Στις πρώτες ακροάσεις, δεν είναι και Crypt Sermon, αλλά ναι ρε γμτ.
Ε όχι και ενοχλητικά τα φωνητικά του Messiah…
Τέλος πάντων. Γούστα είναι αυτά. Ο νέος δίσκος των Alatr Of Oblivion είναι όπως πρέπει.
Να γκρινιάξω λίγο για το κόστος των ταχυδρομικών για την αγορά του βινυλίου, το οποίο βρίσκω εξωπραγματικό. Δυστυχώς ο δίσκος θα ακροαστεί από streaming πλατφόρμες όπως όλοι οι υπόλοιποι. Δεν έχω καταφέρει να αγοράσω κανένα άλμπουμ τους σε φυσικό φορμάτ.
Με δίκασαν τα ντουμάκια στο fb για αυτή την πρόταση. Εξακολουθώ να πιστεύω ότι κάποιες φορές το παράκανε με την οπερατική απόδοση των φωνητικών, εξ ου και ενοχλητικά.
Εγω μαζι σου. Μ αρεσει γενικα, αλλα ειναι και πολλα σημεια που δεν μου αρεσει ο τροπος που ερμηνευει. Αλλες φορες πολυ οπερατικος και αργοτερα και αρκετα “μπουκωμενος”
Να πάτε να ακούσετε Coldplay, κύριε.
Χαχαχαχα, αυτό ήταν τέλειο.
Να φορέσω και βραχιολακι;
αρκεί να το επιστρέψεις μετά
Heavy/doom για την ακρίβεια, 6.9.24 ο έκτος δίσκος των Castle.
Οι Έλληνες Fohn ντεμπουτάρουν την Παρασκευή με ένα άλμπουμ που είναι ένα από τα κορυφαία φετινά funeral doom έργα. Βασύ, ασήκωτο, μακροσκελές και με εκπληκτικές avant garde πινελιές.
Απαντάω κι εγώ σε σένα αρχοντικιε Red Viper, για να σε ευχαριστήσουμε για την αναφορά και τα καλά λόγια!
Και μια θερμή καλησπέρα στο ροκιν που με μια βούληση της τύχης πάλι συναντιόμαστε.
Και τώρα κάποιος να ξαναφέρει τον Μπλίντιν γαμώ το κέρατό μου!
Διαχρονικο ψευδωνυμο που χω χασει τις ριζες απο που το θυμαμαι. Παιζει ακομα και απο το mirc. Οπως και να εχει φοβερη δουλεια. Το τσιμπησα απο το bandcamp και το χω λιωσει
Psyche doom κτλ λεει. Δεν ξερω ακριβως που να το βαλω, αλλα καλυπτει σε φοβερο βαθμο τις doom αναγκες μου.
Ισως οτι καλυτερο εχω ακουσει φετος. Ουτε μια νοτα χαμενη. Συννεφιασμενη, εσωστρεφικη ατμοσφαιρα που με μαγνητιζει.
Πολλή ησυχία έπεσε εδώ, ώρα να ακούσετε λίγο Aiwaz να εκφράσετε τον θαυμασμό σας.
Κυκλοφόρησε πρόσφατα με τον περίεργο τίτλο Darrkh… It Is! το ντεμπούτο αυτού του συγκροτήματος που μας έρχεται από τη Γερμανία, μάλιστα τραγουδιστής του είναι ο Αρκάδιος από Wheel. Μάλλον όμως δεν θα ήταν ακριβές να κάνουμε λόγο για side project του, καθώς φαίνεται ότι στην πραγματικότητα πρόκειται για το δημιουργικό όχημα ενός κυρίου ονόματι Timo Maischatz, ο οποίος έχει γράψει όλη τη μουσική και παίζει και όλα τα όργανα. Πιθανότατα αυτό εξηγεί και το γεγονός ότι εδώ απομακρυνόμαστε αρκετά από τη “Solitude Aeturnus worship” φάση των Wheel, αντί της οποίας έχουμε να κάνουμε με κάτι που περισσότερο από οτιδήποτε άλλο θυμίζει My Dying Bride (και δευτερευόντως μια σειρά άλλα ιστορικά ονόματα του ίδιου χώρου, τουλάχιστον απ’ όταν όντως έπαιζαν κάπως έτσι).
Λυρικό doom λοιπόν, ατμοσφαιρικό, με μπόλικες παραπονιάρικες lead κιθάρες, πινελιές από πλήκτρα, βιολιά κ.λπ. και αυστηρά αργόσυρτο (κανένα από τα 6 κομμάτια δεν πέφτει κάτω από τα 7 λεπτά), κάτι που φαντάζομαι θα κουράσει αρκετούς, αλλά όποιος δείξει υπομονή (που αν δεν έχει, δεν ξέρω τι κάνει σ’ αυτό το θρεντ ούτως ή άλλως) θα ανταμειφθεί: Οι συνθέσεις είναι πολύ δουλεμένες, οι μελωδίες βρίσκουν στόχο και φυσικά καίνε καρδιές τα όπως πάντα εξαίσια φωνητικά του Αρκάδιου, στο γνωστό του πεντακάθαρο στυλ, αποτρέποντας έτσι το όλο άκουσμα από το να πάει πλήρως σε gothic μονοπάτια. Να μην ξεχάσω να αναφέρω ότι υπάρχουν και κάποια λίγα brutal φωνητικά τα οποία για μένα ενισχύουν τις συνθέσεις, καθώς είναι εντελώς βορβορώδη και σκοτεινιάζουν (κατά πολύ) την ατμόσφαιρα σε στιγμές που πραγματικά χρειάζεται. Μην πάει το μυαλό σας όμως σε βοθρο/Suffocation καταστάσεις, καμία σχέση, απλά είναι αρκετά βαθιά και με έναν τόνο πολύ ιδιαίτερο, ακούγονται λες και έρχονται από τα βάθη της θάλασσας ή κάτι τέτοιο.
Και επειδή δεν θέλω να φανώ υπερβολικά ενθουσιώδης ή βιαστικός, δεν θα πω (ακόμα) ότι προτιμώ Aiwaz από Wheel (!).
Ακούστε και μόνοι σας.
Ενώ ακούμε αρκετά το από πάνω (cheers @GRACCHUS_BABEUF) αξίζει να τσεκάρετε το πολύ ενδιαφέρον, άκρως μελωδικό doom metal των Witnesses.
Πραγματικά ενδιαφέρων, συναισθηματικός τραγουδιστής…
Πωωω κάτι μου θυμίζει ΠΟΛΥ έντονα ο τραγουδιστής αλλά δεν μου 'ρχεται τώρα…
Cheers to you too πάντως, ακούγεται πολλά υποσχόμενο.
Τους θέλω, για να μην πω τους χρειάζομαι τέτοιους δίσκους, έτσι για να αποδεικνύεται όσο γίνεται πιο συχνά ότι το ατμοσφαιρικό/γοτθικό doom, ό,τι και να λένε, δεν πεθαίνει ρε