Δεν έχω ακούσει νότα από τον δίσκο, δεν έχω διαβάσει λέξη κριτικής, παρα μονο ακουσα από 2 τρία ατομα ότι είναι πολυ καλος ο δίσκος. Σημερα λοιπόν, στα τυφλά, έκανα την πρώτη μου αγορά (βυνίλιο) μετά από 3 μήνες.
Για να δούμε…
Να διαβασεις και την πρωτη σου [U]κριτικη[/U] μπασταρδε
για σενα το λεω, γιατι γνωριζοντας τι πραγματευεται η ιστορια, θα παει την ακροαση πολλες σκαλες πιο πανω.
να δεις ποσο σε σκεφτομαι.
εχεις ακουσει το Travels; Ξερεις το concept;
εξαιρετική πρώτη εντύπωση.
Βασικά, χωρίς να μπώ σε κάποια διαδικασία σύγκρισης, οι defeater, ειδικά με το πρώτο μέρος του άλμπουμ (empty days) μου προσέφεραν αυτό το κάτι που (μου) έλειπε από τις υπόλοιπες παρόμοιες κυκλοφορίες της φετινής χρόνιας. Μου έλειπε και το κατάλαβα αμέσως από το πρώτο κομμάτι του δίσκου. Αυτό το κάτι δε μου δόθηκε ούτε από την ελαφρά μονοτονία κι επανάληψη των Touche Amore, ούτε και από την μακρόσυρτη διάρκεια και τον υπεραισθηματισμο των La dispute, όπου παρ’ όλα αυτά και οι δυο μπαντες εδωσαν κατι πολυ καλο φετος. Νομιζω οτι το empty days, ειναι η τελεια ισορροπία. Οργισμένοι και παράλληλα αισθηματικοί. Δεν συμπεριλαμβανω το sleepless nights, γιατί είναι κάτι τελείως διαφορετικό, καθότι ακουστικό. Εξίσου καλό μέρος όμως κι αυτό.
Στιχουργικά τώρα, το όλο κονσεπτ (καθαρα σαν ιστορια) δε μου λεει και πολλα πραγματα, αλλά είναι ΚΟΡΥΦΑΙΑ η αφηγηση από τον τραγουδιάρη της μπάντας, ενώ το γεγόνος ότι με την αυτονομία των στίχων σε ορισμένα κομμάτια κατάφεραν να με αγγίξουν και να με εκφράσουν πάρα πολύ (στην συγκεκριμενη φαση που βρισκομαι) σημαινει πολλα πραγματα.
βρηκαμε ασχολία για τα χριστούγεννα.
(διαβαστε και την κριτικη του ιασωνα βοηθαει πολυ)
[B]Τι ωραια που θα’ ταν να ακουγαμε όλους τους δισκους κατευθειαν στο πικ απ, όπως κανανε οι παλιοι…[/B]
Εχεις δικιο σ’αυτο που λες, παρ’ολο που το La Dispute το αγαπησα περισσότερο κυριως περιεχομενων στίχων, ενώ αυτό, αντιθετως με σενα, δε μπορουσα να κανω relate σε προσωπικο επιπεδο, αλλα η ιστορια απο πισω με συγκλονισε. δραματικη ταινια σκετη.
Δηλαδη το White Oak Doors που κλεινει το Empty Days ειναι ειλικρινα συγκλονιστικο ακουσμα
Spoiler για τον τελειωμο της ιστοριας, δε ξερω αν πρεπει να το διαβασετε.
[SPOILER]
Δηλαδη σκεψου το. Ο μεγαλος αδερφος τα’χει χασει ολα, και το μονο που του μενει ειναι να γυρισει ο μικρος του αδερφος και να εκδικηθει. Και γινεται αυτο. Και του βγαζει οπλο, και τον αναγκαζει να παει στις γραμμες του τρενου, περνωντας απο ολα τα σημεια της πολης που εχουν γενικα σημαδεψει την ιστορια (λιμανια, λατομεια, Μπαρακι/copper coin). Και εκει στις γραμμες του τρενου, τις ιδιες γραμμες που λεει εβλεπαν μικροι τα τρενα να περνουν (sic) τον βαζει να ξαπλωσει.
Και με το που του λεει να ξαπλωσει (2.43), αλλαζει τελειως το tempo, και τα ντραμς κανουν τον ιδιο ακριβως θορυβο με την ατμομηχανη που ερχεται, δυναμωνοντας ολοενα. Ευφυέστατο, και ξανα συγκλονιστικο.
Δε τελειωνει βεβαια εκει, και ο μικρος αδερφος τον αιφνιδιαζει, του παιρνει το οπλο, και αναγκαζει το ν ιδιο να ξαπλωσει. Και εκει, το εξης εκπληκτικο
You don’t cry, you don’t beg.
You’ve been waiting for this.
For the coward, or for death, just to see your wife again.
That train is so close, so loud and so clear.
Your hands stop shaking and it’s all that you hear.
Just like father.
“You took him. If this is how it’s going to be then I would rather die at the hands of my own family.”
θα ξαναπω πως με συγκλονισε. ιδιως εκει που δεν τελειωνει τη λεξη family, καθως τον προλαβε το τρενο.
[/SPOILER]
αυτα.
το βινυλιο που παρηγγειλες ερχεται με το 40σελιδο μπουκλετ που λεει ολη την ιστορια σαν διηγημα;
Πραγματικά επειδή τον ξαναέχωσα τον δίσκο, καλύτερα ενημερωμένος για το στόρι, όντως πραγματικά σε βάζει θεάτη σε μια τραγική και αγωνιώδη ταινία, ο δίσκος. Δηλαδή η όλη αφήγηση όπως ξεδιπλωνεται απο τα φωνητικα και την μουσικη ειναι τρομερη.
Τον δισκο τον αγορασα σημερα στα 20 ευρω, απο το rythm records. Χοντρο ομορφο μπουκλετ βιβλιαρακι, με στιχους-explanations, φωτογραφιες, και ζωγραφιες (διηγημα δεν βλεπω). Δυο βυνιλια, με το slepless nights, να είναι one side Lp, και σχεδιακια στην αλλη πλευρα. Και τα 2 βυνιλια γαλαζοχρωματισμενα.
ΟΜΟΡΦΗ ΚΥΚΛΟΦΡΙΑ ρε παιδι μου!
Nα δώσουμε όμως και λίγο έμφαση στη μουσική γιατί οι τύποι έχουν κάνει συνθεσάρες.
[B]Quiet The Longing ( http://www.youtube.com/watch?v=xWES9xAw44g )[/B]
ετσι, το χιτακι.
εξαιρετικα πιασαρικο chord progression
To μόνο μείον είναι ότι το ακουστικό μέρος (sleepless nights) είναι μια ανάμειξη james blunt με placebo.
Kατα τα αλλα, τα υπολοιπα ειναι απλα τελειοτης.
πρωτη φορα που τακουσα νομιζα πως αλλαξε ο δισκος (που στην ουσια αυτο συμβαινει)
μενα βεβαια ξερεις ποσο καθολου δε με πειραζει ουτε ο μπλαντ, ουτε οι πλασημπο αλλα μετα ειδα τον [U]ΚΑΝΑΔΑ[/U]
ΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ
mr θα το πληρωσεις.
bump και πάλι, όταν το ακούς διαβάζοντας τους στίχους σε συνεπαίρνει το όλο στόρι, όταν το ακούς χωρίς στίχους σε συνεπαίρνει η μουσική. Δισκάρα δηλαδή απ’ οποιαδήποτε οπτική. Αισθητά καλύτερο από τα φετινά touche amore και dispute! Pour mois
Τι σου πεεεε τα μισά.
Ον τοπι όντως γαμεί το τελευταίο από τα καλύτερα φετινά τσεκάρετε άμεσα οι άπιστοι
δεν τον αδικω καθολου. ετσι κι αλλιως, τετοια ακουσματα που βασίζοντας πολυ πανω στο συναισθημα που προκαλουν στον ακροατη ειναι αδυνατον να τα καταταξεις αντικειμενικα.
θα μου πεις ποια μουσικη ειναι ευκολο να την καταταξεις αντικειμενικα, και θα σου πω καμια, αλλα ναχουμε να λεμε.
μπλιε, τσιμπησα και μπλουζακι απο τα ημπεης μιας και δεν ειχα λεφτα να τους δω με everytime i die