Ισχύει. Και το Now What?! τον κοντράρει στα ίσα βέβαια…
Ένας συνάδελφος στο γραφείο που δεν τον είχα κόψει για παλιοροκά (είναι και πιτσιρικάς) έχει φάει κόλλημα με το Throw My Bones. Τι φάση;!
Αν κάτι μου λείπει από το νέο δίσκο είναι τραγούδια σε φάση Surprising/Birds of Prey (ειδικά το 2ο).
Συνεχίζουμε το λιώσιμο! 
ειναι αρκετα πιασαρικο.Δεν μου κανει εντυπωση…
Δεν μου λειπει κατι προσωπικα…το Man alive ισως να ειναι στην κατηγορια των κομματιων που ανεφερες…
σε 2 σχετικά πρόχειρες ακροάσεις, μου άφησε πολύ θετικές εντυπώσεις. κυλάει όντως νεράκι, παρόλο που έχει πολλά κομμάτια.
όπως είπε ο Raziel δεν έχει κομμάτια σαν το Birds of Prey, αλλά και πάλι κάτι σε κρατάει.
πιασάρικο το Throw My Bones, ωραίες μελωδίες στο Nothing at All. γενικά γκρουβάτο και έντονο φλερτ με prog.
3/3 με τον Ezrin, τους έχει κάνει μάγκες (όχι ότι δεν ήταν). συμμάζεψε πολλά πράγματα που βγαίνουν και στο ηχητικό αποτέλεσμα αλλά σίγουρα και στο δημιουργικό.
το αγόρασε κανείς;
πριν λίγη ώρα το πήρα από το Metal Era. 30€ το 2πλο βινύλιο + το dvd (αρκετά τίμια τιμή, μιας και ήταν και η φθηνότερη από οποιοδήποτε site μαζί με τα μεταφορικά)
πήρα και το Infinite (πάλι σε 2πλο βινύλιο+dvd).
Ψάχνω το LP του Now What?! τώρα για να ολοκληρώσω την τριλογία με Ezrin
Πηρα τη limited cd…ωραιότατο
Θα πω την αμαρτία μου. Στην πρώτη ακρόαση, μου φάνηκε σχετικά αδιάφορο το δισκάκι, όχι όμως κακό, σε καμία περίπτωση.
Είναι ένα δισκάκι αρκετά ευχάριστο στην αίσθηση που σου αφήνει, κεφάτη μουσικούλα, μπορεί να μην διακατέχεται από το epicness κομματιών του InFinite, ακούγεται όμως πάρα πολύ ευχάριστα. Μικρά σε διάρκεια κομμάτια, η ορχήστρα δεμένη σαν μια γροθιά, ο αυτοσχεδιασμός στα καλύτερα του και ομολογώ ότι το Nothing At All, μου φέρνει σε υβρίδιο Rush/Toto κάτι το οποίο δεν είναι διόλου άσχημο.
Γενικότερα, είναι daddy’s rock η φάση, βαδίζει προς AOR μονοπάτια και είναι κάτι που μου αρέσει, ακούγεται πολύ ευχάριστα, είναι αξιοπρεπής δίσκος κι ας του λείπει το heaviness. Μου φέρνει αρκετά σε Purpendicular το όλο ύφος του δίσκου.
Μπορεί να μην είναι heavy, σίγουρα όμως έχει το παιχνίδισμα και κατ’εμε, ίσως πάει και full circle το πραμα καθώς, το όλο ύφος, φέρνει στο νου τους παλιούς καλούς Deep Purple της Mark I και η διασκευή του And The Address, ενδεχομένως να αποτέλεσε και την αφετηρία της έμπνευσης των υπόλοιπων συνθέσεων του Whoosh.
Δεν το περίμενα αλλά, ομολογώ ότι ευχαριστήθηκα τελικά το δισκάκι, είναι πολύ τίμιο, στέκεται στο ύψος του ονόματος Deep Purple.
θα διαφωνησω με την αναφορα στο perpendicular… καμια σχεση ηχητικα και συνθετικα…
Για να είμαι ειλικρινής, είχα στο νου μου το Bananas λέγοντας για το ευχάριστο/παιχνιδιάρικο στυλ. Το Purpendicular χαρακτηρίζονταν από ποικιλία υφών και γενικότερα, ήταν μια καλοζωγραφισμένη παλέτα, ειδικά μετά το μονοδιάστατο και μουντρούχο των συνθέσεων του The Battle Rages On.
Οπότε, μάλλον προς το Bananas κλίνει η ζυγαριά, όχι προς το Purpendicular…
Νέο εξαιρετικό βίντεο 
Το συγκεκριμένο κομμάτι, ίσως το καλύτερο του δίσκου, θα μπορούσε πάντως να βρίσκεται στο Purpendicular. Μου θυμίζει το “The aviator” και κυρίως το “A touch away”. Γενικά το “Whoosh” έχει πολλά ενδιαφέροντα πράγματα, εμένα μου αρέσει όλο και περισσότερο και χτες το παρήγγειλα (διπλό βινύλιο και DVD 23 ευρώ, όχι κι άσχημα).