Ο άρχοντας του παρανοϊκού και του σουρεαλιστικά παράξενου κινηματογράφου, Ντέιβιντ Λιντς, γεννήθηκε το 1946 σε μια μικρή πόλη των ΗΠΑ (ακριβώς σαν αυτές που χρησιμοποιεί εμμονικά στις ταινίες του).
Έγινε γνωστός για τον ιδιαίτερο αφηγηματικό χαρακτήρα που έδωσε στις ταινίες του και για το σουρεαλιστικό τρόπο που εξισώνει όνειρα και εφιάλτες χρησιμοποιώντας άπειρα σύμβολα (κλασσικό παράδειγμα το ντεμπούτο του Eraserhead το 1977).
Θεωρείται από τους φαν του, ο επαναστάτης και ο αναρχικός του κινηματογράφου, ενώ οι πολέμιοι του τον χαρακτηρίζουν ως “ο κινηματογραφιστής του συσκευασμένου τίποτα”.
Χαρακτηριστικό είναι ότι ποτέ δεν δίνει ο ίδιος ο Λιντς εξηγήσεις για τις ταινίες του, αφού θέλει ο κόσμος να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα.
Φιλμογραφία
Eraserhead (1977)
“Καλημέρα σας. Είμαι ο Ντέιβιντ Λιντς και είμαι ψυχικά διαταραγμένος”. Αν και δεν είχε την κριτική αποδοχή που θα περιμένε κανείς τότε, πλεόν έχει εδραιωθεί ως το απόλυτο καλτ αριστούργημα. Οι Φράνσις Φορντ Κόπολα και Μελ Μπρουκς το έχουν λατρέψει. Μια απλή ιστορία πατρότητας. Άπειρα σύμβολα. Ίσως η πιο αντιπροσωπευτική ταινία του Λιντς.
The Elephant Man (1980)
Η καλύτερη ταινία του Λιντς με διαφορά αν και ίσως η λιγότερο αντιπροσωπευτική του. Ένας ύμνος για την απελευθέρωση του πνεύματος και μια ηχηρή κλωτσιά στ’ αρχίδια του κοινωνικού ρατσισμού. Η αποθέωση η ίδια!
Dune (1984)
Το πιο ακριβό και αποτυχημένο πρότζεκτ του Λιντς σύμφωνα με τους φαν του. Δεν το έχω δει. Επιφυλάσσομαι.
Blue Velvet (1986)
Ο Λιντς ξαναβρίσκει τον χαρακτήρα του και τον παλιό καλό εαυτό του και δημιουργεί ένα παράξενο και βίαιο ταξίδι με φόντο μια μικρή κωμόπολη των ΗΠΑ. Ο Ντένις Χόπερ είναι συγκλονιστικός. Η Ιζαμπέλα Ροσελίνι είναι η ηδονή προσωποποιημένη. Αυτή παίζει να είναι και η καλύτερη ταινία του Λιντς με ισόποση χρήση συμβόλων και mainstream στοιχείων. Ίσως η πιο αντιδραστική και θυμωμένη ταινία του Λιντς.
Wild At Heart (1990)
Ένα σκοτεινό, υπερβίαιο και σουρεαλιστικό ταξίδι σε μια παρακμάζουσα Αμερική. Το εκπληκτικό road movie του Λιντς παρέσυρε τα πάντα στο διάβα του, έκανε τον Νίκολας Κέιτζ ηθοποιό, τη Λόρα Ντερν σεξ σύμβολο και τις Κάννες να παραμιλούν και να του χαρίζουν τελικά το χρυσό φοίνικα.
Twin Peaks (1990-92)
Ίσως η πιο παράξενη και εθιστική σειρά που βγήκε ποτέ στην Αμερική. Μια ιστορία μυστηρίου σε (άλλη) μια μικρή κωμόπολη των ΗΠΑ που όλα φαίνονται αθώα αλλά τίποτα δεν είναι. Μια ιστορία δολοφονίας που όμοια της δεν έχουμε ξαναδεί. Ολοκληρώθηκε (;
σε 2 σεζόν και 1 ταινία.
Lost Highway (1997)
Η πρώτη ταινία του Λιντς που συγχέει τόσο έντονα το ονειρικό με το πραγματικό. Μια δύσκολη ταινία, τέρμα σουρεαλιστική με έντονη ατμόσφαιρα, σε σημεία τρομακτική, παίζει με το όνειρο και τον εφιάλτη, οδηγώντας τον θεατή σε μια δίνη που ποτέ δεν ξέρει τι είναι αλήθεια και τι ψέμματα.
The Straight Story (1999)
Η πιο γλυκιά, συγκινητική και πραγματική ιστορία του Λιντς. Μια ιστορία αποθέωσης της ανθρώπινης θέλησης. Μια σπουδή πάνω στις κοινωνικές αρχές. Μια απο τις πιο συγκινητικές ερμηνείες όλων των εποχών από τον 75χρονο Ρίτσαρντ Φάρνσγουρθ. Απίστευτη απλά.
Mulholland Drive (2001)
Αριστούργημα. Έτσι απλά. Από τις πιο δύσκολες ταινίες του Λιντς αλλά παράλληλα και από τις πιο mainstream. Στην ουσία πρόκειται για την ταινία που έβγαλε τον Λιντς από την καλτίλα. Εκπληκτική χρήση συμβόλων για το φόβο, τη ζήλεια, τη δικαίωση,την αγάπη… Η πιο αισθησιακή σκηνή λεσβιακού σεξ στην ιστορία του σινεμά και τελικά ένας απαράμιλλος λυρικός, ονειρικός θρίαμβος!
Inland Empire (2006)
Εφιάλτης. Αυτό είναι η τελευταία ταινία του Λιντς. Ένας τρίωρος θεοσκότεινος και τρομακτικός εφιάλτης. Πρόκειται για την πιο δύσκολη ταινία του Λιντς από εποχής Eraserhead που μία προβολή ισοδυναμεί με καμία. Πρόκειται για το υπέρτατο ψυχολογικό τεστ με εκπληκτικης ομορφιάς εικόνες και ήχους. Ένα πολυδιάστατο παζλ με δαιδαλώδεις προεκτάσεις. Πολύπλοκο όσο δεν πάει. Ίσως και ελαφρώς ενοχλητικό για τον θεατή.
Προσωπικά αγαπημένες είναι τα: The Elephant Man, Blue Velvet, The Straight Story και Mulholland Drive.
Θα ψηφίσω το Blue Velvet γιατί είναι ίσως η πιο ισορροπημένη ταινία του Λιντς, με την εκπληκτικότερη χρήση συμβόλων χωρίς όμως να χάνει σε ουσία και βλέπεται εξαιρετικά άνετα και ευχάριστα.
