Daylight Misery. Να πω την αμαρτία μου, δεν τους ήξερα. Μέσα στον ορυμαγδό των αμέτρητων κυκλοφοριών και των εκατοντάδων καθημερινών συγκροτημάτων, των ατέλειωτα εναλλασσόμενων δευτερολέπτων του youtube, άνετα βρίσκεις την πιο σπάνια μπάντα, κρυμμένη μέχρι και στην Ανταρκτική, την ίδια ώρα που σχήματα σπουδαία βρίσκονται δίπλα σου, στη μύτη σου μπροστά και για έναν περίεργο λόγο δεν τα έχεις πάρει ακόμα πρέφα. Ώσπου ένα βράδυ, ενώ λαγοκοιμόμουν με την τηλεόραση ανοιχτή, άκουσα μια μελωδία γνώριμη, μια μελωδία που έβγαινε από τα σωθικά τού χτες. Ήταν το videoclip από το Erynnis Funeralis που κυριολεκτικά όχι μόνο με ξύπνησε αλλά έθεσε σε εγρήγορση όλες μου τις αισθήσεις στα καλά καθούμενα. Αναρωτήθηκα, έψαξα, ανέμενα. Και τελικά, είμαι τώρα εδώ, με την ένταση στο φουλ, ακούγοντας ξανά και ξανά το υπέροχο νέο album των Αθηναίων, Daylight Misery, με τίτλο ?The Great Absence?. Εντάξει, είναι γνωστό ότι η ελληνική σκηνή ?ειδικά τα τελευταία χρόνια- βρίσκεται σε διαρκή οργασμό αλλά ετούτοι εδώ είναι μια ειδική περίπτωση. Αυτό γιατί, ενώ θυμίζουν πάρα πολλές ελληνικές μπάντες, ταυτόχρονα καταφέρνουν να ηχούν ξεχωριστά και να τους αναγνωρίζεις μετά από τα πρώτα ακούσματα με σχετική ευκολία. Στο δίσκο θα νιώσεις να περνάνε από μπροστά σου οι Rotting Christ εποχής Triarchy? και A Dead Poem, οι Nightfall εποχής Lesbian Show και Diva Futura, ακόμα ακόμα και οι Exhumation με τις σουηδικές τους πινελιές. Θα βρεις μελωδία με το τσουβάλι, κιθαριστικές γραμμές με ουσία, φωνητικά που γδέρνουν τον ουρανίσκο και τύμπανα που καθοδηγούν αρμονικά το κινούμενο κεφάλι σου. Ακόμα και brutal ελληνικά λόγια θα ακούσεις σε τούτο το δημιούργημα, τα οποία δένουν τόσο αρμονικά με το όλο ηχητικό σύνολο. Μέσα σε όλα αυτά θα προσθέσεις οπωσδήποτε ως επιρροή μερικά συγκροτήματα-πατέρες της μελωδικότητας, όπως In Flames, Dark Tranquility αλλά και ολίγον At The Gates ειδικά στο γρέζι της φωνής που κάποιες στιγμές έφερε στα αυτιά τον ύψιστο Tomas Lindberg. Εν τέλει, τούτος ο δίσκος με πήγε πίσω, σε ωραίες εποχές, κάπου στο 1995, όταν τα πράγματα ήταν λιγάκι πιο άμεσα, πιο κατανοητά, πιο σαφή και συγκεκριμένα, χωρίς πολλές διακλαδώσεις. Είχα καιρό να ακούσω ρεφρέν που να με κάνει να ουρλιάξω ρυθμικά στο δωμάτιό μου μέσα, είχα καιρό να τραγουδήσω μελωδία ξανά και ξανά μέσα στην ημέρα, είχα καιρό να πάρω τους φίλους μου και να τους προτείνω να τσεκάρουν άμεσα μια ανερχόμενη μπάντα. Τους είπα ότι θα τους θυμίσει τα καλοκαίρια μας, τα μπαλκόνια και τις μπύρες στα χέρια, θα τους φέρει στο νου τους πρώτους, άδολους κι εφηβικούς έρωτές μας με τις κοπέλες που φορούσαν μαύρα ρούχα και μας χαμογελούσαν διαπεραστικά. The Great Absence. Η μεγάλη απουσία. Αλλιώς, η μεγάλη έλλειψη. Σαν την έλλειψη που νιώθω για εκείνες τις εποχές. Ευχαριστώ τους Daylight Misery που με γύρισαν πίσω.
9.5/10
