Νομίζω ότι η επιτομή της metal φωνής είναι ένα υβρίδιο μεταξύ των δύο που αναφέρεις, με την εκφραστικότητα του Dio και τις υπερηχητικές κραυγές του Halford η Gillan. Παρόλα αυτά, θα συμφωνήσω στο ότι ο Dio, ήταν από τις πιο ολοκληρωμένες φωνές σε θέμα έκφρασης, σε θέμα έκτασης, σε θέμα όγκου (πόσο “γεμάτη” ακούγεται η φωνή, δεν είναι τυχαίο ότι σε κομμάτια του, δεν ακούγονται πολλές αρμονίες, “δεύτερες” φωνές δηλαδή, τεχνική που χρησιμοποιούν άλλοι για να γεμίσουν το άκουσμα), δεν του έλειπε τίποτα, ήταν από αυτές τις περιπτώσεις.
Ο Halford ας πούμε, ενω στους πρώτους δίσκους των Priest είχε ένα πιο ευρύ ερμηνευτικό φάσμα, μετά τυποποιήθηκε στις υπερηχητικές του κραυγές και ανακυκλώθηκε εκεί, κάτι το οποίο δεν έκανε ο Dio, είχε τις μανιέρες του, νομίζω όμως ότι δεν ήταν τόσο προβλέψιμος/ανακυκλωτής.
