Dio

http://www.rocking.gr/modules/forum/showpost.php?p=878956&postcount=113

Με εκφράζει ακόμα αυτό το ποστ μου.

Ο Ronnie έφυγε προς την άλλη μεριά του ουράνιου τόξου στις 16 Μαίου 2010, στις 7:45 το πρωί, τοπική ώρα

Σήμερα, ακριβώς στις 15:45 ώρα Ελλάδος, θα συμπληρωθούν τα δυο χρόνια …

Δυό χρόνια, από τότε που αποφάσισε να πάψει να είναι θνητός και να γίνει ΑΘΑΝΑΤΟΣ

Οταν την επομένη του θανάτου του, με δάκρυα στα μάτια, έφτιαχνα αυτό το video, ήξερα ότι δεν θα καταφέρω ποτέ να το δω ασυγκίνητος …

R.I.P. φίλε …

Ειμαι σιγουρος οτι τωρα εχεις φτασει στην κορυφη του silver mountain.Μεγαλε κοντε θα ζεις για παντα στης καρδιες μας!!!


I am here: http://tapatalk.com/map.php?s3sivq
Sent from my iPhone using Tapatalk

Περασαν κιολας 2 χρονια… Σαν χτες μου φαινεται… Η στεναχωρια μου οταν εμαθα τα νεα του θανατου του ηταν τοσο μεγαλη, σαν να ηταν δικο μου προσωπο και το εχω ξαναπει, αυτος ηταν ο θανατος διασημου που με εχει στεναχωρησει περισσοτερο απο ολους.

Ηταν και ειναι ο αγαπημενος μου τραγουδιστης ολων των εποχων και ταυτοχρονα ενας ανθρωπος που θαυμαζα για το ηθος και την σταση ζωης του. [B][SIZE=“3”]ΤΕΡΑΣΤΙΟΣ[/SIZE][/B] απο ολες τις αποψεις ο μεγαλος κοντος, μας λειπει παρα πολυ. Αλλα θα ειναι για παντα αθανατος μεσα απο τα εργα του, μεσα απο τα [B]ΕΠΗ[/B] που εχει γραψει και εχει τραγουδησει και η φωνη του, οι στιχοι του και η εικονα του θα μας συντροφευουν για μια ζωη.

Σε ευχαριστουμε για ολα Ronnie…

…δυο χρόνια από κείνη την μέρα…Dio δεν θα σε ξεχάσουμε όσα χρόνια κιαν περάσουν:):!:

α , ρε μεγάλε Dio .
πόσες φορές σε υποτίμησα (σκόπιμα) σε Sabbath-o-συζητήσεις .
η ουσία είναι πως οτι και αν έκανες, το έκανες καλά.
Thanks.

[B]http://www.youtube.com/watch?v=o-n68qAfIfo[/B]
κομματάρα ! και αγαπημένο Dio song

[SPOILER]70’s Savatage ?[/SPOILER]

τρίζουν τα κοκαλάκια του λέμε

singles

Απίστευτη σύμπτωση-ειρωνεία, και πέρσι και φέτος την μέρα πριν την θλιβερή επέτειο τυχαίνει να έχω ξεθάψει και να ακούω Rainbow και Dio, χωρίς να έχω συνειδητοποιήσει τι μέρα ξημερώνει.

Να 'σαι καλά εκεί που είσαι Ronnie, και να μας κοιτάς που και που από εκεί πάνω.

[I]Meet me when the sun is in the western sky…[/I]

…an angel is missing! \m/

Ρε αρκουδέηδες…ρε!!! Τέτοια επέτειεος και μηδαμινά ποστς?? Τζίζαζ…
Με μία μέρα καθυστέρηση, έστω

Μια μικρή ένδειξη λατρείας.
Και η προσωπική μου, corny, μπλαμπλαμπλα ιστορία με τον Dio. Σε spoiler, αφενός γιατί είναι μεγάλη, αφετέρου γιατί προχωράτε με δική σας ευθύνη. Το έγραψα χτες btw αλλά ντρεπόμουν τελικά να το ποστάρω. Ξαναήπια :stuck_out_tongue: σήμερα όμως και ιδού.

[SPOILER]?Υποτίθεται θα έπεφτα για ύπνο. Γιατί υποτίθεται ότι διαβάζω σοβαρά για την εξεταστική. Στο μυαλό μου όμως υποτιθέμενα ήταν 15/5 και?την πατήσαμε αδέρφια.

25 Νοεμβρίου 2009. Το σωτήριον έτος, η υπέροχη χρονιά μετά τις Πανελλαδικές που όλα μοιάζουν με ροζ ελέφαντες με πράσινες βούλες που χοροπηδάνε σε γαλάζια συννεφάκια∙ μαγικά. Η μέρα της γιορτής μου μάλιστα. Και η μέρα που ο Ronnie James Dio, ο Θεός ο ίδιος, διαγιγνώσκεται με καρκίνο του στομάχου. Δεν μπορεί λέω? Κι αν ναι, δε θα είναι σοβαρά, όχι. Πριν λίγο καιρό τον είδα επί σκηνής, μπροστά μου κι ήταν μια χαρά. Η γυναίκα και μανατζερ του Wendy όμως διαβεβαιώνει “After he kills this dragon, Ronnie will be back on stage, where he belongs; doing what he loves best, performing for his fans.” Ε ναι. Έτσι είναι και έτσι θα γίνει.-

1 Απριλίου 2010 κι ένας φίλος μου στέλνει εν μέσω μιας χαλαρής διαδικτυακής κουβέντας ότι πέθανε ο Dio. Παγώνω για λίγο, μα μετά γελάω. Καταλαβαίνω το «αστείο», του τα χώνω ένα χεράκι και συνεχίζουμε τα περί ανέμου και υδάτων. Κάτι με ενοχλεί παρ?όλα αυτά , κάτι τσιμπάει μέσα μου. Αυτό το στιγμιαίο πάγωμα, αυτό το κενό, αυτό το μαύρο τις στιγμές που πίστεψα ότι όντως είχε συμβεί το μοιραίο??. Όχι. Δε θέλω να το σκέφτομαι, δεν μπορεί άλλωστε, τα έχουμε πει αυτά. Ο Βασιλιάς, ο Άνθρωπος στο Ασημένιο Βουνό, ο Δράκος, αυτός που καβαλάει τα Ουράνια Τόξα και ατενίζει τα Αστέρια, δεν ΜΠΟΡΕΙ να πεθάνει. Ο άνθρωπος αυτός είναι φτιαγμένος από ατσάλι, ΕΙΝΑΙ το ατσάλι το ίδιο. Και τον καρκίνο θα νικήσει και θα συνεχίσει να τραγουδάει μέχρι να μείνει με μια τρίχα στο κεφάλι του. Ναι, ναι. End of story.

16 Μαΐου 2010. Οπότε πράγματι, end of story. Δε θυμάμαι τις συνθήκες ακριβώς. Μόνο ότι ήταν βράδυ. Κι εγώ ψάχνω απεγνωσμένα στο διαδίκτυο για να διαψεύσω κάτι που ΕΠΡΕΠΕ να είναι ψέμα. Κι αντ?αυτού απλώς το επιβεβαιώνω. Και σβήνει το χαμόγελο κι εντείνεται η ανησυχία. Κι έρχεται εκείνο το πρωταπριλιάτικο μαύρο και με κυκλώνει. Γιατί το μοιραίο τελικά συνέβη?. Στέλνω αμέσως σε εκείνον τον φίλο μάλιστα και τον βρίζω, του γκρινιάζω, φωνάζω. Μου απαντάει κάτι που εκείνη την ώρα με εκνεύρισε αφάνταστα αν και τελικά μια χαρά στάση είναι, κάτι του στυλ ότι ο ίδιος το είχε πάρει απόφαση από τότε και δεν τον πείραζε τώρα πια. Ε άει γαμήσου. Κι εσύ και όλοι σας δηλαδή. Μεταφέρω το νέο στον μπαμπά μου και κλείνομαι στο δωμάτιό μου. Χώνω Rainbow, χώνω Sabbath, χώνω Dio. Και Elf, Heaven & Hell, We are Stars και ό,τι άλλο. Και κλαίω? Κλαίω όπως δεν έχω κλάψει ποτέ, όπως δεν έχω κλάψει για κανέναν. Γιατί δεν έχω χάσει ποτέ δικό μου άνθρωπο (αυτό ευτυχώς πήρε μερικά χρόνια ακόμα). Γιατί τον Dio τον αγάπησα, τον αγαπάω. Γιατί στην τελική ήταν σαν δικός μου άνθρωπος. Όπως και για τους περισσότερους από εμάς, πιστεύω. Ο Ronnie ήταν ο παππούς που όλοι θα θέλαμε να έχουμε. Ο κουλ παππούς, αυτός που θα μας διάβαζε «παραμύθια» το βράδυ, αυτός που θα ήταν εκεί, πίσω από την πόρτα μας (σαν το Pick of Destiny ένα πράγμα :p) και θα μας έδινε κουράγιο για όλα. Τόσο ζεστός, ταπεινός, σεμνός άνθρωπος, που νιώθαμε ότι τον έχουμε στην οικογένειά μας. Και συνάμα με μία σχεδόν θεϊκή υπόσταση, ένα μαγικό ξωτικό. Σημειωτέον, είναι ο δεύτερος και τελευταίος καλλιτέχνης του οποίου τον θάνατο έχω θρηνήσει με τέτοιο τρόπο. Και πώς να μην βέβαια, όταν για μένα ο Dio ήταν η αρχή (και το τέλος) των πάντων?;

[I]?Χριστούγεννα 2004-2005. Γυμνάσιο πια και «το κορίτσι μεγάλωσε». Ή τουλάχιστον έτσι νόμιζε και κορδωνόταν και χαζοχαιρόταν. Άκουγε πια και Robbie Williams, λίγο Eminem, Aguilera (φωνάρα ε, όχι αστεία), J.Lo και Σακιράκι (παραμένει λατρεία) και γενικά την είχε δει πιο international και δεν είχε μείνει στην Καιτούλα και το Δεσποινάκι. Κάπου εκεί λοιπόν σκάει μία από τις κλασικές και πολυφορεμένες λίστες με τα καλύτερα τραγούδια όλων των εποχών. Με φωνάζει λοιπόν ο ροκάς πατέρας «να ακούσω τίποτα μπας και ξεστραβωθώ». Αν και δυσανασχετώ ?αναγκάζομαι να αφήσω Χάρυ Πότερ κάτω, ανήκουστο πράγμα -, δεν του χαλάω χατίρι. Και εγένετο? φως! Νο 1 της λίστας το Stairway to Heaven. Κι εγώ να ψάχνω να βρω το κεφάλι μου? Παραλήρημα, «ποιοι είναι αυτοί μπαμπά;» και άλλα διάφορα. Είναι οι Led Zeppelin λοιπόν και πεθαίνω να μάθω κι άλλα γι αυτούς. Έχει τη δισκογραφία τους σε βινύλια και μου βάζει να ακούσουμε ενδεικτικά διάφορα κομμάτια. Σοκ. Πανδαιμόνιο. Του ζητάω να μου δώσει κάτι για να ακούω και μόνη μου στο δωμάτιό μου. Έχει 1-2 cds λέει, πρέπει να ψάξω στη δισκοθήκη του όμως να τα βρω. Άλλο που δε θέλω! Βρίσκω το Remasters λοιπόν, το No Quarter και ακόμα ένα άλμπουμ. Δεν είναι Zeppelin, δεν ξέρω καν τι είναι. Έχει ωραίο όνομα όμως και όπως διαπίστωσα όταν το τράβηξα, ένα παραμυθένιο εξώφυλλο. Τον ρωτάω τι είναι και γελάει. Το βάζει στον υπολογιστή, διαλέγει το κομμάτι 6 και εγένετο? μαγεία! Γλυκιά μελωδία, ωραία κιθάρα, καλά πάμε, λέω. Ώσπου μία α π ί σ τ ε υ τ η φωνή γεμίζει το χώρο! Μία φωνή ζεστή, μία φωνή που τραγουδάει και διηγείται μια ακατάληπτη ιστορία για τη χρονιά της αλεπούς, τότε που ο κάποιος νέος άντρας ξεκίνησε για το ναό του βασιλιά?? Ούτε που καταλαβαίνω ακριβώς ποιο το νόημα μέσα στην παραζάλη μου, καμία σημασία δεν έχει όμως. Φιλάω τον μπαμπά, παίρνω τους θησαυρούς μου και τρέχω κάτω. Το cd αυτό λοιπόν, που δεν είναι άλλο από το Ritchie Blackmore?s Rainbow, φυσικά, περιττό να πω ότι έλιωσε. Οι Zeppelin έπρεπε να περιμένουν ακόμα λίγο, οι Rainbow όμως γίναν λατρεία αυτοστιγμεί. Οι Rainbow των τριών πρώτων (+ ενός λάιβ) δίσκων βέβαια, αυτοί που εννοώ όταν απαντάω γρήγορα και χωρίς να το σκεφτώ ιδιαίτερα σε ερωτήσεις όπως «ποιο είναι το αγαπημένο σου κλασικό ροκ συγκρότημα». Οκ, αν το σκεφτώ παραπάνω μπορεί και να πω Zeppelin. :stuck_out_tongue:
Οι Rainbow που -πέρα από το πόσο μπαντάρα ήταν- είχαν αυτή τη ΦΩΝΗ. Τον Ronnie James Dio, λοιπόν, έναν κοντό, πιθηκίσιο τύπο, με ένα τεράστιο, υπεράνθρωπο λαρύγγι. Τι να πω εδώ, τι λέξεις να βρω να περιγράψουν αυτό το θαύμα; Και την ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΑ νο1 heavy metal φωνή, αυτά είναι γνωστά. Τέτοια χροιά, έκ(σ)ταση, ζεστασιά, τόσο συναίσθημα και τόση ΔΥΝΑΜΗ. Από το ροκενρολίστικο Black Sheep of the Family στο λυρικό Catch the Rainbow, από την επίδειξη δυνατοτήτων του έπους του Stargazer στο ανέλπιστο, σπαρακτικό Rainbow Eyes (σοβαρά, τραγουδάει ο ίδιος άνθρωπος;), από αυτό το «diamonds out of the rain» που τσακίζει κόκαλα στο τελείωμα του Lady of the Lake στα γυρίσματα του Still I?m Sad απ?το On Stage? Δε γίνονται αυτά.

Η συνέχεια είναι αναμενόμενη. Παραδόξως δεν έψαξα αμέσως τι παραπάνω έχει κάνει ο Dio και πού αλλού μπορεί να ήταν, εκτός από τους Elf, μέσα στα επόμενα δύο χρόνια όμως έπεσαν όλα στα χέρια μου. Κάποια στιγμή, σε ένα πάρτυ μάλιστα, ακούω το Paranoid και ασχολούμαι με Sabbath. Ε ο πρώτος τους δίσκος που άκουσα ολόκληρος ήταν το Heaven & Hell. Κι όταν ήμουν αρρωστάκι με Whitesnake, μέσω των Campbell, Aldrich, Sarzo, οδηγήθηκα στους Dio. Παρεμπιπτόντως, τι σερί αριστουργημάτων έχει κάνει αυτός ο άνθρωπος; 7 δίσκοι, 3 μπάντες. Υπάρχουν αλλού αυτά; Αμφιβάλλω.

Η ανακάλυψη είχε ολοκληρωθεί λοιπόν. Τα τραγούδια του Ronnie γίναν τα «γνωστά» τα «αγαπημένα», εκεί που θα γύριζα όταν ήθελα να ακούσω κάτι οικείο. Κάτι οικείο που κάθε μα ΚΑΘΕ φορά όμως είχε τη δύναμη να με εκπλήσσει. Και την έχει ακόμα. Και θα την έχει πάντα. Έτσι όσο «χιτάκι» κι αν είναι το Rainbow in the Dark, για παράδειγμα, εμένα με έβγαλε αλώβητη από τη μάχη των εφηβικών μου χρόνων κι όσο χιλιοπαιγμένο κι αν είναι το Heaven & Hell θα ανατριχιάζω μονίμως όταν το ακούω. And the list goes on and on and on?.

Τον Ιούλιο του 2009 είχα την τιμή και την ανείπωτη χαρά να δω επί σκηνής τον ήρωά μου. Με τους Heaven & Hell, στο πλαίσιο του Rocking Athens Festival. Δε χρειάζεται να πω και πολλά. Ανατριχίλα, μπορεί και να δάκρυσα, δε θυμάμαι. Μαθήματα από έναν μικροκαμωμένο άνθρωπο για το πώς είναι να είσαι ΓΙΓΑΝΤΑΣ.-[/I]

Ξημερώματα 1ης Φλεβάρη, 2013. Ετοιμάζομαι να δώσω μάθημα στη σχολή και βλακωδώς διαβάζω ως το πρωί. Θέλω να ακούσω κάτι αγαπημένο, κάτι οικείο λοιπόν και βάζω το Still I?m Sad από το On Stage. Έχει δεν έχει ολοκληρωθεί και χτυπάει το τηλέφωνο. Ξέρω περί τίνος πρόκειται πριν καν το σηκώσω. Κι έρχεται εκείνη η γνώριμη από τότε μαυρίλα, μόνο που τώρα είναι αλλιώς. Κλείνομαι και πάλι στο δωμάτιό μου και υπό τους ήχους του «παππού» Dio, αποχαιρετάω με το δικό μου τρόπο την γιαγιά μου που ταξίδευε για την άλλη μεριά του ουράνιου τόξου?

Ο Ronnie λοιπόν ήταν και είναι πάντα εκεί. Στο γυμνάσιο, στην εφηβεία, στα μετέπειτα. Στην αρχή και στο τέλος, στη ζωή και το θάνατο. Γιατί είναι αυτό, τελικά. Η απόλυτη Φωνή. Και το μόνο που χωράει εδώ είναι ένα πολύ μεγάλο, μα και πολύ ταπεινό, ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ.
Fly like the rainbow, Ronnie, speed on and on and on and on?. Για εμάς δε θα πεθάνεις ΠΟΤΕ.
[/SPOILER]
Μεγάλε, είσαι πάντα εδώ. \m/

2 Likes

Ωραίο ποστ λύκαινα. Θενκς φορ σερινγκ!:slight_smile:

λίγο πολύ όλοι μεγαλώσαμε με τη φωνή του, να μας διηγείται τις ιστορίες του κ είναι ένα αναπόσπαστο κομμάτι από τη ζωή μας.

να ναι καλά εκεί που βρίσκεται. \m/

Μιλάμε για μια φωνή που σε καθήλωνε, ακόμα και αν σου διάβαζε τον τηλεφωνικό κατάλογο. Μεγάλωσε γενιές, γοήτευσε αυτιά, έκανε μάτια να βουρκώνουν. Και τότε και τώρα και για πάντα…

θεός ο dio, εκεί κοντά και ο πατήρ όμως…

για κάποιο λόγο θυμήθηκα jm_rotten τώρα.

1 Like

Μπράβο Κατερίνα, εξαιρετικό και συγκινητικό κείμενο για την κατ’εμέ μία από τις δύο καλύτερες φωνές της ροκ μουσικής (και ο άλλος μακαρίτης είναι). Πραγματική κατάθεση ψυχής, τέτοια ποστ χρειάζεται το φόρουμ! Σκεφτόμουν αν υπάρχει άλλος καλλιτέχνης που να έχει βγάλει με 3 διαφορετικά σχήματα παρακαλώ, 7 συνεχόμενες τεντωμένες δισκάρες (Ritchie Blackmore’s Rainbow, Rising, Long Live Rock N Roll, Heaven And Hell, Mob Rules, Holy Diver, The Last In Line), δεν νομίζω να υπάρχει.

Μου θύμισες και πού ήμουν όταν έμαθα για τον θάνατο του μεγάλου Ronnie, εκπαίδευση πλωτών σε έναν παραπόταμο του Έβρου για 18 μέρες, πλωτές σχεδίες, πεζογέφυρες και άλλα πολλά, ρωτήστε τον Isis να σας πει (μαλακίες, μετά την πρώτη βδομάδα όλα γαμώ ήταν)! Ένα μεσημέρι λοιπόν μετά την πρωινή εκπαίδευση κάθομαι να αράξω και με παίρνει ένας κολλητός και μου το λέει και παθαίνω τραμπάκουλο, έχασα την γη κάτω από τα πόδια μου…3 φορές τον είχα δει live και πραγματικά πίστευα ότι θα πάει 90 χρονών και θα τραγουδάει ακόμα…R.I.P. μεγάλε…

@ λύκαινα: Και μένα οι Rainbow των τριών πρώτων άλμπουμ είναι το αγαπημένο μου συγκρότημα ever. Τέσσερις απίστευτοι παίκτες ντύνουν μια φωνάρα από το υπερπέραν

Περασαν κιολας 3 χρονια και ακομα δεν θελω να το πιστεψω… Ο [SIZE=“3”]ΘΕΟΣ[/SIZE] Ronnie δεν θα μας ξαναμαγεψει ποτε με την φωναρα του σε συναυλιες και νεους δισκους, αλλα η παρακαταθηκη του στην ιστορια της μουσικης ειναι τεραστια και ανεκτιμητης αξιας.

Δεν θα ξεχαστεις ποτε…

[SPOILER]

:bleh:[/SPOILER]
Respect, ποστ με ψυχή. Όντως θύμισε jm_rotten. Ευχαριστούμε Shﻉ-Woℓf.

Για να δω τι μπορώ να ανασύρω κι εγώ από τη μνήμη μου (από ποια? χαχ).

[FONT=“Georgia”]Κεντρικό Metropolis τέρμα Πανεπιστημίου, πριν καμιά ντουζίνα χρόνια.
Μυρωδιάς τότε εγώ, έκανα τα πρώτα μου βήματα, χωμένος στους Beatles.
Ronnie James Dio. Α ναι, γνωστό όνομα. Έχει πάρει το αυτί μου μερικά τραγούδια στο ραδιόφωνο…
Μου σφυράνε για Holy Diver, Last in Line και τα 3 πρώτα Rainbow. Τα λεφτά όμως φτάνουν για 2 μόνο cd. Αποφασίζω λοιπόν να πάρω δύο συλλογές.
To [I]“Diamonds ? The Best of Dio”[/I] και το [I]“The Very Best of Rainbow”[/I]. Η πρώτη έλιωσε για τα καλά μόλις πήγα σπίτι. Είχε ό,τι έπρεπε να ακούσω εκείνη τη στιγμή. Ενθουσιασμός με τον κοντό να σου ψιθυρίζει ψαρωτικά στο αυτί “Don’t Talk to Strangers” και γνήσια πόρωση με το Last in Line. Γούσταρα πολύ τότε τις γρήγορες κιθάρες και την είχα καταβρεί με τον Ιρλανδό πιτσιρικά Vivian Campbell, μα χωρίς δεύτερη σκέψη η ΦΩΝΗ ήταν αυτή που έκλεβε την παράσταση.
Η δεύτερη δεν μπορώ να πω ότι έβγαλε τα λεφτά της μιας και σχεδόν πάντα τη σταμάταγα μόλις πήγαινε να ξεκινήσει το 8ο τραγούδι και η ύστερη, μετά-Dio εποχή των Rainbow. Ντάξει, μπορεί τότε τα κομμάτια με Graham Bonnet και Joe Lynn Turner να μη μου ακούγονταν τόσο άσχημα όσο τώρα, αλλά όπως και να το κάνεις τα πρώτα 7 ήταν ΑΛΛΗ ΦΑΣΗ. Το Man on the Silver Mountain ήταν το μόνο οικείο άκουσμα. Κοκομπλόκο με το σπιντάτο Kill The King, προφανώς ακατάσχετο repeat στο Stargazer και τα κολοσσιαία τύμπανα στην εισαγωγή, συγκίνηση στο μοναδικό Catch the Rainbow, σοκ και δέος στο Gates of Babylon.
Αυτά ήταν δύο από τα πολύ πρώτα cd που βρήκαν χώρο στη δισκοθήκη μου.

Και πάμε στο 2003. Η πρώτη μου συναυλία έβερ.
Dio σε έναν από τους πιο απαράδεκτους χώρους που έχω πάει ποτέ. Ark το είχανε βαφτίσει και ήταν ένα κομμάτι γης, ένα παρατημένο οικόπεδο κάπου εκεί στις industrial περιοχές πίσω από την Πειραιώς. Βέβαια ο χώρος ήταν το τελευταίο πράμα που με απασχολούσε τότε. Είχα φορτωθεί στην παρέα του μεγαλύτερου αδερφού μου και ήμουν έτοιμος να βιώσω κάτι πρωτόγνωρο για μένα τότε.
Ελάχιστα πράματα θυμάμαι από εκείνη την εμφάνιση. Σίγουρα θυμάμαι τον Ronnie να πατάει το πόδι του σκηνή και να γίνεται πανζουρλισμός από κάτω. Μόνο στο γήπεδο τέτοιες καταστάσεις. Χοροπηδηκτά όλοι, πάνω-κάτω, σα μια μεγάλη οικογένεια. Ήτανε μια αρκετά ζεστή καλοκαιρινή βραδιά και η σκόνη που είχε σηκωθεί από τον χαμό (ναι, είχε χώμα κάτω…) είχε κάνει την ατμόσφαιρα αποπνικτική. Θυμάμαι την αγωνιώδη προσπάθειά μου να κλέψω μερικές ανάσες δροσιάς από το στρώμα οξυγόνου που αιωρούνταν πάνω από τη λαοθάλασσα.
Επίσης θυμάμαι καθαρά πόσο είχα ψαρώσει τη στιγμή που άναψε ένας κόκκινος προβολέας κάτω από τα πόδια του Dio και τον μετέτρεψε στιγμιαία σε ένα δαίμονα που τραγουδούσε για τον Παράδεισο και την Κόλαση.
Ήταν γλυκιά εκείνη η βραδιά. Αχχ, όσα χρόνια και να περάσουν δεν ξεχνάς την πρώτη φορά.

Δεν πεθαίνουν τέτοιοι τύποι όπως ο Ronnie James Dio. Θα συνεχίσει να μεγαλώνει γενιές και να συγκινεί μικρούς και μεγάλους, κι ας μην έχουμε πια την ευκαιρία να τον θαυμάσουμε ζωντανά.[/FONT]

1 Like

Επειδή με εκθειάσατε όταν έκανα γαμηστερό ποστ για μια ακόμα φορά, μπήκα να σας εκθειάσω κι εγώ δεσποινίς She-Wolf και κύριε D3d.Με ψυχή,συναίσθημα κτλ. Όπως πρέπει για όσα αγαπάμε.

Τέτοια ποστ να κάνανε κι άλλοι χρήστες τι ωραία που θα’σαν όλα στο φόρουμ.

Α-Dio Και πάλι!!!

Ευχαριστώ πολύ παιδιά… :oops::oops:

[CENTER][/CENTER]
Ντ3ντ υπέροχο ποστ, κλασικά. Αν και…

Συμβαίνουν κι αυτά i guess… :stuck_out_tongue:

Χοπέτε ψωνάκι θενξ, αλλά άσε τα σταριλίκια και τα γκεστς και γύρνα πίσω. Θα δω το Last Waltz λέμε, ψήσου.

[CENTER][/CENTER]

Κι επειδή μου άρεσε, κλέβω από Wendy και κεντρική:

I cannot speak, but I can listen,
I cannot be seen, but I can be heard,
I am in the song you hear,
I am in the breeze you feel…
I am in the stars you see
I am still with you.


Φίλη shewolf απλά respect! Και γαμώ τις εξιστορήσεις, συγκινήθηκα ρε γαμώτο! Dio για πάντα!

Sent from my iPhone 5 using Tapatalk