δηλαδη
εκει που εσυ ακους το κομματι και διαβαζεις τους στιχους
και εχεις τελειωσει τους 4 πρωτους ξερω γω
και πας στους επομενους προσπαθωντας να καταλαβεις πως τους τραγουδαει
αυτος μπορει να ξαναλεει τους 4 πρωτους
Δε θυμάμαι τη σχέση σου με τον core ήχο, επομένως ίσως βρεις δυσπρόσιτες κάποιες κυκλοφορίες τους. Νομίζω μια καλή αρχή είναι το All We Love We Leave Behind. Axe to Fall και You Fail Me συμπληρώνουν την καλύτερη τριάδα τους.
Τo Jane Doe είναι μύθος, δεν τους πιστώνεται πλέον, είναι πανανθρώπινο κτήμα, πολιτιστική κληρονομιά UNESCO.
Είναι δισκάρα, νομίζω όμως λίγο πιο κάτω από τα περισσότερά τους.
Σλέιερ ριφς.
Εγώ, από την άλλη, έχω σε περίοπτη θέση το You Fail Me.
Last Light με φοβερή επιλογή στίχων/ερμηνεία στο “I need you… to be…” και το επιθετικό κλείσιμο (“This is for the hearts still beating”).
Heartless με το φοβερό ρυθμό στο breakdown του τραγουδιού κι αμέσως μετά μπαίνει το ομώνυμο έπος:
You Fail Me με το παρανοϊκό riff και την αντήχηση της κιθάρας στον ενισχυτή… το πως μπαίνουν τα ντραμς ασύγχρονα κι ο Jacob φτύνει το “You Fail Me with every fatal crash”…
Λοιπόν, είμαι στη ν-οστή ακρόαση, και ΟΚ, σε κάθε κομμάτι γίνονται τόσα πράγματα, αλλά κάθε μα κάθε φορά σε αυτό το “Lord Of Liars” σκέφτομαι πως ενώ σε όλο τον δίσκο πρέπει να είχαν τους Koller/Newton αλυσοδεμένους (αν και τα ρυθμικά σκοτώνουν), στα μέσα του γίνεται ο κακός χαμός που πραγματικά πρέπει να πήραν το αίμα τους πίσω επί δέκα. Και κάτι noise τσιτώματα στο βάθος ενώ ο Ballou καίει εγκεφάλους με το riffing. Και ο Bannon να στάζει δηλητήριο.
Αλλά όχι, από όλο αυτό το μακελειό, κάπως, νικήτρια βγαίνει η Chelsea με την απόλυτη φωνητική γραμμή, δηλαδή, 'ντάξει, μιλάμε για overkill τελειότητας.
Είναι να απορείς. Ίσως και όχι, είναι αυτοί που είναι. Πετάω λευκή πετσέτα, στο μυαλό μου είναι κολοσσιαίο επίτευγμα αυτός ο δίσκος.