μετα απο τρια κυρηγματα σημερα και απο καποιες σκεψεις που εκανα, καταλαβα ποσο ευκολο ειναι να κατηγορησεις τον αλλον, να του την πεις, να του τα ψαλεις, να τα παρεις επειδη δεν ειναι στο ιδιο mood με σενα, επειδη του χαλας τη ζαχαρενια του, επειδη δεν του κανεις το χατιρι και ποσο δυσκολο ειναι να τον ακουσεις, να τον καταλαβεις και να ερθεις στη θεση του. και αυτη η καραμελα με τη θετικη σκεψη και οτι εμεις φταιμε που τα βλεπουμε ολα μαυρα ενω ειναι ασπρα και με τα μισογεματα και μισοαδεια ποτηρια…
λες και ξαφνικα εισαι ο μονος σε αυτο τον κοσμο που γκρινιαζει; λες και δεν εχεις το δικαιωμα…λες και εισαι παντα λαθος…δεν υπαρχει κανεις να σε δικαιολογησει…“μην τα σκεφτεσαι, προχωρα”, “μην εισαι ετσι, γινε αλλιως”, “ανεβα”, “χαμογελα”, “σκεψου θετικα”, “βαρεθηκα τη γκρινια σου”…και δε φτανει που εισαι ετσι, σου βαζει και τις φωνες κι απο πανω…
ναι ρε ειμαι γκρινιαρης και ετσι μου βγαινει τωρα…και θελω να κατσω σπιτι να κλαιω τη μοιρα μου…στο φιναλε 1 μερα μπορει να κρατησει…πρεπει σονι και ντε να μου αλλαξεις τη διαθεση και να τη δω θετικα και να κανω ο,τι εσυ θεωρεις οτι θα μου κανει καλο;;
οι ανθρωποι που θα μπορεσεις μαζι τους να μιλησεις για οσα σε απασχολουν και που θα σε καταλαβουν ειναι ελαχιστοι…και ειναι πολυ δυσκολο να τους βρεις…
υγ.οκ πειτε με κι εσεις γκρινιαρη και οτι τα βλεπω ολα μαυρα κτλ…αλλα καποτε μπορει να βρεθειτε κι εσεις στη θεση μου που δε θα εχετε κανεναν να μιλατε και να σας καταλαβαινει.
Every street in this city
is the same to me
Everyone’s got a place to be
but there’s no room for me
Am i to blame?
When the guilt and the shame hang over me
Like a dark cloud,
That chases you down in the pouring rain.
It’s so hard to find someone
who cares about you,
but it’s easy enough to find someone
who looks down on you
Why is it so hard to find someone
who cares about you?
When it’s easy enough to find someone
who looks down on you
It’s not what it seems
when you’re not on the scene
There’s a chill in the air
But there’s people like me
That nobody sees so nobody cares
Θα συμφωνησω εν μερει.
[B]Ωστοσο δεν ειμαστε στο μυαλο του φιλου.[/B]
Θα δωσω ενα προσωπικο παραδειγμα. Μου εχει τυχει να μην εχω που να κοιμηθω και να κοιμαμαι σε παγκακι στο κεντρο της Αθηνας με κινδυνο να κινδυνεψει και η σωματικη μου ακεραιοτητα εκτος αλλων, περα απο την βρωμια κλπ. Οπως και μου εχει τυχει να φαω σε κεντρο απορων ως επισημα απορος, με συνθηκες χεσε μεσα. Αυτα φαινονται τρισχειροτερα απο αυτα που αντιμετωπιζει ο φιλος, και σιγουρα δεν τιθεται θεμα συγκρισης.
Ωστοσο μια γνωστη μου που την ειχε παρει απο κατω (η οποια ειναι το λιγοτερο ευπορη) μου ειχει πει το εξης:
[I]“μακαρι να ημουν homeless & απορη εστω και για λιγο οπως ησουν εσυ και να διατηρουσα την δικη σου διαυγεια και αισιοδοξια”[/I].
Αρα ισως να μην μπορουμε να καταλαβουμε τι παιζει στο μυαλο του καθε ατομου αν δεν βρεθουμε στην θεση του.
Η κανω λαθος?
