εμενα μου αρεσαν οι κλανιαρηδες εξωγηινοι
Αγαπημενοι companions για μενα ηταν Amy/Rory αλλα οταν εκανα rewatch τις 5/6/7 ειδα ποσο αδυναμη σαν ηθοποιος ειναι η Karen οποτε
Το είχα ξεχάσει αυτό το γαμάτο σκηνικό
Και εγώ την Rose δεν την αντιπαθούσα αλλά δεν ήταν και από τα καλύτερα πράγματα και δη ρομάντζα που θυμάμαι από τις πρώτες σεζόν, αν και ναι το σκηνικό του αποχαιρετισμού ήταν όντως πολύ ωραία στιγμή
Θα κάνω και γώ ranking κάποια στιγμή αν και θέλει αρκετή προσπάθεια για να τους θυμηθώ όλους, ακόμα και τους πιο γ’ εθνικής companions σαν τον Μίκυ-Ρίκυ-Νίκι-κτλ 
Ρε γαμωτο θελω να τα ξαναδω για να μιλαω με φακτς, θα τα βαλω μπρος μου φαινεται.
Νταξ εννοειται οτι η Ροουζ ειχε το κριντζ φακτορ αλλα νομιζω επειδη την ειδαμε με 2 Δοκτορς αναπτυχθηκε μια ξεχωριστη χημεια.
Χρειαζομαστε επισης και μια λιστα Master (πως και δεν εχει αναφερθει ?!).
αυτό για μένα είναι εύκολο , John Simm και μετά ο μεγάλος Derek Jackobi. Μissy και τον άλλο τον φιλαράκο του Spyfall δεν τους υπολογίζω καν, ούτως ή άλλως αυτές τις σεζόν τις έβλεπα πιο πολύ για να τις δω και δεν μπορώ να πω ότι μου άρεσαν και ιδιαίτερα… δυστυχώς δεν έχω εικόνα από την παλιά σειρά, έχω δει κάμποσα επεισόδια ανα τα χρόνια αλλά όχι αρκετά για να έχω γνώμη ή τεσπα πιο έγκυρη άποψη.
Μόνο θα πω κρίμα, που στην Missy έχασε ο Moffat την ευκαιρία να επανασυστήσει έναν ωραίο villain - The Rani- του παρελθόντος, που εκείνη τη στιγμή ήταν η πιο λογική επιλογή (επειδή είχα ψάξει και είχα δει τότε τα επεισόδια με την Rani στην σειρά του '85 και '87 -2 επεισόδια ήταν μόνο αλλά είχε δυνατό cult status σαν χαρακτήρας-, η Missy ταίριαζε τρομερά σε αυτό τον χαρακτήρα, μια Time Lady before it was cool ) αλλά τελικά προτίμησε να αναμασήσει τα ίδια και τα ίδια και τα ίδια…
Για μαστερ, εχοντας αποψη μονο για τη σειρα του 2005, η επιλογη ειναι πανευκολη
αν και επειδη προτιμω σε τετοιους ρολους μεγαλυτερες ηλικιες (γιαυτο ο αγαπημενος μου δοκτωρ ειναι ο Καπαλντι, περα απο το οτι τον θεωρω και τον καλυτερο ηθοποιο που ειχε το ρολο), τωρα που το σκεφτομαι αν του εδιναν τον απαραιτητο χρονο, ο Μαστερ μου θα ηταν πιθανοτατα αυτος
Ακομα ανατριχιαζω οταν σκεφτομαι το φιναλε του επεισοδιου Utopia με την ανατροπη, το ρολοι, το ολο υποδειγματικο build-up, τη μουσικη, ολα. Η φαση που με εκανε να ενθουσιαστω και να γινω φαν λεγοντας “ok, υπαρχει κατι γαματο εδω” για το franchise.
Η Missy ηταν εξαιρετικος Master, ισως και η καλυτερη βασικα στον ρολο.
2η σεζόν καληνύχτα λοιπόν με συνοπτικές
Σαν μια μικρή ανασκόπηση και εδώ, overall ίσως την θεωρώ μισό σκαλοπατάκι καλύτερη συγκριτικά με τη πρώτη -αν και θεωρώ τις 2 πρώτες γενικά ως τις πιο αδύναμες από τις 10 πρώτες σεζόν που με ενδιαφέρουν-.
Να πω την αλήθεια την ανεβάζουν συγκεκριμένα 3 επεισόδια αυτό το σκαλοπατάκι μιας και από τα ‘‘μέτρια-προς καλά’’ επεισόδια των 2 σεζόν, προτιμώ ίσως αυτά της πρώτης. Anyway, πολύ πολύ κοντά και οι 2 σεζόν, θεωρώ ότι από την 3η και μετά η σειρά ξεφεύγει και ανεβαίνει αισθητά επίπεδο κάθε σεζόν onwards…
Tα highlights της σεζόν είναι για εμένα το The Girl in the Fireplace, ένα επεισόδιο του Moffat (Μoff the Man ) που θυμίζει σε πολύ μεγάλο βαθμό την φιλοσοφία/λογική αρκετών μικρών 4σέλιδων αυτοτελών ιστοριών επιστημονικής φαντασίας από το 2000AD στα 80ς δια χειρός κυρίως Alan Moore αλλά και άλλων συγγραφέων (Neil Gaiman κτλ). Παίρνει την βασική του έμπνευση από το βιβλίο The Time Traveler’s Wife της Niffenegger, το οποίο έχω διαβάσει και είναι φανερή η έμπνευση, ενώ έχει ήδη ανακοινωθεί η πιο strict του τηλεοπτική μεταφορά από το 2018, δια χειρός και πάλι Moffat (Να είμαι ειλικρινής, με τον τωρινό Moffat δεν έχω ελπίδες αλλά ευτυχώς τουλάχιστον πρόλαβε στα prime του να εμπνευστεί όσο χρειαζόταν από αυτό το βιβλίο και να γράψει αυτό το τρομερό επεισόδιο.).
Δίπλα στο συγκεκριμένο επεισόδιο -και ίσως λίγο παραπάνω αναλόγως την διάθεση (χτες θα το έβαζα παρακάτω πχ ) -, βάζω το The Impossible Planet/Satan’s Pit από τον Matt Jones (θα γράψει πολλά επεισόδια στο πιο ενήλικο Torchwood αργότερα), ένα τρομερό διπλό επεισόδιο-homage σε ταινίες όπως το πρώτο Alien ή το Event Horizon, με μια πιο ενήλικης φύσεως ιστορία για την απαρχή του Κακού, έχοντας πραγματικά τρομερή ατμόσφαιρα και ρυθμό. Λίγο στο τέλος θα μπορούσε να ήταν ελάχιστα πιο subtle στο εικαστικό του κομμάτι με το έντονο CGI, γιατί ίσως να γίνει λίγο anti-climactic σε κάποιον μιας και είναι μέχρι εκεί πολύ φειδωλό σε μεγάλες εικόνες και heavy cgi σκηνικά για χάρη της ατμόσφαιρας, αλλά αυτό είναι λεπτομέρεια… τρομερό πραγματικά επεισόδιο, από αυτά που πριν 10+ χρόνια όταν το είχα πρωτοδεί με είχε συνεπάρει ακόμα περισσότερο.
Το διπλό φινάλε είναι επαρκές στο λίγο cult ακόμα χαρακτήρα της σειράς, αλλά ξεχωρίζει κυρίως κατά τη γνώμη μου για τον γλυκόπικρο αποχαιρετισμό του. Θυμάμαι ότι δεν περίμενα όταν το είχα πρωτοδεί να έχει αυτή την κατάληξη και ξέροντας ήδη τώρα τί θα γίνει, μπορώ να πω ότι είναι η μουσική, είναι η ατμόσφαιρα που αλλάζει ξαφνικά από τον κακό χαμό σε ένα πολύ μελαγχολικό σκηνικό, είναι η σκηνοθεσία, δεν ξέρω, με έπιασε λίγο και πάλι… και αυτό είναι ένα κερδισμένο στοίχημα για την σειρά και την δουλειά που κάνει στις σχέσεις των χαρακτήρων.
Θα σχολιάσω μόνο άλλο ένα επεισόδιο, το οποίο δεν το ξεχνάω ποτέ και αυτό είναι το Love & Monsters .
Ένα επεισόδιο που αξίζει να διαβάσει κανείς λίγα λόγια για το πως και γιατί γυρίστηκε, ή απλά πως κατέληξε να είναι κανονικό επεισόδιο της σειράς και όχι ένα one off spin off κάτι. Όπως και τόσα χρόνια πριν που το είχα πρωτοδεί, μέχρι και το τελευταίο 10λεπτο το εντάσσω στα πιο απολαυστικά ‘‘περίεργα’’ επεισόδια της σειράς με ωραίο χιούμορ και ατμόσφαιρα, ενδιαφέρουσα κεντρική ιδέα, ωραία επιλογή στο να δείξει μια πολύ εναλλακτική ιστορία στο σύμπαν του Doctor Who και πολύ καλές ερμηνείες.
Το τελευταίο του 10λεπτο όμως το καταστρέφει παντελώς και το εντάσσει στα χειρότερα επεισόδια που έχω δει στη σειρά και όχι μόνο . Πραγματικά ότι έπρεπε να γίνει λάθος έγινε και είναι απίστευτο το πόσο απότομα και κατακόρυφα πέφτει στο απόλυτο 0, συμπαρασύροντας όμως και ότι είχε προηγηθεί νωρίτερα. Θα μπορούσα σε spoiler να γράψω λεπτομέρειες αλλά δεν θα το κάνω -ακόμα -, let’s just say ότι παρόλα αυτά το προτείνω ανεπιφύλακτα, μόνο και μόνο για την εμπειρία .
Οπτικά έχουμε μια μικρή αναβάθμιση από την πρώτη σεζόν αλλά ακόμα η σειρά έχει δρόμο σε τεχνικό επίπεδο…
Αν έπρεπε να κατατάξω τα επεισόδια πάλι σε σειρά, συμπεριλαμβανομένου και του χριστουγεννιάτικου, θα ήταν κάπως έτσι:
Με τα 5 πρώτα τα πιο δυνατά, τα 4 επόμενα πιο μέτρια, τα 2 τελευταία χάλια αλλά το Love & Monsters το προτείνω για παιδαγωγικούς σκοπούς
David Tennant όμως εδώ για πρώτη φορά, ο αγαπημένος μου Doctor, κάνει τον ρόλο his bitch με το καλημέρα, φαίνεται από τα πρώτα επεισόδια ότι ήταν προορισμένος να κάνει τον χαρακτήρα του Doctor ταυτισμένο σε τεράστιο βαθμό με το πρόσωπό του. Σχεδόν θα έλεγε κανείς γεννήθηκε για να υποδυθεί αυτό το χαρακτήρα.
Ρόλος ζωής για τον ίδιο από μικρός -o Τom Baker, 4ος Doctor, τον ενέπνευσε όπως έχει δηλώσει πολλάκις να γίνει ηθοποιός, με απώτερο σκοπό να παίξει ο ίδιος στο Doctor Who, καθώς επίσης έγραφε σενάρια και ιστορίες εμπνευσμένες από το Doctor Who στο σχολείο, είχε κούκλες Doctor Who συνεχώς μαζί του και γενικά μιλάμε για ένα τεράστιο fanboy της σειράς από μικρό παιδί-, λάμπει στην πρώτη του σεζόν σαν Doctor και δείχνει ότι θα μεγαλουργήσει και στις επόμενες.
Το τρομερό του κωμικό timing, η πλαστικότητα του προσώπου του αλλά και η κινησιολογία που υιοθετεί, σε συνδυασμό με την ικανότητά του να περνάει πολύ φυσικά ανάμεσα σε πολλά διαφορετικά moods πείθοντας σε εύκολα και την έντονη θεατρικότητα στο παίξιμό του -ο Tennant ήταν και είναι τρομερός θεατρικός ηθοποιός, τον έχω δει σε θέατρο και Άμλετ (γιατί έγινα fan του 15 χρόνια πριν και για πολλά φεγγάρια έψαχνα οτιδήποτε έκανε και είχα τη δυνατότητα να το δω και εγώ) και ήταν τουλάχιστον συγκλονιστικός-, τον κάνουν ένα πραγματικό πολυεργαλείο για τον ρόλο. Αλλά περισσότερα στις επόμενες 2 σεζόν που δίνει τα πραγματικά ρεσιτάλ (Human Nature/Family of Blood κοιτάζω εσένα ναι )
Μπίλη Πάιπερ και σια στα ίδια επίπεδα με την πρώτη σεζόν αν και νομίζω ότι όλο το cast παίρνει λίγο τα πάνω του από τον αέρα που φέρνει ο Tennant αλλά και από το γεγονός -για να μην αδικήσω τον Έκλεκστον ο οποίος είναι επίσης εξαιρετικός ηθοποιός- ότι η σειρά μπαίνει σε 2η σεζόν, πατάει καλύτερα στα πόδια της και αναγκαστικά όλα ανεβαίνουν μισό σκαλάκι επίπεδο…
Αυτά γενικά, μια 2η σεζόν ελάχιστα καλύτερη από την πρώτη, χαίρομαι που επιτέλους τις τελείωσα και τις 2 και μπορώ να μπω στο πραγματικό ζουμί του Doctor Who (3η και 4η είναι οι αγαπημένες μου πριν πάω στην Smith era) και να το πάω και λίγο πιο αργά για να το απολαύσω περισσότερο
Πολυ καλα τα λες για το Τhe Impossible Planet/Satan’s Pit - απο τα καλυτερα επεισοδια της σειρας που μνημονευω εδω και ποσα χρονια. Event Horizon vibes τελειως!
Μη ξεχναμε οτι ο πεθερος του Τενναντ ειναι ο Peter Davison - ο 5ος Doctor.
το διάβασα και συγκινήθηκα, ειναι σίγουρα το αγαπημενότερό μου τουλάχιστον για τις 2 πρώτες σεζόν, δεν ξέρω μην φτάνει και παραπέρα
…κοίτα τώρα καταστροφή, ψήθηκα να τα ξαναξεκινήσω.
Πολυ καλο κειμενο παλι, και ειμαι σιγουρος πως τα καλυτερα ερχονται, καθως απο δω και περα η σειρα ανεβαινει επιπεδα.
Τα The girl in the fireplace, Τhe Impossible Planet/Satan’s Pit (με ειχαν εντυπωσιασει οι δοσεις τρομου/σασπενς και η ατμοσφαιρα) και Love & Monsters ειναι αυτα που ακομα εχω εντονα στο μυαλο μου, χωρις να ψαχνω περιληψεις. Το Love πρεπει να πω οτι μου αρεσε απιστευτα, μεχρι τα τελευταια λεπτα, οπου απορουσα πως γινεται να διαλυσεις κατι τοσο καλο τοσο ευκολα. Κατα την διαρκεια της προβολης ημουν σε φαση “μα γιατι κραζουν ολοι αυτο το επεισοδιο, γαμαει” και προς το τελος “οκ ναι, κατανοητο”. Αξεχαστο οπως και ναχει, και αυτο για μενα ειναι καποιου ειδους επιτυχια
Ωχ, το fear her ειναι με ενα κοριτσακι που ζωγραφιζε? Αν ειναι αυτο τοτε εχω ορισμενες εικονες στο κεφαλι μου και τα υπολοιπα ειναι θολα, μαλλον για να μην τραυματιστει ο εγκεφαλος μου. To doctor who ειναι απο τα πραγματα που ενω εχουν τοσο δυνατο στατους στη nerd σφαιρα, εχουν ταυτοχρονα και υψηλο ποσοστο απαλεψιας, πραγματικα υψηλα highs, αλλα και χαμηλα lows 
αυτό είναι
To συγκεκριμένο το σταματήσαμε 2-3 φορές μέχρι να τελειώσει, είναι ίσως το χειρότερο και των 2 πρώτων σεζόν, προτιμούσα κλανιάριδες εξωγήινους να πω την αλήθεια
Η αλήθεια είναι ότι το τελευταίο σχόλιο μου το κάνει και η δικιά μου μέσες άκρες, σε ένα ευρύτερο nerd status -αν έχεις αποδεχθεί γενικά δηλαδή την φύση της σειράς και το ύφος της-, η σειρά όταν την γουστάρει για εκείνη χτυπάει κορυφή πέρα για πέρα, όταν κάτι δεν πάει καλά πέφτει πολύ εύκολα στο μηδέν.
Το ίδιο ισχύει και για εμένα, με μια λιγότερο όμως απόλυτη γνώμη γιατί την έχω δει μια φορά ήδη -και έχω πλέον το big picture της χρόνια τώρα established μέσα μου- και επιπλέον ακόμα και στις μέτριες στιγμές της ή στο φτωχό production design της δέχομαι πιο εύκολα αρκετά πράγματα και δεν τα κρίνω τόσο αυστηρά μιας και μιλάμε για κάτι πολύ ιδιαίτερο, ξεχωριστό και με έντονες δόσεις cult, όχι πχ Star Trek ή Star Wars κτλ…
Είναι που φανταζόμουν ότι η 3η σεζόν θα κυλίσει αργά
Χωρίς να είμαι 100% βέβαιος, γιατί θέλω να ξαναδώ τις επόμενες πάλι -μιας και όπως και τώρα σε πολλά σημεία της σειράς κάποια πράγματα τα αναθεωρώ ή τα βλέπω απλά αλλιώς-, η 3η σεζόν (και η 4η καπάκια) ήταν και παλιά η αγαπημένη μου από τις 7 πρώτες…
Το βρίσκω πολύ δύσκολο να αλλάξει και πάλι αυτό βλέποντάς την ξανά -αλλά ποτέ δεν ξέρεις-, καθώς ναι, την θεωρώ με απίστευτη ευκολία την καλύτερη μέχρι τώρα + ξανά μια από τις πιο δυνατές contenders για την καλύτερη σεζόν του revival.
Μιας και μπήκαμε στο καλό μέρος της σειράς (κοινώς αφήσαμε πίσω τις 2 πρώτες), να πω λίγο πιο αναλυτικά για τα επεισόδια αυτής της σεζόν και το γενικότερο main storyline που τρέχει παράλληλα -χωρίς να δώσω κανένα σοβαρό spoiler- :
Καταρχάς, τα πρώτα 6-7 επεισόδια από τα 13 (συμπεριλαμβάνω και το Christmas Special) είναι τα θεωρητικά ‘‘μέτρια’’ της σεζόν. Όμως συγκριτικά με τα ‘‘μέτρια’’ των αντιστοίχων σεζόν 1 και 2, είναι μίλια ανώτερα :p.
Το Christmas special ‘‘Runaway Bride’’ ενώ έχει έναν ελαφρώς γελοίο κακό -με πολύ εντυπωσιακά prosthetics though- και ένα τυπικό σχετικά σενάριο ‘‘κακός εξωγήινος vs γη’’, συστήνει για πρώτη φορά την Ντόνα, τον εύκολα για εμένα καλύτερο companion της σειράς. Το κωμικό timing και η χημεία της Catherine Tate με τον David Tennant είναι από εκείνες τις περιπτώσεις που λες ότι απλά είναι φτιαγμένοι για να παίζουν μαζί για πάντα! Η τρομερή κωμωδία που προσφέρουν μαζί σε συνδυασμό με την λίγο σκοτεινή αύρα του φινάλε όπου ο Doctor… κερδίζει αλλά παρουσιάζει φευγαλέα μια πολύ κυνική του πλευρά, κάνουν στην άκρη τις όποιες σεναριακές ευκολίες ή το αρκετά b-movie αισθητικό στοιχείο του επεισοδίου…
Η σεζόν όμως ξεκινάει ουσιαστικά με το ‘‘Martha and Jones’’ και συστήνει την νέα companion του Doctor, την Martha Jones. Λοιπόν η Martha είναι αξιαγάπητη με το καλημέρα, καλό παιδί που λέμε και στο χωριό μου , σοβαρή, υπεύθυνη, αστεία, έξυπνη, μια πολύ ευχάριστη αλλαγή μετά την τυπική midland Αγγλίδα που μπορείς να συναντήσεις και στα Μάλια το καλοκαίρι Rose (συγγνώμη, κρατιόμουν 2 σεζόν ). Το επεισόδιο είναι αρκετά ικανοποιητικό στο να συστήσει την ίδια, να θέσει εξαρχής έναν προβληματισμό που θα κουβαλήσει σε όλη τη σεζόν η σχέση τους και να κάνει και λίγο expand το σύμπαν με την εισαγωγή των Judoon, των γαλαξιακών μπάτσων
Στη συνέχεια, ένα από τα πιο διασκεδαστικά επεισόδια κατά τη γνώμη μου + γεμάτο με pop culture referances, το ‘‘The Shakespeare Code’’ όπου ταξιδεύουμε στο Λονδίνο του Σέξπηρ και σε ένα κυνήγι μαγισσών με τον ίδιο τον Σέξπηρ στο προσκήνιο… πολύ αστείο επεισόδιο, τρομερή κωμωδία μεταξύ Doctor-Martha-Σέξπηρ, γενικά θεωρώ υποτιμημένο επεισόδιο που τώρα την δεύτερη φορά που το ξαναείδα, το εκτίμησα απείρως περισσότερο…
Όμως το επεισόδιο που πραγματικά επανεκτίμησα σχεδόν από το 0, ήταν το ‘‘Gridlock’’ καθώς ο Doctor χάνει την Martha σε έναν τρομακτικά πελώριο αυτοκινητόδρομο στην Νέα Νέα Νέα Νέα Νέα Νέα Νέα Νέα Νέα Νέα Νέα Νέα Νέα Νέα Νέα Υόρκη που συμβαίνει το μεγαλύτερο μποτιλιάρισμα που έχει δει ο γαλαξίας (δεκαετίες οι οδηγοί στα αμάξια-σπίτια τους για διασχίσουν 800 μέτρα πχ, παιδιά γεννιούνται, μεγαλώνουν και ζουν σχεδόν όλη τους τη ζωή σε αυτόν). Τρομερή αισθητική, μια ιδέα και μια ατμόσφαιρα βγαλμένη κατευθείαν από βιβλίο του Douglas Adams, με μερικές στιγμές γνήσιας συγκίνησεις (το τραγούδι του μποτιλιαρίσματος) και ένα τρομερό φινάλε που φέρνει την Martha με τον Doctor πιο κοντά και πετάει ένα τε-ρά-στι-ο hint για το μέλλον της σεζόν και το τί να περιμένουμε προς το τέλος της -φανταστικό cliffhanger-
Στη συνέχεια είναι το διπλό επεισόδιο ‘‘Daleks in Manhattan/Evolution of the Daleks’’. Λοιπόν αν και είναι ίσως τα λιγότερα αγαπημένα μου επεισόδια της σεζόν (μαζί με το επόμενό τους), η κεντρική ιδέα είναι εξαιρετική -τα Daleks προσγειώνονται στο Manhattan του μεγάλου κραχ και προσπαθούν να εξελιχθούν σε ένα νέο είδος, υβρίδιο ανθρώπου και Dalek- και μια πολύ ωραία -για τον πιο εφηβικό και mainstream χαρακτήρα της σειράς βέβαια- μεταφορά για τον καπιταλισμό και το πως αυτός δουλεύει σε μια Νέα Υόρκη που ξεκινάει να χτίζεται πάνω του… απλά είναι λίγο βαρετά θεωρώ επεισόδια, τραβάνε παραπάνω από όσο πρέπει και on a completely personal note τώρα, ήταν λίγο όχι ιδιαίτερα καλαίσθητα για το μάτι μου. Ούτε το dalek-υβρίδιο ούτε η γενικότερη απεικόνιση του Manhattan και της εποχής για κάποιο λόγο μου άρεσαν ιδιαίτερα. Αλλά το βασικό μου θέμα ήταν ότι βαρέθηκα σε μεγάλο βαθμό, ήταν ένα διπλό επεισόδιο που μπορούσε να ήταν και ένα νομίζω…
’'Lazarus Experiment το επόμενο, γραμμένο από τον Mark Gattis και με πρωταγωνιστή ως main villain τον ίδιο… ούτε αυτό μου άρεσε ιδιαίτερα, μέτριο cgi και λίγο παιδικό σε πολλά σημεία, δίνει όμως τυράκι αφού γνωρίζουμε καλύτερα την οικογένεια της Martha…
Έτσι μπαίνουμε στο δεύτερο μισό της σεζόν, που κυριολεκτικά πατάει το γκάζι και πάει γαμιώντας μέχρι το φινάλε
’‘42’’ το επόμενο, αντί ‘‘24’’ -που ήταν στα high του τότε-. Doctor και Martha on board σε διαστημόπλοιο που έχει 42 λεπτά μέχρι να συγκρουστεί με τον ήλιο, χωρίς tardis και με κάποιες σκοτεινές οντότητες εντός πλοίου να δολοφονούν αβέρτα το πλήρωμα. Τρομερά αγωνιώδες επεισόδιο με σασπένς, ένταση, τρελό ρυθμό, δεν σε αφήνει να πάρεις ανάσα, άξιο ίσως μακρινό ξαδερφάκι του ‘‘Impossible Planet/Satan’s Pit’’ από την προηγούμενη σεζόν.
Τώρα τί να πω όμως για το επόμενο; Να πω ότι ξέροντας την ιστορία ήδη, είδα βουρκωμένος σχεδόν ολόκληρο το δεύτερο μισό του; Να πω ότι το θεωρώ όχι απλά το καλύτερο επεισόδιο Doctor Who που έχω δει γενικότερα αλλά από τα καλύτερα επεισόδια που έχω δει σε σειρά γενικότερα στη ζωή μου; Τί να πω για το ''Human Nature/Family of Blood ? Θα αντιγράψω ένα κομμάτι από ένα κείμενο που είχα γράψει πριν ποοολλά χρόνια για το Rockin.gr σε κάποια αφιερωματάκια που κάναμε τότε για σινεμά και τηλεόραση. Όχι γιατί βαριέμαι να γράψω κάτι νέο, αλλά γιατί δεν έχει αλλάξει πραγματικά τίποτα (το βάζω σε spoiler γιατί λίγο μιλάω παραπάνω για την πλοκή):
‘‘Ο συγγραφέας και σεναριογράφος Paul Cornell διασκευάζει το δικό του βιβλίο του 1995, “Human Nature”, και την συνέχειά του, “The Family Of Blood”, και φτιάχνει ένα εξαιρετικό διπλό επεισόδιο το οποίο κοντράρει το “Blink” στο ίσως κορυφαίο επεισόδιο της σειράς! O Doctor, με σκοπό να ξεφύγει από την εξωγήινη «Family of Blood» που τον καταδιώκει, κλειδώνει την προσωπικότητά του σε ένα παλιό ρολόι για να μην τον ανιχνεύσουν και ζει σαν ένας κανονικός άνθρωπος με καμία ανάμνηση του ποιος πραγματικά είναι, ονόματι John Smith στην επαρχιακή Αγγλία του 1913, λίγο πριν τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, εργαζόμενος σαν δάσκαλος σε ένα γυμνάσιο αρρένων! Ο John Smith έρχεται σταδιακά αντιμέτωπος με την επερχόμενη πολεμική απειλή, παράλληλα ερωτεύεται και βάζει την ζωή του σε μια τάξη αλλά στοιχειώνεται από όνειρα μιας άλλης ζωής, που δεν (
έχει ζήσει ποτέ του! Το σενάριο διερευνά και θίγει θέματα τιμής και αυτοθυσίας παραμονές του μεγάλου πολέμου μέχρι την ίδια την ανθρώπινη φύση, καθώς ο Doctor θα φανεί πρώτη φορά τόσο τρομακρατημένος και φοβισμένος απέναντι κυρίως στον ίδιο του τον εαυτό και έρμαιο της σκοτεινής του πλευράς! Το τραγικό τελευταίο 40-λεπτο του διπλού επεισοδίου όπου ο John Smith, ένας άνθρωπος-ξεχωριστή προσωπικότητα πλέον στα μάτια του θεατή, με παρόν και μέλλον θα αναγκαστεί να επιλέξει εάν θα ουσιαστικά «σκοτώσει» τον εαυτό του -θυσιάζοντας τη ζωή που έχει δομήσει μέχρι τότε- ώστε να επαναφέρει τον Doctor να σώσει την κατάσταση ή όχι, είναι ένας σπαρακτικός επίλογος αλλά και ένα σεναριακό κομψοτέχνημα κατά το οποίο κορυφώνεται ο αβάσταχτος εσωτερικός πόνος τον οποίο ο Doctor έχει βάλει άθελά του τον John Smith να υπομείνει (ή και τον ίδιο του τον εαυτό εν πάσει περίπτωση, αναλόγως του point-of-view του θεατή)! Το αν ο Doctor είναι ήρωας (καθώς στο συγκεκριμένο επεισόδιο η μερίδα του ηρωισμού πάει στην companion του, Martha Jones, και φυσικά στον ίδιο τον John Smith) ή απλά οι πράξεις του είναι εγωιστικές κατά βάθος και αχρείαστα καταστροφικές, θα μείνει σαν αναπάντητο ( ερώτημα στο φινάλε, κλείνοντας ένα από τα πιο τραγικά, ακραία συναισθηματικά αλλά και αγχωτικά επεισόδια της σειράς, δίνοντας την ευκαιρία παράλληλα στον David Tennant να καταφέρει την καλύτερή του ερμηνεία έως σήμερα ως Doctor, κερδίζοντας το Constellation Award for Best Male Performance του 2007!’’
Και όταν στα καπάκια από αυτό το έπος έρχεται το πιο διάσημο επεισόδιο Doctor Who ever, πως να αρνηθείς ότι αυτή η σεζόν δεν είναι η καλύτερη ως τώρα και όχι μόνο.
Το ''Blink του Steven Moffat είναι ένα διαμάντι επιστημονικής φαντασίας από αυτά που δεν βγαίνουν ούτε τόσο συχνά ούτε τόσο εύκολα στην τηλεόραση. Αντιγράφω και πάλι παλιά μου σχόλια από το αφιερωματάκι:
‘‘Όχι απλά το πιο διάσημο επεισόδιο ολόκληρης της σειράς (συμπεριλαμβανομένων και των παλαιοτέρων σεζόν και όχι μόνο το νέο run του 2005), αλλά και ένα από τα κορυφαία τηλεοπτικά επεισόδια όλων των εποχών! Ο Steven Moffat δημιουργεί τα πιο τρομακτικά πλάσματα που αντιμετώπισε ποτέ ο Doctor, τους Weeping Angels, και με ένα «wibbly-wobbly timey-wimey» σενάριο το οποίο παίζει με τα παράδοξα του ταξιδιού στον χρόνο, με τον Doctor να έχει ελάχιστη παρουσία επί της οθόνης, είναι το ιδανικό και πιο ενδεικτικό επεισόδιο για κάποιον μη οπαδό της σειράς ώστε να πεισθεί -και με το παραπάνω- για τις δυνατότητές και το βάθος της! Επιπλέον λειτουργεί εξαιρετικά και σαν ένα standalone επεισόδιο, το καλύτερο που θα μπορούσαν σειρές όπως το “Twilight Zone” να προσφέρουν! Η πιτσιρίκα τότε Carey Mulligan αναλαμβάνει όλο το βάρος του επεισοδίου στις πλάτες της και γίνεται αυτομάτως η νούμερο 1 companion-που-δεν-έγινε-τελικά-ποτέ στις καρδίες των φίλων της σειράς, στη μοναδική αυτή της εμφάνιση στο show, καθώς καλείται να λύσει ένα μυστήριο εξαφανίσεων σε ένα παλιό αρχοντικό παρέα με τον αδερφό της κολλητής της! Βραβείο Hugo-Best Writer και Bafta-Best Dramatic Presentation, Short Film 2008, ενώ έχασε στο όριο το Nebula Award 2008 για το σενάριό του, από το “Pan’s Labyrinth” του Del Toro! Aριστουργηματική τηλεόραση και θρίαμβος του story-telling nevertheless!’’
Kαι εκεί που η σειρά σε έχει ισοπεδώσει, έρχονται τα τελευταία 3 επεισόδια (’'Utopia-The Sound of Drums-Last of the Time Lords ) να ανατινάξουν τελείως τον εγκέφαλό σου με τις ανατροπές, την ένταση, την συγκίνηση και πάνω από όλα την εισαγωγή του μεγαλύτερου villain του Doctor, του Master με κάθε μεγαλοπρέπεια και αυθεντική παράνοια στην ενσάρκωσή του από τον John Simm, έναν από τους καλύτερους και πιο εμβληματικούς ηθοποιούς που έπαιξαν ποτέ στην σειρά.
Δεν θα τα πολυ-σχολιάσω γιατι πραγματικά εδώ χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα, απλά θα πω ότι είναι 3 επεισόδια που κάθε λεπτό που περνάει σε προϊδεάζουν για ένα μεγάλο payoff, ακόμα μεγαλύτερο, ακόμα ακόμα μεγαλύτερο και όταν φτάσεις στην στιγμή αυτή, το payoff είναι ακόμα πιο μεγάλο από όσο είχες φανταστεί ή σε είχε κάνει η σειρά να πιστέψεις
Τί να πρωτοσχολιάσω τώρα από στιγμές έδώ; Την στιγμή στο Utopia που απλά μουδιάζεις ολόκληρος; Τον πελώριο Derec Jacobi σε ένα συγκλονιστικό cameo; Το φινάλε του ‘‘Sound of Drums’’ που σου μαυρίζει τη ζωή; Την επικούρα αλλά και τραγικότητα του φινάλε της σεζόν; Την μουσικάρα; Τον captain Jack; Την συγκινητική Martha;
Το καλύτερο φινάλε σεζόν ίσως στο Doctor Who -αν και κρατάω μια πισινή γιατί το τέλος της 6ης σεζόν ακόμα το θυμάμαι και ανατριχιάζω εξίσου-…
Τennant δεν έχει νόημα να σχολιάσω εκτενώς κάτι, ο ρόλος είναι δικός του, ο Doctor είναι δικός του και κανένας δεν νομίζω ότι του τον πήρε ποτέ μετά -αλλά και έβαλε και τους hardcore μεγαλύτερους φίλους της σειράς να αμφισβητήσουν μέχρι και τον Baker για την καλύτερη ενσάρκωση του αγαπημένου μας Time Lord-…ειδικά στο ‘‘Human Nature/Family of Blood’’ είναι συγκλονιστικός σε κάθε του δευτερόλεπτο. Ο άνθρωπος απλά γεννήθηκε για να παίξει αυτό το χαρακτήρα.
Όλο το cast όμως νομίζω είναι ανεβασμένο σε σχέση με περασμένες σεζόν. Υπάρχει ο Simm, υπάρχει ο Barrowman, η μικρή αλλά αξέχαστη πρώτη της Tate, ο γαμημένος Derec Jacobi… ερμηνευτικά η σεζόν είναι 10άρι ακατέβατο!!
Αισθητά βελτιωμένη και σε production level με ανεβασμένο budget και λιγότερο κακό cgi, καλύτερα σκηνικά και σίγουρα μα σίγουρα την καλύτερη μουσική ως τώρα της σειράς
Edit, και μια κατάταξη για το τυπικό:
Αυτά, τί να πω άλλο, την είχα πολύ ψηλά την 3η, τώρα ίσως την ανέβασα και παραπάνω
4η σεζόν καπούτ
Μαζί με την 3η μέχρι τώρα, εύκολα οι καλύτερες σεζόν -ίσως και από όλες τις σεζόν μέχρι και σήμερα-. Αν στην πρώτη σεζόν το μεγάλο + για μένα ήταν το main arc με τον Master, εδώ το μεγάλο + δεν είναι τίποτα άλλο από την Ντόνα, την καλύτερη companion του Doctor στην σειρά γενικότερα! Ανεβάζει πολύ τα μέτρια επεισόδια και η χημεία της με τον Doctor είναι εξωπραγματική για τα δεδομένα της σειράς. Το βλέπω με την δικιά μου και κάπου στα μισά της μπήκε ότι η Ντόνα είναι ίσως αδερφή του Doctor και πραγματικά δεν μου έκανε καμία εντύπωση, μιας και ο Tennant και η Tate συμπληρώνουν ερμηνευτικά ο ένας τον άλλον απίστευτα, σχεδόν μεταφυσικά
Στα ίδια πλαίσια με τις προηγούμενες 2 σεζόν και αυτή, ξεκινάει πιο χαμηλά και σταδιακά απογειώνεται… ίσως, σαν γενικότερο σχόλιο, τα ‘’μέτριά’’ της επεισόδια να μην φτάνουν τα αντίστοιχα ‘’μέτρια’’ της τρίτης σεζόν, που τα θεωρώ καλύτερα. Το κεντρικό arc που ξεδιπλώνεται στα τελευταία επεισόδια, δεν είναι για εμένα το ίδιο εθιστικό με εκείνο της 3ης και τον Master αλλά και πάλι πάρα πολύ κοντά σε αυτό, για χιλιοστά μόνο πιο πίσω. Τα ΚΑΛΑ επεισόδια της σεζόν, είναι άψογα! Overall, θα έλεγα πως η 3η σεζόν μου άρεσε πιο πολύ αλλά κυρίως για αυτό φταίνε τα ‘’μέτρια’’ επεισόδια της, που τα προτιμώ από αυτά της 4ης. Αλλά και πάλι μιλάμε για πολύ μικρή διαφορά και αρκετό ξεκάθαρα προσωπικό γούστο σε κάποια εκ αυτών έναντι άλλων. Και οι 2 σεζόν είναι Doctor Who στα καλύτερά του.
Επίσης στην σεζόν αυτή ο Russel γράφει κάποια από τα καλύτερά του επεισόδια στη σειρά και του δίνω μεγάλο credit που με έκανε τελείως να ξεχάσω τον σεναριογράφο των κλανιάριδων εξωγήινων μια και καλή και να τον θυμάμαι πλέον σαν τον σεναριογράφο πχ του Midnight ή των καταπληκτικών διαλόγων των Dalek/Davros του φινάλε…τέλος, το supporting cast με highlight τον συγκινητικό Wilfred αλλά και το αλα Avengers mega-crossover του φινάλε με το cast από το Torchwood και το Sarah Jane Adventures, τα δίνουν πραγματικά όλα!
Aρχικά, πολλά <3 στο αγαπημένο μου μέχρι τώρα Χριστουγεννιάτικο επεισόδιο της σειράς, το ‘’ Voyage of the Damned’’. Guest από την Kylie Minogue στην καλύτερη companion που δεν είχε ποτέ ο Doctor μετά και την Μούλιγκαν του Blink, ωραίο, αστείο, επικό, σκοτεινό και ακραία περιπετειώδες επεισόδιο που μοιάζει ξανά βγαλμένο από βιβλίο του Douglas Adams. Doctor κατά λάθος λαθρεπιβάτης σε πελώριο διαστημόπλοιο που έχει φτιαχτεί κατ’ εικόνα του Τιτανικού… what can possibly go wrong?
Στη συνέχεια η σεζόν ξεκινάει με τo “ Partners in Crime’’ , κλασσικό μέτριο πρώτο επεισόδιο Doctor Who αλλά την διαφορά εδώ την κάνει η κωμωδία μεταξύ Tennant και Tate που με το καλημέρα γίνονται established σαν το νέο δίδυμο της συμφοράς .Οκ το επεισόδιο έχει να κάνει με ζωντανό…λίπος με αλα baby Yoda cuteness level και μετά από 4 σεζόν δέχεσαι το b-movie στοιχείο του πιο εύκολα, αν και εδώ προσωπικά με ζόρισε λίγο σε κάποια σημεία …
Επόμενο το ‘’ The Fires of Pompeii’’ με 2 ενδιαφέροντα guests από 2 μελλοντικά σταθερά μέλη της σειράς .Μέτριο επεισόδιο στη μεγαλύτερή του διάρκεια, όπου ο Doctor ταξιδεύει κατά λάθος στην Πομπηία μια μέρα πριν εκραγεί το ηφαίστειο και έρχεται αντιμέτωπος με μια εξωγήινη απειλή αλλά και κάποια ηθικά αδιέξοδα που του προκαλεί η Donna. η χημεία Tennant και Tate το κουβαλάνε αρκετά και το αρκετά δυνατό φινάλε αποζημιώνει για τα πρώτα 30 λεπτά και την μέτρια ιστορία!
‘’ Planet of the Ood’’ στη συνέχεια, με τον Doc και την Donna να μπλέκουν σε πλανήτη παραγωγής Ood σκλάβων με τον διαγαλαξιακό καπιταλισμό και τα δικαιώματα των Oods. Συνεχίζει την μετριότητα παρόλα αυτά, με κάποιες καλές στιγμές τρόμου και κωμωδίας, ένα πρώτο hint για το φινάλε της εποχής Tennant-Russel και αυτά.
Διπλό ‘’ The Sontaran Stratagem/Τhe Poison Sky’’ , άνισα επεισόδια με αρκετές καλές στιγμές, καλό fun service –‘’are you my mommy’’-, μια επική διάθεση, ωραία εισαγωγή για τους Sontarans -που δεν είμαι και τρελός φαν αλλά έχουν πλάκα-, επιτέλους more Wilfred και επιστροφή της Martha Jones. Λίγο όμως η όλη φάση με κλωνοποίηση, ρύπανση κτλ δεν με κράτησε τόσο, ούτε το μιλιταριστικό του ύφος, ούτε το side story με την Ακαδημία και τον πιτσιρικά ιδιοφυία…
Τελευταίο στη σειρά των μέτριων επεισοδίων το ‘’ The Doctor’ s Daughter’’ , όπου σε έναν πλανήτη όπου οι 2 φυλές που κατοικούν εκεί αναπαράγονται συνεχώς μέσω DNA και μια μηχανή κλωνοποίησης -για να μην υπολείπονται ποτέ από στρατιώτες καθώς εμπλέκονται σε έναν αιώνιο πόλεμο μεταξύ τους για άγνωστη αιτία-, κάποιος μέσω του DNA του Doctor δημιουργεί μια στρατιώτη με όλα τα χαρακτηριστικά του Time Lord… ενδιαφέρον concept, αρκετές ωραίες στιγμές εδώ και εκεί -όπως η αλα Mordor επιφάνεια του πλανήτη- αλλά γενικά αδιάφορο επεισόδιο που το μεγαλύτερό του κρίμα είναι ότι δεν αξιοποιεί επαρκώς το concept ότι ο Doctor ουσιαστικά κλωνοποιήθηκε και υπάρχει ένα πλάσμα σαν και αυτόν πλέον στο σύμπαν. Κρατάω την ‘’κόρη’’ του Doctor, την Georgia Moffett, μελλοντική Georgia Tennant και κόρη του Peter Davison, του 5ου Doctor Who!
Tο επόμενο επεισόδιο ίσως και κανείς να το βάλει στα μέτρια της σεζόν, όπως το είχα και εγώ παλαιότερα… αλλά με 2η θέαση ανέβηκε στα αγαπημένα μου και μάλλον το είχα υποτιμήσει πάρα πολύ τότε. Στο ‘’ The Unicorn and the Wasp’’ o Doctor και η Donna ταξιδεύουν στο 1926 και σε ένα δείπνο στην Βρετανική επαρχία σε ένα αριστοκρατικό σπίτι, με διαφόρους καλεσμένους συμπεριλαμβανομένης της Αγκάθα Κρίστι. Όταν θα αρχίσουν να γίνονται μερικοί φόνοι στο σπίτι, το επεισόδιο θα γίνει κάτι σαν whodunnit περιπέτεια βγαλμένη από μυθιστόρημα της…. Αγκάθα Κρίστι. Δεν είναι ότι έχει τις ανατροπάρες ή το τρομερό μυστήριο ή την εξωφρενική αποκάλυψη, είναι ότι είναι αφάνταστα fun to watch και με πολύ καλό ρυθμό που δεν σε αφήνει να βαρεθείς. Έχει και μια σκηνή όπου Tennant και Tate ισοπεδώνουν τα πάντα με το κωμικό τους timing και χημεία -μια ‘’παντομίμα’’ όπου ο Doctor έχει δηλητηριαστεί και προσπαθεί να καθοδηγήσει την Donna να του δώσει τα κατάλληλα αντίδοτα πριν πεθάνει-… υποτιμημένο επεισόδιο!
Τώρα όμως ξεκινάει το καλό κομμάτι με τί άλλο παρά διπλή επεισοδιάρα Steven Moffat, ‘’ Silence in the Library/ Forest of the Dead’’ . Θα ήταν κρίμα να γράψω το παραμικρό spoiler για αυτές τις 2 επεισοδιάρες, παρά μόνο θα πω ότι ο Doctor και η Donna βρίσκονται σε έναν πλανήτη-πελώρια βιβλιοθήκη ο οποίος μοιάζει εγκαταλελειμμένος και χωρίς κανένα ίχνος ζωής. Όμως κάτι καραδοκεί στις… σκιές, μια απρόσμενη συνάντηση με μια ομάδα αρχαιολόγων θα συστήσει έναν από τους πιο σημαντικούς και σπουδαιότερους χαρακτήρες της σειράς και κάπως έτσι ο Moffat θα κάνει μια μικρή εισαγωγή για τον ερχομό της δικής του εποχής στην σειρά. Τρομερό σενάριο γεμάτο ανατροπές, αγωνία, συγκίνηση και τρόμο. Νομίζω είναι ο Moffat στα καλύτερά του, η σωστή ισορροπία μεταξύ μιας έξυπνης ιδέας και αγνού συναισθήματος, όπου η ιδέα παίζει στα όρια και δεν υπερκαλύπτει τους χαρακτήρες ή γίνεται αυτοσκοπός και υπερβολικά εξυπνίστικη. Είναι ακριβώς το ύφος που κατά κύριο λόγο θα ακολουθήσει στις δικές του σεζόν -μέχρι ένα σημείο anyway-.
Λίγο πιο κομπλικέ από τα προηγούμενα επεισόδια που είχε γράψει στη σειρά μέχρι τώρα, λίγο πιο φιλόδοξο, λίγο πιο μακριά από τον κάπως cult χαρακτήρα της σειράς και την Αγγλίλα της (αν και αυτό ίσως να μην ήταν και το ιδανικότερο για κάποιους που μεγάλωσαν με τον παλιό Doctor Who και είδαν το revival μέχρι εδώ πιστό σε αυτόν τον διαχρονικό χαρακτήρα της σειράς), γενικά πιο… Moffat! Νομίζω είναι το κατεξοχήν χαρακτηριστικό επεισόδιο που δείχνει το μέλλον της σειράς μετά την 4η σεζόν που θα αναλάβει σαν showrunner! Από τα 6 επεισόδιά του στις 4 πρώτες σεζόν, το αγαπημένο μου παραμένει το ‘’Blink’’ αλλά σίγουρα αυτό ακολουθεί σχεδόν δίπλα δίπλα με το ‘’Empty Child/The Doctor Dances’’…
Στη συνέχεια αναλαμβάνει ένας Russel που απλά ξεφεύγει με το ‘’ Midnight’’ και σκάει από το πουθενά στο ίσως και αγαπημένο μου επεισόδιο της σεζόν μέχρι τώρα. Όλο το επεισόδιο διαδραματίζεται σε ένα δωμάτιο, έναν θάλαμο ενός τουριστικού λεωφορείου που πηγαίνει μερικούς τουρίστες -ανάμεσά τους και ο Doctor solo- να θαυμάσουν ένα από τα αξιοθέατα του διαμαντένιου πλανήτη Midnight. Όμως τα παράθυρα παραμένουν κλειστά καθ’ όλη την διάρκεια της διαδρομής καθώς η υψηλή ακτινοβολία φωτός του πλανήτη μπορεί να σκοτώσει τα πάντα σε δευτερόλεπτα, αποκλείοντας έτσι και την ύπαρξη ζωής σε αυτόν. Όμως το λεωφορείο θα σταματήσει για τεχνικούς λόγους και μερικά χτυπήματα στο έξω μέρος του θα αναστατώσουν τους πάντες, καθώς κάτι πολύ περίεργο πρόκειται να συμβεί…. Αν μπορούσα να χαρακτηρίσω με έναν τρόπο αυτό το επεισόδιο, με μια δόση υπερβολής θα ήταν ‘’τί θα συνέβαινε αν κάποιος έδινε σε έναν νεαρό Πολάνσκι της εποχής της Αποστροφής ή του Ένοικου, την δυνατότητα να γράψει ένα επεισόδιο Doctor Who’’. Μιλάμε για συγκλονιστική εξέλιξη γεγονότων, τρομερό κοινωνικό σχολιασμό, αγνό ανόθευτο ψυχολογικό τρόμο και φανταστικούς χαρακτήρες με τρομερές ερμηνείες από όλο το cast! Από τα πιο ενήλικα επεισόδια της σειράς μέχρι τώρα, από εκείνα που νομίζεις ότι ξεχάσαν ότι η σειρά είναι κατά βάση μια σειρά για όλη την οικογένεια ή μια πιο ανάλαφρη τηλεοπτική πρόταση γενικότερα! Must και το καλύτερο της σεζόν για εμένα!
Ένα κλικ πριν το μεγάλο φινάλε με το ‘’ Turn Left’’ ένα Donna centralized episode (τί άλλο να ζητήσει κανείς ) με την Donna να βιώνει ένα παράλληλο σύμπαν -ή και όχι- όταν με κάποιο τρόπο η πρώτη της συνάντηση με τον Doctor δεν πραγματοποιηθεί ποτέ… επεισοδιάρα και αυτό με εξαιρετική γραφή και ρυθμό, την Tate να δίνει ερμηνειάρα και να γίνεται σιγά σιγά ένα set up για το μεγάλο φινάλε της σειράς! Και πάλι δεν χρειάζεται να ξέρει κανείς πολλά πριν το δει καθώς είναι γεμάτο ανατροπές και εκπλήξεις!
Τέλος λοιπόν στη σεζόν με τα ‘’ The Stolen Earth/ Journey’ s End’’ , ένα διπλό επεισόδιο-κόλαση αφού η ένταση χτυπάει κόκκινο, η μια ανατροπή φέρνει την άλλη και σχεδόν ολόκληρο το cast των 4 πρώτων σεζόν και των spin offs της σειράς ενώνεται για την ύστατη μάχη απέναντι σε έναν παλιό κλασσικό εχθρό του Doctor! Russel στα καλύτερά του και πάλι αποδεικνύει το πόσο αληθινός ήταν ανέκαθεν στο πνεύμα της σειράς και στην ιστορία της, ενώ οι στιγμές ανθολογίας έρχονται σε ρυθμούς πολυβόλου. Γνωρίζοντας ότι αυτή είναι και ουσιαστικά η τελευταία σεζόν της σειράς πριν αναλάβει ο Moffat, ο Russel κλείνει σχεδόν ότι ανοικτό μέτωπο υπήρχε μέχρι τώρα στις 4 σεζόν του και δίνει σε όλο το cast μια τελευταία ευκαιρία να κλείσει τον κύκλο του. Σε όλους πλην Tennant αφού το final bow του θα έρθει την επόμενη χρονιά στα 4 επετειακά επεισόδια της σειράς που θα την κλείσουν οριστικά. Αυτός όμως που κλέβει την παράσταση είναι η Donna, καθώς καταλαβαίνουμε τελικά την σημασία της στη ιστορία, της δίνεται η ευκαιρία να λάμψει παραπάνω και από τον ίδιο τον Tennant για ένα διάστημα -Doctor Donna, το αγαπημένο μου πράγμα που προέκυψε από την σειρά μετά τον ίδιο τον Doctor – και ευτυχώς ή δυστυχώς θα κλείσει τον κύκλο της ως η καλύτερη για εμένα companion της σειράς με τον πιο γλυκόπικρο τρόπο, στην ίσως καλύτερη σκηνή όλης της σεζόν -όταν ο Doctor της σβήνει την μνήμη-…
Γενικά σε επίπεδο παραγωγής, ίσως η σεζον να είναι μισό κλικ πάνω από την προηγούμενη + σκηνοθετικά μοιάζει ακόμα πιο απελευθερωμένη να κάνει embrace την υπερβολή, την επικούρα και το δράμα, αλλά και μια παραπάνω την κωμωδία με την δύναμη που φέρνει το πρωταγωνιστικό δίδυμο…
Μια μικρή κατάταξη επεισοδίων:
Eρμηνευτικά, ο Tennant έχει τερματίσει σαν Doctor. No more no less, έχει τερματίσει. Έχει τερματίσει τόσο πολύ που πλέον τον βάζουν οι σκληροπυρηνικοί δίπλα στον Baker ανοικτά. Δεν έχω να πω κάτι έξτρα για αυτόν, απλά ότι έχει τερματίσει τον ρόλο και τίποτα άλλο… Το καλύτερο όμως είναι ότι εδώ βρίσκει επιτέλους το perfect match του στο πρόσωπο της Catherine Tate. Eίναι που η ίδια είναι εξαιρετική κωμικός και ηθοποιός με μεγάλη καριέρα μέχρι εκείνη τη στιγμή στην Αγγλία σε αντίθεση με τις προηγούμενες ή επόμενες companions, είναι που ήταν φίλοι με τον Tennant αρκετά χρόνια πριν την εμπλοκή και των δύο στη σειρά, δεν ξέρω… Η κωμωδία μεταξύ Tennant και Tate είναι genuine κωμωδία, το δράμα μεταξύ τους είναι πέρα για πέρα αληθινό, εν ολίγης να μην τα πολυλογώ, η Τate για εμένα σε αυτή τη σεζόν είναι το γιν στο γιαν του Tennant … πολύ τυχεροί που πετύχαμε τέτοιο απίθανο δίδυμο έστω και για μια σεζόν στη σειρά, σπουδαία έμπνευση να καστάρουν την Tate σαν companion, που είναι μακράν και ο πιο αντισυμβατικός companion της σειράς.
Κοντά τους ο Bernard Gribbins ως παππούς της Τate, ο οποίος είναι και αυτός εξίσου χαρισματικός και κάνει εξαιρετικό blend με τους 2 παραπάνω, φέρνοντας στη σειρά μια πολύ συμπαθητική μα και αστεία φιγούρα στο πρόσωπο του Wilfred.
Αυτά, πάμε για δακρύβρεχτο φινάλε-τέλος εποχής Russel τώρα…
Τέλος και τα 4 special episodes, ένα βήμα πριν την εποχή Moffat
Να πω την αλήθεια, τα 2 πρώτα ‘’The Next Doctor’’ και ‘’Planet of the Dead’’ δεν μου άρεσαν ιδιαίτερα… σε όλα τα DW έχεις σίγουρα κάτι να πάρεις και σε αυτά είχες αρκετά, όπως το χιούμορ, τις καλές ερμηνείες, μερικές καλές ιδέες, ένα πολύ καλό premise και στα δύο, το intriguing οπτικό κομμάτι του 2ου κτλ…αλλά από την άλλη, ήταν λίγο πολύ μέτριες ιστορίες και τα δύο με λίγο απογοητευτική εξέλιξη και κατάληξη (ειδικά το 2ο που έχτισε λίγο τον χαρακτήρα του επιστήμονα για να μην τον κάνει τίποτα μετά ή πχ την υπεύθυνη που από την μια τον σημάδεψε με όπλο, από την άλλη σώθηκαν όλοι και δεν έγινε address το προηγούμενο σκηνικό καν), ενώ μιας και ήταν και ωριαία, ήταν λίγο δύσκολο να τα ακολουθήσω μέχρι τέλους χωρίς να βαρεθώ…
Το ‘’Water of Mars’’ από την άλλη, ήταν ένα τίμιο επεισόδιο στα πρότυπα του ‘’Impossible Planet/Satan Pit’’ (όχι εξίσου καλό βέβαια) με μια έξυπνη ιδέα σαν κεντρικό άξονα (αυτή το ότι ο Doctor δεν μπορεί να πειράξει fixed moments in time) πάνω στην οποία θα στηνόταν το κατά τα άλλα τυπικό σενάριο ‘’απομονωμένοι σε έναν αφιλόξενο πλανήτη με εξωγήινη άγνωστη απειλή εντός των εγκαταστάσεων’’… αρκετά καλό, με καλό ρυθμό, αγωνία και δράμα, σίγουρα και πολύ εύκολα το καλύτερο από τα 3 πρώτα special επεισόδια
Αλλά όλα τελειώνουν κάποια στιγμή και το διπλό ‘’The End of Time pt1 & pt2’’ κλείνει την εποχή Russell και Tennant με όση φασαρία, φαντασία, κωμωδία, δράμα, συγκίνηση και μεγαλοπρέπεια της αξίζει. Καταπληκτικό διπλό επεισόδιο που πηγαίνει το lore ένα βαρβάτο βήμα παραπέρα, φέρνει ξανά στο προσκήνιο τον Master -με έναν εκπληκτικό και πάλι John Simm-, δίνει την σκυτάλη του τελευταίου ίσως companion, δικαίως στον συγκινητικό Wilfred και σε ένα shocking twist, ανοίγει τον δρόμο για την επιστροφή των Time Lords και του Γκάλιφρέυ, με μπροστάρη τον Ράσιλον του Τίμοθυ Ντάλτον σε ένα ακόμα τεράστιο guest της σειράς! Αν και έχοντας ξαναδεί την σειρά και ξέροντας τί να περιμένω στο φινάλε του pt1, ήταν εξαιρετική εμπειρία να βλέπω την κυρία μου σε οπαδικό ξέσπασμα στα τελευταία δευτερόλεπτα του επεισοδίου όταν πλέον σου αποκαλύπτονται τα πάντα και εκεί που περίμενες τον Master σαν main villain, τα stakes ξαφνικά εκτοξεύονται στην στρατόσφαιρα…
Pt2 γεμάτο ένταση και ανατροπές, πολύ έντονες συγκινήσεις, τρομερό stand off μεταξύ Τime Lords, Doctor και Master και ίσως η αγαπημένη μου σκηνή μετά την Doctor Donna σε όλες αυτές τις πρώτες σεζόν, όταν ο Doctor καταλαβαίνει τί είναι επιτέλους τα 4 χτυπήματα και μέσα σε ένα απίθανο ξέσπασμα συνοψίζει πλήρως, σώζοντας τον Wilfred με αντάλλαγμα την ζωή του, ποιός είναι ήταν και θα είναι. Όμως το τελευταίο εικοσάλεπτο είναι επίσης ένα από τα highlight της σειράς, όπου ο Doctor λίγο πριν γίνει regenerate, επισκέπτεται όλους σχεδόν τους χαρακτήρες που κράτησαν συντροφιά στον ιδίο και σε εμάς 4,5 σεζόν τώρα και τους αποχαιρετά τον καθένα ξεχωριστά με τον τρόπο που του αξίζει.
Final bow και για τον Tennant στην καλύτερη και πιο συναισθηματική regeneration σκηνή by far στη σειρά, την μοναδική που μοιάζει με actual θάνατο και όχι απλό regeneration! Χωρίς λόγους και δακρύβρεχτα κατεβατά, με μια πρόταση μόνο συνοψίζει τα πάντα και λέει αυτό που μάλλον είπαμε και όλοι μέσα μας όταν ανακοινώθηκε ότι ο κύκλος του τελείωσε, αυτό που μάλλον ήθελε να πει και ο ίδιος που έπαιξε τον ρόλο της ζωής του, αυτό που θα ήθελε να πει και ο Russell που έδωσε τον καλύτερό του εαυτό για να αναβιώσει τόσο πετυχημένα μια τόσο ιστορική σειρά. Και δικαίως κάνει το Tadris πουταναριό στα καπάκια!
Γενικά, πανάξιο φινάλε αυτής της πρώτης φάσης του revival!
Σύντομη πρώτη εμφάνιση και για τον Smith, με το καλημέρα δίνει και αυτός το στίγμα του για το πως θα είναι ο δικός του Doctor. Όμως ξανά, όπως και 11 χρόνια σχεδόν νωρίτερα που είχα πρωτοδεί το επεισόδιο, ενώ ο Smith είναι spot on στον χαρακτήρα και στο πνεύμα της όλης φάσης, ένιωσα πάλι έναν μικρό εκνευρισμό .Μετά από την τόσο συναισθηματική αποχώρηση του Tennant, η goofy εμφάνιση του Smith με πέταξε λίγο off… Κλαιν μαιν δλδ αλλά οκ, λίγο ξαναβίωσα το ίδιο συναίσθημα όπως τότε, τι να κάνουμε… η δικιά μου επίσης, έχοντας ψηθεί για DW ΚΑΙ λόγω Smith (γιατί τον λατρεύει από το Crown και περίμενε πως και πως να τον δει εδώ), μέσα στα ψιλό-κλάματα του regeneration του Tennant, με το που είδε τον Smith να going full retard ξίνισε άσχημα . Αλλά θα περάσει υποθέτω , εγώ προσωπικά έκανα περίπου μια σεζόν για να τον συνηθίσω και να τον αποδεχθώ πλήρως…
Oπότε geronimo υποθέτω από δώ και μετά και bow ties are cool!
BREAKING: Jodie Whittaker and Chris Chibnall to leave Doctor Who in a trio of Specials, culminating in an epic blockbuster Special to air in autumn 2022 as part of the BBC’s Centenary celebrations.
O Chibnall δε θα λείψει σε κανένα, πάλι καλά που φεύγει τώρα πριν καταστρέψει κι άλλο την σειρά
Ενα χρονο υπομονη λοιπον, αλλα η φυγη του Chibnall τοσο συντομα ηταν απαραιτητη και αναμενομενη. Η θα εφευγε αυτος, η θα εκοβαν τη σειρα.
Η επομενη σεζόν θα ξεκινήσει το φθινόπωρο, θα αποτελείται από 6 επεισόδια τα οποία θα είναι μέρη μιας μεγαλύτερης ιστορίας αντί για αυτοτελή.
Μακάρι να επέστρεφε ο Μοφφατ, αλλά προφανώς δεν γίνεται. Η πρώτη σεζόν του Τσιμπναλ ήταν μέτρια προς αδιάφορη, αλλά η δεύτερη σεζόν ήταν μια χαρά, χωρίς να ενθουσιάζει. Υπερβολή τα περί καταστροφής
