Αγαπημενος death metal δισκος περιοδου 1989-1994

autopsy χωρίς πολλά πολλά.αν και εγώ θα έβαζα το mental funeral που είναι και το αγαπημένο μου death!και τα άλλα τέλεια είναι βέβαια! αα και οι grave βγάλαν εκείνη τη περίοδο 2 πολύ καλά!

Κυριοι Cynic και Martian.Καλως ή κακως,μπαντες σαν τους Tiamat,Therion,Amorphis,Darkthrone, etc,δεν μνημονευονται αναμεσα στους death metal οπαδους και κυκλους διοτι απλουστατα αριστευσαν σε αλλο ηχο. Και αν και τα ντεμπουτα τους ειναι ολα απο πολυ καλα εως δισκαρες,τουλαχιστον στα δικα μου αυτια εβγαλαν καλυτερο υλικο στους επομενους ηχους που διαλεξαν (Clouds/Wildhoney,Symphony Masses-Vovin,Tales from the Thousand Lakes/Elegy,A Blaze in the Northern Sky-Transilvanian Hunger etc) για να αναφερουμε μερικες μπαντες που ξεκινησαν ως death αλλα αλλαξαν πορεια.Οσο για τις λιγοστες αναφορες,εχετε δικιο.Το μουσικο τμημα αναλωνεται πολυ στα νεα για καποια μπαντα και οχι στο παρελθον τους αλλα ετσι νομιζω οτι ειναι σωστο αλλιως καταντας παρελθονολαγνος(σαν και μενα,αν και παρακολουθω και το παρον)

Προφανως και δε μνημονευονται απο τους περισσοτερους γι αυτα. Απλα εμενα δε μ αρεσουν καθολου η μετεπειτα πορεια τους που λες, οποτε νομιζω, λογικο ειναι να λεω γι αυτα τα αλμουμ

ναι ρε εννοειται,ξερω τα γουστα σου.Απλα δικαιολογω για ποιο λογο δεν βρισκονται στο πολλ και πιθανοτατα για ποιο λογο δεν θα τον ψηφιζε καποιος ως το καλυτερο δισκο της χρυσης πενταετιας του Death Metal.ΔΙΟΤΙ ΔΕΝ ΑΓΑΠΗΘΗΚΑΝ ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΟΠΑΔΟΥΣ του Death Metal

Α, ναι ρε σ αυτο συμφωνω. Απλα το ανεφερα για λογους που ειπε ο martian. Aς γινει η αναφορα εδω

Ουσιαστικα για Amorphis μιλησα εγω (οι οποιοι στην συνεχεια μου αρεσουν εξισου ισως και παραπανω σε καποιους δισκους). Απλα θεωρω πως το Karelian Isthmus δεν παιρνει τα credits που του αξιζει.

Ε γραψε 5 λογια γι αυτην την δοσκαρα μπας και πεισεις κανενα που δεν του εχει πεσει στην αντιληψη του,να το ακουσει.Με μενα το καταφερες και εμαθα death metal μπαντα των 90s’ στα 34 μου,χαχα.Σωστος και σε ευχαριστω:D

Οκ, παμε λιγο για 2 λογια παραπανω, καθως Amorphis αγαπαω σε καθε περιοδο τους.

[B]Karelian Isthmus λοιπον…[/B]

Η πρωτη δισκογραφικη αποπειρα των αγαπητων Φινλανδων ειναι κατι εντελως διαφορετικο απο οσα καλα μας προσφεραν στην συνεχεια και κατι που ισως ξενισει φιλους του συγκροτηματους, οι οποιοι εμαθαν και ακουν τους Amorphis του τωρα. Εδω λοιπον εχουμε να κανουμε με ενα ψυχωμενο death metal ντεμπουτο, με ψυγματα doom διασκορπισμενα σε ολο τον δισκο. Τα φωνητικα αποκλειστικα brutal, οπως μονο ο Koivusaari τραγουδαει ετσι (θεωρω πολυ αναγνωριστικα τα φωνητικα του). Ο ηχος ειναι αυτος που συναντας σε death metal μπαντες της Φινλανδιας εκεινη την εποχη, πρωτογονος και παγωμενος. Επικη θεματολογια κυριως, με μαχες και θανατο στα περισσοτερα τραγουδια (και θα βρειτε καποιες folk αναφορες στους στιχους, αλλα οχι τοσες οσες σε επομενους δισκους).

Οσον αφορα τα κομματια, ειναι ενα και ενα. Απο το ομορφο ακουστικο intro του δισκου ονοματι [B]Karelia[/B] και την κομματαρα που το διαδεχεται [B]The Gathering[/B] εως το [B]Vulgar Necrolatry[/B] (ναι, διασκευη ειναι απο τους Abhorrence) εχουμε να κανουμε με 11 διαμαντια. Στο ενδιαμεσο προσδεθειτε για ενα ταξιδι μεσα απο ψυχρο, σκανδιναβικο σκοταδι (λεγε με [B]Black Embrace[/B]), αιμα και πολεμο ([B]Warriors Trail[/B]) και αλλα τετοια ομορφα.

Εκει ομως που σε κερδιζει ο δισκος ειναι στο συναισθημα που σου αφηνει οταν περασουν τα 44 λεπτα του, καθως εχει μελωδιες και σημεια που σε μενουν με την μια στο μυαλο, δημιουργει εικονες, σε μεταφερει σε αλλες εποχες και δεδομενα και φτιαχνει ατμοσφαιρα μοναδικη, η οποια σε αιχμαλωτιζει (ειδικα αν σου αρεσει ο ηχος ή η θεματολογια με την οποια καταπιανονται εδω οι Amorphis).

[I]Now when I leave this world
I shall open the mighty oaken gate
And we all shall gather once again [/I]

Για να παρετε μια καλη γευση…

Υ.Σ. Σορρυ αν γραφω λιγο περιεργα (λεω σε περιπτωση που, μπορει και να μιλαω κανονικα), δεν εχω ξυπνησει καλα καλα ακομα :Ρ

Το ακουσες το Convulse;

Μπραβο ρε.Πολυ ωραια περιγραφη.Το Convulse μου ρθε,αλλα ξερεις τωρα…

Ξερω, ξερω :smiley:

Κάπου εδώ να πούμε ότι το “Karelian Isthmus” είναι η φυσική συνέχεια των ABHORRENCE στους οποίους πρωτοξεκίνησε ο Koivusaari. To demo υλικό τους κυκλοφόρησε φέτος σε μια πλήρη συλλογή, για όποιον ενδιαφέρεται.

Στο πολλ καλά κάνουν και δεν βρίσκονται, αλλά οι οπαδοί του (σουηδικού/σκανδιναβικού) death metal θα έπρεπε, κατά τη γνώμη μου, να έχουν υπόψη τους το “Sumerian Cry” (πρώτη ηχογράφηση ever στα Sunlight Studios) και το “Soulside Journey” ως δίσκους ανάλογης σημασίας για το είδος με το “Left Hand Path” ας πούμε.

Άλλωστε και οι ENTOMBED εγκατέλειψαν το straight-forward death metal πολύ σύντομα, μόλις στον τρίτο δίσκο τους.

Ωραιος ο martian και πολυ σωστα αυτα που λεει ο Chrisp.

Το Human ψηφισα,δεν πηγαινε το χερι με τιποτα αλλου!

[SPOILER]

[/SPOILER]

Τρελη δισκαρα το The Karelian Isthmus!Ολα ειναι κομματαρες αλλα εχω μια αδυναμια στο Exile of the Sons of Uisliu.Μου αρεσουν μεχρι και το Elegy,απο εκει και περα τιποτα…

Ερωτηση:Οι Convulse ειναι αυτοι που κυκλοφορησαν το World Without God?Να το τσεκαρω,ειναι στο ιδιο υφος?

Tσεκαρε αφοβα.Φινλανδοι και αυτοι.
Θα παρατηρησεις καποια στοιχεια που δειχνουν οτι υπηρξε
και φινλανδικο death metal σαν σχολη.

Ο αγαπημένος μου Death δίσκος!
Ένα τσικ πιο κάτω το Cause Of Death, αλλά μιλάμε για ατελείωτο δίσκαρο, και για να κλείσω τριάδα Deicide το ομώνυμο! Παναγία βόηθα!

Κάπου εδώ να πούμε ότι έχετε ξεχάσει τα παρακάτω:

Μου κάνει τεράστια εντύπωση η αναφορά από όλους στο human των death από αυτή την περίοδο και καθόλου στο πολύ ανώτερο, για μένα τουλάχιστον spiritual healing.

δύσκολη ψήφος ([I]πιο δύσκολη και από την…ελλαδοπολιτική[/I]!:stuck_out_tongue: )
Αν και τελικά έριξα σε Μπολτ Θρόουερ, πάω ΜΕ ΤΑ ΧΙΛΙΑ autopsy.
Σε αισθάνομαι power fades :roll::band:

Αν κοιτάξουμε τί δισκάρες βγήκαν εκείνη την εποχή τόσο σε Αμερική όσο και σε Ευρώπη (όπου έχω μια μεγαλύτερη προτίμηση συγκριτικά) δεν τελειώνουμε ποτέ.Πραγματικά χρυσή περίοδος.
Θα ήθελα να σταθώ λίγο στο πρώτο Αμορφις που έχει καταλήξει σε τεράστια αγάπη.Ολόσωστη η περιγραφή του μάρσιαν,σκοτεινός,επικός,τρομερά εθιστικός ακόμα δίσκος και με αρκετά προσωπικό χαρακτήρα/ήχο, για μένα ό,τι καλύτερο έβγαλε η Φινλανδία σε ντεθμεταλ λίγο πάνω από Abhorrence,Rippikoulu και Demilich.H οποία Φινλανδία παίζει να είχε την αγαπημένη μου σκηνή στα early 90’s.

Οσον αφορα την Φινλανδια, δεν ξερω αν ειναι μονο δικη μου εντυπωση, ενω φαινομενικα χανει πολυ σε ποιοτητα αλλα και ποσοτητα απο Σουηδια (η οποια κυριαρχει στο death) και ενω σου φαινεται καπως “β’ διαλογης” το death metal της, αν την σκαλισεις θα βρεις μια ολοκληρη σκηνη με ιδιαιτερο ηχο και μερικες μπαντες που αξια μνημονευονται ως κρυφα διαμαντια του χωρου.