Ξυπνησα σημερα το πρωι και εβαλα Night Demon στο αμαξι ερχομενος στην δουλεια και θυμηθηκα οτι δεν ειχα γραψει αναλυτικο post για αυτη την συναυλιαρα. Καλλιο αργα παρα ποτε ομως, οποτε 3 μηνες και κατι μετα, ας το γραψω επιτελους.
Την βραδια ανοιξαν οι Dexter Ward με τον κοσμο να ειναι ακομα λιγοστος αλλα με την μπαντα να βαζει τα δυνατα της και εχοντας και τον καλο ηχο στο πλευρο της να μας ζεσταινει για οτι θα επακολουθουσε. Με διαθεση και ωραιο παιξιμο απο ολα τα μελη, μου φανηκαν πιο δεμενοι απο αλλες φορες που τους εχω δει και γενικα περασα παρα πολυ καλα. Highlight ο γιος του κιθαριστα και διοργανωτη της συναυλιας Μανωλη Καραζερη να θαυμαζει τον μπαμπα με μπλουζα και ακουστικα Iron Maiden…
Και παμε στους φοβερους και τρομερους Night Demon τους οποιους ειδα και την προηγουμενη μερα στο Remedy στο Special Cover Show που κανανε και τα σπασανε. Σε αυτη την εμφανιση σε πιο μεγαλο χωρο και σε κανονικο δικο τους show ηταν ακομα καλυτεροι και μου θυμισαν ολους τους λογους που αγαπησα απο μικρος αυτη την μουσικη. Απο την στιγμη που πατησαν το ποδι τους στην σκηνη και για ολη την διαρκεια της εμφανισης τους επαιζαν σαν να μην υπαρχει αυριο. Με σπασμενα τα φρενα εβγαζαν μια τοσο αγνη πωρωση και δεν ηθελε και πολυ να σε παρασυρουν και εσενα.
Επαιξαν 12 κομματαρες απο τις 3 κυκλοφοριες τους και συγκεκριμενα τα Night Demon και The Chalice απο το EP τους Night Demon, απο το ντεμπουτο τους Curse Of The Damned το ομωνυμο και τα Screams In The Night, Full Speed Ahead, Heavy Metal Heat, ενω ο πιο προσφατος δισκος τους Darkness Remains εκπροσωπηθηκε απο τα Welcome To The Night, Hallowed Ground, Maiden Hell, Stranger In The Room, On Your Own και Flight Of The Manticore.
Απο πλευρας αποδοσης ηταν εξαιρετικοι, power trio με ολη την σημασια της λεξης power. Ο frontman Jarvis Leatherby σε φωνητικα και μπασο ηταν εκπληκτικος και μεσα στην ενεργεια και μαζι με τον επισης αψογο Armand John Anthony στην κιθαρα αλωνιζαν την σκηνη και χτυπιοντουσαν συνεχως, οσο για τον ντραμερ Dusty Squires εδινε πονο κοπανωντας αλυπητα τα τυμπανα του οντας αψεγαδιαστος. Δεμενοι και με ακριβες παιξιμο, εκαναν ολο το κοινο να γουσταρει ατελειωτα. Οσο για τον ηχο ηταν ο ιδανικος, δυνατος και καθαρος και τα κομματια της μπαντας ακουγοντουσαν ολα οπως επρεπε. Το ειχα ξαναγραψει, αν συνεχισουν ετσι και δεν τους τυχει καμια στραβη πρεπει να γινουν μεγαλοι. Προσωπικα δεν μπορω να φανταστω πως γινεται να μην περασεις τελεια σε live τους, που τα κομματια τους ανεβαινουν επιπεδο με την αποδοση τους. Ανυπομονω σαν τρελος να τους ξαναδω.
Μετα την τυφωνα των Night Demon ειχε φτασει πλεον η ωρα για τους cult ηρωες Cirith Ungol που μετα απο πολλες προσπαθειες του Jarvis Leatherby των NIght Demon επανενωθηκαν με τον ιδιο στην θεση του μπασιστα και manager της μπαντας. Και δωθηκε σε ολους εμας η δυνατοτητα να δουμε live αυτη την θρυλικη μπαντα κατι που για χρονια ακουγοταν σαν ανεκδοτο. Περυσι λογω του γαμου παιδικου μου φιλου εχασα την συναυλια τους αλλα ευτυχως ημουν τυχερος και σε λιγοτερο απο εναν χρονο καταφερα να τους δω. Δεν ηξερα τι να περιμενω αλλα ημουν αισιοδοξος και δεν διαψευστηκαν οι ελπιδες μου.
Με το intro να ακουγεται απο τα ηχεια τα μελη ανεβαινουν στην σκηνη με τον κοσμο να ειναι ηδη στην “τσιτα” και ξεκινανε την εμφανιση τους με το τοσο ταιριαστο για πρωτο κομματι I’m Alive. Αυτο που με εκανε να χαμογελασω απο την αρχη ηταν οτι ο ηχος ηταν τελειος και οτι η τοσο ιδιαιτερη “love or hate” φωνη του Tim Baker ηταν εκει οπως επρεπε. Το setlist ηταν φοβερο με ωραια δομη και εχοντας και αρκετες διαφορες με το περσινο.
Εχουμε και λεμε λοιπον, απο το ντεμπουτο Frost And Fire ακουσαμε το ομωνυμο και το I’m Alive, απο το King Of The Dead τα Atom Smasher, Black Machine, Master Of The Pit, King Of The Dead, Death Of The Sun, Finger Of Scorn, Cirith Ungol και το Last Laugh που ηταν bonus στην επανεκδοση δηλαδη ουσιαστικα ολο τον δισκο εκτος απο το instrumental Toccata In Dm. Απο το One Foot in Hell επαιξαν το ομωνυμο, το Blood & Iron και το Nadsokor, ενω απο την τελευταια κυκλοφορια τους Paradise Lost τα Join the Legion, Fallen Idols και την διασκευη στο Fire απο τους The Crazy World Of Arthur Brown. Μου αρεσαν ολες οι επιλογες αν και μου ελειψαν καποια με πρωτο και καλυτερο το αγαπημενο μου κομματι απο τους Cirith Ungol το Chaos Rising. Ευχομαι οταν (το εχω σιγουρο) τους ξαναδω να το παιξουν.
Παμε στα της αποδοσης τωρα. Πραγματικα οχι μονο δεν με απογοητευσαν αλλα ηταν ανωτεροι απο τις προσδοκιες μου. Δεμενοι παρα τα τοσα χρονια που τα περισσοτερα μελη τους δεν ασχολιοντουσαν καν επαγγελματικα με την μουσικη, πραγμα που αποδεικνυει πως αν το λεει η καρδια σου… Στα ντραμς ο Robert Garven ηταν πολυ καλος, εκανε καποια λαθακια και καπως κουραστηκε στην πορεια αλλα και παλι ηταν θετικος, ο Jarvis Leatherby στο μπασο ηταν μια πραγματικη μηχανη με συνεχες headbanging στην δευτερη συνεχομενη εμφανιση του στην μερα πραγμα που δεν εδειχνε να τον πτοει στο ελαχιστο, μουσκεμα στον ιδρωτα δεν σταματησε να μας ξεσηκωνει. Ο Greg Lindstrom συνθετης ολων των κομματιων του Frost And Fire και καποιων ακομα που εμφανιστηκαν στους υπολοιπους δισκους παρα το γεγονος οτι ο ιδιος αποχωρησε απο την μπαντα, ηταν στην μια κιθαρα και ειχε παρα πολυ καλη αποδοση, ενω στην lead κιθαρα ο Jim Barraza που ειχε παιξει στον τελευταιο δισκο της μπαντας Paradise Lost ηταν εκπληκτικος με τρομερη ακριβεια στα solo. Οσο για τον τραγουδιστη Tim Baker του οποιου τα ιδιαιτερα φωνητικα ηταν παντα ενα μεγαλο κομματι της τοσο ξεχωριστης ταυτοτητας των Cirith Ungol, ηταν φανταστικος και φουλ ορεξατος, ενω ειχε πολυ καλη επικοινωνια με το κοινο. Με την αποκοσμη και δυσοιωνη χροια του να δημιουργει την καταλληλη “καταραμενη” ατμοσφαιρα οι Cirith Ungol καταφεραν να μας μπασουν για τα καλα στον κοσμο τους. Ο κοσμος ηταν πολυ θερμος και ενεργητικος, με συνεχες sing-along, headbanging και υπηρχε διαχυτος ενθουσιασμος, ενω τα μελη της μπαντας εδειχναν να το απολαμβανουν στο επακρο.
Μετα το τελος της συναυλιας συναντησα ολα τα μελη και απο τις 2 μπαντες και ηταν ολοι τους προσγειωμενοι και πολυ προθυμοι για υπογραφες και φωτογραφιες ενω μου εκανε εντυπωση που δεν βαριοντουσαν καθολου και ειχαν ορεξη για κουβεντα. Ο μεγαλος πρωταγωνιστης της βραδιας κατα την γνωμη μου ηταν ο Jarvis Leatherby που παιζει και στις 2 μπαντες και ουσιαστικα χωρις αυτον δεν θα υπηρχαν οι Cirith Ungol και χαρηκα πολυ οταν συζηταγαμε που διαπιστωσα απο τα λεγομενα του ποσο αρρωστακι σαν και εμενα ειναι με την μουσικη ενω ειχε ενδιαφερον πως ζει ο ιδιος σαν οπαδος πολλες καταστασεις απο μεσα.
Αξεχαστη συναυλια και ευχομαι να ξαναδουμε αυτο το πακετο live το συντομοτερο δυνατο.
