Μιλάτε πάντως λες και όλοι οι Coroner, Mekong Delta, Watchtower κτλ. γεμίζαν το λυκαβηττό
Εχει ενα δικιο εδω περα.
Ειδικα για τους Coroner εχω την εντυπωση πως απεκτησαν το μυθικο τους status μετα τη διαλυση.
ε, νομίζω τα έχουμε λύσει παλιότερα σε άλλο θρεντ αυτά. coroner και watchtower πάντως, νομίζω έχουν μεγαλύτερο κοινό. γενικά νομίζω ο λουμπιτσκης παραήταν εξωτικός από την αρχή. μετά έγιναν και οι άλλοι βέβαια, οπότε ήρθε κι έδεσε.
Εγώ απλά βλέπω ότι αυτά τα συγκροτήματα ανήκαν στο πιο εξεζητημένο κομμάτι ενός χώρου που τα πιο επιτυχημένα αρχετυπικά συγκροτήμματα του σε Status ελλάδας πχ πιάνουν ένα Gagarin(πχ Kreator) και υπήρξαν και 3-4 Sepultura, Slayer, Megadeth που καταφέραν και έγιναν Mainstream επειδή κατέληξαν μεγαλύτεροι από το ιδίωμα τους. Όλα τα μεγάλα συγκροτήματα του Tech Thrash χώρου παραήταν στρυφνά για το Moshpit του Thrash για να πιάσουν εκεί και στα σίγουρα δεν αφορούσαν τρελά και πολλούς απέξω. Οι Depressive Age πιθανόν πέρα από τη δομική στρυφνότητα να κέρδιζαν εξτρά πόντους αλλοκοτιάς λόγω της γκοθοαισθητικής(που όντως εδώ έχει να κάνει και με το λουμπίτσκι) τους που είναι λίγο διάολος-λιβάνι για τους Thrashάδες. Γενικά τα συγκροτήματα που αποτελούν σταυροδρόμια τάσεων παίζουν λίγο με ένα δίκοπο μαχαίρι, μπορεί να καταλήξουν να αφορούν τους πάντες ή σχεδόν κανέναν γιαυτό και όσα τείνουν προς τη δεύτερη πλευρά αποκτούν και όλη αυτή την καλτίλα του πρωτοπόρου
Έχεις δίκιο, είναι γενικά πολύ κακός χαρακτηρισμός. Εννοώ πως εγκόλπωναν και πολλά μη-μεταλ στοιχεία στην αρμονία τους, ίσως περισσότερο, ή μάλλον, διαφορετικά στοιχεία από αυτά που χρησιμοποίησαν τα υπόλοιπα συγκροτήματα της κατηγορίας, στοιχεία που αργότερα ιδιοποιήθηκαν οι εκπρόσωποι του “σύγχρονου” μεταλ[SPOILER] (τώρα αν το πω nu, πάλι κάκιστος όρος είναι, γι’αυτό ας πούμε πως αναφέρομαι στα συγκροτήματα που χρονικά εμφανίστηκαν στα mid-end 90s και εκσυγχρόνισαν τον “κλασσικό” μέταλ ήχο είτε μέσω της παραγωγής, είτε χρησιμοποιώντας ξένα μουσικά στοιχεία) [/SPOILER] - εκτός από αυτό που ωραία είπε ο Darth “δομική στρυφνότητα” και αφορά όλο το ιδίωμα.
Περίπου ό,τι είπες κι εσύ πάντως παρακάτω εννοώ. Υποπτεύομαι πως συμφωνούμε.
Ελπίζω να βγάζω νόημα, δεν ξέρω αν μπορώ να εκφράσω καλύτερα αυτό που θέλω να πω…
ναι ρε, μια χαρά κατανοητή είσαι. θεωρώ πάντως ότι αυτά τα μη μεταλ στοιχεία υπάρχουν στους 2 τελευταίος δίσκους και κυρίως στο σκαμ, στο οποίο κατά τη γνώμη μου πάλι, δεν υπάρχει πλέον καμία δομική στρυφνότητα. καθαρά ποπ προσέγγιση. επίσης, εστιάζω στον λούμπη καθότι μέχρι το 92-93 που έβγαλαν τους δυο πρώτους τους δίσκους οι d.a., ο μέσος μέταλλος, πόσο μάλλον θρασομέταλλος, είχε ακούσει ένα αρκετά μεγάλο μέρος της συνταγής των d.a. στο and justice for all (μη ξεχνάμε ότι οι μετάλλικα ήταν ήδη τεράστιοι εμπορικά, οπότε πολλοί εκτέθηκαν σε technothrash ήχους). έχεις λοιπόν μια μπάντα που σε παιχτικό επίπεδο κάνει κάτι γνωστό σε σένα και το κάνει ΚΑΛΑ, με έναν τραγουδιστή όμως που γράφει αλλόκοτους στίχους και τους τραγουδάει ακόμα πιο αλλόκοτα, σχεδόν “ερασιτεχνικά” όταν σου σκάει και η γερμανίλα. θεωρώ λοιπόν ότι, από όσους τους άκουσαν τότε, όποιοι τους παράτησαν το έκαναν για τον παραπάνω λόγο, για το πιο ιδιαίτερο στοιχείο που είχαν οι d.a. στους δυο πρώτους δίσκους δηλαδή. αν τραγουδούσε ο tsak mpillis, ή είχαν περισσότερα ντεθοφωνητικά αλα ητέρναλ τουήνς, ίσως ήταν διαφορετικά τα πράγματα. ευτυχώς δεν.
ω ναι! όσο θυμάμαι τί κράξιμο είχε πέσει τότε:
[SPOILER]
[/SPOILER]
αλλά θράσαδες είναι αυτοί, τι περιμένεις 
Με καθυστέρηση σχεδόν ενός χρόνου από τότε που έγινε το ηβέντ:
λολ!
Ρε τι φαντάσματα είναι αυτοί. Θεοί θεοί!
αντιγραφω απο αλλο thread μιας και εδω θα πρεπε να ειναι…
Depressive Age-Symbols For The Blue Times (1994)
Εδώ ΔΕΝ ξεθάβουμε ένα δίσκο διαμάντι, αλλά μια μπάντα-θησαυρό. Γερμανοί, prog metallers με όλη την σημασία που θα έπρεχε να χε αυτός ο χαρακτηρίσμός. Αρκετά σκληροί για να συγκριθούν με την μέση prog metal μπάντα, θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν μέχρι και prog thrashers (δεν είναι όμως). Ξεκίνησαν σαν Blackout, ένα demo arg;otera to άλλαξαν σε Depressive Age, ενώ μετά την κυκλοφορία του 4ου δίσκου τους το ξανάλλαξαν στο πιο σύντο D-Age προλαβαίνοντας να κυκλοφορήσουν και το κύκνειο ep τους. Με τέσσερα θαύματα στο ιστορικό τους, σχεδόν αδύνατη η απόφαση του να ξεχωρίσεις κάποιον ως καλύτερο. Το άκρως περίεργο είναι ότι οι παικταράδες της μπάντας θα συνέχισαν κάπου μετά την διάλυση της μπάντας, ή τέλοσπάντων όχι με κάτι το αξιόλογο σύγκρισης. Άρα μας μένουν (ΠΑΝΤΟΤΙΝΑ) αυτά τα 4 αριστουργήματα τους και μιας και πέσαμε σε πολλά ντεμπούτα τελευταία ας διαλέξουμε το τρίτο τους, το ''Symbols For The Blue Times''. Οι φτωχοί στο μυαλό και στην ψυχή ας σταματήσουν το διάβασμα και για κανένα λόγο μην το ακούσουν.
Το ''Symbols For The Blue Times'' είναι ένας άκρως χορταστικός δίσκος. Τα έχει όλα σε υπερβολικό βαθμό χωρίς να σε καταβάλλει στιγμή στην μια ώρα της διάρκειας. Παρανοικές φωνητικές αρμονίες ξεφέυγουν από τα κοινότυπα που έχουμε ακούσει. Ήδη στο ''World in Veins'' έχεις αποφασίσει ότι πρόκειται για κάτι το ιδιαίτερο σαν άκουσμα. Οι κιθάρες αλλάζουν συχνά διάθεση. Την μια σου χαιδεύουν τα αυτιά με ακουστικά περάσματα και την άλλη στα κρεμάνε καταξεσκισμένα από την ηχητική θυέλλα που τα κατατρόπωσε. Στριμμένοι ρυθμοί από διεστραμμένους μουσικούς. Δύστροποι αλλά έτοιμοι να μελωποιήσουν ακόμα και την τρέλα. Ο Lubitzki μπορεί να τραγουδά περίεργα αλλά είναι τόσο μα τόσο ενδιαφέρον. Και σε μαγνητίζει όσο και να θελήσεις να πείσεις τον εαυτό σου για το αντίθετο. Υπνωτιστικές κιθαριστικές μελωδίες στο ''Garbage Canyons'' δεν σου αφήνουν καμμία ευκαιρία διαφυγής. Πρέπει να μην προβάρανε σε στούντιος ή γκαράζ αλλά στην κλίνη ένος ψυχιατρείου. Όλα λευκά, δεμένοι όλοι τους, με ελεύθερα μόνο τα χέρια για να χειριστούν τα όργανα τους και να τελειώσει μετά από μια ώρα η σημερινή τους ψυχοθεραπεία. Πώς αλλιώς να δικαιολογήσεις σύνθεση ανάλογων τραγουδιών.
Ας δράξω της ευκαιρίας εδώ να αναφέρω ότι οι συνθέσεις ανήκουν στους δυο κιθαρίστες και τον μπασίστα. Καμμιά δεν μοιράζεται από δυο άτομα. Το κάθε τραγούδι είναι βγαλμένο από την ψυχοσύνθεση ενός από τους τρεις τους. Από την άλλη, όλοι οι παρακμιακοί, ψυχοαποσυνθετικοί στίχοι ανήκουν στον τραγουδιστή (όπως και η ιδέα πίσω από το εξώφυλλο). Στο ''Port Graveyard '' ακούγεται εντελώς ακουστικό και ύπουλα ήρεμο αλλά εδώ τους βγαίνει ακόμα περισσότερο ένα απογοητευμένο εσωστρεφές ξεψύχισμα. Απαγορεύεται η ακρόαση του σε απομονωμένους χώρους και σε ανθρώπους με κακή ψυχολογική κατάσταση. Το ''Friend Within'' μπορούμε να το απολαύσουμε και οπτικά μιας και το κυκλοφόρησαν και σε βίντεο. Σιγοτραγουδείστε μαζί μου ''Dear me, let the words out of me, as true as they can. All ropes that I've made for me get burnt try my friend'' καθώς από πίσω γεννιούνται/κατασκευάζονται σκαλοπάτια προς τον μουσικό παράδεισο. Το ''Neptune Roars '' είναι από τα πιο σκληρά του δίσκου. Φανταστείτε Anacrusis εποχής Screams And Whispers. Με κάτι κιθάρες που παραληρούν και σε αφήνουν άναυδο. Και η ανύψωση σταματημό δεν έχει.... Ακούς το ''Sorry, Mr. Pain '' και νιώθεις απογοητευμένος, ακούς το ορχηστρικό ''Kotze!'' και νιώθεις οργισμένος, ακούς το ... και νιώθεις.... Μπαααααααα. Δεν νιώθεις. Μαριονέττα είσαι, δικιά τους, και σε κάνουν ότι θέλεις. Και αν θες απόδειξη προχώρα και στο ''Rusty Cells'' ή ακόμα χειρότερα στο ''Mother Salvation '' και προσπάθησε να κάνεις ή να νιώσεις κάτι άλλο αυτό που σε υποχρεώνουν. Μόλις κατάπιες έναν καταθλιπτικό τεχνικό ογκόλιθο μονομιάς. Καλλιτεχνική επίτευξη είναι να σπας τα όρια σου, να μην πουλάς τα όνειρα σου, να πηγαίνεις ένα βήμα παραπάνω και στην τελική το αποτέλεσμα να δικαιώνει και εσένα σαν καλλιτέχνη και δημιουργό αλλά και τους οπαδούς σου. Οι Depressive Age το κατάφεραν αυτό πολλάκις.