“Pass the Dutch” (featuring Evidence and The Alchemist)
“Bang Bang”
“K.U.S.H.”
“Get 'Em Up”
“Carry Me Away” (featuring Mike Shinoda of Linkin Park)
"Trouble Seeker" (featuring Daron Malakian of System of a Down)
"Take My Pain" (featuring Everlast)
"I Unlimited"
"Armed & Dangerous"
"Shut 'Em Down" (featuring Tom Morello)
"Armada Latina" (featuring Pitbull and Marc Anthony)
To 8o album των hip-hop θεών και αγαπημένης hip-hop μπάντας των ροκάδων βγήκε τον Απρίλιο αλλά δεν το πήραμε είδηση μάλλον επειδή δεν έχει ένα χιτ-άκι σαν το “What’s Your Number?”. Εδώ όμως δεν είμαστε το Mad να ασχολούμαστε με χιτάκια, προσπερνάμε και πάμε στο δίσκο.
Η αλήθεια είναι ότι οι Cypress Hill δεν έχουν βγάλει ποτέ κακό δίσκο (απλά το “Stoned Raiders” του 2001 είναι λίγο μέτριο) και το “Rise Up” έρχεται 6 χρόνια μετά το απερίγραπτα τεράστιο “Till Death Do Us Part” του 2004 (το καλύτερο και πιο ολοκληρωμένο άλμπουμ τους αν με ρωτήσετε).
Το άλμπουμ ξεκινάει και σε πιάνει απ τα μούτρα με το καλημέρα με το τρομερό “It Ain’t Nothin’” στο γνωστό σκληροπυρηνικό τους ύφος οπότε κάθε αμφιβολία για το αν “το’χουν ακόμα” διαλύεται με τη μία. Στο ομώνυμο και στο “Shut 'Em Down” συναντάμε τον Tom Morello και αναπόφευκτα τα κομμάτια θυμίζουν περισσότερο Rage Against the Machine (Oi Cypress Hill ήταν τεράστια επιρροή των RATM έτσι κι αλλιώς). Ωραία κομμάτια αμφότερα αλλά οι εποχές έχουν αλλάξει και το “Skull & Bones” (που είχε συμμετοχές από Fear Factory) δεν ξαναβγαίνει.
Η επόμενη μεγάλη κομματάρα έρχεται με τα φρέσκα beats του κιθαριστικού “Get It Anyway”, από τα κομμάτια που ξεχωρίζουν χωρίς να χρειάζονται κάποιον guest, όπως και το “Get 'Em Up”.
Στο μπαλαντίσιο “Carry Me Away” ο Mike Shinoda μάς θυμίζει ότι κάποτε οι Linkin Park έγραφαν τρομερά κολληματικά κομμάτια, το πρώτο rapcore crossover έρχεται στο “Trouble Seeker” το οποίο και να μην σας το’λεγα θα το καταλαβαίνατε όλοι ότι κάποιος από System Of A Down είναι ανακατεμένος, συγκεκριμένα ο Daron Malakian που παίζει κιθάρα και δίνει ένα από αυτά τα χαρακτηριστικά “βλαμμένα” SOAD-ικά riffs.
To κλου του δίσκου όμως δεν είναι άλλο από τον old-school ύμνο “Take My Pain” όπου ακούμε και τον Everlast (των μεγάλων House of Pain) σε Morisson-ισμούς στο ρεφρέν και δακρύζουμε από χαρά.
Ο δίσκος κλείνει με το συμπαθητικό latino-rap “Armada Latina” το οποίο αδυνατεί όμως να συνεχίσει την παράδοση των “Tequila Sunrise” και “Latin Thugs”.
Συνολικά, άλλη μια δισκάρα για τους Cypress Hill, μάλλον κατώτερο από το έπος “Τill Death…”, μπορεί να του λείπουν τα μεγάλα χιτς (και απ’ό,τι είδα δεν τα’χει πάει και καλά εμπορικά) αλλά απόλυτα συγκεντρωμένο και εντέλει ΓΑΜΑΤΟ.
Εμένα το Till death δεν με είχε τρελλάνει και ιδιαίτερα. Ίσως επειδή με είχε ξενερώσει το what’s your name. Θα τσεκάρω πάντως και να’σαι καλά που μου το θύμισες. Πάντως μια γιουτουμπική αυτιά που είχα ρίξει σε ένα από τα κομμάτια με τον Μορέλλο δεν μου είχε κάνει κλικ…
Oι ροκ συμμετοχές στο δίσκο είναι μάλλον απογοητευτικές, από την άποψη ότι όλοι τους είναι ψιλομεταξυφθορασκαιαφθαρσίας σήμερα, και το κάθε κομμάτι θυμίζει την εκάστοτε μπάντα του guest. Το ψωμί στο δίσκο είναι στα κομμάτια χωρίς ροκ συμμετοχές, όπως αυτό:
ή αυτό:
Γενικότερα το ψωμί στους δίσκους των Σάιπρες δεν ήταν τόσο στα χιτς, όσο στις απίστευτες κομματάρες που δεν γίνανε ποτέ μαζικά χιτς, δηλαδή για κάθε ένα “What’s your number?” υπήρχan και κάμποσα “Last Laugh” και “Latin Thugs” και για κάθε “Dr. Greenthumb” υπήρχε και ένα “(Goin’ All Out) Nothin’ to Lose” αν με εννοείς.
Ε το ίδιο γίνεται και εδώ. Οι συμμετοχές είναι για το θεαθήναι (ωραία κομματάκια πάντως), αλλά η ουσία είναι πιο πίσω. :afro::afro::afro:
το ακουσα 3-4 φορες, οντας απο μικρος φανμποη της μπαντας που εβγαλε ενα- οκ, πολλα αλλα αν επρεπε να αναφερω ενα θα ηταν αυτο- απο τα κορυφαια δισκιδια των 90ς, το Black Sunday …σε κατι λυκεια κτλ οπου η gansta rap και το hip hop ηταν μεσα στα αγαπημενα μου ακουσματα, προσκυνουσα cypress και ηταν απο τις λιγες φορες που οταν ανακοινωθηκαν οτι θα επαιζαν αθηνα, ηθελα να βρω ενα τροπο να αναιβω να τους δω…
Ειχα να τους ψαξω αρκετα χρονια-απο το till death βσκ- ενω τελευταια ακουω περιστασιακα, κυριως οπωτε ξεθαυω αναλογης μουσικης δισκογραφια…οκ, τι να λεμε, ΜΠΑΝΤΑΡΑ με απιστευτα γαμηστερους στιχους-απο dr greenthumb που απλα μαστουρωνεις μονο να τους ακους μεχρι κατι i aint going down like that οπου αρχιδατες ριμες των δρομων δινουν και παιρνουν- αλλα και οπως λεει ο αποπανω, περα απο τις παντα σωστες συμμετοχες και τα χιτς, απειρα κομματια τα οποια αν και δεν γιναν χιτς ηταν η μιση αληθεια του καθε δισκου…
Απο το καινουριο λοιπον, ξεχωρισα με μια αυτια το Get em up αρχικα, αναλαφρο και ωραιο για αραλικι, straight in your face hip hop χωρις φρου φρου ιδιαιτερα οπως και στο ιδιο υφος το armed and dangerous …το κομματι με τον μαλακιαν μου αρεσε αρκετα, θα μετραγε και σε λαιβ…το κομματι με τον Everlast μαρεσε και αυτο πολυ, αρχικα το ρεφρεν με χαλασε αλλα οσο το ακουγα μου κολλαγε καλυτερα-παντως ΔΕΝ με τρελανε οσο περιμενα, maybe later…αυτο που μου αρεσε πιο πολυ απ’ολο το δισκο βεβαια ηταν το μαστουριαρικο pass the dutch:D που πραγματικα μου θυμησε παλιες καλες μερες(οnly on the left side)…δεν μου αρεσε καθολου το τελευταιο λατινοειδες οπως και το κομματι με τον τυπο απο τους linkin, not my thing anyway…στα ομορφα του δισκου το ομοτιτλο + light it up + it aint nothing(καλα, αυτο κομματαρα)…
δεν το εχω ακουσει οσο θελω ακομα-προφανως- αλλα θα συνεχισω να το ακουω αυτο το καιρο γιατι ειναι νεο Cypress hill, απλα.-
Το κυριαρχο σημειο ολου του δισκου ειναι παντως οι καπως πεσμενες ταχυτητες…σιγουρα οχι καλυτερο-ουτε καν ισαξιο- με το προηγουμενο αλλα με αρκετα δυνατα κομματια+καποια αδιαφορα…οι πολλες συμμετοχες αλλωτε ειναι οκ, αλλωτε δεν μπορω να πω οτι με ψηνουν πολυ, αλλα σε συνολο ο δισκος μου φαινεται καλος…εχει σημαδια ανεμπευσιας και ψιλοελλειψης νευρου, εχει τιμια χωσιματα και old school περασματα, εχει τις συμμετοχες για το κοινο που δεν ακουμπησε τοσο οσο επρεπε την μπαντα, εχει γενικα potential…ο χρονος και οι παραπανω ακροασεις θα δειξουν…
Ο δίσκος δυστυχώς δε δείχνει να’χει potential να μείνει κλασικός, δεν καταφέρνουν δηλαδή να βγάλουν άλλο ένα άλμπουμ-ορόσημο πέρα από “τα πρώτα”, όπως έκαναν με τα “Skull and Bones” και “Till Death…” θέτοντας νέα στάνταρντς.
Επίσης, το ανησυχητικό έιναι πως οι συμμετοχές είναι πολύ “ασφαλείς” και (πλην του Everlast) ψιλοαδύναμες. Οι Cypress Hill πάντα έδειχναν ότι ήξεραν τι παίζει στο αμερικάνικο crossover underground (θυμίζω πως ανέδειξαν τους RATM και την περιοδεία Cypress Hill - NOFX - Fear Factory το 2000), και τώρα παίζουν εκ του ασφαλούς.
Παρόλα αυτά έχει μέσα σπουδαίες κομματάρες οπότε διαγράφω τις ενστάσεις και γκρουβάρω καθημερινά. Aυτό το Get em up δηλαδή. ρε. ρε ΡΕ ρε! :afro:
Η μεγάλη κομματάρα βέβαια είπαμε.
It Ain’t Nuthin λαίμαι. :afro:
