Περιμενω με αγωνια το Aion Of Drakon,το καινουργιο απο TGOS θα τσεκαριστει αν και δεν ειμαι μεγαλος φαν τους.
Σωστος ο Faust για Οlde Crone και μεγαλη μουφα το πρωτο δισκακι(La cura) των Cultura Tres,μακαρι το El Mal Del Bien να ακουγεται.
Τους Γερμανους Gemini One τους ξερετε?εαν οχι τοτε τσεκαρετε το μοναδικο τους μεχρι τωρα ομωνυμο ΕΡ(2009) τους μεσα απο το οποιο θα ακουσετε 4 Doom instrumental κομματαρες με ριφς που τσακιζουν και καθαρη-δυνατη παραγωγη.
Ακομα εχουν καποια slugde και λιγα space στοιχεια στη μουσικη τους…
[SPOILER][B]This two-piece horror/doom true-metal act consists of the haunting vocal incantations of Vanessa Nocera and the mesmerizing and heavy, hypnotic guitar and drum work of Wayne Sarantopoulos. The band is incredibly atmospheric and have managed to carve out their own unique style that blends everything from Black Sabbath to Obituary to Hellhammer to Jex Thoth to Electric Wizard - you could say that have all the bases well and truly covered [Doommantia review][/B][/SPOILER]
Bells of Doom ειναι δημιουργημα του Nicklas Rudolfsson(The Funeral Orchestra-Runemagick),εδω τα κανει ολα μονος του και πραγματικα μας προσφερει 3 ομορφα Doom τραγουδια.Να αναφερω οτι με ξενισαν λιγο τα φωνητικα κατα τ αλλα το ντεμο ειναι υπεροχο
(Μετα το ντεμο το εκλεισε το μαγαζι)
Οσοι γουσταρουν Reverend Bizarre να το τσεκαρουν
Ο ντουμ δίσκος της χρονιάς μέχρι τώρα.
Και παραδοσιακό ντουμ και στόουνερ/ντουμ και NWOBHM και occult ντουμ και ψυχεδέλειες και φολκ…
Πάνω απ’ όλα όμως, ΜΕΤΑΛ \m/
Το 1990 κυκλοφορησε αυτο το καταπληκτικο και μοναδικο ντεμο των φιλανδων Exitus με τιτλο Statutum Est Hominibus Mori.
Εδω εχουμε Doom(κυριως)-Thrash και επιρροες απο Trouble μεχρι και Celtic Frost…
Μετα την διαλυση τους 2 μελη του συγκροτηματος δημιουργησαν τους Space ροκερς Dark Sun απο τους οποιους κατι λιγα που ειχα ακουσει δεν με ειχαν συγκινησει.
Δεν ταιριάζει ακριβώς εδώ, αλλά πάρτε ένα κομμάτι από τους YEAR OF THE GOAT όπου τραγουδά ο τύπος από GRIFTEGARD και παίζει κιθάρα άλλος ένας από αυτούς:
Μιλάμε για τίγκα 70ς classic hard rock κομματάρα :!:
Και πείτε μου και σε ποιο άλλο γαμωθρέντ του ρόκιν αξίζει να το ποστάρω.
Πριν ένα μήνα περίπου είχαμε πάει παρέα σε ένα μπαρ της γειτονιάς να τα πιούμε.
Στο συγκεκριμένο μπαρ την ευθύνη για τη μουσική την έχει ο εκάστοτε μπάρμαν, οπότε όταν είδα τον ίδιο τύπο που την προηγούμενη φορά έβαλε και τα 3 άλμπουμς των Down στη σειρά κατάλαβα ότι θα βγάλουμε γούστα.
Αφού λοιπόν επέλεξε αρχικά το τελευταίο Tool, στη συνέχεια έχωσε ένα άγνωστο συγκρότημα για το οποίο τον ρωτήσαμε με το που ακούσαμε το πρώτο ριφ.
Never My Queen το όνομα και ήδη έχετε ψηθεί από τη σαφή αναφορά στο γνωστό ύμνο των Pentagram.
Ο πρώτος τους δίσκος μόλις είχε τυπωθεί από την cupcake records και θα κυκλοφορούσε λίγες μέρες μετά, αλλά ο τραγουδιστής/κιθαρίστας/συνθέτης Mario Bender είναι φίλος του μπάρμαν, αμφότεροι μέλη της μέταλ μειοψηφίας (ελέω punk) στο Kreuzberg του Βερολίνου.
Ντουμστονεριές made in Kreuzberg λοιπόν.
Το πρώτο κομμάτι απλά σπάει κόκαλα. Εισαγωγή, κολητικότατο ριφ σε mid tempo και σάπια ξεκούρδιστα φωνητικά.
Μέχρι και το 5ο τα κομμάτια προχωράνε με την ίδια τεχνοτροπία και διάθεση χωρίς οι συνθέσεις να υστερούν σε ποιότητα, το 6ο είναι πιο αργόσυρτο στην αρχή για να εμπλουτιστεί με ταχύτερα περάσματα φτάνοντας τα 8 λεπτά και το 7ο είναι instrumental πιο πειραματικό και παιχνιδιάρικο, αλλά παραμένει εξίσου βαρύ με τα προηγούμενα. Έχει και τρομπέτες.
Ένα bump για να αναφέρω απλά ότι το συγκεκριμένο με έχει στοιχειώσει για αρκετές βραδιές ήδη. Πολύ καλή πρόταση, και ευχαριστώ γιατί στάθηκε και σαν αφορμή να ψάξω και τους Warning.
Δεν είχε τύχει να τσεκάρω κάποια από τις προηγούμενες δουλειές των Gates of Slumber από την Indianapolis, μόνο περιστασιακά μεμονωμένα κομμάτια. Μην ξεγελαστεί κανείς από το logo της Rise Above στο οπισθόφυλλο και τα tags στις γουικιπήδιες και τα αρκάιβς, οι ταμπέλες δε λένε πάντα την αλήθεια, οι Gates of Slumber παίζουν απλά HEAVY METAL. Αντρίκειο, μερακλήδικο, ξηγημένο, επικό, βαρύ κι ασήκωτο, όπως ακριβώς το έμαθα και λάτρεψα στην εφηβεία μου.
Μουσικά η μπάντα γεφυρώνει την απόσταση ανάμεσα στους Saint Vitus και τους Manilla Road, γράφει κομματάρες όπως το “Coven of Cain” και “To the Rack with Them”, ενώ το εφτάλεπτο έπος “Castle of the Devil” είναι η απόδειξη ότι μπορεί οι χεβιμέταλοι να μην είναι Neubauten, αλλά απέχουν πολύ από τους ξυλοκόπους που φαντάζεται ο μέσος τιποταποψιάτορας.
Στα τύμπανα ο Clyde Paradis (πρώην Sourvein).
Στο Hymns of blood and thunder του 2009 είχαν ανεβάσει λίγο τις ταχύτητες σε σχέση με το Conqueror(προσωπική γνώμη δεν παίζει να το φτάσουν ποτέ) και τα ακόμα πιο παλιά τους (suffer no guilt, awakening, και τα άπειρα σπλιτ/επ)που ήταν ακόμη πιο αργόσυρτα.
Στο The Wretch λοιπόν σα να ψιλοεπιστρέφουν στον παλιό τους ήχο.Τώρα με τις ταμπέλες δεν τα πάω κ πολύ καλά, είτε doom το πεις είτε χέβι μετσαλ το ίδιο μου κάνει.
Σημασία έχει πως ΓΑΜΑΝΕ ΣΥΜΠΑΝΤΑ,και πρέπει να τους δούμε και μια στιγμή και στα μέρη μας.
Άκουσα αρκετά το δίσκο αυτές τις μέρες και μπορώ να πω ότι μου άρεσε λιγότερο από το Hymns of Blood and Thunder. Βέβαια αυτό από μόνο του δε λέει πολλά γιατί το Hymns ήταν (για μένα) τρομερή δισκάρα. Στο δια ταύτα λοιπόν το The Wretch είναι σίγουρα πολύ καλό, έχει μέσα αρκετές κομματάρες (εγώ προσωπικά κόλλησα περισσότερο με το Scovrge ov Darkness) και γενικά καλά τα λέει ο ψηλός, οι GoS παίζουν το metal που αγαπάμε. Απλά είναι αυτό που είπα και στην αρχή, ότι για μένα ο νέος δίσκος Hymns δεν είναι, γιατί επέστρεψαν στα πιο “τυπικά” St. Vitus μονοπάτια, ενώ το Hymns είχε ένα δικό του, πιο ξεχωριστό χαρακτήρα. Εννοείται πάντως ότι θα συνεχίσουμε να το ακούμε και τέλος πάντων γουστάρουμε και hailz.
