Τα πρώτα 2 λεπτά είναι απολαυστικά και καταιγιστικά. Ωραία το πανε (λέω από μέσα μου) Και κάπου εκεί στη μέση του τραγουδιού έρχεται το επικό κόψιμο στο ριφφ και η αλλαγή του ρυθμού. Είναι η στιγμή που νιώθω κόψιμο στον ποπό μου και λερώνω το βρακάκι μου.
Η αναμονή και η προσμονή έχουν χτυπήσει κόκκινο συναγερμό
Ναι γιατί θυμίζουν το Blackened.
Ποιό;;;;;;
Τα πρώτα 2 λεπτά μού θυμίζουν Blackened, αυτό λέω.
α οκ…
Είμαι στην 10η ακρόαση (repeat),δεν έχω ανιχνεύσει Blackened
Τι…ήταν…αυτό ??? 
Ειπες και κατι σωστο. Πανομοιοτυπο το βασικο ριφφ στην εισαγωγη, δε θα ελεγα τα πρωτα 2 λεπτα. Ωραιο τραγουδι οπως και να χει.
Καλώς τα μάτια μας τα δυό.
Απότι φαίνεται το Dissonance Theory εμφανίστηκε πρόωρα στα γνωστά λημέρια.
Ούτε απ 'έξω δεν περάνω από εκεί. Φοβάμαι 
Επισήμως αύριο βγαίνει αυτό :
Ακόμα ένα διαμάντι στη μικρή, αλλά άψογη, δισκογραφία τους. Άξιζε η αναμονή. 
Νόμιζα συμμετέχει ο Καιάδας έτσι όπως φαίνεται στο thumbnail.
Μπαίνοντας αργά και σταθερά σε χρόνους ελβετικούς.
Μ’ άρεσε πολύ η τοποθέτηση σχετικά με την επιλογή της παραγωγής.
Καταλαβαίνω και τον @hokam , λείπουν αυτά τα ηχητικά ξυράφια, αλλά μ’ αρέσει αυτό που ακούω ως Coroner στο σήμερα. Συνάδει και με την παραδοχή του Τόμι, πως μεγάλωσε και δε γίνεται να συνθέσει, όπως στο “No More Color”.
…κι όπως μας είπε, οποιος θελει ας παει να ακουσει τα παλιά αλμπουμ!
Ίσως όχι απλά η καλύτερη κυκλοφορία της χρονιάς, αλλά (θα) μιλάμε και, ίσως, για την καλύτερη επιστροφή στις δισκογραφικές επάλξεις ετών -ναι, υπάρχουν κι άλλοι δίσκοι για συγκρίσεις, αλλά…- και δεκαετιών.
Συνηθισμένη ατάκα το “σα να μην πέρασε μια μέρα” και δεν το 'χα σκοπό, αν και ταιριάζει γάντι στην περίπτωσή τους. Περάσαν, λοιπόν, μέρες, μήνες και χρόνια για να φτάσει αυτή η στιγμή. Και αξίζει.
Τρώει η μάνα και του παιδιού δε δίνει.
Το αστείο είναι ότι το μεσημέρι παρήγγειλα το βινύλιο για να το κάνω δώρο από το metal era και στην αγορά μου έλεγε “κερδίστε 87 riffs”.
Όταν ο ευσεβής σου πόθος λαμβάνει “σάρκα και οστά”.
Μόλις το έβαλα και σταμάτησα ήδη στο 3ο κομμάτι για να μπω στο τοπικ και να γράψω κάτι… ΤΟΣΟ μ’ ενθουσίασε.
Απομένει να δούμε αν είμαι ενθουσιασμένος επειδή ακούω κάτι αναπάντεχο ή επειδή είναι κάτι τόσο ποιοτικό. Σε λίγες μέρες, η ετυμηγορία…
Εν τω μεταξύ, κάθε φορά που είναι να μπει ο Βαρόνος και να σολάρει, είναι λες και δε θα υπάρξει μουσική συνέχεια. Σα να θέλει να το αποτελειώσει. Ευφάνταστο, αδιάψευστο και τρανό υπόδειγμα το “Sacrificial Lamb”. Μπορούμε να κάνουμε λόγο και για συναισθηματικές αλλαγές κατά τη διάρκειά του, και αυτή η ενορχήστρωση από πίσω το απογειώνει ακόμη περισσότερο.
Υ.Γ. Πόσο RUSH μπορεί να χωρέσει στην εισαγωγή του “Consequence”;
Υ.Γ.2. Πόσοι θα 'θέλαν άραγε το “Crisium Bound”, κατά βάση το ξεκίνημά του, να ανήκει στους Machine Head του σήμερα…
Την πατήσαμε παιδιά… δεν θα ακούσουμε κάτι άλλο μέχρι τα Χριστούγεννα
