Σε περιμένει ένα σερί από 5 δισκαρες ακόμα καλύτερες, ξεκινωντας με το Black Celebration😝
3 Likes
Σε ζηλεύω Leper άκου και το Speak & Spell,1 χρόνο πριν με το μπαμπά όλων των dance κομματιών για τα επόμενα 20 χρόνια το Photographic (και το Just Can’t Get Enough). “Δυστυχώς” πέρασα αυτή τη φάση πριν 15 χρόνια με τους Depeche, μεγάλη μπανταρα. Εδώ η άποψή μου για το κατά τη γνώμη μου μεγαλύτερο τους album
1 Like
Λογικα το ακουσε ηδη, αφου ειπε οτι επιασε απο την αρχη την δισκογραφια.
Και οσο κομματαρα και να ειναι τo Photographic, μαλλον δεν εντυπωσιαστηκε απο το S&S.
Και οχι αδικα 
Δεν είπε ότι τα έπιασε απ’την αρχή ρε
Ο Quintom έχει δίκιο στην προκειμένη. Δε μου έκανε εντύπωση το τόσο χαρούμενο ύφος του “Speak & spell” -πέρα από μεμονωμένα κομμάτια τύπου “Photographic” προφανώς, “Puppets” και “Any second now”. Μεγαλύτερη αποκάλυψη απ’ όλα, βέβαια, ήταν το “Tora! Tora! Tora!”.
1 Like
Εχεις δικιο, δεν το ειπε κατα λεξη, αλλα το υπονοησε ισχυρα με την αλληλουχια αυτων:
Έχω ένα word στο οποίο βάζω τα all-time favourite albums μου.
Σπάνιο φαινόμενο να βάλω κάτι εκεί μόλις από τη 2η ακρόαση.
“Black celebration” και μόνο κλάμα, ρε παιδιά. 
4 Likes
3 Likes
Ήθελα να γράψω αποψάρα για το “Music for the masses” (μιας και θυμήθηκα και το post του nnnkkk), αλλά συνειδητοποίησα ότι απλά θα καταντήσω ο γραφικός που θα έρχεται να γράφει την κάψα του για κάθε album Depeche Mode που ακούει. Οπότε θ’ αρκεστώ σε λίγες παρατηρήσεις:
1.Είναι απίστευτη τύχη ν’ ανακαλύπτεις ολόκληρες δισκογραφίες πασίγνωστων (άρα λίγο-πολύ αξιόλογων, κάτι θα ΄χουν να πούνε, ρε παιδάκι μου) συγκροτημάτων στα “γεράματα” ή, τέλος πάντων, εφόσον ήδη σαν ακροατής έχεις ανακαλύψει διάφορες μουσικές, ρεύματα κλπ. οπότε μπορείς κάποια πράγματα να τ’ “ακούς” διαφορετικά από ό,τι θα τ’ άκουγες 14 χρονών π.χ. Δοκιμάστε το, είναι σαν ξαναγίνεστε 14 χρονών βασικά, εκεί που νομίζετε ότι πάνω-κάτω έχετε πάρει ό,τι συγκινήσεις έχετε πάρει από τη μουσική, ανακαλύπτετε ότι υπάρχει ακόμα αυτό το συναίσθημα.
2.Μα ΠΩΣ γίνανε τόσο δημοφιλείς οι Depeche Mode όταν εγώ βρίσκω στο 90% των κομματιών τους μαυρίλα και θλίψη; Τι ταλέντο είναι αυτό να φτιάχνεις pop, radio-friendly κομμάτια, αλλά ο κορμός των μελωδιών και το ηχητικό background να βγάζουν κάτι το δυστοπικό, κάτι από τους ήχους του “Blade runner” (εγώ τουλάχιστον έτσι το εκλαμβάνω).
3.nnnkkk, στο “I want you now” δεν είναι ανάσες αυτά που ακούγονται, αλλά ακορντεόν που ανοικογλείνει (!). 
4.Δεν παίζει να είμαι ο μόνος που αναγνώρισε ότι το (δεν-έχω-λόγια-να-περιγράψω) “A question of lust” βασίζεται στο “Yesterday” στην αρχή του couplet του, ε; Μιλάμε για τρομερό ξεπατίκωμα.
5.Παίζουν κάτι παλιά video με τον Gore να παίρνει μία ακουστική κιθάρα σε live και να παίζει κάτι “I want you now” και “Here is the house” (MA TI KOMMATI EINAI AYTO). Δεν ξέρω αν ήταν κάτι που γινόταν κατά κόρον αυτό, αλλά πόσες ανατριχίλες παίζουν εκεί;;; Επίσης ενώ είχα την εντύπωση ότι τα τραγούδια τους ήταν keyboard-based, ίσως τελικά να είχαν και πιο rock/μπαλαντοειδείς καταβολές -έστω σε αρχική μορφή.
6.Αν αυτός ο Wilder που λέτε είναι υπεύθυνος για τους ήχους που ακούγονται (γιατί σαν συνθέτη παντού βλέπω τον Gore), δηλαδή το στυλ των πλήκτρων, των synths, τα “χαλιά” στο background κλπ., ε ΜΠΡΑΒΟ, ΡΕ ΜΕΓΑΛΕ. Θα ήθελα να διαβάσω παραπάνω γι’ αυτό, αν έχετε κανένα info κλπ., δηλαδή είναι αξιοπερίεργο πώς άλλος είναι ο συνθέτης, αλλά κι άλλος επηρεάζει αρκετά το ηχητικό αποτέλεσμα.
7.Μεταξύ Gahan και Gore προτιμώ τον πρώτο γιατί μάλλον οι βαρύτονοι μ’ ελκύουν περισσότερο, αλλά ακόμη περισσότερο μ’ ελκύουν οι διφωνίες τους.
Τέλος, αφορμή για το όλο ξέθαμα του topic ήταν αυτό βασικά:
Ήδη από τώρα έχω ΚΩΛΟΨΗΘΕΙ να ψάξω ημερομηνίες είτε για Ρώμη/Μιλάνο, είτε για Βερολίνο, Βουδαπέστη ή Κοπεγχάγη. Δεν είχα ιδέα ότι θα έπαιζαν ξανά μετά τον θάνατο του Fletcher. Βέβαια δεν ξέρω που κυμαίνονται τα εισιτήρια τους, αλλά ψήθηκα full.
2 Likes
Στο ποστ που είχα κάνει, είχα γράψει ότι
Σίγουρα υπερβολή όταν μιλάμε για μια από τις καλύτερες φωνές του γαλαξία και έναν χαρισματικότατο showman, αλλά ήθελα να δείξω την αγάπη μου για τον Gore. Σε όσους έχουν μπει πιο κάθετα προφανώς είναι πιο προφανές από το ότι το από που ανατέλλει ο ήλιος έχει σχέση με την ιδιοπεριστροφή του πλανήτη, αλλά στις μάζες για τις οποίες γράφτηκε αυτό το album, στους DM ο Gahan (δικαίως…) παίρνει μεγαλύτερη αναγνώριση.
Δε θα το έλεγα περίεργο, αλλά μέρος μια συνδημιουργιας. Ο συνθέτης μπορεί να είναι contractually defined, αλλά ακόμα κι έτσι μιλάμε για καλλιτέχνες. Αν βάλεις εμένα να παίξω πιάνο στην μπάντα τους, σίγουρα θα δώσω τίποτα σε σχέση με το τι έδινε ο Wilder. Δηλαδή για εμένα είναι πολύ απλή αυτή η σκέψη, πως ένας μουσικός κουμπώνει με έναν άλλο μουσικό και τι αποτέλεσμα βγαίνει εν τέλει.
Να πας και να μην το σκεφτείς αν βγαίνει οικονομικά, οι Depche είναι από τις μεγαλύτερες μπάντες στο σανίδι και δεν απογοητεύουν ποτέ (ιδιαιτέρως αν δεν έχει κάνει ναρκωτικά ο Dave και αναγκάζονται να ακυρώσουν…). Νομίζω πως δε θα δεις καμία ιδιαίτερη αλλαγή τώρα που έφυγε ο Fletcher πέρα απ’το συναισθηματικό του πράγματος, όπως δεν είδαμε αλλαγή που έφυγε ο Morgan από τους Muse (οκ, not the same, αλλά σε πιο γενικό πλαίσιο “ίδια συνεισφορά” έχουν στα live).
Είχα γράψει και αυτό παλιότερα, με το σημείο για τους Depeche να λέει
2 Likes
Αν εννοείς την Ελλάδα το 2009, ήταν ιατρικό το θέμα ρε, είχε χειρουργηθεί κιόλας μάλιστα.
1 Like
Άντε, μιας και πιάσαμε την κουβέντα τους στο άλλο topic, τους έχω και πρόσφατους και βγάζουν και καινούριο (το οποίο δεν άκουσα ακόμα), ένα σύντομο ranking:
Black celebration
Music for the masses
Violator (καμιά φορά μπορεί να είναι κι ανάποδα αυτά)
Songs of faith and devotion
Ultra (και το “Ultra” καμιά φορά το βάζω πάνω από “Songs of faith and devotion”!)
A broken frame
Playing the angel (δισκάρα μεγατόνων που δεν περίμενα τόσο μετά στη δισκογραφία τους)
Some great reward
Speak & spell (σώζεται γιατί έχει 4 υπέρτατες κομματάρες)
Construction time again (τα είπαμε)
Sounds of the universe (από εδώ και πέρα το χάος, δε μου κάνανε εντύπωση, ίσως μπούχτισα μετά από τόσο καιρό, μου φάνηκαν όλα άνευρα πέρα από μεμονωμένα κομμάτια)
Delta machine
Spirit
Exciter
Γενικά αυτό που με τρέλανε στη φάση τους είναι ότι ενώ από άποψη μουσικής κατεύθυνσης σαφώς συγκαταλέγονται σ’ αυτό που λέμε “ευκολοάκουστη ηλεκτρονική pop”, οι μελωδίες τους (αν όχι των περισσότερων, πάρα-πάρα πολλών κομματιών) όχι μόνο είναι θεοσκότεινες, αλλά κάποιες από αυτές έχουν κι ένα πολύ ιδιαίτερο χαρακτηριστικό (που δεν μπορώ να το εξηγήσω με μουσικούς όρους): στην πρωτόλεια εμφάνισή τους (δηλαδή πριν “ολοκληρωθεί” το θέμα) είναι “φάλτσες” ή, τέλος πάντων, εντελώς εκτός απ’ τα συνηθισμένα μοτίβα μελωδικότητας/αρμονίας που έχει συνηθίσει το αυτί (και γι’ αυτό νιώθεις και κάπως “άβολα”, σαν να πηγαίνει κάτι λάθος, όταν το πρωτακούς). Τρομερό χαρακτηριστικό.
2 Likes
9/10
2 Likes
@nnnkkk εμφανίσου.
Δεν είναι δυνατόν να έχουμε ανακαλύψει τι αριστούργημα έβγαλαν οι φίλοι μας μόνο εγώ κι ο Παντελής. Έτσι για το gauge κι όχι για να γίνει η σύγκριση, μπορώ να πω ότι έχω πάθει πλάκα με το Memento Mori, και πως είναι σίγουρα ένας από τους καλύτερους δύο δίσκους των DM στην χιλιετία που διανύουμε, μαζί με το Playing The Angel.
Στα τελευταία 3-4 τραγούδια γίνεται ένας τρελός χαμός από συναίσθημα και μελωδιαρες, όχι δηλαδή ότι το πρώτο μισό του δίσκου υστερεί. Always You = υπερεπος των 7 γαλαξιών. Όταν οι ακροάσεις φτάσουν διψήφιο αριθμό, δεν βλέπω ταβάνι για το που μπορεί να φτάσει στο ranking το Μεμεντο Μορι. Φοβερή κυκλοφορία μετά από τόσο μεγάλη δισκογραφία.
3 Likes
Καρδούλα για το Always you, το ξεχώρισα με την πρώτη ακρόαση και ενώ έχουμε να κάνουμε με ένα δίσκο κατά την γνώμη μου βραδυφλεγή. Όταν όμως σε πιάσει δεν σ’ αφήνει με τίποτα. Ακούγοντας την φωνή του Gahan είναι σαν να συναντιέσαι με έναν πολύ καλό φίλο μετά από χρόνια. Και ναι, συνολικά είναι ο καλύτερος DM εδώ και πάρα πολλά χρόνια.
1 Like
So far:
- My Cosmos Is Mine -
- Ghosts Again -
- My Favourite Stranger -
- Caroline’s Monkey -
- People Are Good -
- Always You -
- Speak To Me -
2 Likes
Θα το ακούσω όταν ανακοινωθεί η συναυλία τους
On topic
Από τον νέο δίσκο κρατάω “Wagging tongue”, “Ghosts again”, “My favourite stranger”, “Soul with me”, “Before we drown”, “Never let me go” και “Speak to me”. Όχι κι άσχημα για 15o δίσκο. Δεν είναι καλύτερο από το “Playing the angel” που όταν το άκουγα με είχε ξετινάξει και δεν μπορούσα ν’ αποφασίσω ποιο κομμάτι μ’ άρεσε πιο πολύ, αλλά νομίζω υπερτερεί σε σκορ απ’ όλα τα μετέπειτα.