Oi Crowbar δε χρειάζονται συστάσεις. Η προσφορά τους στη σκηνή της NOLA είναι ανυπολόγιστη και έχουν κερδίσει επάξια τον αιώνιο σεβασμό ως μια από τις θεμελιώδεις αξίες του sludge ήχου.
Στον ένατο δίσκο τους λοιπόν, είκοσι χρόνια μετά το ντεμπούτο τους δεν μας περιμένει καμία έκπληξη. Όλα τα στοιχεία που ξέρουμε και αγαπάμε στους Crowbar είναι και πάλι εδώ. Και τα πιο-heavy-δεν-γίνεται riffs, και τα πελώρια grooves, και οι μπαφομαστούρες που λετρεύετε και στους Down, και τα καταπιεστικά αργά σημεία, και τα -λίγα- punkικα ξεσπάσματα, και οι μερακλήδικες southern-ιές, και οι πιο προσωπικές στιγμές στο “Α farewell to misery” (θυμηθείτε και το “to touch the hand of God” από το “Equilibrium” του 2000), και η χαρακτηριστική φωνάρα του ηγέτη Κirk Windstein (η ψυχή των Crowbar -οκ και των Down- και μοναδικό εναπομείναν μέλος από τα 90ς, credits πάντως και για τον -από το 2005- drummer Tommy Buckley των μεγάλων Soilent Green).
Οι Crowbar δεν έχουν βγάλει ποτέ μέτριο δίσκο και -κατά πως φαίνεται- δεν πρόκειται να βγάλουν ποτέ. Το νέο τους άλμπουμ ίσως να χάνει συνολικά στα σημεία από το προηγούμενο μιας και εδώ δεν υπάρχει ένα “New Dawn” (υπάρχει όμως “Protectors Of The Shrine”), αλλά Crowbar είσαι. Δεν θα σας αλλάξει τη ζωή (εκτός κι αν δεν έχετε ξανακούσει Crowbar) αλλά είναι άλλος ένας δίσκος Crowbar. Σκέτη πόρωση δηλαδή.
λοιπον μετα απο μερικες ακροασεις εχω να πω ακριβως οτι ειπε ο μπληντιν!
δισκαρα ως συνηθως και οπως ολα τα αλλα τραβαει σλαντζογκρουβιλες και εναν ντουμ χαρακτηρα και η φωναρα του κιρκ δινει και παιρνει! 8O
Κλασσικό άλμπουμ Crowbar…αυτά που λέει ο Μπλίντιν ισχύουν… δεν θα μας αλλάξει τη ζωή σίγουρα όμως θα την κάνει πιο ωραία:p Δεν περιμένα κάτι λιγότερο απο αυτούς…σταθερη αξία και τα τζάμια στο σπίτι θα τρίζουν για λίγο καιρο:p
Mέχρι τώρα στηρίζω. Σταθερά καλά πωρωτικά riffs, ασήκωτου βάρους. Μουρμουράω riffs (το let me mourn ειναι πράγματι έπος. το ομώνυμο σε βάζει στην πρίζα).
Θα κάνω κανα πιο λεπτομερές edit εν καιρώ.
Το βρίσκω κατανοητό να μη σου έκανε εντύπωση. Είναι περίπτωση σαν το τελευταίο High on Fire κλπ. Μια από τα ίδια και καλοπαιγμένο. Δεν είναι κρίσιμο άλμπουμ σίγουρα, δεν περιμένουμε τους Crowbar να ανοίξουν νέους δρόμους στα 10ς, αυτό το έκαναν στα 90ς.
Ειναι απλά μια χούφτα νέα κομμάτια Crowbar. Πορωτικά και διασκεδαστικά. Ε και με τους ρυθμούς “ένα άλμπουμ κάθε πέντε χρόνια” των Crowbar είναι κάτι παραπάνω από ευπρόσδεκτα.
Αλλά και πάλι καταλαβαίνω γιατί μπορεί σε κάποιον να μην αρέσει, παρότι είναι καλό άλμπουμ.
Όχι, συμφωνώ ότι κρίσιμο δεν είναι, συγκρίσιμο με τα προηγούμενα είναι σίγουρα. Αλλά έχει τη σωστή αναλογία από σαπίλα, μούσια, καράφλα, απόγνωση, μυρωδιά αμερικανικού νότου και σαμπαθίλα και για μένα αρκεί.
Μην ξεχνάμε ότι είναι και ο πρώτος “νηφάλιος” δίσκος των Crowbar. Έκοψε το αλκοόλ ο Widstein, σε λίγο θα μας πουν ότι έκοψε το σεξ ο Lemmy.
Σε σχέση με το Kiingdom Of Sorrow πώς σας φάνηκε;
Έχει ακουστεί τίποτα για περιοδεία προς το καλοκαίρι ή μετά;
Τους είδα πέρσι με Sepultura, ούρα, μαστούρα και κουλτούρα. Έπος…
Τα ριφφς του θεούλη του kirk σπάνε κόκαλλα, το protectors of the shrine είναι απο τα καλύτερα τραγούδια του 2011 μέχρι στιγμής, όλα ωραία.
Είναι crowbar δίσκος, απλά. Δεν περιμέναμε κάτι διαφορετικό.
We bring new life
With strength and pride
Heroes were lost
With those who died :rasta:
Τελικά όσο το ακούω, τόσο το γουστάρω. Cemetery Angels, As I Become One, Protectors Of The Shrine, Cleanse Me Heal Me στην πρώτη γραμμή. Μπάντα εγγύηση οι πούστηδες.
Tι κομματάρα το Echo An Eternity ( όχι ότι υστερουν τα υπόλοιπα ) … Μου θυμίζει το πως ένιωσα όταν πρωτοάκουσα το Planets Collid ( ιεροσυλία? ) …Δεν έχω ακούσει όλη τη δισκογραφία , οπότε δεν με χαλάει αν είναι/γίνεται κρίσιμο ή όχι … Είναι δίσκαρος με τα όλα του
ο δίσκος δεν είναι κακός.το πρόβλημα όμως, τουλάχιστον για μένα, είναι ότι δε δικαιολογεί την κυκλοφορία του 6 χρόνια μετά το “lifesblood for the downtrodden”.δεν προσφέρει τίποτα το καινούργιο στη μπάντα.
οι crowbar με το “sever the wicked hand” καθίστανται οι ac/dc του sludge.δεν καινοτομούν, έχουν μια συγκεκριμένη ποιότητα και ξέρεις ακριβώς τι θα ακούσεις από αυτούς.όταν όμως θα θελήσεις να τους ακούσεις, θα προτιμήσεις το classic stuff.δεν είναι απαραίτητα αρνητικό αυτό, απλά πιστεύω εν τέλει πως το “sever the wicked hand” έχει μικρή διάρκεια ζωής.
