Drummer δεν είμαι, αλλά μου έκαναν εντύπωση 2-3 πράγματα, τώρα που τον βλέπω να παίζει.
Ενώ παίζει ωραίους ρυθμούς, απορώ πως μπορεί να παίζει παρατεταμένα:
κρατώντας τόσο ψηλά τα sticks (τα οποία τα έχει ανάποδα ε; Για μεγαλύτερο impact να υποθέσω;), πράγμα που σημαίνει ότι χρειάζεται μεγαλύτερο εύρος κίνησης για να φτάσει τα toms/πιατίνια.
με τόσο σφιχτά τα sticks, πράγμα που σημαίνει ότι καταναλώνει πιο πολλή ενέργεια και
(αποτέλεσμα και των 2 προηγούμενων) με τόσο μεγάλη χρησιμοποίηση των αγκώνων του για να κάνει τα χτυπήματα που χρειάζεται αντί να το κάνει με τους καρπούς του (όπως πχ ο Hoglan).
Anyway, όπως τον βολεύει τον άνθρωπο αλλά δεν ξέρω αν είναι sustainable τέτοιο παίξιμο σε μεγαλύτερη ηλικία…
Δεν είναι τόσο για impact με την έννοια του πρώτου σκασίματος (= transient), απλά είναι σχεδόν σαν να περνάς το χτύπημα από compressor και χοντραίνει όλο, δηλαδή κρατάει περισσότερο την ένταση και γι’ αυτό ακούγεται πιο χοντρός ο ήχος σαν σύνολο. Είμαι σίγουρος ότι το κάνανε κι άλλοι αυτό αλλά δεν το έχω ψάξει, πρώτη φορά το 'χα δει από Portnoy
Δεν παίζω και πολύ drums αλλά δε βολεύει καθόλου αν δεν είσαι καλογυμνασμένος νομίζω.
Το 2 προσωπικά δεν το βλέπω, το 3 πάει πάλι στην εκγύμναση, π.χ.:
Να το ακούσουμε κι εμείς οι μη προνομιούχοι, και θα σου απαντήσω επί τούτου
Ναι ρε, σίγουρα το έχουν κάνει πολλοί, Grohl για παράδειγμα.
Πάλι μιλώντας ως παρατηρητής, μου φαίνεται πιο δύσκολο σε μεγαλύτερη ηλικία να πρέπει να κανείς μυϊκές ομάδες και κλειδώσεις που είναι πιο «ψηλά» στα άκρα σου (κι επομένως έχουν από κάτω τους περισσότερο βάρος να μετακινήσουν) παρά χαμηλά όπου μπορείς σε blastbeat πχ να έχεις locked όλο το χέρι και να παίζεις μόνο με καρπό. Προφανώς δε θα έχει την ίδια ένταση το χτύπημα ε!
Σε μικρότερη ηλικία και όντας γυμνασμένος, μπορείς να κάνεις τα πάντα. Όσο μεγαλώνεις, επιστρατεύεις την καλύτερη τεχνική για να μείνεις στο ίδιο επίπεδο. Γνώμη μου
Πολύ καλό μετά από δύο φουλ ακροάσεις. Ίσως δεν με ξετίναξε όπως τον αγαπητό -soulmate στα κοινά ακούσματα- Aldebaran, δεν μου τα έσκασε π.χ. όπως στο αγαπημένο Traced in Air το οποίο εξακολουθώ να θαυμάζω μεταξύ πολλών άλλων και για την απίστευτη “οικονομία” του που σε οδηγούσε σε εθιστικά επαναλαμβανόμενες ακροάσεις. Φυσικά σε αυτό το δίσκο αξιοθαύμαστο είναι άλλο: πως ενώ λείπει ένα από τα πιο τιτανοτεράστια rhythm section στην ιστορία του σύγχρονου ροκ/metal, το πνεύμα των Cynic είναι εκεί και στέκει αγέρωχο και ατόφιο. Το Αscencion Codes είναι ένα άλμπουμ με φευγαλέες υφές, έχει αρκετές ambient/ατμοσφαιρικές αμφισημίες, κατά συνέπεια εννοείται θα ακούστει πολλές φορές όπως του αρμόζει και θα δούμε που θα τοποθετηθεί, σίγουρα όμως νιώθω πως είναι αντάξιο της κληρονομιάς των Cynic.
Ας μην επαναλαμβανομαι μια που τα έγραψα στο ριβιου, να πω όμως ξανά ότι αυτό που με ενθουσίασε περισσότερο στο Ascension Codes είναι το πνεύμα του: ένα τολμηρό και δύσβατο progressive κατασκεύασμα, εντελώς αμίμητο στο ύφος και την τεχνοτροπία του, που αδιαφορεί πλήρως για τις τάσεις και τα συμφραζόμενα και στέκεται μοναδικό. Μουσική που θα ακούγεται προοδευτική και σε 40 χρόνια - αυτοί είναι οι Cynic.
Μια που το ανέφερες πάντως, το Traced In Air είναι για μένα με διαφορά το καλύτερο τους άλμπουμ. Ναι, το Focus είναι μυθικό, αλλά το Traced In Air είναι επίτευγμα απόλυτης υπεροχής!
