Θεουληδες και δαυτοι…ακουω τις τελευτεες ωρες το Night of the demon(album) και μου αρεσαν αρκετα…σαν ειδος δυσκολευομαι να τους προσδιορισω αν και αυτοαποκαλουνται NWOBHM
Άκου και το album “The Unexpected Guest” για να είσαι μέσα…
ΜΑΙΤΑΛ ρε.
Eμένα μου φαίνονται hard rock οι Demon.O Mal Spooner(R.I.P) φοβερός κιθαρίστας.Τα δύο πρώτα άλμπουμς τα προτείνω και σε φίλους του hard rock που τους ξενίζει η λέξη metal.Tρελαίνομαι για το Deliver us from evil!
Όλα τα NWOBHM συγκροτήματα με Hard Rock μοιάζουν! το Unexpected Guest είναι δισκάρα! απλά!
Εννοώ πως δεν θα βρείς ένα Sorcerers,ένα Phantom of the opera ή ένα Αm I Evil μέσα στα albums τους.Προφανώς και θα μοιάζουν και εξάλλου για μένα είναι η συνέχεια των Thin Lizzy,U.F.O και γενικά της hard rock σκηνής της εποχής.
Ωρεο!!!τα σολοσ γενικα απο Demon Μου φερνουν πολυ σε πρωιμο hard rock…!
Σαφώς:!:
Προτιμώ το θρυλικό ντεμπούτο. Κόλλημα.
Για να ανοιξω και γω ενα καινουργιο THREAD.Νομιζω πως δεν υπαρχει κατι για τους Demon.
Μια απιστευτα υποτιμημενοι μπαντα κατα την γνωμη, υπερασπιστες και προτωποροι του NWOBHM με υπεροχους δισκους γενικοτερα αλλα και 5 τρελες δισκαρες που δεν πρεπει να λειπουν απο καμια δισκοθηκη (ταπεινη γνωμη) οπου η καθεμια εχει το δικο της ηχο και προσωπικοτητα, ωραια τρισμεγιστα θανατηφορα Riffs, πολλες φορες heavy, αλλοτε Hard Rock , μπαλαντουλες που μονο αυτοι ξερουν να γραφουν και πολλες φορες ατμοσφαιρικα πληκτρα με πολλες προτωποριακες ιδεες για την εποχη τους αλλα ακομα και σημερα. Δισκοι που λατρευω:
- Night of the demon (καρακλασικο)
- Unexpected Guest (Υπερκλασικο)
- The plague (Αυτο ειναι Concept με πολλα πληκτρα και Hard rock φορμες που δεν χαλουν κανεναν)
- Better the devil you know (Heavy πρωτοποριακες φορμες)
- Spaced out Monkey (Heavy ατμοσφαρικα τραγουδια και ακομα πιο σκληρος ηχος και απο τους προηγουμενους, πιασιαρικα refrain , περιεχει υμνους μεσα οπως Never saw it coming (ακουστε το οπωσδηποτε), Sound of the underground, Where are you coming from? και πολλα αλλα. Φοβερος δισκος.
Πριν μια βδομάδα βρήκα cd του σε ένα metal invader(περιοδικό) του 2000,και το αγορασα.ΦΟΒΕΡΑ ΚΟΜΜΑΤΙΑ.Γενικά παρατηρώ πως οι μπάντες του nwobhm δεν απογοητεύουν ποτέ.
Dooon’t break the circleee…
Πολύ καλό άλμπουμ και το Hold on to the Dream.
Οι δυο πρωτοι δισκοι τους ειναι εξαισιοι.Παλιομοδιτικο και απλοικοτατο Heavy Rock/Metal με ρεφραινακια που σου κολλανε στο μυαλο και σολιες που σπαρταρανε.Μετα(The Plague) γλυκηνανε τον ηχο τους(αναμενομενο,ηδη με τραγουδια σαν το Strange Institution φαινοτανε οτι προς τα εκει θα παει) και καπου δεν μου αρεσε αυτη η αλλαγη χωρις βεβαια να ειναι κακοι.Ο δισκος εκτος του οτι περιεχει το κλασσικο χιτακι που το ακους ακομα και σε καφενεια, το Dont Break the Circle,περιεχει και αλλες κομματαρες.Θες το The spell,θες Total Possession,θες Beyond The Gates ή μηπως θες το Deliver Us From Evil?
Οι Demon είναι μια Αγγλική μπάντα που έλαβε μέρος στο κίνημα του N.W.O.B.H.M. και μας πρόσφερε παντοτινούς ύμνους μέσα από δίσκους σαν το ??Night Of The Demon?? και ?? The Unexpected Guest??. Το συγκρότημα σταδιακά γλύκαινε τον ήχο της και απομακρύνθηκε από το Heavy Metal με αντίστοιχη συνέπεια πολλοί οπαδοί να τους εγκαταλείψουν. Μέγα κρίμα διότι η ποιοτική δισκογραφία τους υποδεικνύει μια τεράστια συνθετικά μπάντα που επέλεξε απλά να παίζει ότι ποθούσε και όχι ότι έπρεπε.
Το 1989 οι Demon κυκλοφόρησαν τον 7ο δίσκο τους, το ??Taking The World By Storm?? με μοναδικό εναπομείναντα μέλος (από τις H.M. εποχές) τον τραγουδιστή Dave Hill. Ο δίσκος είχε πρωτοκυκλοφορήσει από την Sonic Records και ξανακυκλοφόρησε (και remastered) το 2002 από την Spaced Out Music και πλέον στις 29 του μηνός ξαναβγαίνει στα μαγαζιά και ρεμιξαρισμένο για καλύτερο δυνατό ήχο.
Ξεκίνημα με το ??Commercial Dynamite?? και έγερση των αισθήσεων. Hard ?n? Heavy, με πολλαπλές μελωδίες να στριφογυρίζουν στο μυαλό. Η φωνή του Hill πάντοτε ακμαία, δεν θυμίζει απλά τις ένδοξες πρώτες εποχές τους αλλά τις σφραγίζει και στο (τότε) παρόν. Δεν νοείται να μην σας παρασύρει το παθιασμένο ρεφραίν και οι γρήγορες επιθετικές κιθαριστικές αρμονίες. Το ομώνυμο τραγούδι φέρνει Thin Lizzy στο μυαλό, φωνή και ριφς. Τρομερή σύνθεση και αυτή, κατευθείαν καρφώνεται στο κόκαλο χωρίς μα και μου. Οι μελωδίες δεν υποχωρούν λεπτό αλλά το υφαντό της μελωδίας τους έχει παχύ ιστό. Αμεσότητα, γρήγορες ταχύτητες, βαρύς ήχος και πιασάρικα ρεφραιν και σόλος είναι χαρακτηριστικά της μουσικής τους, ένα συνονθύλεμα τρικυμίας-νηνεμίας. Συνέχεια για την 9+λεπτη μπαλάντα του δίσκου. Μπαλάντα αλλά όχι ερωτική. Tin whistle και recorder μαζί με τα κλασσικά όργανα , τα πρώτα να δίνουν ένα αίσθημα τιμής και περηφάνιας και τα δεύτερα να χτίζουν πάνω τους τα επιχειρήματα για αυτό το αίσθημα. Οι ταχύτητες δεν ανεβαίνουν ούτε στο ??What Do You Think About Hell?? με πλήκτρα να δημιουργούν ατμόσφαιρα και κιθάρες να τρεμουλιάζουν. Το πρώτο τραγούδι που δεν έχει την στόφα της ποιότητας σαν αυτά του υπολοίπου δίσκου.
Οι Demon δεν είπαν όμως την τελευταία τους λέξη ακόμα. Μπορεί να μην είναι τόσο heavy όσο παλιότερα και σε τραγούδια σαν το ??Blue Skies In Red Square?? να δίνει μεγάλη σημασία στα πλήκτρα αλλά υπάρχει πάντα το συναίσθημα της έκπληξης. Το τραγούδι παρόλο τα Ooohh στους επωδούς και τις μελοστάλαχτες κιθάρες, τις μελωδικές λούπες και γέφυρες και τα γλιστερά σόλος, δεν ακούγεται αστείο ή σαν απλό κατασκέυασμα. Το τέλος της αυλαίας δίνεται με το επικής διάρκειας ??Time Has Come??, που συνεχίζει στους ήρεμους τόνους των προηγουμένων συνθέσεων αλλά έχει αρχίζει να κουράζει. Μακάρι να είχε περισσότερα τραγούδια σαν τα τρία πρώτα τραγούδια