παλι για αυτον ρε μιλατε… τσ τσ τσ τσ :lol:
εγω εριξα την ψηφο μου στον Disraeli Gears
μια που ειμαι πολυ συναισθηματικα δεμενος με αυτον τον δισκο και εχω περασει ωρες παιζοντας απο πανω κιθαρα.
outside woman blues ρεεεεεεε! 8)
κατα τα αλλα για να πω και καμια κακια/αληθεια ο κλαφτον οταν δεν ειχε διπλα αξιολογους μουσικους και ΣΥΝΘΕΤΕΣ μονο πιπες κυκλοφορουσε
Εντάξει δεν είναι και καμιά κακία, είναι απλά η αλήθεια. Ο Κλάπτον ανήκει στην ίδια συνομοταξία με τον Πέιτζ. Πολύ καλά εώς άριστα εκπαιδευμένες μαιμούδες που αντέγραψαν στεγνά και χωρίς τύψεις (κυρίως ο δεύτερος), ένα μεγάλο μέρος της μαύρης μπλουζ σκηνής, όταν αυτή δεν ήταν ακόμη γνωστή στα ευρύτερα (λευκά) ακροατήρια της Αμερικής και της Ευρώπης στα μέσα του '60.
Τώρα για το Layla, τι είναι πιο ξεφτίλα; Να το μάθει κάποιος στην ακουστική του έκδοση στο Unplugged ή να το ακούσει για πρώτη φορά από έναν εκπαιδευόμενο μελλοντικό σκυλά σε reality της ελληνικής τηλεόρασης (νομίζω το 2003 στον ANT1);
Σάκη μου είχες λείψει! :lol::lol:
Νταξ, η ισοπέδωση δεν είναι καλό πράγμα, ψάχνω στη δισκογραφία του Willie Dixon και δεν βρίσκω το “πρότυπο” του Kashmir! 
Ο Page για μένα είναι σαφώς ανώτερος συνθέτης από τον Clapton, όπως και ενορχηστρωτής και παραγωγός! Στους Zeppelin τα blues παντρεύτηκαν ιδανικά και με την βρετανική folk, και με jazz στοιχεία, και με στοιχεία από ανατολίτικες μουσικές πριν να αρχίσει να υπάρχει στα δισκάδικα κατηγορία “world music”. 8)
Aλήθεια; :-s#-o
link;
κανω πως δεν βλεπω αυτο το post γιατι σε συμπαθω πολυ…
Ρε παιδιά, αυτά που γράφω δεν τα γράφω από κακία ή φθόνο. Έτσι κι αλλιώς μου αρέσουν αρκετά και οι Zeppelin και ο Κλάπτον. Περισσότερο διαπίστωση είναι. Ξέρω ότι ακούω μαύρη μουσική αντεγραμμένη από λευκούς και δεν με πειράζει. Το έχουν παραδεχθεί και οι ίδιοι άλλωστε (Κλάπτον). Δεν κάνει κακό να ξέρουμε τι ακούμε!
@Mule
δεν θυμάμαι ακριβώς πως λεγόταν η εκπομπή, πάντως είναι από το 2003 στον ΑΝΤ1 και κάτι βλαμένα που τώρα μπορεί και να κάνουν καριέρα στις αθηναικές πίστες, ήταν κλεισμένα σε ένα σπίτι και τα μαθαιναν, υποτίθεται να τραγουδάνε, όλες οι αδερφάρες του σύγχρονου λάιφσταιλ (θεόσχωρέστο τώρα με την κρίση). Όποιος έβλεπε τα ριάλιτι της προηγούμενης δεκαετίας, θα θυμάται πως λέγεται σίγουρα. Εγώ ίσα που το θυμάμαι αχνά και μένω “έκθαμβος” από το εύρος των μουσικών τους αναζητήσεων:lol:
Γενικά η άποψη μου για τα reality αυτού του είδους που “εκπαιδεύουν” ταλέντα κλπ. είναι πάνω κάτω αυτή που έχεις και εσύ! Η πλάκα είναι όμως πως κάποιους που πέρασαν και από αυτά τους έχω γνωρίσει προσωπικά στο μεταξύ και δεν παίζουν σε “πίστες” αλλά σε κλαμπάκια και “μουσικές σκηνές” πλέον και δεν παίζουν και άσχημα είναι η αλήθεια, έστω και αν αυτό που παίζουν περιορίζεται από τα δεδομένα των χώρων αυτών…
Πρόκειται για παιδιά που πράγματι άκουγαν ροκ, ήθελαν να κάνουν τη μουσική επάγγελμα και η σκληρή μοίρα του Έλληνα ροκά τους έριξε στα reality όπως τις προηγούμενες γενιές τους έκανε μισθοφόρους στα σκυλάδικα. Μέρος της Ελληνικής παθογένειας και αυτό…
Βασικά ο Page πήρε τα πρωταρχικά μπλουζ,και τα έκανε δικά του,τα μετάλλαξε τόσο πολύ παρουσιάζοντας κάτι που δεν είχε ξακουστεί μέχρι τότε…Και μιλάω για τα blues/rock τραγούδια τους,δεν αναφέρομαι καν σε έπη τύπου Kashmir.
Ο Κλάπτον ανήκει σ’ αυτούς που θέλησαν περισσότερο να κάνουν γνωστά τα blues του Σικάγου και επωφελήθηκε αρκετά από αυτό. Ο Πέιτζ πήγε να το παίξει περισσότερο έξυπνος και θέλησε να οικοιοποιηθεί, μπαμπέσικα κατά τη γνώμη μου, κάτι που δεν του ανήκει. Τουλάχιστον είχε την ικανότητα και το μετεξέλιξε ως ένα βαθμό περισσότερο από τον Κλαπ, κυρίως γιατί είχε για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα τη βοήθεια άλλων τριών σπουδαίων μουσικών, ο καθένας στο είδος του. Οι Zeppelin για μένα έπαιξαν hard blues με ωραίες προσθήκες στοιχείων από τη βρετανική φολκ και ίσως από τη τζαζ. Τώρα το γεγονός ότι αποτέλεσαν με τον τρόπο τους αφετηρία για τη δημιουργία αυτού που ονομάζεται [I]hard rock και το κακό συναπάντημα[/I] και μάλιστα στην αγγλική του εκδοχή, είναι κάτι που με αφήνει παγερά αδιάφορο.
Τι εννοείς μπαμπέσικα?
Τώρα για το ότι δεν σου αρέσει το βρετανικό hard rock,τι να πω…?[-X
Η οικιοποίηση συνθέσεων άλλων μουσικών, παλιότερων, άγνωστων ή λιγότερο άγνωστων κυρίως από το χώρο του blues/rhythm & blues, αλλά και από το obscure folk/rock.
Όλοι κλέβουν! Το θέμα είναι να κλέβεις από καλές πηγές και να βάζεις και την δική σου προστιθέμενη αξία. Kαι ο Page το έκανε αυτό στον υπερθετικό!
Kαι οι μαύροι μουσικοί που δημιούργησαν τα Αμερικάνικα blues βασίστηκαν σε αυτά που τους έμαθαν παλιότερες γενιές που και αυτές με την σειρά τους μετέφεραν μουσικές ρίζες που έρχονται από την Αφρική. Πιθανότατα έχεις δεί το σχετικό ντοκυμαντέρ του Scorcese, το συνιστώ ανεπιφύλακτα και σε όσους δεν το έχουν δεί.
Μιλάμε για αριστούργημα…!Αν εξαιρέσω εκείνο το δραματοποιημένο το “Warming by the devil’s fire” που το βρήκα λιγάκι κάπως,όλα τα υπόλοιπα ήταν απίστευτα.
Ποιο ντοκιμαντέρ ρε παιδιά?
Μartin Scorsese Presents The Blues
Ωραίος Hokam, απάντησες πριν να προλάβω να απαντήσω εγώ.
Η αναφορά μου στις Αφρικάνικες ρίζες έχει να κάνει με το πρώτο ντοκιμαντέρ, αυτό που γύρισε ο ίδιος ο Scorcese το “Feel like going home” και φτάνει από τον Muddy Waters, τον John Lee Hooker και τον Taj Mahal στον Αli Farka Toure!
Ηοpeto δες το οπωσδήποτε! 8)
Stormy Monday (Live at the Flamingo Club, London, 1965) - Bluesbreakers with Eric Clapton [Deluxe Edition]
Το ντοκιμαντέρ του Scorcese για τον Clapton το έχετε δει; Είναι αποσπάσματα από δύο συναυλίες του για την περιοδεία του εκπληκτικού From The Cradle, με ενδιάμεσες συνεντεύξεις. Αναζητήστε το.
Έχεις τίτλο?
Όχι μόνο τίτλο :D. Ο τίτλος πάντως είναι “Nothing But The Blues”. Υπάρχει στο youtube.
Α… Το έχω δει γαμώτο…