Κατανοώ πληρως την οπτική του death eternal σχετικά με το blood moon I, αλλά προσωπικά το βλέπω/βιωνω εντελώς αντίθετα. Αν ειχε κυκλοφορησει ως side project θα ήταν άλλη μια δισκαρα. Ιδιαίτερη κ ξεχωριστή, ναι, αλλά η αυτονομία της θα την εμπόδιζε να κριθεί ως ο,τιδήποτε άλλο. Αντιθέτως, αυτή την στιγμή μιλάμε για τον δέκατο δίσκο των Converge, κι αυτό προσθετει ένταση κ ίντριγκα σε έναν δισκο που ουτως ή άλλως ξεχειλίζει κι απ τα δυο.
Το ότι μέσα σε ένα άλμπουμ με τόσο έντονη την παρουσια των Brodsky, Chisholm και ,πανω απ ολα, της μεγάλης Chelsea Wolfe, καταφέρνει και αναδύεται τόσο μα τόσο απολαυστικα ( κ επώδυνα) η ταυτότητα των Converge, θεωρώ ότι είναι μέρος της μαγείας του δίσκου.
Και δεν είναι η πρωτη φορα που το καταφέρνει αυτό η συγκεκριμένη μπάντα. Απλώς παραμενει συγκινητικό ( κ ψαρωτικο) το να συνεχίζει να το κατορθώνει ( να αναδιαμορφώνει δηλαδή κ να επαναπροσδιοριζει διαρκώς την αντίληψη του ακροατή ως προς το μουσικό της DNA) σε ένα τόσο προχωρημενο στάδιο της πορειας της.
Από κει κ περα, ανάλογα με την σχέση του καθενός με την συγκεκριμένη μπάντα, και ( κυρίως) με το χρονικό σημείο εισόδου του στον μαγικό της κόσμο, θα προκυψει και η εικόνα που θα εχει για το ποιοι, τέλος παντων, είναι οι Converge κ τι μπορούμε να περιμενουμε απο αυτους ( σποιλερ: τα παντα, θα έλεγα εγω).
Θυμάμαι ,χαρακτηριστικά, ότι, καμιά δεκαριά χρονια πριν, μετά το τέλος της απίστευτης συναυλιαρας των Dillinger Escape Plan, μιλουσα με έναν τυπο για Converge, που ήταν το επόμενο συναυλιακο απωθημένο πολλων από μας, (ειδικά μετα απο το λαιβ που μόλις είχαμε ζήσει, ) και μου έλεγε για το πώς θεωρουσε ότι
οι Converge ήταν μέχρι το Jane Doe…
Αυτό δεν το λέω για να τον κραξω. Απλά για να αναδείξω αυτό που είπα κ πιο πανω:
Ότι οι Converge είναι μπάντα που έχει δημιουργήσει μέσα στα χρόνια πολυ διαφορετικές εικόνες για την ταυτότητα της.
Σε κάποιον που μεγάλωσε με το When Forever Comes Crashing πχ, ήδη απο το Axe to Fall, οι Converge φαντάζουν εντελώς διαφορετικη μπάντα.
Και, ναι, αυτό θεωρώ ότι είναι μέρος του μεγαλείου τους, που τους καθιστά ( στο δικό μου κεφαλι τουλάχιστον) μια από τις σημαντικότερες μπάντες των τελευταίων δεκαετιών :
Το πως μέσα σε ένα,κατά βάθος , πολυ συγκεκριμένο αισθητικο και συναισθηματικο πλαισιο ταυτότητας, παραμενουν τόσο ευπλαστοι, ρευστοι κ πολυμορφικοι.
Κλεινοντας το παραληρημα, να συμπληρώσω μόνο πως όταν, μετά από αυτό το ωριαίο ταξίδι της ακρόασης του δίσκου, εφτασα στο Crimson Stone, τα συναισθήματα που προεκυψαν, ομοιαζαν ανατριχιαστικα στο κοψοφλεβαδικο δεος που είχα βιώσει όταν πρωτακουσα το ομώνυμο του All we love, προ εννιαετιας ( το οποίο μέχρι πριν από μια εβδομάδα παρεμενε ο αγαπημένος μου converge δίσκος).
Το αναφέρω ως άλλη μια απόδειξη του πως, για μένα τουλάχιστον, πισω απο την φωναρα της Chelsea κ τα επιπρόσθετα εκφραστικά μέσα, στον συναισθηματικό τους πυρηνα οι Converge στέκουν συγκινητικα αναλλοίωτοι.
Εν κατακλείδι, ξεκάθαρα ένας από τους δίσκους της χρονιάς.
( αντε, να βγάλουν κι οι Agnes Vein το γαμημενο - που το περιμενουμε κ γω δεν ξέρω ποσα χρονια-για να κλείσω τις λίστες μου…)
