία το 1978 που βγήκε η ταινία, συνεχίζουν να ζορίζουν την Ελλαδαρα του 2023.
Audentes Fortuna Iuvat
JOHNNIE TO
Ήθελα καιρό να γράψω κάτι για τον Johnnie To. Να και η αφορμή.
Αυτός ο μπάρμπας που διαλέγει τις αγαπημένες του ταινίες και εκφράζει την αγάπη του για τον Kurosawa, τον Kieślowski και τον Scorsese είναι απλά ο καλύτερος και πιο κουλ σκηνοθέτης ταινιών δράσης και όχι μόνο που δεν έχεις ακουστά. Όταν με προτροπή του Lupin παραθέσαμε τις αγαπημένες μας ταινίες ανά έτος, η επιλογή μου για το 2005 ήταν το Election του παραπάνω κυριούλη. Μια ατμοσφαιρική ταινία για την Κινέζικη Μαφία, τις Τριάδες, που θα έκανε τον Τakeshi Kitano να παρατήσει το άθλημα.
Ο Johnnie To από τα μέσα των 90s μέχρι και τα τέλη των 00s είναι ασταμάτητος. Μέσα από την δικιά του εταιρία παραγωγής και με τους ίδιους πάνω κάτω συντελεστές και ηθοποιούς κυκλοφορεί μια ντουζίνα (και παραπάνω) ταινίες ανεπανάληπτης δυναμικής και αξεπέραστης αισθητικής. Θα μπορούσες να τον ονομάσεις διάδοχο του John Wu αν δεν ήταν τόσο διαφορετικοί μεταξύ τους. Θα έλεγα πως τα μόνα κοινά σημεία που έχουν είναι η καταγωγή τους από το Hong Kong, την (πρώην) Μέκκα του Ασιατικού Σινεμά και η προτίμηση τους στις ιστορίες του υποκόσμου. Εκεί που ο Wu εστιάζει στις εντυπωσιακές εκρήξεις και στο ξέφρενο πιστολίδι, ο Το θα δημιουργήσει σκηνές απίστευτης έντασης που συσσωρεύεται για να εκτονωθεί σε λίγες στιγμές βίας.
Οι σκηνοθετικές του ικανότητες δεν περιορίζονται μόνο στις σκηνές δράσης. Σε πολλές από τις ταινίες του όπως πχ το Sparrow, όπου μια συμμορία πορτοφολάδων προσπαθεί να βοηθήσει μία γυναίκα που θέλει να ξεφύγει από τον καταπιεστικό μαφιόζο σύζυγο της, το χιούμορ έχει πρωταγωνιστικό ρόλο. Ή το Throw Down όπου μια τυχαία συνάντηση κάνει έναν αλκοολικό αποτυχημένο τέως πρωταθλητή του Τζούντο να επιστρέψει στα γυμναστήρια και στην επιθυμία για ζωή. Το Τζούντο είναι και το θέμα στην πρώτη ταινία που σκηνοθέτησε ο Kurosawa (Sanshiro Sugata), έτσι που το Throw Down μοιάζει σαν ένας φόρος τιμής. Και δεν είναι και το μoναδικό tribute του Το στον Ιάπωνα θρύλο της έβδομης τέχνης. To PTU (Police Tactical Unit) μοιράζεται την ίδια πλοκή με το Stray Dog του Kurosawa, όπου ένας ντετέκτιβ χάνει το υπηρεσιακό του όπλο και η ιστορία περιστρέφεται στην προσπάθεια να το βρει εγκαίρως. Από τις ταινίες που δεν έχω αναφέρει προτείνω ανεπιφύλακτα το The Mission και ακόμη περισσότερο το κάτι σαν sequel του Exiled που διαπραγματεύονται αμφότερα τις περιπέτειες μιας ομάδας εκτελεστών. Το The Heroic Trio, κάτι σαν τους Άγγελους του Τσάρλι με τις μεγάλες Superstars του Hong Kong Michele Yeoh, Anita Mui και Maggie Cheung στο πιο WTF! Tέλος το Election 2 που συναγωνίζεται στα ίσια το πρώτο μέρος και το ξεπερνά σε κυνισμό και μαυρίλα. Φυσικά υπάρχουν και πολλές ακόμη ταινίες του που αξίζουν και με το παραπάνω (Running Out Of Time, Breaking News, Running On Karma κλπ), ενώ πολλές άλλες δεν έχω δει ακόμη καθώς είναι ζόρικη υπόθεση η εύρεση τους.
Δυστυχώς η κατάσταση στο Hong Kong σε ότι αφορά την λογοκρισία και τον έλεγχο της κεντρικής κυβέρνησης της Κίνας επιδεινώθηκε τα τελευταία δέκα χρόνια με αποτέλεσμα ο Johnnie To να μην μπορεί πια να γυρίζει τις ταινίες που θέλει. Κρίμα αλλά τουλάχιστον μας έχει χαρίσει μια ντουζίνα διαμαντάκια που πολύς κόσμος δεν έχει ακόμη ανακαλύψει. Πόσο ζηλεύω αυτούς που θα δουν για πρώτη φορά μια ταινιάρα σαν το Exiled και θα τους φύγει το σαγόνι!
Έχω δει μόνο το Election και το PTU αλλά βρήκα τι άλλο/άλλα θα δω μέσα στο ΣΚ τώρα 
