Ψιτ,
εξωσχολικέ του θρεντ. Σε ψάχνουν οι Bottomless 
1 Like
Αύγουστο δεν βγαίνει αυτό ρε μύστη; I will check.
'Till then, I stand by my claim
πες καμια γνωμη τωρα και ασε τα σαπια.
1 Like
Λυρική δισκάρα.
Φωνάρα.
Αηδόνι λέμε.
Έχει ένα από τα καλύτερα τραγούδια της χρονιάς.
Ντουμ μπαλάντα.
Από μένα έχει σίγουρα R!
Και ψηλή θέση στην 15αδα.
Δεν ξέρω γιατί έχω κάνει τέτοια στοίχιση.
1 Like
Λογικά για το ίδιο πράγμα θα μιλάμε
Τα κρατάω και θα σε ψάχνω σε κανά μήνα.
1 Like
Βεβαίως.
My hangover and I will be there .
Πάω να δω τώρα τη νέα υπερεκτιμημένη ταινία του Γουές Άντερσον.
Wish me luck.
2 Likes
For the record δεν νομίζω ότι υπερεκτιμήθηκε από κάποιον, μέσες-άκρες δεν ενθουσίασε παρά ελάχιστους.
Εγώ πήγα να πάθω αυτανάφλεξη σινεμά πάντως, good luck!!
1 Like
Αυτανάφλεξη λέει, χαχαχαχαχα.
Θα επανέλθω στο Κινηματογραφικό Βαριέμαι με αναδιατύπωση του σχολίου μου.
Για να μη μαγαρίσω άλλο το καλύτερο θρεντ εδώ και θα υποστηρίξω με σθένος τον χαρακτηρισμό του Υπερεκτιμημένου Γουές Άντερσον.
Usignolo: αηδόνι στα ιταλικά
Στο μπάσο, η κοπελιά από τους Messa.
3 Likes
Doom στο κατακαλόκαιρο pt.2
1 Like
Μεγάλο groove
5 Likes
1 Like
︎ Veil Of Death | MARCHAFUNEBRE | WITCHES BREW (bandcamp.com)
Ακούστε οπωσδήποτε λάτρεις του παραδοσιακού αγνού επικού ΝΤΟΥΜΜΜΜ
1 Like
Το επίσημο video έρχεται το απόγευμα
4 Likes
Ζήτημα να ‘χω γράψει 2-3 φορές σ’ αυτό το topic, αλλά δεν μπορώ να μην post-άρω μία περιπτωσάρα που ακούω τον τελευταίο καιρό:
Asunder
Δεν ξέρω πόσο γνωστοί είναι (υποθέτω όχι πολύ), αλλά κάποια μέλη τους σίγουρα θα είναι γνωστά σε fans άλλων μουσικών ιδιωμάτων, αφού εδώ παίζει ο John Gossard των Weakling και Dispirit, αλλά και ο drummer των Dystopia! Οι Asunder παίζουν ένα ΠΑΝΕΜΟΡΦΟ funeral doom (και επίτηδες λέω “πανέμορφο” και όχι “θανατερό” π.χ.) που άμεσα παραπέμπει στο μελαγχολικό στυλ των πρώιμων Anathema, αλλά την ίδια στιγμή το διανθίζουν μ’ ένα τρομερό τσέλο και το “ξεχειλώνουν” σε διάρκεια αφού μιλάμε για 15-λεπτες και 20-λεπτες συνθέσεις. Τα φωνητικά είναι growls αλλά και καθαρά/“θρηνητικά”, τέλεια ταιριαστά με το ύφος της μουσικής και χωρίς να διεκδικούν ΤΟΝ πρωταγωνιστικό ρόλο αφού “κουμπώνουν” στο μουσικό σύνολο σαν να είναι άλλο ένα μουσικό όργανο.
Για 'μένα τα ατού των Asunder είναι δύο: πρώτον, έχουν ΤΡΟΜΕΡΗ αίσθηση της μελωδίας που την αναδεικνύουν συνέχεια, δηλαδή μιλάμε για τέλεια μελαγχολικά leads της doom/death σκηνής, ακουστικά περάσματα (αλλά χωρίς να ξεπέφτουν σε ατμοσφαιρικά κόλπα) κ.ά. Δεύτερον, έχουν απίστευτη ροή. Καμία στιγμή δεν χρησιμοποιούν το γνωστό κόλπο του να σταματά π.χ. η φράση και να ξεκινά η επόμενη με μία μεμονωμένη ακουστική συγχορδία ή κάτι παρόμοιο. Η συνέχεια των μουσικών μερών είναι αδιάσπαστη και πραγματικά δεν καταλαβαίνεις το πότε περνάνε τα 10-15 λεπτά.
Από τα δύο album που βγάλανε προτείνω ανεπιφύλακτα το ντεμπούτο, “A clarion call”. Το δεύτερο είναι πιο “ζόρικο” από την άποψη ότι έχει μεγαλύτερα κομμάτια και ίσως λιγότερο εντυπωσιακές ιδέες. Και στα δύο υπάρχουν στο τέλος τεράστιοι ambient επίλογοι οι οποίοι προσθέτουν μόνο κάψιμο (κιθαριστικό feedback βασικά), αλλά τα “κανονικά” κομμάτια είναι εξαίσια δείγματα αυτού του “δύσκολου” είδους μουσικής που όμως στην προκειμένη δεν παίζει να μην εντυπωσιάσουν όποιον αναζητά κάτι μελαγχολικό/επικό στο metal του.
Πείτε και οι πιο ειδικοί αν τους γνωρίζετε, γιατί έχω περιέργεια να δω που “στέκονται” σε σχέση με τα συνήθη standards του είδους -εμένα συγκεκριμένα το “A clarion call” μου φάνηκε συγκλονιστικό σε σημείο που αν το είχα ακούσει νωρίτερα θα το έβαζα στα honourable της συγκεκριμένης χρονιάς!
7 Likes
Έχουν τα σκοτεινά φωνητικά και την ατμόσφαιρα μπαντών όπως οι Evoken και οι Thergothon, έχουν τη μελωδικότητα μπαντών όπως οι My Dying Bride και οι Celestial Season, αλλά με δικές τους ξεχωριστές ιδέες. Θα συμφωνήσω πως είναι πολύ κοντά στο στυλ των πρώιμων Anathema.
Το έβαλα να το ακούσω, μέχρι στιγμής μου φαίνεται πολύ εύκολη η ακρόασή του. Νομίζω πως θ’ ακούσω και το δεύτερο άλμπουμ τους. Γενικά, όταν ακούς αυτό το είδος, οι καλές κυκλοφορίες δεν έρχονται τόσο για να συγκριθούν, όσο για να προστεθούν στα ακούσματά σου.
1 Like
Right on! Χωρίς να έχω εντρυφήσει ιδιαίτερα στο είδος, κι εγώ αυτό ακριβώς θα παρατηρούσα, ότι βρίσκονται στο μεταίχμιο δύο ειδών: έχουν τις υπερβολικά αργές ταχύτητες και τη μουντίλα του funeral doom, αλλά από την άλλοι οι μελωδικές doom/death επιρροές πάνε πάντα να πάρουν το πρώτο χέρι. Ωστόσο συνεχίζουν οι άτιμοι να ισορροπούν τέλεια ανάμεσα στα δύο!
2 Likes
5 Likes