Σουηδικό Doom συγκρότημα. Πείτε.
Ο πατέρας μου είναι αστειάτορας, τώρα πήρε σύνταξη. Λοιπόν δημιουργήθηκαν το 1987 όπως λέει και το Encyclopaedia Metallum, αλλά ξέρω ότι ο τραγουδιστής τους δραστηριοποιούνταν μουσικά από το 1981 τουλάχιστον :
Λογικά από το 87 και μετά γίνανε πιο Doom. Βγάλανε 2 demos και μετά ήρθε ο πρώτος τους δίσκος το 1990.
STORM WARNING - 1990
Ο δίσκος σε βάζει στο κλίμα με το ίντρο που ακούς κάτι κοράκια εκεί πέρα να πούμε να τσιμπάνε μάτια. 3 λεπτά πιστεύω είναι πολλά, αν ήταν 2:59, δεν θα κούραζε τόσο. Μετά μπαίνει δυναμικά το Inam Naudemina και το πρώτο ματσούκι δημιουργείται. Ακούς και τα ξεχωριστά φωνητικά του Critte λες “ΕΔΩ ΕΙΜΑΣΤΕ”. Μουντίλα στην παραγωγή, περίεργα σόλος, συνθεσάρες.
Αγαπημένα : Ιnam Naudemina
In The Name Of Rock 'n Roll
A Devastating Age
How Can It Be (ρεφραινάρα)
Sometimes A Great Nation
θα λεγα και το True Revelation, γιατί έχει ριφάρες, αλλά ο τρόπος με τον οποίο χώρεσαν τους στίχους στα κουπλέ με κάνει να θέλω να γελάσω (στην αρχή γέλαγα).
Αν αγοράσετε την επανέκδοση της Cyclone Empire, αξίζει να διαβάσετε το πως γνωρίστηκε ο drummer με το συγκρότημα.
DESTRUCTION OF THE VOID - 1992
Επόμενος δίσκος 1992. Ο Critte έχει φύγει και τα χρέη του τραγουδιστή εκτελεί πια ο κιθαρίστας. ΑΚΟΜΑ ΠΙΟ ΟΖΖΥ ΦΩΝΗ. Οι συνθέσεις γίνανε λίγο πιο περίπλοκες.
Η μουντίλα συνεχίζεται, αλλά εδώ θεωρώ πως δεν υπάρχουν τόσο καλές συνθέσεις. Ντάααξ πεθαίνει κανένας, ανασταίνεται κανένας…
Αγαπημένα :
Hippies Triumph
Until Death Do Us Part
The Final Journey (τι ρεφραιναρα ειναι αυτή ρε)
No One’s Hero.
HIGH ON INFINITY - 1993
Δίσκος που σου δημιουργεί φουσκοδεντριές. Καμιά αλλαγή όσον αφορά το ανθρώπινο δυναμικό της μπάντας. Περισσότερη ποικιλία στα τραγούδια όμως. Η μουντίλα ακόμα παραμένει στον ήχο (λιγότερη μπασομουντίλα από το πρώτο βέβαια). Τραγούδια για τον Απότυχημένο της Διπλανής Πόρτας (Ordinary Loser), Τα παιδιά που σπέρνει (Jen,Ode To Rebecca - σε αυτό δεν είμαι και τόσο σίγουρος), Μπάσταρδους (Traitor), ιστορίες από τη βίβλο/προφητείες - εδώ έχουμε Δευτέρα Παρουσία , David Koresh (The Madman From Waco), τι πιστεύει ο Danny το φιλαράκι μου για τις εκτρώσεις (Children’s Holocaust) και το κλασσικό τραγούδι που μιλάει για συνομωσίες (Masters Of All Evil). Έχουμε και το “In Honour” που είναι βασισμένο στο βιβλίο From Hell του Alan Moore.
Aγαπημένα :
An Ordinary Loser
Jen
In Honour
The Coming
The Madman From Waco
Traitor
MESSIAH OF CONFUSION - 1996
Εδώ δυστυχώς είμαστε σε λίγο πιο χαμηλά επίπεδα. Βέβαια υπάρχουν ακόμα τα γαμάτα σημεία/τραγούδια. Αλλά γενικά κουράζει το όλο θέμα.
Αγαπημένα :
Τhe Divided World
The Lie Of Life
The Viking Sea (γαμάτο κλείσιμο)
MAMMONS WAR - 2009
Επέστρεψαν δισκογραφικά μετά από 13 χρόνια και έβγαλαν δίσκο που για μένα είναι στους 3 κορυφαίους τους. Η μουντίλα στον ήχο έχει σχεδόν εξαφανιστεί. Γενικά καθάρισε ο ήχος τους και έγινε πιο ΚΡΑΝΤΣΙ. Ο Dan Fondelius ευτυχώς διατήρησε την φωνή του και δίνει ρέστα. Όλες οι συνθέσεις έχουν κάτι να πούνε, άλλες περισσότερο, άλλες λιγότερο. Γενικά όμως το επίπεδο του δίσκου είναι ψηλά.
Να σταθώ που ? Στις ριφάρες των Nashira, To Kill A Child , Α Lifetime? Σε συνθέσεις όπως οι 3 προαναφερθείσες και τα Scream, Magic Is…, The Poltergeist? Ή στα κλασσικά και αναμενόμενα ιντερλούδια/ποστλούδια που τώρα πια έχουνε μεγαλώσει και έχουν ακόμα περισσότερα να πουν? ΔΕΝ ΠΕΡΙΓΡΑΦΩ ΑΛΛΟ