Το saturnus τελικά ήταν ψιλομάπα. Ένα-δύο τραγούδια μου ψιλοάρεσαν.
Για year of the goat θα επιστρέψω μια μέρα να μιλήσω αναλυτικά
ΕΧΕΙΣ ΒΡΕΙ ΚΙ ΕΣΥ ΤΟ ΛΙΝΚ ΡΕ ΚΕΡΑΤΟΥΚΛΗ ΚΑΙ ΔΕ ΛΕΣ ΤΙΠΟΤΑ;!
Σου αρεσουν γενικα οι Saturnus; =p
Γάμησε
:ban:
χμμ θες να το κάνεις εσύ να το χαρείς κιόλας που το είδες πρώτος? Άδεια έχεις από μένα…
[SIZE=“4”][B]\μ/[/B][/SIZE]
Δύο φορές τον άκουσα. Πρώτα είδα ότι γενικά τους ξέρουν όλοι και περίμεναν κάτι σπουδαίο, άρα θα τσεκάρω τι βγάλανε πριν, το οποίο λογικά θα ναι τουλάχιστον καλή δουλειά. Αυτό δεν τρέλανε ούτε μένα, κομματάρες που συγκράτησα δεν έχει καν μπορώ να πω. Εχει καλά σημεία και μια αταίριαστη φωνή που δεν κολλάει στο όλο κλίμα του δίσκου με σατανίλες κλπ. Στιγμές νομίζεις ότι ακούς τον Bellamy (ένας ακόμη λόγος για μένα προσωπικά γιατί χάνει το αλμπουμ). Γενικά μόνο στα 3 τελευταία λεπτά του δίσκου ένιωσα ότι ακούω κάτι σχετικό με τους στίχους του, να με βάλει στην ατμόσφαιρα. Δεν με κέρδισαν πάντως, κρίνοντας από τον δίσκο χάνουν πολύ σε αυτό που πάνε να βγάλουν και δεν καταφέρνουν το ίδιο με τους The Devil’s Blood.
Γενικά είναι ένας καλός δίσκος, ένα 7 αν το δούμε με βαθμοθηρία. Μέχρι εκεί.
Ισχύει ότι είναι η χρονιά του τράγου πάντως [U][I][B]ΝΑΙ[/B][/I][/U].
Αλλά οι συμπατριώτες τους είναι πολύ πιο ενδιαφέροντες και είναι η έκπληξη της χρονιάς.
Επιτέλους μίλησε κάποιος για την ομοιότητα με τον Bellamy. Ειδικά στο Vermillion Clouds από το Ep που φέρνει και η μουσική στο ρεφρεν προς μιουζ φαίνεται ξεκάθαρα.
Χωρίς να μπορώ να κρίνω τον δίσκο τελεσίδικα με 4-5 ακροάσεις, αυτό με τα 3 τελευταία λεπτά που ουρλιάζει και σκοτεινιάζει το σύμπαν ισχύει, αν και δεν με χαλάει τόσο ο συνδυασμός της γλυκειάς φωνής με τη θεματολογία των στίχων, ίσα ίσα δημιουργεί μια πετυχημένη αντίθεση.
Επίσης το πρώτο κομμάτι είναι όσο θιν λιζζυ μπορεί να πάει.
Πάντως δεν είναι τυχαίο που γίνεται σύγκριση με τους The Devil’s Blood, τρεις κιθάρες, μελωδικό χεβι ροκ, οκαλτ αισθητική, τράγοι, σατανάδες κλπ. Αυτό που μπορώ να πω με σιγουριά είναι ότι οι Ολλανδοί είναι πολύ πιο μπροστά, και συνθετικά και πολύ περισσότερο στα λαιβ. Η φωνή του χοντρούλη [U]δεν τραβάει και πολύ[/U] και γενικά έχουν μια πολύ χαλαρή εικόνα στη σκηνή (π.χ. ο τύπος στα πλήκτρα είναι ένας φαλακρός κύριος με γυαλιά, σακάκι και μακμπουκ στο οποίο έβλεπε τους στίχους, έλεος), ενώ αντίθετα η σκηνική παρουσία The Devil’s Blood είναι άρτια σκηνοθετημένη, δεν χάνουν νότα, σολάρουν απίστευτα και αρμονικά και οι τρεις κιθαρίστες και δημιουργούν μια μυσταγωγία που σε καθηλώνει.
Γενικά οι The Devil’s Blood οδηγούν την οκαλτ σκηνή για μένα, είναι ό,τι πιο ποιοτικό υπάρχει αυτή τη στιγμή σε αυτό το ύφος. Και δεν συμπεριλαμβάνω τους Uncle Acid & The Dead Beats σε αυτό το κίνημα παρά την συνάφεια στους στίχους, γιατί τότε έχω άλυτο δίλημμα.
Αλλά γιατί συζητάμε για Year Of The Goat στο ντουμοθρεντ;
Γιατί μέχρι να πιάσει ο κόσμος τους SATURNALIA TEMPLE έχουμε ακόμα πολλές δεκαετίες μπροστά μας.
Ακόμα δεν προλάβαμε ν’ ακούσουμε τους Year of the Goat καλά-καλά που λέει ο λόγος και ήδη εμφανίστηκαν οι πρώτοι αντιφρονούντες! Ωραία. Καλό σημάδι. Θα κάνω μια πρόβλεψη. Αυτή η μπάντα θα γίνει αν όχι μεγάλη, τότε σίγουρα θα γράψει ιστορία στο πλαίσιο που κινείται. Δε θα βιαστώ να τοποθετηθώ για το δίσκο, είναι νωρίς, το μόνο που ξέρω για την ώρα είναι ότι σήμερα το απόγευμα το άκουσα τέσσερις φορές στο καπάκι και ο μόνος λόγος που δε συνέχισα να το ακούω ήταν επειδή είχε και Hobbit απόψε. Κάθε φορά που τελείωνε ο δίσκος η αντίδρασή μου ήταν η ίδια: “πάμε πάλι απ’ την αρχή”. Δεν τους χορταίνω, ειλικρινά. Τους λάτρεψα στο ep και περίμενα το δίσκο με ανυπομονησία αλλά και με κάποια ανησυχία μήπως αποδεικνύονταν άλλη μία περίπτωση από τις αρκετές των τελευταίων χρόνων όπου μετά το πρώτο ep ακολουθεί ένα full-length που γουστάρεις μεν αλλά υπάρχει κι ένα “αλλά” και το μυαλό σου πάει ασυναίσθητα στο ep… Εδώ για την ώρα αυτό δε φαίνεται να συμβαίνει. Ο ήχος των Year of the Goat είναι πραγματικά εθιστικός. Συμφωνώ απόλυτα με τον DrDoom που έγραψε στο μπλοκ του ότι αποτελούν την ιδανική μίξη Sabbath - Blue Oyster Cult. Όσο για τον Τόμας Έρικσον που λέτε ότι θυμίζει Μπέλαμι κτλ., όχι ότι με απασχολεί ιδιαίτερα μιας και δεν πολυακούω Muse έτσι κι αλλιώς, αλλά για μένα ο τύπος είναι ΜΕΓΑΛΗ φωνή και στους Year of the Goat απλά το πιστοποιεί.
Συνοψίζοντας, βρήκα το δίσκο που θα ακούω για τον επόμενο (πολύ) καιρό.
Πλέον το μόνο που με ανησυχεί είναι μήπως εξ’ αιτίας της διαφαινόμενης επιτυχίας των Year of the Goat παρεμεληθούν από τον Έρικσον οι Griftegard που για μένα αποτελούν πραγματικά κεφάλαιο για το doom metal… Απ’ την άλλη βέβαια αν η απήχηση που μοιάζουν ήδη να έχουν οι Year of the Goat αποτελέσει αφορμή για ν’ ασχοληθεί περισσότερος κόσμος με αυτό το φανταστικό συγκρότημα, μιλάμε για great success!
Δεν ξέρω τι λέει ο λόγος, αλλά κάποιοι τους ακούνε από το ep και τους έχουν δει λαιβ ήδη δυο φορές κύριε. :blues:
Η λύση είναι απλή κύριε. Ανταλλάσσουμε χώρες διαμονής για να τους βλέπω πιο συχνά εγώ που τους γουστάρω; :blues:
Η εθνική συνείδηση είναι μια παγίδα, οι τράγοι δεν έχουνε πατρίδα.
Και τώρα θυμήθηκα ότι το ακούγαμε πάνω και το ξαναείχα αναφέρει. Αυτοί ήταν δηλαδή. Μάλιστα.
Μεγαλύτερο κοκοκό έβερ; 
Στον πούτσο μου και η Ελλάδα και η Γερμανία ρε! Αλλά γιατί να τους έχεις δει εσύ δύο φορές που δε νιώθεις κι εγώ (που η μόνη μας διαφορά είναι αυτή, γιατί ναι, κι εγώ από το EP τους ακούω :blues:) να λέω “θα ρθουνε δε θα ρθουνε”;
Τι λες ρε κομσομολ που θα με πεις και άνιωθο. Επειδή δεν ψαρώνω με το που λίκαρε ο δίσκος να αποθεώσω; Τον δίσκο προφανώς και τον γουστάρω, δεν μπορώ να πω ακόμα πόσο πολύ, μια μέρα τον ακούω. Το ep ήταν έπος, ήταν πιο λαϊτ, πιο ποπ αν θέλεις, με σατανίλα και φουλ μελωδίες. Με τον δίσκο πάνε για τα καλά να χωθούν στο ρεύμα της οκαλτ ροκ αναβίωσης και εκεί απλά παρατήρησα ότι υπάρχουν κάποιοι The Devil’s Blood, οι οποίοι τους έχουν προσπεράσει στη συγκεκριμένη σκηνή και τόνισα ότι αυτό γίνεται κυρίως στις συναυλίες έχοντας δει και συγκρίνει. Δεν μπορώ να βάλω ταβάνι στις δυνατότητες των Year Of The Goat από το ep, παραήταν ελπιδοφόρο για να κάνω κάτι τέτοιο. Αλλά στα λαιβ υστερούν, ακόμα κι από το βίντεο φαίνεται.
Κάντε δικό τους θρεντ και μεταφέρετε τα σχετικά ποστ όμως, μαγαρίζεται το θρεντ.
Κοίτα δεν ξέρω αν εγώ έχω “ψαρώσει” (σαν μικρός χαζός κομσομόλος που είμαι), αλλά αν ισχύουν αυτά που γράφεις τότε πιο μίζερο αρχικό ποστ για το δίσκο δε θα μπορούσες να γράψεις. Στο δια ταύτα, νομίζω ότι πέφτεις σε λούμπα με το να τους κρίνεις μ’ αυτό τον τρόπο, στο πλαίσιο του λεγόμενου “occult rock” (btw, τραγικό ρε φίλε, λες και δεν είχαμε ήδη αρκετά ηλίθια ονόματα για μουσικά είδη και σκηνές, και κάποιοι αποφάσισαν ότι χρειαζόμασταν άλλο ένα…), μ’ αυτές τις συγκρίσεις με Devi’s Blood κτλ… Διακρίνω μια υπόγεια γκρίνια στο ποστ σου για το όλο “hype” του πράγματος και έχω να πω τα εξής: πρώτον, αυτό το πράγμα που ας μπούμε στο χορό και το ονομάσουμε κι εμείς “occult rock” είναι ακόμα σχετικά καινούριο σαν τάση και ως εκ τούτου τα καλά πράγματά του τα δίνει τώρα, αυτή την εποχή, και οι Year of the Goat είναι από τους εκλεκτούς, είτε τους χώνουν οι Devil’s Blood είτε όχι (που για μένα όχι αλλά τεσπα). Δεύτερον, τις μέτριες κοινοτυπίες σ’ αυτό το στυλ ή σ’ αυτή την γενικότερη αισθητική μάλλον θα τις ακούσουμε σε λίγα χρόνια εφ’ όσον συνεχίσει η “μόδα”. Τρίτον, το θέμα είναι για μένα είναι να μη μας προσπερνάνε οι σπουδαίοι δίσκοι την ώρα που βγαίνουν. Τέταρτον, σε τελική ανάλυση δε χρειάζεται, για μένα, καν να συγκρίνουμε τους Year of the Goat με τους Devil’s Blood ή με οποιαδήποτε άλλη “occult rock” μπάντα (srsly ε, είναι πολύ ηλίθιο όνομα, μπροστά του το “stoner” μοιάζει ιδιοφυές), έχω την αίσθηση ότι έχουν καθαρά δικό τους ύφος. Αυτά για την ώρα. Btw, οι ακροάσεις του Year of the Goat συνεχίζονται και τίποτα δεν ξεθωριάζει. Γαμώ ρε πούστη μου, γαμώ.
Για να μη σε κανω μονο καζουρα παντως, ;p περι υπογειας γκρινιας της φασης, το οκκαλτ ροκ εχει γινει λιγο κουραση απο την αποψη ποσα ρετροροκ πραγματα μπορει να ακουσει κανεις. Οχι τοσο απο την αποψη οτι δεν γραφουν ευχαριστα τραγουδια, απλα τα περισσοτερα (αν οχι ολα) εχουν επιτηδευμενα ψευτικες παραγωγες επιχειρωντας να πιασουν ενα και καλα παλαιακο φιλινγκ. Ακομα και στις φασεις που πολλοι καθαριζουν τον ηχο τους προσωπικα δε με πειθουν, αν βαλεις εναν 70’ς δισκο θα παρατηρησεις απογοητευτικες δομικες διαφορες απο αποψη ηχου, συνθεσεων, παιξιματος και οταν αυτες οι νεες μπαντες αρχιζουν να φαινονται υπερβολικα ιδιες, καπου λες σταδιαλα ρε τινς, ε τινς.
Δηλαδή οι Year of the Goat π.χ. σου φαίνονται “υπερβολικά ίδιοι” με κάποια άλλη μπάντα σ’ αυτή τη φάση;
Τον δισκο δεν τον εχω ακουσει (και ψιλοβαριεμαι να πω την αληθεια), το EP παντως ηταν πολυ καλο, απο τα πιο αξιολογα της φασης και η παραγωγη του ηταν σημαντικα καλυτερη αν θυμαμαι καλα. Το σχολιο πηγαινε στο περι γκρινιας για το hype του οκκαλτ ροκ που αναφερες ως απαντηση στον εΝικ και στο γιατι καποιος μπορει να ξυνιζει τα μουτρα του πλεον.