Ακούει κανένας Crass; Ήταν μία anarcho- punk μπάντα που με επηρέασε πάρα πολύ πολιτικά/κοινωνικά και μαζί με τους Catharsis ίσως τα μοναδικά συγκροτήματα που πληρούν τα δικά μου standards μουσικής, στίχων ΚΑΙ attitude. Εντελώς τίμιοι, και με μεγάλη ακτιβιστική δράση. Όλες οι δουλειές τους είναι πολύ καλές με αποκορύφωμα κατά τη γνώμη μου το θεϊκό ‘‘Christ- the album’’.
Eίναι το μοναδικό συγκρότημα που λέω με βεβαιότητα πως οι στίχοι είναι το μισό παιχνίδι. Και δεν με εκφράζουν ιδιαίτερα οι πολιτικές τους πεποιθήσεις να φανταστείτε. To Stations of the crass παραμένει το αγαπημένο μου και αδιαμφισβήτητα είναι μέσα στα καλύτερα πράγματα που ηχογραφήθηκαν τότε.
Τρομερά επιδραστικό συγκρότημα επίσης. Πιστεύω έχουν ειπωθεί ορισμένα πράγματα στο punk κυκλοφορίες. Το βιβίο ‘‘Τhe Story of Crass’’ που λέει με αρκετά ρεαλιστικό τρόπο την ιστορία τους, είναι ομολογουμένως καλό. Διαφωνώ βεβαίως ριζικά με τις αφετηρίες που θέτει ο συγγραφέας για το κοινωνικό υπόβαθρο που ετοίμασε τον κόσμο για το πανκ. Μια ματία στο Αμερικάνικο underground (όπου κακά τα ψέμματα, αν είναι να μιλήσουμε σοβαρά για πανκ, από εκεί θα έπρεπε να ξεκινήσουμε κάθε πολιτισμένη κουβεντα)
Εμπάς περιπτώση, ένα μεγάλο στοίχημα που κέρδισαν, ήταν η ανάδειξη της αναρχοπανκ σκηνής μέσω της επιδραστικής Crass Records. Παρόλο που απ’όσα έχω ακούσει, δεν έχουν όλες της οι δουλειές την ίδια βαρύτητα, το άλμπουμ των ZOUNDS, oι Rudimentary peni καθώς και κάποια σινγκλ των Τhe Mob (των οποίων το full length είναι τρομερό) δικαιολογούν πλήρως τους ισχυρισμούς περί ενός εκ των σημαντικότερων punk labels. Aν δεν κάνω κάποιο λάθος και οι Napalm Death ντεμπούταραν σε συλλογή της το 1984!
Groupαρα μεγαλη.Με μηνυμα,attitude και μουσικη.Το Christ the album οντως ειναι δισκαρα ενω και το Feeding of the 5000 ειναι πολυ καλο.
Oh yes they say it’s defence, say it’s decency
Mai Lai, Hiroshima, know what I mean?
Same fucking lies with depressing frequency
They say “We had to do it to keep our lives clean”
Whose life? Whose fucking life?
Who the fuck are they talking to?
Whose life? Whose fucking life?
I’ll tell you one thing, it ain’t me and you
And their systems, christ, they’re everywhere
School, army, church, the corporation deal
Fucked up reality based on fear
Fucking conspiracy to stop you feeling real
Well they ain’t got me,
I’d say they’re fucking wrong
I ain’t quite ready with my gun
But I’ve got me song
Κάτι σαν συνέντευξη στον Penny Rimbaud (Crass) πριν λίγα χρόνια.
Μιλάει για τα πιστεύω του και για το πως ξεκίνησε όλο αυτό, ανακαλύπτοντας τον “αληθινό” κόσμο μέσα από την στρατιωτική θητεία του πατέρα του, με συνέπεια την απόριψη του, χωρίς από τότε να έχει σταματήσει να προσπαθεί να τον αλλάξει.
Κύριο όχημα οι Crass μέχρι την διάλυση τους (συν το Crass agenda), αλλά ακόμα και σήμερα στα 77 του χρόνια είναι ενεργό μέλος του Last Amendment (η συνέχεια του Crass agenda δηλαδή) με κυκλοφορίες και συναυλίες κυρίως με τζαζ μουσικούς και spoken word καταστάσεις (πάντα με συνεργατικό χαρακτήρα). Συν ποίηση, συγγραφή βιβλίων και διαλέξεις σε πανεπιστήμια κλπ.
Εκεί που θέλω να καταλήξω, είναι για το πόσο ειλικρινείς και “βαθιές” είναι οι πεποιθήσεις του (άσχετα εάν συμφωνεί κάποιος/α με αυτές) μετά από τόσα χρόνια και είναι ξεκάθαρο γιατί οι Crass μπορούνε και επιδρούν σε διάφορους ανθρώπους, μερικές δεκαετίες αργότερα.
1 Like
Υπάρχει σχετικό νήμα; Ζημιά… Βέβαια τώρα βλέπω ποιος το είχε φτιάξει, λογικό!
Θα φροντίσω να επανέλθω τότε αναλυτικά κάποια στιγμή.
Μπάντα που ό,τι έπραξε, οι δίσκοι, οι στίχοι και όσα προσέφερε μέσω των Crass Records και γενικότερα δημιουργεί συνειδήσεις, κυριολεκτικά και όχι ως σχήμα υπερβολής.
Εγκληματικά παραγνωρισμένη η επιδραστικότητα τους. Ίσως αναμενόμενο όμως.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ την πρώτη φορά που άκουσα το “Penis Envy” και πως είχα χαζέψει κοιτώντας τους στίχους.
1 Like
Να φανταστώ και αγαπημένο σου;
Εγώ αυτό που ακούω περισσότερο είναι το Christ. Αν και σήμερα παίζει επανάληψη όλων των δίσκων τους.
Lol, τι ξέθαμα ήταν αυτό; Αρχαίες εποχές, φαίνεται σχεδόν η απόγνωση στην πρώτη πρόταση: “ακούει κανένας Crass;”, σε φάση “μίλα, άγνωστε φίλε μου, ΕΙΜΑΙ ΜΟΝΟΣ”, χαχαχα.
Κι εγώ μετά από τόσα χρόνια δεν έχω αλλάξει άποψη και υποστηρίζω ότι το “Christ-the album” είναι ο πληρέστερος δίσκος τους. Λίγο πιο κάτω το “Stations of the crass” και το “The feeding of the 5,000” ΕP που τα θεωρώ επίσης καταπληκτικά, αρκετά πιο κάτω το “Penis envy” παραδόξως (πόσο γούσταρα, πάντως, την υποσημείωση για τον Ignorant ότι είναι “Crass member not on this recording”), ενώ ομολογώ ότι δεν την παλεύω με το “Yes sir, I will”. Απαραίτητη και η συλλογή “Best before 1984”, κατά τη γνώμη μου.
Τώρα, αν ξεκινήσω να μιλάω γι’ αυτήν την μπάντα, δε θα τελειώσω ποτέ. Έχουν άπειρο ψωμί απ’ όπου κι αν τους πιάσεις, μουσικά θες, στιχουργικά, από άποψη concept/δηλώσεων/ιστορίας, τα πάντα. Το παραπάνω video δεν το έχω τσεκάρει, θα το κάνω, πάντως και οι βιογραφίες τους είναι αξιόλογες, καθώς και άλλα video που παίζουν στο net.
Κοίτα, σίγουρα μαζί με το “Feeding of the 5.000” είναι οι δίσκοι που επισκέπτομαι συχνότερα.
Μάλιστα θεωρώ το “Penis Envy” τρομερά επιδραστικό, ειδικά στον τομέα των φωνητικών, βρίσκω συχνά μπάντες που επιχειρούν να αντιγράψουν το στυλ και τον αέρα της Eve Libertine, ενώ το θεωρώ εντυπωσιακό στιχουργικά, ειδικά για την εποχή του. Βέβαια αυτό για τους Crass δεν λέει κάτι, όλοι τους οι δίσκοι ήταν εντυπωσιακοί στιχουργικά.
Αν έπρεπε να καταλήξω στον καλύτερο, ναι θα ήταν λογικά το “Christ, The Album”.
Το “Stations Of The Crass” δεν το απολαμβάνω εξίσου, το θεωρώ το λιγότερο δυνατό άλμπουμ πάνω μόνο από το “Yes Sir, I Will”.
Η συλλογή “Best Before 1984” είναι όντως πολύ καλή, ο Rimbaud και η τουαλέτα του τεράστιοι, ενώ πρόσφατα είχα διαβάσει μια σειρά από αφιερώματα στην μπάντα, που αν και η στροφή του Rimbaud προς τον “ορθολογισμό” και ένα ελαφρύ θετικισμό (Dawkins κλπ) με σκάλωσαν λίγο, δείχνουν πως ο τύπος δεν έχει καεί, διαθέτει σοβαρή άποψη έως και σήμερα.
Γενικά, τεράστια, μυθική μπάντα. Ο ορισμός του punk πιθανώς για μένα και τρομακτικά υποτιμημένοι όσον αφορά την επιδραστικότητά τους (θα το επαναλαμβάνω διαρκώς).
1 Like
Ένα ενδιαφέρον (?) ρεμίξ από τους Use Knife στο Punk Is Dead.
Αυτό, νομίζω είναι στα πλαίσια μιας σειράς από remix που ξεκίνησε η μπάντα με διάφορους καλεσμένους, στα τραγούδια του “Feeding The 5.000”, να και το remix του Steve Aoki:
Σε άλλα νέα, επανακυκλοφορεί η “The Crassical Collection” με τα remaster των δίσκων τους, δεν ξέρω γιατί κάνουν όλοι λες και είναι νέα πρωτοβουλία, από εκεί είχα τσιμπήσει όσα έχω, ενώ τώρα θα περιλαμβάνει και το “Best Before 1984” που δεν ήταν στην αρχική σειρά.
Θα περιλαμβάνει και ακυκλοφόρητα κομμάτια, δώσανε στη δημοσιότητα και νέα version του “Sheep Farming In The Falklands” (όλο το ποστ ουσιαστικά για να βάλω το κομμάτι):
Έχεις κάποιο λινκ; Δεν βρήκα κάτι.
Edit: Για pre-order εννοώ. Θα είναι κάποιο Box set ή μεμονωμένα;
Μεμονωμένα βγαίνουν στις 2 Οκτωβρίου, παίζει και bundle προφανώς (δεν βρίσκω την βινυλιακή βέβαια έκδοση, ίσως δεν βγαίνει LP τώρα, οπότε για αυτά ψάξε κανά amazon etc):
και το link της δισκογραφικής (που χωρίς να είμαι σίγουρος νομίζω είναι άλλη από αυτή που τα κυκλοφόρησε την προηγούμενη φορά):
Μονορούφι για να ξεκινήσει καλά η μέρα!
1 Like
Επειδή μάλλον δεν έγινε σαφές αυτό που έγραψα, και απολογούμαι @kbil if this is the case, και επειδή ανέφερες τον όρο της “καινοτομίας” με τον οποίο έχω προηγούμενα (και ίσως κάποια στιγμή τα πούμε σε κανά νήμα περί μουσικής και ιδεολογίας για αυτόν), ήθελα να ρίξω το βάρος στο πώς η προσέγγισή τους μουσικά ήταν πολιτική πράξη, πέραν των στίχων και των υπόλοιπων, και πως η εναντίωση στο rock’n’roll ως προϊόν της μουσικής βιομηχανίας, δεν ήταν τόσο ηχητική, όσο δομική. Κοινώς, θεωρώ, προσωπικά, πως όσα έκαναν μουσικά, δεν ήταν απλώς ανανεωτικά, ήταν τομή στο ιδίωμα και το πως προσεγγίζει τον όρο μουσικό προϊόν, καλλιτεχνική ταυτότητα κλπ, πέραν του ηχητικού δηλαδή, αλλά με αφετηρία αυτό.
Ελπίζω τώρα να έγινα πιο κατανοητός, γιατί όντως δεν παρέλειψα 