Έχει περάσει αρκετός καιρός και πλέον μπορώ να μιλήσω για τον νέο δίσκο. Αρχικά θέλω να πω ότι από την κυκλοφορία του τον ακούω καθημερινά και δεν τον έχω βαρεθεί ούτε λεπτό.
Γενικά είναι ένας δίσκος κορυφαίος στο είδος του και κορυφαίος για τους DP.
Χαρακτηριστική είναι η παρουσία του Airey που λάμπει σε όλο τον δίσκο και η πιο διακριτική, αλλά καίρια, παρουσία του Morse, με την έννοια ότι δεν παίζει κλίμακες και πολλές νότες το δευτερόλεπτο καθώς δεν έχει να αποδείξει κάτι, αλλά έχει δώσει βάση στη μελωδία των σόλο. Το ότι είναι τεράστιος και έχει την τεχνική το αποδεικνύει και καλά κάνει στις συναυλίες. Εδώ είναι πιο επαναπαυμένος, δείχνοντας αυτοπεποίθηση.
Ο Glover συμπληρώνει απόλυτα, όπως πάντα, τον μοναδικό Paice και μας δίνει πολλά δυνατά σημεία και γυρίσματα (άκου: A simple song).
O Paice υπέροχος, απολαυστικός κλπ κλπ όπως πάντα. Ένας και μοναδικός.
Ο Gillan όπως πάντα υπέροχος. Λατρεύω την φωνή του κι ας έχει χάσει, μοιραία όπως όλοι, λόγω ηλικίας. Τραγουδάει δυναμικά και με αυτοπεποίθηση.
Ο ήχος του δίσκου απλά… Bob Ezrin. Ο καλύτερος που είχαν ποτέ.
[B][U]A simple song[/U][/B]
Άψογη εισαγωγή με συγχορδίες στο μπάσο από τον Glover (α λα maiden) και μελωδικότατη εισαγωγή από Morse. Γενικά πολύ καλό τραγούδι με ωραίο ξέσπασμα και πολύ Airey.
[B][U]Weirdistan[/U][/B]
Τραγούδι που μεγάλωσε με περισσότερα ακούσματα μέσα μου και είναι επίσης πολύ ωραίο και προοδευτικό για Purple. Πολύ καλό riff και πολύ ωραία σόλο, ειδικά του Morse. Δυνατό και βαρύγδουπο.
[B][U]Out of hand[/U][/B]
Τρομερή εισαγωγή από Airey. Τρομερό riff που μου κόλλησε αμέσως. Από τα πολύ δυνατά τραγούδια του δίσκου και με υπέροχο σόλο από Morse. Ένα από τα καλύτερα του δίσκου.
[B][U]Hell to pay[/U][/B]
Το είχαμε μάθει έγκαιρα και είναι επίσης από τα καλύτερα του δίσκου. Δυνατό, με ωραία μελωδία και πανέμορφα σόλο τόσο από Airey όσο και από Morse. Τα φωνητικά στο refrain (AC DC, Bon Jovi) πρωτότυπα για Purple και μου αρέσουν πολύ. Ακούγεται μόνο δυνατά!
[B][U]Bodyline[/U][/B]
Φοβερό “groove” από τον έναν και μοναδικό Paice. Πιασάρικο riff, ωραία μελωδία, ωραίο solo. Ανήκει επίσης στα τραγούδια που χρειάστηκε να τα ακούσω πολλές φορές. Παρατηρώ τελευταία ότι αποζητώ να ακούσω το συγκεκριμένο τραγούδι όταν δεν έχω πολύ χρόνο να ακούσω πολλά. Δυνατό σημείο, για μένα, η κορυφαία εισαγωγή του Paice (hi hat , snare) ο οποίος παρά την ηλικία του δεν έχει χάσει από τη σπιρτάδα του, γεγονός που αποδεικνύεται και από τα σόλο στις συναυλίες. Λατρεμένος Paice. Δεν χορταίνω να τον ακούω και να τον βλέπω. Από άλλο κόσμο!
[B][U]Above and beyond[/U][/B]
Ένα διαφορετικό και ωραίο τραγούδι. Λιτό, χωρίς σόλο αλλά επίσης μελωδικό και συγκινητικό καθώς είναι αφιερωμένο στον έναν και μοναδικό Jon Lord. Μου αρέσει σαν μπαλάντα και ο τρόπος ενορχήστρωσης του.
[B][U]Blood from a stone[/U][/B]
Πολύ ωραία ενορχήστρωση με ωραίο ήχο από Airey. Μου αρέσει η χαλαρότητα του “κουπλέ” και η έκρηξη στο refrain. Το τραγούδι ανεβαίνει πολύ λόγω της χαρακτηριστικής κιθάρας του Morse στο refrain. Πραγματικά λατρεύω το refrain αλλά και το σόλο του Morse με τον συγκεκριμένο ήχο.
[B][U]Uncommon man[/U][/B]
Όσοι παρακολουθούμε τους Purple ζωντανά, καταλαβαίνουμε αμέσως το κλίμα της εισαγωγής. Κλασική ζωντανή εισαγωγή, κατ’απαίτηση του Ezrin. Πολύ ωραία μέρη εδώ κι εκεί στο τραγούδι, χρήση ωραίων και πρωτότυπων ήχων (πνευστά), ωραίο riff και γενικά πολύ ωραίο τραγούδι.
[B][U]Apres Vous[/U][/B]
Μου αρέσει πολύ το riff, για άλλη μια φορά, αλλά και τα σόλο των Airey και Morse που εναλλάσσονται, θυμίζοντας τι έκανε ανέκαθεν τους Purple να ξεχωρίζουν.
[B][U]All the time in the world[/U][/B]
Το γνωρίζαμε επίσης έγκαιρα. Αγαπημένη μπαλάντα, με τέλειο blues-άτο παίξιμο από Morse και μελωδικότατο υπέροχο σόλο. Δεν χρειάζονται παραπάνω λόγια.
[B][U]Vincent Price[/U][/B]
Μία έκπληξη από τους Purple. Κάτι τελείως διαφορετικό το οποίο οδεύει για κλασικό από τους θαυμαστές τους, αν αντιλαμβάνομαι καλά την ανταπόκριση του κόσμου. Προσωπικά μου αρέσει πολύ. Δυνατή εισαγωγή, τέλεια μελωδία, υπέροχο πραγματικά σόλο από Morse, τέλειο κλείσιμο από Gillan θυμίζοντας μας ότι είναι ακόμα εδώ μέσω της κλασικής κραυγής του την οποία παρεμπιπτόντως “βγάζει” τέλεια στις συναυλίες.
[B][U]It’ll be me[/U][/B]
Μία πολύ ωραία διασκευή αυτού του τραγουδιού. Ακούγεται ευχάριστα και μου αρέσει πολύ. Τέλεια ενορχήστρωση α λα 60’s. Μου αρέσει η ποικιλία στη φωνή του Gillan. Ειδικά οι χαμηλές του. Ανέκαθεν μου άρεσαν αν και δεν τις χρησιμοποιεί πολύ (άκου Loving on Borrowed time από το Gillan’s Inn)
Σύγκριση με άλλους δίσκους τους δεν θα κάνω γιατί ο καθένας έχει την “φυσιογνωμία” του και τη “χάρη” του. π.χ. εμένα μου αρέσει πολύ και το υποτιμημένο A.band.on. Επίσης, το Purpendicular που το άκουσα πάλι πρόσφατα, δεν έχει χάσει τίποτα από την αίγλη του παρά τα 17 χρόνια που πέρασαν. Αυτό είναι το στοίχημα και για τον νέο δίσκο. Θεωρώ ότι βρίσκεται στην ίδια τροχιά.
Εν κατακλείδι, μας έκαναν υπερήφανους για άλλη μία φορά, δίνοντας μας τροφή για το επόμενο διάστημα με έναν δίσκο χωρίς αδύνατα σημεία. Με το καλό και ο επόμενος δίσκος !!!
Ποιά θεωρείται ότι είναι τα καλύτερα του δίσκου;