εχμ…κανένας.και ακριβώς αυτή είναι και η ένστασή μου για το νέο άλμπουμ.αν θελήσω να ακούσω crowbar, θα ακούσω τους δίσκους τους από τα 90’s.απλά έχω την εντύπωση πως το “sever the wicked hand” βγήκε απλά για να βγεί.ντάξει, το άκουσα κάποιες φορές, γούσταρα, and that’s all.για τη φάση καλό είναι, αλλά προτιμώ το attitude των πρώτων τους δίσκων.σαν αυτό να είναι λίιιγο πιο καλογυαλισμένο από όσο θέλω για αυτό που ψάχνω από το είδος.
ok κατανοητό να μη σ’άρεσε και να προτιμάς τα πρώτα ας πούμε, αλλά αυτοί είναι οι Crowbar. Κάτι σαν τους AC/DC του sludge. Τον ίδιο δίσκο βγάζουν κάθε φορά, είτε έχεις ακούσει έναν είτε όλους δεν υπάρχει διαφορά, σε όλα τα ίδια παίζουν, διαλέγεις ποιο σ’αρέσει. Τώρα τι (μπορεί να) περίμενες και τι (μπορεί να) σε απογοήτευσε δεν ξέρω, ένιγουέη, φέτος βγαίνει και νέο Buzzov*en και νέο Eyehategod, τα ξαναλέμε εκεί.
δεν περίμενα κάτι καινοτόμο.ούτε λέω ότι δε μ’αρέσει.εστιάζω κυρίως στο attitude.εκεί χάνει για μένα.πέραν του ότι όπως και στους ac/dc, πολύ καλό το “black ice”, αλλά μετά από λίγο καιρό θα προτιμήσεις το “highway to hell”.και στην τελική δεν τα πάω και τόσο καλά και με όλες αυτές τις παραγωγές στυλ century media.προτιμώ περισσότερη βρωμιά και σαπίλα.τεσπα, ο δίσκος έχει 2-3 κομματάρες, και αυτό νομίζω ότι μου αρκεί από τους crowbar του 2011.και ναι, τα λέμε στα νέα buzzov*en και eyehategod για τα καλά…
Εξήγα λίγο τί εννοείς όταν μιλάς για διαφορά “attitude” στους παλιούς και τους νέους Crowbar.
δε μου βγάζουν πλέον αυτό το συνδυασμό αλητείας και μιζέριας.δεν έχουν την ίδια καύλα.ας το θέσω έτσι.βέβαια, όταν ξεκινάς κάτι, πάντα έχεις ένα μεγαλύτερο ενθουσιασμό, και σαφώς και η sludge σκηνή των 90’s δεν έχει το ίδιο momentum.θα προτιμούσα το “sever the wicked hand” λίγο πιο ατίθασο ηχητικά.γιατί και στους kingdom of sorrow για παράδειγμα ο windstein παράγει ριφφάρες, αλλά κάτι με ξινίζει.κάτι μου φαίνεται λιγάκι επιτηδευένο.anyway, αυτά είναι προσωπικά μου κολήματα.
:p:!:
I see.
Δε θα διαφωνήσω ότι ο Windstein έχει “μαλακώσει” κάπως με τα χρόνια. Βέβαια αυτό για μένα μάλλον θετικό είναι. Δεν ξέρω αν συμφωνεί κανείς άλλος μαζί μου, αλλά βρίσκω ότι δίσκο με το δίσκο οι Crowbar γίνονται καλύτεροι, πιο “ώριμοι” με την καλή έννοια. Παράγουν heavy μουσική α’ διαλογής και με άφθονο συναίσθημα σχεδόν αβίαστα, με τη σιγουριά της παλιάς καραβάνας. Παλιώνουν όμορφα, σαν το καλό κρασί. Σίγουρα διαφωνώ πέρα για πέρα με τον χαρακτηρισμό του τωρινού τους ήχου ως “παραγωγής Century Media”. Βέβαια αυτό έχει να κάνει μάλλον με το ότι εγώ είμαι του ντουμ και όχι αυτού του σλατζ του διαβόλου που ακούτε εσείς τα χιπστεροτσουτσέκια. =Ρ
Για μένα το Sever the Wicked Hand, όπως και οι προηγούμενοι δύο δίσκοι των Crowbar, είναι ένας καταπληκτικός δίσκος σύγχρονου doom metal. Ολοκληρωμένος και άκρως χορταστικός. Από τα καλύτερα που έχω ακούσει φέτος μέχρι στιγμής.
:country:
εδώ είσαι.ως γνήσιο χιψτεροτσουτσέκι, το τελευταίο διάστημα τη βρίσκω μόνο με παραγωγές τίγκα στη βρωμιά, στη σαπίλα και στην παραμόρφωση.μέσα από το βάλτο.ίσως να έχει να κάνει με το ότι γαλουχήθηκα με τους eyehategod πριν από τους sabbath.και καθώς μεγαλώνω, αυτές οι επιρροές διαγράφονται περισσότερο στα γούστα μου.όπως και να’χει, δε θα τα χαλάσουμε.είπαμε ότι περιμένουμε νέα buzzov*en και eyehategod.ο μπαξές έχει απ’όλα και για όλα τα γούστα. 8)
α, και το let me mourn είναι ΤΟ κομμάτι του δίσκου.
πεταγομαι λιγο σαν την πουτσα στη συζητηση για να ρωτησω:απο ποσο μικρος ησουν ψαγμενος με το σλατζ ουτως ωστε να εχεις ξεκινησε με eyehategod πριν απο τους ΥΠΕΡΤΑΤΟΥΣ?:-s
black sabbath ξεκίνησα να ακούω στα 17.eyehategod έναν περίπου χρόνο πριν. 
Οποία σύμπτωσις, και για τον ψηλό πρώτα μάθαμε τη λόξα του για τους αιχιέητ και μετά την αγάπη του για τους σαμπαθ.
εγώ πάντως δεν ξέρω τίποτα! O:)
έτυχε να περάσω πρώτα μια πιο ακραία φάση.τότε σνόμπαρα ο,τιδήποτε είχε καθαρά φωνητικά.μέχρι να ακούσω βέβαια το riff του children of the grave.αλλά ναι, αυτή η λόξα έχει μείνει βαθιά μέσα μου. 8)
ε συνηθως ομως ξεκιναμε απο κατι πιο ‘‘μαλακο’’ πριν μπουμε στον πιο σκληρο ηχο.τι διαολο,ησουν ντεθμεταλας ηδη απο τα 16 σου και σνομπαρες τα καθαρα φωνητικα?
off topic, αλλά πιο πριν ήμουν χωμένος σε indie/alternative ακούσματα.οπότε μπορείς να θεωρήσεις αυτό το πιο “μαλακό”.
τεσπα, δεν ξέρω.απλώς συνέβη.
Είναι γεγονός ότι ο Windstein έχει μοιραστεί ανάμεσα σε τρεις μπάντες και ίσως αυτό τον επηρεάζει συνθετικά από την άποψη ότι δεν διακρίνονται τόσο πολύ ηχητικά ώστε να είναι ‘ο άλλος του εαυτός’ που γράφει για κάποιο side project. Πόση διαφορά έχουν οι Kingdom Of Sorrow από τους Crowbar; Οι Down προφανώς έχουν ήχο - σήμα κατατεθέν, αλλά τα άλλα δύο;
Όσο για την παραγωγή δε νομίζω ότι βγάζανε οι Crowbar ποτέ μουσική τόσο βαθιά μέσα από το βούρκο όσο οι Eyehategod και οι Buzzov*en που αναφέρθηκαν. Αλητεία ναι, μιζέρια όχι και τόσο, περισσότερο απόγνωση θα το έλεγα και με συναισθηματικότητα που έχει εκτός των άλλων και κλασσικομεταλικές καταβολές (οκ, παίζουμε με τις λέξεις μιλώντας για μουσική, αλλά έχει ένα νόημα νομίζω).
Επίσης ο Windstein ανέλαβε μόνος του την παραγωγή, ενώ η τελευταία φορά που έβαλε το χέρι του σε αυτόν τον τομέα ήταν στο “Equilibrium”, οπότε μάλλον έτσι θέλει να ακούγεται η μουσική του. Προσωπικά δεν ακούω κάτι επιτηδευμένο στον καινούριο δίσκο ούτε κάτι δραστικά διαφορετικό. Νομίζω ότι αυτό που συνέβη είναι ότι ο ίδιος μαλάκωσε ως άνθρωπος - όπως αναφέρθηκε - έκοψε και το αλκοόλ τελευταία και, έτσι όπως το ακούω, του βγαίνει περισσότερο ο πόνος τώρα, παρά η αλητεία (όχι ότι λείπει και τελείως) χωρίς να έχει κανένα κόστος στην ποιότητα των κομματιών που, ίσα ίσα, γίνονται πιο ολοκληρωμένα. Τα περισσότερα τα έγραψε μετά το 2008 οπότε είναι πιο κοντά στο νηφάλιο state of mind που έχει επιλέξει να βρίσκεται τώρα. Καταλαβαίνω γιατί σε κάποιους μπορεί να φαίνεται περίεργο αυτό το ‘στρογγύλεμα’, αλλά το νομίζω ότι το πάθος της μουσικής των Crowbar παραμένει και στο "Sever…"
Χαρακτηριστικό το “As I Become One”, η άλλη κομματάρα του δίσκου για μένα μαζί με το “Let Me Mourn”. Πολύ πόνος…
Φοβερή κομματάρα και το εισαγωγικό isolation (desperation)