Τον Chris Black τον ξέρετε από τους Pharaoh και τους High spirits. Τραγουδάει και εδώ. Μαζί του και ο Matt Johnsen απο τους Pharaoh. Δυο δισκάρες σε ένα χρόνο και να βάλουμε και την περσινή με τους High spirits μιλάμε για οίστρο όχι μαλακίες.
Προσέχτε όμως, εδώ δεν έχουμε ούτε το πάουερ των Pharaoh ούτε το νγκαβλωτικό χιέβυ χαρντ ροκ των HS. Εδώ έχει ώριμο χιέβυ μαίταλ με προγκ λογική και γαμώ τις κιθαριστικές δουλειές.
Αποθεώστε
δεν τους ηξερα… το ειδα στο ροκινπιντια και τωρα ριχνω αυτια!!
φενεται πολυ καλο, οπως και οι προηγουμενες δουλειες που ακουσα προχειρα στο youtube.
ειχα ακουσει το προηγουμενο οταν βγηκε.μου εκανε εντυπωση,αλλα χαθηκε καπου στους τονους κυκλοφοριων.ευκαιρια να το ξεθαψω και να ακουσω και το καινουργιο.το τραγουδι του μανου στο ροκιπιδια ηταν εξαιρετικο.
πραγματικά εξαιρετική μπάντα - εξαιρετικό άλμπουμ
προσωπικά, πιθανότατα ό,τι καλύτερο έχω ακούσει φέτος στο παραδοσιακό/ατόφιο/αντρίκιο χεβυμέταλ
Δείχνει να γαμάει. Κατεβαίνει.
Τι δισκάριο είναι αυτό μιλάμε! Να στε καλά! Αγνό μέταλλο! Με 2-3 ακούσματα και ήδη έχω πωρωθεί με II, VI, VIII, IX.
Είναι φοβερό ότι κάθε μέρος του δίσκου έχει και το δικό του μουσικό στυλ. Η αλήθεια είναι ότι είναι φοβερό ολόκληρο, αλλά αυτή την στιγμή με I, III, VI, VIII κυρίως χύνω μπάμιες.
Επίσης λύστε μου μια απορία; Στα κομμάτια έχουν δοθεί κανονικοί τίτλοι; Όταν το κατέβασα και πήγα να φτιάξω τα δεδομένα του δίσκου μέσω του wmp, μου έδωσε κανονικότατους τίτλους κι όχι τους αριθμούς.
Σειρά μου να αποθεώσω αυτήν τη δισκάρα. Οι Dawnbringer κυκλοφόρησαν έναν αριστουργηματικό concept δίσκο που κάθε αληθινός μεταλλάς οφείλει στον εαυτό του να ακούσει. OK δεν προσφέρουν κάτι νέο στην μουσική. Μόνο κάτι γαμιστερότερο! Θα τολμήσω να κάνω την αναλογία με το περσινό Riot. Με μισή καρδιά ξεχωρίζω το τσαμπουκαλεμένο ΙΙΙ και το επικό VI αν και δανείζεται την αρχική ριφάρα από Manilla Road. Mικρή ένσταση στο ότι τα τραγούδια θα έπρεπε να έχουν κανονικούς τίτλους αντί της αρίθμησης, καθώς το κάθε κομμάτι είναι ξεχωριστό και ιδιαίτερο. Aτσάλι!
Το καινουργιο δεν το 'χω ακουσει ακομα, αλλα το προηγουμενο ηταν επισης πολυ καλο. Περιεργο γιατι περασε στα αζητητα.
Δισκάρα, στα πολύ καλύτερα του 2012.
Φανταστική κιθαριστική δουλειά, εξαιρετικά κομμάτια, φρέσκος heavy metal αέρας και ο δίσκος δεν κουράζει ούτε δευτερόλεπτο.
Μοναδική ένσταση που δεν έχει καμία σχέση με το μουσικό κομμάτι, είναι οι τίτλοι. Ο δίσκος φαίνεται να ναι concept, αλλά τα κομμάτια μπορούν ανετότατα να σταθούν και μόνα τους για ακρόαση.