Φιλανδοί Doomsters. 3η κυκλοφορία μετά το πολύ καλό “Life is too Short for Learning to Live” του 2008. Δεν το έχω ακούσει ακόμα, αλλά έχω ελπίδες για κάτι καλό. Το πόσταρα γιατί ενθουσιάστηκα που το είδα
Αναφέρθηκα ήδη, ας το μεταφέρω εδώ που είναι ο φυσικός του χώρος.
Όποιος ΞΕΡΕΙ και πιστεύει ότι αυτό πρέπει να είναι υπερβολή, ας ακούσει αυτό το ντέμο. Δεν εννοώ προφανώς ότι αγγίζουν επίπεδα Warning… ακόμα. Βασικά είναι αυτό που λέει ο Άνγκμαρ. Ότι με τέτοιο ντέμο περιμένουμε να μας enculer που θα λεγε κι ο Τζιμπρίλαρος.
Καλα ο δισκος μπορει να τους βγει και μουφα ποτε δεν ξερεις, αλλα αν στα τρια κομματια του demo βαζαν αλλα 5 αναλογης ποιοτητας, θα χα βγει στους δρομους καπως ετσι :papas: και κριμα να γινομαι ρομπα στα γεραματα.
40 Watt Sun αγαπημενο album μεχρι στιγμης για φετος μαζι με το Negative Plane. Μπορει και να ξεφουσκωσει με τις μερες, αλλα πρεπει να το πουμε γκονταμιτ.
Μόνο εμένα μου φάνηκε τέρμα βαρετό και επαναλαμβανόμενο;
Πρόχειρες συνθέσεις (εκτός από το Restless που μου άρεσε), ελάχιστες καλές ιδέες και το μόνο που μου έμεινε τελικά είναι η εκπληκτική φωνή του Γουόλκερ που όμως δεν τη σώζει την κατάσταση.
Μόλις άκουσα ένα κομμάτι.
Δεν είμαι και τεράστιος οπαδός του είδους, αλλά αυτό μου έκανε κλικ αμέσως, βασικά έπαθα πλάκα.
Θα τ’ ακούσω άμεσα οπωσδήποτε.
οι βενεζουελανοί δεν έχουν αποφασίσει τι ακριβώς θέλουν να κάνουν.θέλουν να παίξουν DOOM με sabbath-εια riffs?θέλουν να παίξουν sludge του αμερικάνικου νότου?θέλουν να παίξουν όπως οι πρώιμοι soulfly?θέλουν να παίξουν “entombed driven” death metal?ή μήπως θέλουν να παίξουν σάπιο “martin van drunen driven” death metal?θέλουν να παίξουν ένα υβρίδιο μεταξύ alice in chains και deftones?
τεσπα.απλά ακούστε το άλμπουμ.δε γίνεται να γουστάρετε όλοι όλα τα κομμάτια, αλλά με κάποια θα γουστάρετε σίγουρα για αρκετές ακροάσεις.αναλόγως με τα γούστα που ανέφερα.
ΥΓ: υπάρχει και διασκευή στην ΚΗΔΕΙΑ.ντάξει, είναι στη δικαιοδοσία του καθενός αν την κρίνει όπως θέλει.
Οlde Crone λοιπόν.Οι Βρετανοί Doomsters μπορεί να έχουν διαλυθεί αλλά το μοναδικό άλμπουμ που άφησαν κληρονομιά είναι πραγματικό διαμάντι, για τα δικά μου αυτιά τουλάχιστον.Κομματάρες σαν τα Norse Torche και Βlue Iris συνηγορούν υπέρ αυτού.Θα περιέγραφα τον ήχο του άλμπουμ ως αργόσυρτο κατα κύριο λόγο stoner doom με μια γερή δόση ψυχεδέλειας.Σε άλλες φάσεις γκρουβάρει περισσότερο, σε άλλες sludg-ίζει,ενώ άλλες στιγμές είναι πιο ψυχεδελικές.Ο δίσκος είναι γεμάτος υπέρβαρες doom ριφάρες, αλλά οι κιθάρες ακούγονται και πιο ψυχεδελικές και αλλού πιο bluesy όταν χρειαστεί.Τα φωνητικά είναι όπως πρέπει για μια τέτοιου είδους κυκλοφορία,ενώ η παραγωγή είναι αρκετά “σάπια” γι’αυτό και γουστάρουμε.Οι φαν ακούστε το, σίγουρα θα γουστάρετε