Ξέρω ότι αυτά που γράφω εδώ,είναι ,φυσικά,αμφισβητήσιμα(τουλάχιστον).
Ο καπιταλισμός είναι ενάντια στην ελευθερία,γιατί βασίζεται στην ανταμοιβή.Η ανταμοιβή χρειάζεται υπευθυνότητα,και η απόλυτη ελευθερία-η οποία καταλαβαίνω απόλυτα οτι δεν είναι δυνατόν να επιτευχθεί- είναι η απουσία της υπευθυνότητας,άρα αυτά τα δύο είναι ασύμβατα.Εξάλλου,η ανταμοιβή έχει να κάνει πολύ με την υπερηφάνεια,γιατί αν κανείς δεν ήταν υπερήφανος,δεν θα ζητούσε κανενός είδους ανταμοιβή ή τιμωρία.
Ας πούμε ότι έχετε ξεκινήσει από το μηδέν κι έχετε δουλέψει υπερβολικά σκληρά για να φτάσετε σε ένα συγκεκριμένο σημείο.Κάποιος,με μεγάλο σεβασμό για σας και ό,τι έχετε πετύχει,σας λέει ότι το αξίζετε.Εσείς,αυτό,μες στο μυαλό σας,το ονομάζετε “δικαιοσύνη”.Κι όμως,μήπως είναι μόνο υπερηφάνεια.Γιατί αν ήταν δικαιοσύνη,σκεφτείτε όλους αυτούς που,ενώ έκαναν μεγάλες προσπάθειες και κατέβαλαν μεγάλους κόπους,εκείνοι δεν απέδωσαν.
“Έχεις το δικαίωμα να δουλέυεις,αλλά μόνο για την ίδια τη δουλειά.Δεν έχεις δικαίωμα στην αμοιβή.Η επιθυμία για την αμοιβή δεν πρέπει ποτέ να είναι το κίνητρο για τη δουλειά.Ούτε ποτέ να επιτρέπεις στον ευατό σου να τεμπελιάζει.
Αυτός που δουλεύει μονάχα για την αμοιβή,είναι για λύπηση”(Bhagavad Gita)
Wooooooooowwwwwwwwww … 8O
Εχω μεινει … αφωνος τουλαχιστον.
Αν και εχω να παραθεσω μια μικρη συμπληρωση … Το σωστοτερο ειναι να δουλευεις για να μπορεις να κανεις πραγματα για τον εαυτο σου . Η δουλεια αυτο εχει σκοπο … και οχι να γινουμε “σκλαβοι” της δουλειας . Αν και τα τελευταια χρονια , τινει να γινει .
Ο καπιταλισμος βασιζεται στην ελευθερια της αγορας, γεγονος που οδηγει σε αθεμιτο ανταγωνισμο με τις γνωστες συνεπειες, το χασμα των κοινωνικων ταξεων. Απο την αλλη ο κομμουνισμος τους θελει ολους ισους με τα ιδια δικαιωματα, αλλα εκει η προσωπικοτητα εξαφανιζεται και ισοπεδωνεται. Ο σοσιαλισμος προσπαθησε να μπει αναμεσα, αλλα δεν πετυχε. Η χρυση τομη σε αυτα τα τρια κοινωνικα συστηματα δεν εχει βρεθει ακομα.
Οσο για τη δουλεια, δουλευεις για να ζεις και δεν ζεις για να δουλευεις. Η δουλεια αποτελει μεσο για να ζησεις και οχι αυτοσκοπος του ανθρωπου.
Και η χρυσή τομή μάλλον δεν θα βρεθεί ποτέ.
Πώς μπορούμε όμως να πετύχουμε την ελευθερία,μέσα από το πώς είναι τώρα τα πράγματα για μας?
Η ελευθερία για την οποία μιλάω δεν είναι η ελευθερία της δημοκρατίας,ελευθερία του λόγου,της γνώμης,θρησκείας και τα λοιπά.Η δημοκρατία δεν είναι παρά ένας συμβιβασμός,που εγγυάται στους ανθρώπους μικρές ελευθερίες,εφόσον δεν μπορεί κανείς να τους εγγυηθεί μια αληθινή ελευθερία.
Δεν είμαι οπαδός του υπαρξισμού.Ο Jean-Paul Sartre έλεγε ότι διαλέγουμε ποιοι είμαστε,ανάλογα με το πώς θα θέλαμε να είναι όλοι οι ανθρωποι στον κόσμο.Δεν νομίζω ότι διαλέγουμε τί είμαστε,ούτε όμως και νομίζω ότι δεν μπορούμε να επέμβουμε καθόλου στον καθορισμό της ύπαρξής μας,επειδή πιστεύω στην ελευθερία.Έτσι βλέπω τα πράγματα-έχουμε μια ουσία,‘ψυχή’(DNA?)που δεν αλλάζει,είναι αδιάφθορη και δεν είμαστε υπεύθυνοι γι’αυτή,έχουμε και το μυαλό,τη λογική,την ικανότητα να σκεφτόμαστε,την οποία ελέγχουμε,αλλά είναι στο έλεος των ελαττωμάτων της ύπαρξης.Η ελευθερία είναι να πράττουμε σε συμφωνία με την ουσία΄η ελευθερία δεν είναι η δυνατότητα να κάνουμε ό,τι θέλουμε,είναι η δυνατότητα να κάνουμε ό,τι πρέπει.
