Καλημέρα καταρχήν! Σ’ευχαριστώ για τα σχόλιά σου δε σ’ ευχαριστώ που τον είδες ζωντανά και μας το χτυπάς έτσι απροκάλυπτα στη μούρη.
Για τη φράση περί Dylan το αστείο είναι ότι πρώτα την έγραψα και μετά τη διάβασα στο thread! Είτε την είχα διαβάσει παλιότερα και έμεινε στο υποσεινήδητο, είτε σκεφτόμαστε παρόμοια, αποφάσισα να την κρατήσω ελπίζωντας να μη διεκδικήσεις πνευματικά δικαιώματα.
Όσο για την απορία σου. Η λέξη μειονεκτήματα διευκρινίζω ότι δεν αφορά το μουσικό κομμάτι αλλά μάλλον τη φιλοσοφία του δίσκου. Θεωρώ ότι στην ηλικία που είναι ο Trucks (μόλις 4 ημέρες μεγαλύτερός μου) θα μπορούσε να γίνει ο σημαιοφόρος μιας συνολικής επαναφοράς του είδους στο προσκήνιο (όχι mainstream με την κακή έννοια). Αντίθετα έβγαλε έναν δίσκο “για εμάς” (και για την πάρτη του πιθανότατα). Με αυτή την έννοια λέω ότι δεν μπορώ να τον πω κορυφαίο. Δεν είναι το crossover hit που θα έχει απήχηση στο ευρύ κοινό. Να το θέσω και αλλιώς: μπορώ να πω άφοβα σε οποιοδήποτε μεταλά του φόρουμ να ακούσει SRV και είμαι σίγουρος ότι θα βρει κάτι να του αρέσει. Δε θα έκανα το ίδιο με τον Trucks. Τώρα αν αυτό το θέλουμε ή όχι είναι άλλο θέμα.
Aν σε πάρει κανένας δικηγόρος τηλέφωνιο θα ξέρεις για τι πρόκειται… :p:lol:
Στήν ουσία τώρα:
Mα είναι ήδη σημαιοφόρος της επαναφοράς μιας συγκεκριμένης “φιλοσοφίας”/προσέγγισης προς τη μουσική -μου είναι δύσκολο να γράψω “του είδους” επειδή δεν τον θεωρώ έναν blues rock κιθαρίσατα, παίζει/συνδυάζει πολλά είδη. Στην μέχρι τώρα καριέρα του: Έφερε “φρέσκια” ενέργεια στους Allman Brothers, τους βοήθησε να βγάλουν το καλύτερο στουντιακό τους άλμπουμ από τη δεκαετία του 70 (Hittin the Note) και να είναι αυτή τη στιγμή κατ’ εμένα η καλύτερη live μπάντα στον κόσμο. Βοήθησε τον Clapton ως μέλος της μπάντας του να εστιάσει ξανά σε υλικό από Derek and the Dominos/Blind Faith που τα προηγούμενα χρόνια δεν έπαιζε. Βοήθησε τον Santana στην κοινή τους περιοδεία να ξαναρχίσει να τζαμάρει περισσότερο και να αφήσει τα σουξέ της τελευταίας δεκαετίας για να πάιξει μαζί του το In a Silent Way.
Kαταλαβαίνω τι θέλεις να πεις βέβαια για την έλλειψη του crossover hit αλλά προφανώς δεν τον ενδιαφέρει. Δεν κάνει αυτός βήματα προς άλλα κοινά, αν θέλουν ας έρθουν αυτά να τον ανακαλύψουν. Και συμφωνώ πως ο δίσκος μάλλον έγινε για την πάρτη του και για όσους γουστάρουν. Είναι ο πρώτος που ηχογράφησε στο στούντιο που έχτισε σπίτι του (να που πήγαν τα νυχτοκάματα του Clapton :D) και σε όλες τις συνεμτεύξεις τονίζει πόσο σημαντικό ήταν αυτό, πως μπορούσε να ηχογραφεί κοντά στην οικογένεια του και να περνά λίγο καιρό μαζί τους (αφού τις περισσότερες μέρες του χρόνου κάπου περιοδεύει) αλλά και να έχει την ευκαιρία να καταφέρει πράγματα όπως το να ηχογραφήσει την Susan Tedeschi νωρίς το πρωί όταν η φωνή της του αρέσει περισσότερο! Πόσο πιό “για την πάρτη του” από αυτό γίνεται;
Αν κάποιος πάει για το crossover hit (και το κυνηγάει σαν τρελός) αυτός είναι ο Bonamassa που στην περίπτωση του οι συγκρίσεις με τον SRV είναι πιό δόκιμες: Blues Rock κιθαρίστας που “χώνει” και φτάνει και μέχρι τις παρυφές της jazz κάποιες φορές.Θα γράψω περισσότερα για τον Βonamassa στο δικό του θρεντ.
Ο Trucks είναι άλλη περίπτωση. Εγώ αν έχω ένα παράπονο από τον δίσκο του -και γενικότερα από τα όσα πάιζει τα τελευταία χρόνια- αυτό είναι πως έχει απομακρυνθεί από την jazz σε σχέση με το παρελθόν. Συνεχίζει να παίζει συχνά το My favorite things στα live, αλλά στο στούντιο έχει χρόνια να ηχογραφήσει jazz ή και fusion κομμάτια σαν αυτά των πρώτων δίσκων όπου είχε και διασκευές Coltrane, Miles και Shorter. Μου λείπει μία κομματάρα σαν το Pleasant Gardens στο Out of the Madness. Σε έναν δίσκο που αυτό εναλασσόταν με κλασσικά παραδοσιακά blues. Aυτή η εναλλαγή blues με jazz δεν υπάρχει πλέον στα στουντιακά του άλμπουμ, έχει αντικατασταθεί με πάντρεμα blues με soul. Πιστέυω πως αυτό έχει να κάνει και με την Susan Tedeschi και τις κοινές τους περιοδείες: Θέλει να έχει περισσότερο υλικό που να μπορεί να συμμετέχει και εκείνη.
Συμφωνούμε λοιπόν. Απλά επειδή προσπάθησα στο κείμενο να είμαι πιο αντικειμενικός και να απευθυνθώ σε ένα ευρύτερο κοινό, δεν μπορώ να μην αναφέρω την εσωστρέφεια του δίσκου. Και χωρίς να σημαίνει πως τον θέλω ξεπουλημένο για χάρη της δημοφιλίας θα μου άρεσε να βγάλει πιο μπροστά το συγκεκριμένο είδος μουσικής. Είναι από τους λίγους που θα μπορούσαν να το κάνουν χωρίς να χάσουν από την ποιότητά τους και χωρίς (το τονίζω) να συμβιβαστούν.
Πόσο πιό “για την πάρτη του” από αυτό γίνεται;