Λοιπόν, για να ανοίξω και εγώ ένα πολλ, χρόνια έχω να το κάνω.
Για την ακρίβεια αντιγράφω το πολλ που υπάρχει αυτή τη στιγμή στη σελίδα του Guitar World. Noμίζω πως υπάρχει ήδη θρεντ για προσωπικά άλμπουμ του Clapton, αλλά εδώ το κριτήριο είναι η κιθάρα και βάζουμε μέσα όλες τις μπάντες και τα projects όπου έπαιξε, όχι μόνο τα προσωπικά του.
Το πρόβλημα μου είναι πως εκεί επιτρέπονται περισσότερε επιλογές ενώ εδώ μόνο 10…
Μεαφέρω λοιπόν τις 9 δημοφιλέστερες απαντήσεις αυτή τη στιγμή το πολλ του GW (με μία μικρή αλλαγή για να αποφύγω μία χοντρή παράλειψη :roll:) και όλα τα υπόλοιπα ας πάνε στο “άλλο” με την απαραίτητη επεξήγηση σε ποστ.
Εγώ δεν ψηφίζω ακόμα, ψήφισα στο GW, εδώ θα ψηφίσω αργότερα και θα εξηγήσω και το σκεπτικό μου.
καλημέρα (όπου και όλως τυχαίως ακόυω το E.C. was here ,ένα απο τα top-5 μου απο Clapton) ,
δλδ για να καταλάβω την φράση “κρίτηριο είναι η κιθάρα” επιλέγουμε το album στο οποίο πρωταγωνιστεί η τεχνική και όχι η σύνθεση ?
Το παίξιμο συνολικά περισσότερο, παρά η τεχνική ειδικά (όπως και αν την ορίζει κανείς) και ας μην έχει ο δίσκος τις συνθέσεις που έγιναν γνωστές εμπορικές επιτυχίες ή ενώ βασίζεται σε διασκευές και όχι πρωτότυπες συνθέσεις αλλά το παίξιμο τις αναδεικνύει. Μπορεί κανείς να ψηφίσει και το Μe and Mr. Johnson π.χ.
Πρώτη επιλογή μου το κλασσικό “Bluesbreakers with Eric Clapton” από το μακρινό 1966, γιατί είναι ο κύριος λόγος που οδήγησε στη δημιουργία της βρετανικής blues ως ανεξάρτητο μουσικό ιδίωμα και κατ’ επέκτασιν στο blues-rock. Σημείωση ότι ο παραπάνω δίσκος ανήκει στην δισκογραφία του John Mayall.
Δεν τα εχω ακούσει όλα, αλλά την γενική εικόνα την έχω νομίζω.
Το album με Bluesbreakers έχει αρκετά ωραία κομμάτια μέσα, αλλα στο σύνολο χάνει λόγω του ότι έχει παραπάνω φυσαρμόνικα και σαξόφωνα απ’ όσο μπορούν να αντέξουν τα αυτιά μου. Μεταξύ Cream και Blind Faith το ριξα στους δεύτερους, λόγω του LSD trippin που βγάζουν κάτι Do What You Like και τα ρέστα.
Πολύ ωραίο poll και δύσκολο να αποφασίσει κανείς. Είτε συμπαθεί κάποιος τον Clapton είτε όχι, η καριέρα του από το ξεκίνημά της σε ηλικία μόλις 18 ετών στους Yardbirds και τουλάχιστον για τα επόμενα 10 χρόνια είναι εξαιρετικά αξιοζήλευτη. Ο τύπος έπαιξε σε μερικούς από τους σημαντικότερους δίσκους της rock μουσικής.
Μεταξύ του “Disraeli Gears”, του “Wheels Of Fire”, του “Blind Faith” και του “Blues Breakers”, ψηφίζω με βάση τη συνεισφορά του Clapton το τελευταίο. Απέκλεισα τα υπόλοιπα πέντε, γιατί κιθαριστικά (από παικτική και μουσική άποψη), θεωρώ πως είναι πολύ πιο κάτω από τους σπουδαίους πρώιμους δίσκους.
Ταυτίζομαι με αυτά που γράφει ο Country Joe παραπάνω. Από το “Blues Breakers” ξεκίνησε μία από τις αγαπημένες μου μπάντες, που έχει (ευτυχώς) εκτιμηθεί για όσα άφησε στη μουσική. Ο συνδυασμός blues και rock είναι πρωτοποριακός (1966 γαρ) και ο Clapton εδώ δίνει τον ορισμό αυτού του παιξίματος.
Πάντως το ο Clapton του “Disraeli Gears” χάνει στο photo finish.
Στην λογική αυτή να αναφέρω και έναν δίσκο από το 2000, που συμμετέχει ο Eric Clapton και ο οποίος μου αρέσει πολύ όχι μόνο για το κιθαρίστικο κομμάτι του, αλλά για όλη την blues ατμόσφαιρα που αποπνέει:
[SPOILER][B][SIZE=“3”]Riding with the King (B.B. King & Eric Clapton[/SIZE])[/B][/SPOILER]
το “riding with the king” πέρα απο το ότι είναι δισκάρα ,
πέρα απο το γεγονός οτι παίζει να είναι απο τους πιο “ηλεκτρικούς” δίσκους του Clapton και του B.b.King στα 00’s ,
1 και απο μένα για το feeling του album που είπατε παραπάνω ,
είναι ένας δίσκος που αλλάζει συνείδησεις .
σου φτιάχνει τη μέρα ,σε ηρεμεί ,σε κάνει να ανοίξεις μπύρα (πράγμα που δείχνει-για μενα- οτι ένας δίσκος πραγματικά μου αρέσει) , γενικά σε κάνει να γουστάρεις .
(μην σας πω οτι άλλαξα γνώμη για το γάμο ,ακούγοντας το [I]Marry You[/I] ,πόσο cool κομμάτι είναι και τι wah-wah έ?) :!:
συγνώμη για το off-topic αλλά δεν μπορούσα να αντισταθώ.
on-topic : αν σας πώ οτι ακόμα δυσκολεύομαι να ψηφίσω στο poll ?
δεν μιλάμε για τυχαίο κιθάριστα
[SPOILER](το E.C. was here δεν πιάνεται επειδή είναι live ε? )[/SPOILER]
Πολύ δύσκολη επιλογή… τελικά ψήφισα το[U] Beano[/U] γιατί στο πρωτάκουσμά του οι B.B. King, Buddy Guy και ένα σωρό πρωτοκλασάτοι κιθαρίστες, από τον Jimmy Page έως τον Eddie Van Halen, έμειναν με ανοιχτό το στόμα (κάθε φορά που ακούω το “Have you heard” από το συγκεκριμένο δίσκο με πιάνει ρίγος).
Aν προσθέσουμε στο poll και τα live τότε αξίζει ιδιαίτερη μνεία το[U] Live at the Fillmore[/U] με τους Dominos.
Ακούω κάτι bootlegs των Blind Faith και για μια ακόμη φορά σκέφτομαι πόσο τυχερός (???) ήταν ο Clapton που κατάφερε να παίξει μέσα σε λίγα χρόνια με μουσικούς όπως ο Mayall,Baker,Bruce,Radle,Whitlock,Allman,Delaney and Bonnie,Harrison,Winwood.Και το καύτερο είναι ότι οι μπάντες αυτές οργίαζαν στα live και ευτυχώς υπάρχουν πολλές ηχογραφήσεις από την εποχή εκείνη.Γαμώ!
Το Unplugged είναι καταπληκτικό αλλά διαφορετικό από αυτά στα οποία αναφερόμουν.Απλά έβλεπες την μουσικότητα(?),οι μπάντες τζαμάρανε,βρίσκονταν με κλειστά μάτια με εκπληκτικά πολλές φορές αποτελέσματα,αλλάζανε τα τραγούδια,αλλάζανε ταχύτητες,διασκεδάζανε πάνω στη σκηνή(κάτι που δυστυχώς πλέον δεν γίνεται…).
Να πώ την αμαρτία μου, με το ακουστικό του παίξιμο ποτέ δεν τρελάθηκα όσο με το ηλεκτρικό!
Το σίγουρο είναι πως το unplugged κατέληξε να είναι από τις εμπορικότερες κυκλοφορίες του!
Μωρέ καλός είναι στα ακουστικά set που παίζει αλλά δεν κάνει κάτι περισσότερο από αυτά που περιμένεις από κάποιον καλό κιθαρίστα.Ενώ στα ηλεκτρικά σπέρνει και με μπαντάρες συνήθως από πίσω!
Έτσι είναι. Αλλά το μεγάλο ξενέρωμα στο unplugged ήταν το Layla: Ασέλγεια!!! [-X
Και δυστυχώς πολλοί ακροατές σήμερα ξέρουν μόνο την ακουστική έκδοση και αγνοούν το θεϊκό outro του πρωτότυπου. To ακούγαμε πέρυσι στο αυτοκίνητο και η γυναίκα ενός φίλου σοκαρίστηκε όταν έμαθε πως αυτό είναι το outro του Layla, νόμιζε λέει πως ήταν το soundtrack από το Good Fellas! :lol:
[/SPOILER]