Def Leppard - Def Leppard Απόψη για το νέο Άλμπουμ

Καλημέρα σε όλους, καλή εβδομάδα και καλό μήνα!

Καταρχάς, να ξεκαθαρίσω κάποια πράγματα που αφορούν εμένα προσωπικά. Νιώθω πολύ άβολα όταν απευθύνομαι σε κοινό αποτελούμενο από ανθρώπους τους οποίους, καλώς ή κακώς, δεν γνωρίζω. Δεν μου αρέσει να εκτίθεμαι πολύ. Μου φτάνει η έκθεση της δουλειάς μου. Για το λόγο αυτό σπάνια γράφω σε φόρουμ? Το rocking.gr το παρακολουθώ πάντως και μου αρέσει γιατί απλώνεται σε όλο το φάσμα της rock μουσικής. Επίσης δεν θα έλεγα πως έχω πλέον επαφή με τον τύπο της μουσικής την οποία στη συνέχεια θα σχολιάσω. Εννοείται πως ακούω ροκ, αλλά μάλλον έχω ξεφύγει από τα καθιερωμένα? Απλά κάποια εφηβικά σου ακούσματα, που σου μάθανε μουσική στα 80?s, είτε είναι οι Lep?s, είτε οι Maiden, οι Ramones, οι Floyd, οι Depeche, οι Joy Division, (θα βαρεθώ να γράφω εδώ) φροντίζεις να τα τιμάς πάντα. Ακούγοντας τα μόνος στο αυτοκίνητο, για να μην σε πάρουν με τις μάπες?!

Στο δια ταύτα για να μην γίνομαι κουραστικός. Ακούω από την Παρασκευή τον νέο δίσκο των Def Leppard και με, κάθε σεβασμό στον συντάκτη και την ελευθερία στην διαφορετική άποψη που μας δίνει η «φαινόμενη» δημοκρατία, θα πω πως διαφωνώ πολύ με την άποψη και τη κριτική που διατυπώθηκε στο rocking.gr.

Να αρχίσω με την άποψη μου για την μπάντα: Οι Lep?s είναι μια θρυλική live Rock μπάντα (τους είδε live to ?08 κάνεις; Τώρα είναι?καλύτεροι!) ακόμα και με τους Collen - Campbell στις κιθάρες. Sorry Viv, είσαι θρύλος και περαστικά, αλλά στους leps δύο κιθάρες δεν έχουμε ακούσει από το θάνατο του Clark και, επιτέλους, μέχρι αυτό το album. Τονίζω εδώ: Οι Lep?s παίζουν Rock. Και μάλλον αυτός είναι και ο βασικός λόγος για τον οποίο θάβονται. Οι Def Leppard έχουν να παίξουν Heavy metal από το Η?Ν?D (και δυο-τρία τραγούδια του μεγάλιθου που λέγεται Pyromania). Από τότε παίζουν Hard Rock προς Rock και καμμιά φορά φλερτάρουν με την pop. Είναι pop έτσι κι ?αλλιώς. Με 100+ εκατομμύρια πωλήσεις δίσκων και οι A Place To Burry Strangers pop είναι…

Επίσης οι Lep?s έχουν θέμα με το management ή με την διαχείριση της μουσικής τους. Και σε αυτό το σημείο περνάμε στον δίσκο. Καταρχάς τα 55 περίπου λεπτά του δίσκου είναι πολλά. Ειδικά 55 λεπτά ετερόκλητων ειδών μουσικής. Οι Def Leppard σε αυτό τον δίσκο δεν είναι οι Maiden του Book of Souls (μεν με παρεξηγείτε, μου άρεσε πάρα πολύ και αυτός), οι οποίοι διάγουν την πεπατημένη για 92 λεπτά απευθυνόμενοι στο πολυπληθές αλλά ειδικό (Heavy Metal και Maiden) κοινό. O δίσκος που παραδίδουν οι Lep?s έχει φιλοδοξία μεγάλη για μπάντα 35+ χρόνων. Θα έπρεπε να είναι 12 track LP.
Και μετά πάμε στο μεγάλο φάουλ. Δεν είναι δυνατόν σε ένα δίσκο με 12/14 εκπληκτικά Hard Rock (All time high κ.α. Ευτυχώς το Hard Rock στοιχείο και οι κιθάρες κυριαρχούν στον δίσκο) - Rock (Sea of love) - Pop (Energized, το άλλο μέτριο 1/14 του δίσκου) - Blues (Battle of my own) - Funk (Man Enough. Παρά τον?τίτλο του είναι πολύ καλό (Queen anybody? Όχι δεν είναι ρεπλίκα του Another One Bites the Dust). Πολύ καλύτερη προσπάθεια στο funk από το ομώνυμο track του Slang, που σχεδόν χαλάει και εκείνον τον δίσκο) - Psych (θα μιλήσω αργότερα για το Blind Faith), ακόμα και New Wave (Invincible), όλα κομμάτια με ποιότητα και ψυχή, να βγάζεις για promotion το μόνο πραγματικά φριχτό track του δίσκου, με το όνομα Let?s Go. Γιατί λέει o Elliot είναι?Call to arms?! Εγώ λέω είναι τραγούδι call to arms - επιχείρημα για τους, πολλούς δυστυχώς, που στέκονται στη γωνία να τους θάψουν σε κάθε βήμα τους. Και μάλιστα το τοποθετούν και πρώτο στο track list για να το ακούσει κάποιος και να πει μια από τα ίδια, άντε γεια. Καλά να πάθουν τελικά.
Γιατί στη συνέχεια έχουμε κάτι που είναι από καλό μέχρι συγκινητικά καλό. Γιατί από πολλά χρόνια ακούμε πραγματικά δυο κιθάρες να παίζουν εκπληκτικά σε ένα δίσκο τους. Ο δίσκος στα, έμπειρα ? sorry είναι,και μεγάλα αυτιά μου ακούγεται ο καλύτερος που έχουν βγάλει από το Retroactive, που μεταξύ μας είναι τα leftover του Hysteria. Και για αυτό το λόγο ίσως είναι ό,τι καλύτερο μας έχουν δώσει μετά το Hysteria (Adrenalize sucks? τα Slang - Euphoria και Yeah ακούγονται ευχάριστα). Γενικά η μπάντα είναι σε μεγάλα κέφια και ο live χαρακτήρας της περνάει στα περισσότερα κομμάτια του δίσκου. Όλοι παίζουν και τραγουδάνε εκπληκτικά. Είναι ένας δίσκος που κλιμακώνεται. Και φτάνουμε στα τελευταία τρία τραγούδια. Στην αρχή με το αργό Last dance. Όχι, δεν είναι η συμβατική 80?s μπαλάντα που θα περίμενες. Η μόνη 80?s μπαλάντα είναι το We Belong, και αυτή τοποθετημένη στην αρχή, έτσι για να?σταματήσεις να ακούς! Το Last Dance είναι απλά συγκινητικό. Σαν να θέλει να σου πει καληνύχτα, εμείς το προσπαθήσαμε για 11η φορά. Και μετά έρχεται το Wings of an angel?Holly Fuck?! O Clark ζει! Όχι είναι ο Viv που σε αυτό το κομμάτι βουλώνει στόματα (και το δικό μου), παραδίδοντας το καλύτερο guitar work - Solo του μετά τους DIO και θυμίζοντας σε όλους τι κιθάρα μπορεί να παίξει! Αν είναι να είναι μόνο αυτό το δείγμα γραφής σου ως κιθαρίστας στους Lep?s τότε Viv?πέτυχες και σε ευχαριστούμε! Και ο δίσκος κλείνει με το Blind Faith, ένα από τα καλύτερα τραγούδια που έχουν γράψει, ένα epic, όχι με την έννοια κάποιων που θα τρέξουν (:wink: να το ακούσουν περιμένοντας το νέο Overture ή το Die Hard The Hunter. Πρέπει να το ακούσεις για να το καταλάβεις. Απλά λυτρωτικό?

Για να βγάλει κάποιος άποψη για κάτι πρέπει να το προσπαθήσει. Ακόμα και για ένα δίσκο μουσικής. Ακουστέ ολόκληρο το δίσκο τρεις φορές τουλάχιστον, όπως θα κάνατε και για οποιονδήποτε άλλον δίσκο. Εδώ συγκεκριμένα ξεκινήστε, αν θέλετε να μην χάνετε χρόνο, από το κομμάτι Νο 2 και δώστε προσοχή σε όλα τα κομμάτια, ειδικά από το 5 και μετά. Στη συνέχεια πείτε και γράψτε ό,τι θέλετε.

Εν κατακλείδι και καθαρά προσωπικά: Δίσκος έκπληξη. Μακάρι να είναι η απαρχή για κάτι καλύτερο στη συνέχεια. Άλλον ένα, ακόμα πιο Rock δίσκο μήπως; Εγώ λέω προλαβαίνουν. Το μόνο κακό κομμάτι είναι το Let?s Go. Μέτρια, αλλά ακούγονται, είναι τα We Belong και Energized. Όλα τα υπόλοιπα κομμάτια του δίσκου είναι από πολύ έως πάρα πολύ καλά, αρκεί κάποιος να μην περιμένει ακόμα το High ?N? Dry? Τελικά όμως είναι καλό να περιμένεις κάθε φορά τα ίδια ή να βλέπεις μπροστά; Οι Def Leppard για μια ακόμα φορά προσπάθησαν να πάνε μπροστά. Και αυτή τη φορά το κατάφεραν!

Ευχαριστώ για την υπομονή όλων σας! Καλή συνέχεια!

Αγαπημένο γκρουπ με album που μεγάλωσα μαζί τους όπως το Pyromania, Hysteria και Adrenalize. Eπίσης τα 2 πρώτα τους μου αρέσουν πολύ τα Οn Through The Night και High N Dry.

Απο εκεί και πέρα τα νεώτερα album τους έχουν κάποια καλά τραγούδια αλλά γενικά η ποιότητα έχει πέσει αισθητά, ίσως ευθύνεται και ότι ο Campbell σε σχέση με τον Steve Clark έχει προσφέρει πολύ λίγα πράγματα συνθετικά. Επίσης δεν μου αρέσει το πιο pop/ mainstream ύφος στο οποίο έχουν στραφεί και είναι κρίμα γιατί όποτε ροκάρουν το κάνουν καλά.

To νέο album δεν το έχω ακούσει ακόμα ολόκληρο για να έχω άποψη. Τρία τραγούδια έχω ακούσει μέχρι στιγμής ολόκληρα, το Let’s go που δεν είναι κακό, αλλά το ριφ είναι πολύ sugar και το ρεφρέν αρκετά pop, το Dangerous, αυτό είναι καλό τραγούδι με ωραίες κιθάρες και το Invincible που μου αρέσει επίσης, διαφορετικό ύφος αλλά όμορφο. Από τα άλλα έχω ακούσει μόνο τα 1,5 λεπτό samples και δεν μπορώ να πω ότι ενθουσιάστηκα γενικά. θα έχω ασφαλέστερη και καλύτερη άποψη μετά από μερικές ακροάσεις όλου του άλμπουμ αλλά δεν περιμένω φοβερά πράγματα είναι η αλήθεια.

Eπίσης ξέχωρα με το album, ευκαιρία βρίσκω να πω και εγώ τα δικά μου, με χαλάει αυτό το σετλιστ που είναι ίδιο σχεδόν εδώ και 15 χρόνια μπορεί και παραπάνω. Άλλες μπάντες βγάζουν νέο album και το προωθούν παίζοντας 6-7 νέα τραγούδια πχ και οι Def Leppard θα παίξουν 2-3 τραγούδια το πολύ και μετά πάλι τα ίδια. Λέει ο Campbell για αυτό σε μια συνέντευξη: «We are victims of our own success. We have so many hit songs that we have to play them. There is some percentage fans who want to hear new music. We?d love to play the new songs. But we cater to majority, which wants to hear the hits».

Υπάρχει λύση, να παίξουν ένα τέταρτο της ώρας παραπάνω.

jbach, έλιωσες ρε, ωραίο πρώτο ποστ :)!!

jbach, κατ’ αρχάς καλώς όρισες! :slight_smile: Δεν το λέω σαν κάποιο premium μέλος του forum γιατί κι εγώ παρακολουθώ καθημερινά αλλά γράφω σπάνια.

Έχω κι εγώ ιδιαίτερη αγάπη για τους Def Leppard και πάντα έχω προσδοκίες σε κάθε νέο άλμπουμ, αν και συνήθως διαψεύδομαι. Διάβασα την κριτική του rocking και στη συνέχεια άκουσα το δίσκο και βασικά συμφώνησα με την κριτική που διάβασα.

Η αλήθεια είναι ότι τα κομμάτια στο τέλος πήγαν να μου αλλάξουν θετικά τη γνώμη, αλλά ίσως με είχαν ξενερώσει αρκετά τα νερόβραστα στη μέση. Δε θα του έδινα άλλη ευκαιρία, αν δεν είχες μπει στον κόπο να γράψεις αυτό το post. Χαίρομαι που υπάρχει κόσμος που έχει μη-επιδερμική επαφή με τους Def Leppard. Θα επανέλθω με πιο πλήρη γνώμη!

Καλησπέρα και ευχαριστώ παιδιά!

Η αλήθεια είναι πως είμαι απογοητευμένος με την πορεία της μπάντας αυτής στο πέρασμα του χρόνου. Μιλώντας και με έναν καλό φίλο σήμερα διαπιστώσαμε από κοινού πως το μεγαλύτερο τους λάθος είναι η υπέρμετρη…φιλοδοξία, ειδικά του Elliot. Δεύτεροι Zeppelin ή Queen δεν γίνεσαι, πόσο μάλλον Stones ή Bowie ή Beatles… Όλοι γκρινιάξαμε, τότε το '87, με την “αλλαγή” 'ύφους, αλλά στα κρυφά το Hysteria όλοι το λιώσαμε, ακόμα και αν στα φανερά ακούγαμε Maiden, Motorhead ή ακόμα και Slayer. Σε αυτό τον δίσκο η μπάντα καλώς ή κακώς τελειοποίησε την μουσική της ταυτότητα και σε αυτό το μοτίβο θα έπρεπε να συνεχίσει, παρά την απώλεια του μεγάλου δημιουργού της. Από τότε και μετά όλο προσπαθούν να παραδώσουν κάτι καινούργιο και στη πορεία το έχασαν… Σε αυτό το δίσκο πιστεύω πως για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό χτίζουν μουσικά κάτι που ακούγεται να έχει συνέχεια και όπου τα περισσότερα κομμάτια δεν κάνουν τη φάτσα σου να φαίνεται σαν να είσαι…στην τουαλέτα αλλά να είναι ήρεμη ή ακόμα και να σκάει χαμόγελο. Και το λέω με πίστη αυτό γιατί την έχω ακολουθήσει αυτή την μπάντα όσο λίγοι στη χώρα. Επίσης εδώ και πολλά χρόνια (από…πάντα σχεδόν) ακούω πράγματα που είναι εντελώς άσχετα με αυτό τον ήχο, πράγμα πιστεύω που με κάνει πιο αυστηρό κριτή. Δεν θέλω να πείσω κανέναν, η κρίση είναι πάντα υποκειμενική.

Καλό βράδυ σε όλους!

Λοιπόν, δεν το περίμενα όταν έγραψα ότι με “έπεισες” να το ξανακούσω, αλλά η άποψή μου άλλαξε άρδην για το δίσκο, προς το θετικό εννοείται! Κι αυτό είναι ένα μάθημα ότι κάθε δίσκος - ειδικά από μπάντες που λέμε ότι αγαπάμε/εκτιμούμε - πρέπει να ακούγεται τουλάχιστον 2-3 φορές. Όχι ότι οι Def Leppard παίζουν ξερω 'γω progressive και θέλουν χρόνο να αφομοιωθούν, αλλά η διάρκεια είναι όντως μεγάλη και τα κομμάτια λάθος τοποθετημένα.

Να ξεκινήσω με σύντομο πρόλογο για τα προηγούμενα και για τους Leps γενικά. Τελευταίο άλμπουμ που μου άρεσε (και το αγόρασα) ήταν το “Euphoria”. Το “Yeah” απορώ που θεωρείται κανονική δισκογραφία, αφού αποτελείται από διασκευές. Το “X” το έχω σβήσει από τη μνήμη μου (πρέπει να ήταν εκεί που νόμισα ότι οι Leps τελείωσαν για μένα), το “Sparkle lounge” συμπαθητικό αλλά μέχρι εκεί. Διαφωνώ μαζί σου για το “Adrenalize”, το οποίο και θεωρώ συνέχεια του “Hysteria”. Προφανώς κατώτερο, αλλά ο ίδιος ήχος - σήμα κατατεθέν που τελειοποίησαν με το “Hysteria”, ακόμα και Mutt Lange παραγωγός - και με αρκετά κομμάτια που είχε γράψει ο μακαρίτης, σε γενικές γραμμές πολύ καλό άλμπουμ, όπως και το “Retroactive”. Για το “Slang” δεν έχω άποψη, κάπου κάποτε το άκουσα, με απώθησε και δεν ασχολήθηκα ξανά. Για τα 4 πρώτα προφανώς ούτε λόγος. Διαμάντια όλα και 3-4ψήφιος αριθμός ακροάσεων τόσα χρόνια! :smiley:

Γενικά, οι Def Leppard είναι περίεργη ιστορία. Δε θα μπορούσα να πείσω ποτέ φίλους που ακούν metal (όπως κι εγώ κατά κύριο λόγο) να τους ακούσουν. Νομίζω ότι οι ίδιοι έχουν περιορίσει τους εαυτούς τους συνειδητά σε πιο “εύκολα” μουσικά μονοπάτια κι εκεί έχω πολλές φορές ξενερώσει. Και δε μιλάω για επιστροφή στο “High ‘n’ Dry” προφανώς! Η pop/rock μουσική μπορεί να είναι και άρτια καλλιτεχνικά και το έχουν αποδείξει πολλάκις, ιδίως με το υπεραριστούργημα που λέγεται “Hysteria”. Αλλά ρε παιδί μου, αρκετές φορές ακούγονται τόσο “ξεκωλέ”-pop, τόσο για αμερικάνες 50άρες νοικοκυρές, που είναι κρίμα. Μπορούν να σολάρουν - και πολύ καλά μάλιστα - και δεν το κάνουν.

Εδώ σταματάει η γκρίνια και πάμε στο νέο ομώνυμο άλμπουμ (επόμενο post γιατί το παράκανα):

Αν ειχε καμια Def Lep επικουρα αλα die hard the hunter θα γυρναγε παρα πολλα κεφαλια αλλα δεν υπαρχουν χωρις Στηβ για μενα, οσο και αν ειναι το καλυτερο αλμπουμ χωρις τη συμβολη του. Το Πυρομανια ηταν η χρυση τομη στον ηχο τους στα δικα μου γουστα, ποπ τζαστ ηναφ.
Πολυ καλο αλμπουμ για 2015 αλλα δεν θα κολλησει πολυ στις συνειδησεις των φανς. Το battle of my own ειχε προοπτικες αλλα σταματησε πριν τα τρια λεπτα.

Ο Erotica με πρόλαβε και θεωρώ ότι έχει πολύ σωστές παρατηρήσεις. Θα αναφερθώ εκτενέστερα στη συνέχεια. Λοιπόν, στο “Def Leppard” πόνημα:

Το μυστικό της επιτυχίας ήταν το να αρχίσω από το δέυτερο μισό του άλμπουμ με το “All time high”. Από εκεί και μετά όλα τα κομμάτια είναι εξαιρετικά.

Το “Battle of my own” θυμίζει ακουστικές στιγμές Led Zeppelin, το “Friends” από τον τρίτο δίσκο, με όλο το σεβασμό. Εδώ κολλάει κι αυτό που έγραψε ο Erotica κι αυτό που με τσαντίζει με τους Leps. Έχουν μία καλή ιδέα και την κόβουν στα 3 λεπτά. Ο Steve Harris θα το είχε τραβήξει στα 8-9 λεπτά, με όλο το σεβασμό πάλι. Υπάρχει μία χρυσή τομή μεταξύ του “δεν αφήνω κάτι ωραίο να πάρει άλλες διαστάσεις” και του “το τραβάω από τα μαλλιά”. Θα επανέλθω σε αυτό.

Στη συνέχεια, “All time high”, “Broke ‘n’ brokenhearted” και “Forever young” πολύ καλές ροκιές, με κανονικές κιθάρες, riffs :!: (δεν είναι αυτονόητο για πρόσφατους Def Leppard) κλπ, το τελευταίο από αυτά έχει μία περίεργη μελωδία που μου θυμίζει κάτι από 90’s british pop (ή κάνω λάθος;)

Και στα 3 τελευταία κομμάτια ο δίσκος κορυφώνεται! Εκεί δεν έχω να προσθέσω κάτι, συμφωνώ απολύτως με όσα γράφει ο jbach. Πραγματικά όμορφες συνθέσεις.

Πάμε στο πρώτο μισό… Το “Let’s go” εξακολουθεί να μη με ενοχλεί, ένα ευχάριστο εναρκτήριο κομμάτι βασικά, επανάληψη του “Pour some sugar on me”. Το “Dangerous” πιο τυπική Lep-μελωδία, τύπου “Heaven is” ή εποχής “Euphoria”. To “Man enough” πλάκα έχει, αν και ξεδιάντροπη αντιγραφή του “Another one bites the dust”. Οι στίχοι είναι λίγο “ανοικτοί σε ερμηνείες” και θα αρχίσουμε να πιστεύουμε ότι ο Joe κουνάει την αχλαδιά στα γεράματα. :smiley: Βασικά δε μου πέφτει λόγος…

Μετά αρχίζει η “OK αλλά λίγο αδιάφορη τριάδα” (We belong, Invincible, Sea of love) και μετά έρχεται το απαράδεκτο - αυτό που έγραψα περί ξεκωλέ-pop - “Energize”.

Συμπέρασμα: Αντί για 14 κομμάτια, βάλε 10-11 (κόψε οπωσδήποτε “Energize” και 3 αδιάφορα ακόμα). Το “Let’s go” καλό είναι για αρχή. Και φυσικά κρατάς 2-3 από τα πρώτα και ΟΛΟ το δεύτερο μισό του δίσκου. Και σε κάποια (π.χ. “Battle of my own”) δώσε λίγο αέρα να αναπτυχθούν σε κομματάρες, μην τα κόβεις στο τρίλεπτο. Και έχεις μία δισκάρα από εδώ μέχρι το Sheffield.

Εγώ θα το αγοράσω, αν και αυτό δε λέει τίποτα. Αλλά και οι Def Leppard πρέπει να μην υποτιμούν τους εαυτούς τους ως καλλιτέχνες. Τώρα για επόμενο άλμπουμ, μακάρι, αν και με τους δικούς τους ρυθμούς το βλέπω το 2020. Θα χαρώ να πάρω στα χέρια μου μία πραγματική τελευταία δισκάρα που θα στέκεται δίπλα στα 4 πρώτα. Αν όχι, και το “Def Leppard” μου κάνει.

P.S. Να πω τέλος ότι με εξέπληξε η φωνή του Joe Elliott. Και αγέραστος και απόλυτα εκφραστικός και χωρίς εκπτώσεις.

Χαίρομαι που τελικά σου άρεσε φίλε achilleas! Επίσης θα συμφωνήσω με την άποψη του φίλου skyward για την προώθηση κάθε νέας δουλείας τους στα live τους. Μάλιστα σε πρόσφατη συνέντευξη ο Elliot ανέφερε πάλι το γνωστό: 2-3 to πολύ κομμάτια από τον νέο δίσκο στο setlist των live εμφανίσεων της μπάντας που θα γίνουν για την προώθηση (:wink: του δίσκου.

Τώρα που πέφτει σιγά σιγά ο ρυθμός με τον οποίο παίζω το CD, καταλήγω στα εξής: επιμένω πως ο δίσκος είναι, για τα αυτιά μου, πραγματικά καλός. Εννοείται πως ο σχετικός ενθουσιασμός για κάποια κομμάτια έχει καταλαγιάσει και αυτό είναι μάλλον καλό. Και πηδάω πλέον ακούγοντας τον κάποια κομμάτια. Ποια ακούω; Με * σημειώνω τα δικά μου highlight. H αρίθμηση είναι με τη σερά του δίσκου:
2. Dangerous (δώσε Pyromania στο λαό)
3. Man enough (γούστα (και…Queen) είναι αυτά!)
5. Invincible* (δώσε Manic’s στο λαό)
6. Sea of love* (καλά, μόνο εγώ προσέχω πόσο καλό και ανεβαστικό R’n’R κομμάτι είναι αυτό;)
8. All time High* (ελαφρά H ‘N’ D επίγευση)
9. Battle of my own* (πόσο δίκιο έχεις achilleas)
10. Broke ‘n’ brokenhearted* (glam rock σωστό. Όπως λέμε New York Dolls. 70’ίλα…)
11. Forever young* (νομίζω το πιο “βρώμικο” κομμάτι’ του δίσκου. Ό,τι πιο κοντινό στο H ‘N’ D)
12. Last Dance (ποιοτικό κλάμα…άναψε φωτιά εσύ και φέρνω την ακουστική από τη σκηνή εγώ)
13. Wings of an angel* (Η πρώτη Les Paul που μουγκρίζει σε riff μετά από δεκαετίες σε δίσκο των Leps. Που να’σαι ρε Clark…)
14. Blind Faith* (να πως γίνεται ένα μουσικό πιγκουινάτο: ξεκινάς από Beatles και εκεί που στο τέλος του μπορείς με 2-3 λεπτά ακόμα να το κάνεις μνημειώδες epic από το πουθενά και να μαζεύουμε σαγόνια από το πάτωμα, τα μαζεύεις και φεύγεις)

Με αυτά τα 11 ο δίσκος φυσάει. Άντε, βάλτε και το Let’s go που σας αρέσει.

Στο internet και στον σχετικό τύπο γενικά οι εντυπώσεις είναι γενικά θετικές και οι λίγες αρνητικές απόψεις εκφράζονται από reviewers που είναι απλά έκτος κλίματος σε σχέση με τα σημερινά δεδομένα της μπάντας (όσο και αν το θέλουμε δεν μπορούμε να περιμένουμε το νέο H ‘N’ D), ή έχουν αρνητική προδιάθεση απέναντι της (δεν είναι λίγοι…). Μάλιστα πέτυχα κριτική από Αγγλόφωνο site me Έλληνες συντάκτες που του δίνει…1/10 και αναφέρει ο άτιμος μέσα στο review πως άκουσε…μια φορά τα…13 κομμάτια του νέου δίσκου. Σε άλλη δουλεία να το έλεγες αυτό θα έπαιρνες πόδι Αγγλόφωνε Ελληνάρα…Ερώτηση: είναι δουλεία η δισκοκριτική; Απάντηση από τον Γ. Πετρίδη θέλω! Το Rolling Stone το ψιλοθάβει (2.5/5 - κάτσε, αυτοί δεν είναι που βάλανε στο Pyromania και το Hysteria 3/5;). Classic rock και Kerrang δίνουν 8/10, Γερμανικό Metal Hammer αναφέρει για το θαύμα που περιμέναμε 3 δεκαετίες. Για το τελευταίο μου μεταφέρθηκε πάντως, εγώ δεν το είδα πουθενά αλλά είναι έντυπη έκδοση και δεν βρίσκεται εύκολα στο 'net.

Αρκετά έγραψα παιδιά και ευχαριστώ για τη υπομονή σας. Είχα κέφια πάλι. Σας αφήνω γιατί έχει και δουλεία. Στο αυτοκίνητο έχει αλλαγή CD. Θα βάλω Best of των…Mogwai. Ναι, Best of των Mogwai! Και είναι καλό, εννοείται. Και θα αφήσω για λίγο καιρό στην άκρη τους αγαπημένους παιδικούς μου φίλους και ήρωες…