Δύο απόψεις
2 Likes
Εν τω μεταξύ, ό,τι θυμάμαι χαίρομαι, merchandise δεν είχαν καθόλου ή βγήκε και έφυγε σε δευτερόλεπτα; Ούτε μία μπλούζα κάτι…
1 Like
Ας γραψω λοιπον την γνωμη μου για την πιο αμφιλεγομενη συναυλια απ’ οσες παρακολουθησα φετος. Θα ξεκινησω γραφοντας καποια πραγματα για την σχεση μου με την μπαντα ανα τα χρονια.
Ημουν, ειμαι και θα ειμαι μεγαλος οπαδος των Dream Theater μεχρι και το Train Of Thought του 2003. Στο πολυ καλο ντεμπουτο τους When Dream And Day Unite φαινοταν το ταλεντο τους αλλα τιποτα δεν μπορουσε να σε προϊδεασει για την συνεχεια. Με το μνημειωδες και αξεπεραστο ακομα και για τους ιδιους Images And Words εκτοξευτηκαν σε αλλα επιπεδα και η συνεχεια ηταν εξαιρετικη με το συγκλονιστικο Awake, το μαγευτικο A Change Of Seasons EP, το φοβερο και αδικως υποτιμημενο Falling Into Infinity το οποιο λογω της εμπορικης τοτε αποτυχιας του και των πιεσεων απο την εταιρεια για πιο προσβασιμα κομματια οδηγησαν την μπαντα κοντα στην διαλυση. Αποφασισαν να συνεχισουν χωρις να επιτρεψουν ποτε ξανα σε κανεναν να εχει λογο πανω στο οραμα τους και απαντησαν με τον πιο αποστομοτικο τροπο στους αμφισβητιες τους με το εκπληκτικο Metropolis Pt. 2: Scenes From A Memory που γιγαντωσε ακομα περισσοτερο το status τους και δικαιως ειναι σε ολες τις λιστες με τα καλυτερα concept albums ever. Το Six Degrees Of Inner Turbulence που το διαδεχτηκε αν και πιο “στριφνο” σαν ακουσμα ηταν μια ακομα δισκαρα και το φανταστικο Train Of Thought που κυκλοφορησε τον αμεσως επομενο χρονο τους οδηγησε σε πιο σκληρα μονοπατια και πιο κλασικες Heavy Metal φορμες και ειναι ενας δισκος που προσωπικα λατρευω με μανια. Μεχρι το 2003 δεν υπηρχε οχι κακος, ουτε καν μετριος Dream Theater δισκος. Η συνεχεια ομως δεν ηταν αναλογη. Το Octavarium του 2005 ηταν το πρωτο μετριο αλμπουμ της μπαντας και το ιδιο συνεβη και με το Systematic Chaos του 2009. Ανισοι δισκοι, οχι κακοι, εχουν πολλες δυνατες στιγμες αλλα πλεον ειχαν αρχισει να σε κουραζουν και να βαζουν την τεχνικη και τον εντυπωσιασμο πανω απο την ουσια και το συναισθημα. Το Black Clouds & Silver Linings ηταν ανωτερο αλλα και παλι δεν εφτανε τα μεγαλεια του παρελθοντος. Και καπου εκει ηρθε σαν κεραμιδα στο κεφαλια ολων μας το νεο οτι ο Mike Portnoy αποχωρει απο τους Dream Theater. Επειδη θεωρω τον Portnoy τεραστιο κεφαλαιο για την ιστορια της μπαντας και δεν μου αρεσε η ολη εξελιξη της υποθεσης, η επαφη μου με την μπαντα μειωθηκε και αλλο. Απο τοτε εχουν κυκλοφορησει 4 δισκους με τον Mike Mangini στα ντραμς, το A Dramatic Turn Of Events που ειναι ενας ανελπιστα πολυ καλος δισκος, αλλα τα 2 επομενα ειναι μαλλον σαν συνολα τα πιο αδυναμα της καριερας τους. Και εκει που δεν το περιμενα με τιποτα ειναι η αληθεια κυκλοφορουν το φετινο Distance Over Time εναν φοβερο δισκο με συνθεσεις που μετα απο τοσα χρονια βγαζουν το σωστο Dream Theater συναισθημα που τοσο μου ειχε λειψει. Με ανεση ο καλυτερος δισκος τους απο το Train Of Thought και μετα.
Και εμελλε να ειναι στα πλαισια αυτου του δισκου που θα τους εβλεπα για πρωτη φορα live, δεν τους ειχα δει ποτε στο παρελθον γιατι λογω ηλικιας οταν μπορουσα να τους δω σε συναυλια ηταν στην φαση της καριερας τους (μετα το Train Of Thought) που δεν μου εκανε κλικ, αν και ισως να εκανα λαθος και να εχασα ωραιες συναυλιες. Ειχα χρονια να κατσω να ακουσω ολοκληρο δισκο τους εκτος απο τις εκαστοτε νεες κυκλοφοριες τους περισσοτερο για εγκυκλοπεδικους λογους. Περυσι ομως που πηγα και ειδα live τους Sons Of Apollo που μου αρεσε τρελα το ντεμπουτο τους επιασα και ακουσα μετα απο τοσο καιρο τα Dream Theater και ηταν σαν να αναψε παλι η φλογα. Θυμηθηκα γιατι θεωρουνται τοσο ιερο τοτεμ στον χωρο του Progressive Metal και ποσο μεγαλη μπαλα επαιζαν καποτε με αψεγαδιαστες δισκαρες και συνθεσεις που εχουν γραψει ιστορια.
Οταν λοιπον ανακοινωθηκε οτι θα μας ερθουν φετος και μαλιστα σε περιοδεια τυπου An evening with παιζοντας ολοκληρο το Metropolis Pt. 2: Scenes From A Memory και μαλιστα στο Θεατρο Αλσος στο Πεδιον Του Αρεως διπλα στο σπιτι μου, αποφασισα οτι αυτη την φορα θα τους δω επιτελους live. Πολλα, βασικα σχεδον ολα τα δεδομενα αλλαξαν απο την μερα την ανακοινωσης. Αρχικα αλλαξε ο χωρος κατι που προσωπικα με ξενερωσε πολυ γιατι εκτος του οτι στο Θεατρο Αλσος θα πηγαινα απο το σπιτι με τα ποδια, ειναι πολυ ιδιατερο σαν χωρος και το ειχα χτισει ιδανικα στο μυαλο μου να δω Dream Theater σε ανοιχτο χωρο διπλα στα δεντρα, να παιζουν ολοκληρη την δισκαρα. Λιγο μολις καιρο πριν την ημερα της συναυλιας ανακοινωθηκε οτι δεν θα παιξουν ολοκληρο το Metropolis Pt. 2 τελικα και οτι αυτο ισχυε για την αμερικανικη περιοδεια και οτι θα μας παιξουν ενα setlist που παιζουν στα ευρωπαϊκα φεστιβαλ. Εδω και αν ξενερωσα και εγω και ολοι μας πιστευω. Μιλαμε οτι ολο αυτο ξεκαθαριστηκε οταν πλησιαζε χρονικα η συναυλια. Παρολα αυτα και παρα το γεγονος οτι δεν ειχα παρει ακομα εισιτηριο αποφασισα να παω στην συναυλια. Φετος το καλοκαιρι ηταν γεματο απο συναυλιες που ηθελα να δω αλλα επειδη ειχα γινει πατερας προσφατα δεν μπορουσα να παω σε οσες θα πηγαινα υπο αλλες συνθηκες και ειχα “σημαδεψει” καποιες. Οποτε ειπα να μην αλλαξω τα οσα εχω σχεδιασει στο μυαλο μου. Την εβδομαδα που πηγα να παρω εισιτηριο μαθαινω οτι ειχαν γινει sold out τα “General Admition” εισιτηρια των 35 ευρω και ειχαν μεινει μονο το εισιτηρια της κατηγοριας " Fan Zone" στα 65 ευρω. Παλι δεν με πτοησε αυτο και πηγα και πηρα εισιτηριο αν και πανακριβο. Και αν με ρωτας τωρα τοσο καιρο μετα μαλλον το μετανιωσα.
Η συναυλια ηταν μετρια στο συνολο της και οι γενικοτερες συνθηκες διεξαγωγης απαραδεχτες. Θα τα διαχωρισω σε θετικα και αρνητικα ξεκινωντας απο τα αρνητικα για να κλεισω με τα θετικα οντας απο την φυση μου αισιοδοξος ανθρωπος.
Οπως προανεφερα το ολο μπερδεμα με το “παιζουν ολο το Metropolis Pt. 2”, “τελικα δεν το παιζουν εσεις δεν καταλαβατε καλα”, ηταν εντελως αντιεπαγγελματικο απο την πλευρα των διοργανωτων αλλα και η μπαντα δεν ειναι αμοιρη ευθυνων, αυτο ειχαμε καταλαβει ολοι απο τις ανακοινωσεις και οχι μονο στην Ελλαδα αλλα και στις υπολοιπες χωρες στην Ευρωπη απο τις οποιες θα περναγε η περιοδεια. Οποτε εχουν ευθυνη ολοι οι εμπλεκομενοι, διοργανωτες, promoters, management της μπαντας και η ιδια η μπαντα. Συνεχιζοντας με τα αρνητικα, ο χωρος που επιλεξανε απο την στιγμη που τελικα δεν χωραγαμε στο Θεατρο Αλσος λογω υψηλης προπωλησης των εισιτηριων, το Gazi Music Hall, ηταν απαραδεχτος και εμφανως ακαταλληλος για τετοιου ειδους συναυλια. Με πολυ χαμηλη σκηνη, που αν δεν ησουν ψηλος και κοντα στην σκηνη στην καλυτερη να εβλεπες τα μελη της μπαντας απο το στερνο και πανω. Επισης αλλαξαν χωρο για να χωρεσει ο κοσμος και παλι ηταν τιγκα στο General Admition, ευτυχως τουλαχιστον στο Fan Zone ημασταν μια χαρα, αλλα αν ειναι για να δεις μια συναυλια με ανθρωπινες συνθηκες να πρεπει να δινεις 65 ευρω τι να πω… Ηταν κοσμος που καθοταν στις σκαλες καθολη την διαρκεια, ο ενας στοιβαγμενος πανω στον αλλο που πραγματικα τους λυπομουν, συνθηκες Ζουαζιλανδης. Ο εξαερισμος στον χωρο ηταν υποτυπωδης και ειχε αρκετη ζεστη και καπνα, ειδικα στο General Admision ηταν ανυποφορα συμφωνα με μαρτυριες φιλων και γνωστων, σε εμας ηταν υποφερτα για να ειμαι ειλικρινης. Μια ακομα πανεξυπνη ιδεα της διοργανωσης ηταν να εχουν το συστημα με τις μαρκες σε συναυλια σε κλειστο χωρο… Εκανες διπλασια ωρα να παρεις ενα μπουκαλακι νερο, δηλαδη πραγματικα ελεος. Και για να συνεχισουν αν σου σπανε τα νευρα δεν σε αφηναν να βγαλεις φωτογραφιες με καμερα παρα μονο με κινητο χωρις φλας. Το φλας το καταλαβαινω και συμφωνω, τι διαφορα εχει η καμερα με την καμερα του κινητου πραγματικα δεν μπορω να το καταλαβω. Και μαλιστα οι “φουσκωτοι” σεκιουριταδες της συναυλιας ηταν και αποτομοι στους τροπους τους με ανεπιτρεπτη συμπεριφορα σε οσα σκηνικα παρατηρησα.
Εκτος απο την “φοβερ και τρομερη” διοργανωση παμε στα της συναυλιας αυτης καθεαυτης. Εφτασα στον χωρο μονο για τους Dream Theater, δεν ειδα καποια απο τις αλλες μπαντες και στα αρνητικα φυσικα ηταν το setlist το οποιο ειχε 10 κομματια, 4 απο το Distance Over Time το οποιο προωθουσαν τα Untethered Angel, Fall Into The Light, Barstool Warrior και Pale Blue Dot και απο εκει και περα το Lie απο το Awake, το The Dance Of Eternity απο το Metropolis Pt. 2: Scenes From A Memory, το Peruvian Skies απο το Falling Into Infinity, το In the Presence Of Enemies (Part I) απο το Systematic Chaos και το A Nightmare To Remember απο το Black Clouds & Silver Linings. Εκτος των λιγων κομματιων και της μικρης διαρκειας της εμφανισης τους για Dream Theater που καποτε επαιζαν 3ωρα οι επιλογη των κομματιων σηκωνει πολυ συζητηση. Δεν γινεται να παιζεις 10 κομματια και τα 2 μεγαλυτερα σε διαρκεια να ειναι το 16:10 διαρκειας A Nightmare To Remember και το 09:00 διαρκειας In the Presence Of Enemies (Part I). Δεν ειναι ασχημα κομματια αλλα δεν γινεται να χαραμιζεις 25 λεπτα απο τα 90 της εμφανισης σου για 2 κομματια soundtrack-ικα χωρις τον απαραιτητο συναυλιακο χαρακτηρα, ειδικα τονιζω σε μιας τετοιας συνολικης διαρκειας εμφανιση. Τιποτα απο το Images And Words, ουτε καν ενα Pull Me Under, μονο το instrumental The Dance Of Eternity απο το Metropolis Pt. 2. Ευτυχως ειχαμε τα Lie, As I Am και Peruvian Skies και ηταν ωραια και τα κομματια απο τον καινουριο δισκο, αν και το Pale Blue Dot το θυσιαζα ανετα για καποιο παλαιοτερο κομματι, δεν κοβω και φλεβα. Οσο αφορα τον ηχο, ηταν πολυ καλος σε γενικες γραμμες αλλα δεν ελειψαν και εκει τα προβληματα, την κιθαρα την ακουγα αψογα εκει που ημουν μπροστα και δεξια οπως κοιτας την σκηνη απο την μερια του Petrucci, το μπασο επισης μια χαρα, τα πληκτρα ειχαν καποια θεματακια αλλα κυριως σε καποιες φασεις θαβοντουσαν τα φωνητικα. Στα της αποδοσης ο James LaBrie ηταν στο συνολο του μετριος, οχι κακος, αλλα δεν τον ελεγες και καλο, σε καποια κομματια ηταν οπως επρεπε σε αλλα ηταν ετσι και ετσι η φαση. Επισης αν και ο Mike Mangini ηταν εντυπωσιακος στο παιξιμο του και εκανε επιδειξη υψηλης τεχνικης ενω ηταν και πολυ κεφατος με συνεχεις γκριματσες και αλληλεπιδραση με το κοινο, δεν ξερω γιατι, αλλα εμενα μου ελειπε ο Mike Portnoy, πες το κολλημα, δεν ξερω αλλα τον ηθελα εκει.
Και παμε στα θετικα της συναυλιας για να μην γινω γκρινιαρης. Το μουσικο δεσιμο των μελων της μπαντας μεταξυ τους ειναι αξιο θαυμασμου, μιλαμε για τρομερο παιξιμο απο ολους και γενικα λειτουργουν σαν μια καλοκουρδισμενη μηχανη. Κατι που ειναι γνωστο σε οσους εχουν ασχοληθει με τους Dream Τheater εστω και επιδερμικα αλλα οπως ολα στην ζωη ειναι αλλο πραγμα να το βλεπεις live… Για τον Mangini εγραψα ηδη, φοβερος παικτικα, δεν μπορω βεβαια να καταλαβω γιατι εχει επιλεξει αυτο το στησιμο στα ντραμς, πως τον βολευει να εχει τοσο ψηλα τα κυμβαλα,λες και θελει να κανει ειδικες ασκησεις γυμναστικης ειναι. Παμε στον Jurdan Rudess που για να ειμαι ειλικρινης δεν του εχω και ιδιαιτερη αδυναμια για τον λογο του οτι τον θεωρω ως ενα βαθμο υπευθυνο για την αλλαγη πλευσης της μπαντας απο καποιο σημειο της καριερας τους και μετα. Μιλαμε για εναν εξαιρετικο μουσικο, αυθεντια σε αυτο που κανει αλλα σε πολλες περιπτωσεις βρισκω το παιξιμο του στα πληκτρα, πολυ ηλεκτρονικο, φαφλαταδικο και χωρις συναισθημα, εννοειται φυσικα οτι δεν μιλαω για ολα τα τραγουδια της μπαντας με αυτον… Στην συναυλια παντως δεν με χαλασε σε κανενα σημειο η παρουσια του και ηταν αψογος στα καθηκοντα του. Aυτο το φοβερο μουσικο δεσιμο της μπαντας που προανεφερα θεωρω οτι αρχιζει απο τον John Myung αυτον τον απιστευτο μπασιστα ο οποιος δεν εχασε ουτε νοτα, αυτο το χταποδι που πραγματικα αν και ταπεινος στην σκηνικη του παρουσια η τεχνικη και το παιξιμο του ειναι mindblowing… Εξαιρετικος. Και εμεινε ο John Petrucci που ο,τι και να πω θα ειναι λιγο. Ηχος κρυσταλλο, παιξιμο απο αλλο πλανητη, απο τους πιο προικισμενους κιθαριστες που εχω δει live στην ζωη μου, το απολυτο highlight της συναυλιας. Μιλαμε ο ανθρωπος δεν υπαρχει, ειναι ΘΕΟΣ και ταυτοχρονα ειναι τοσο χαμηλων τονων και προσγειωμενος την ωρα που καποιος αλλος στην θεση του θα ειχε απιστευτο τουπε. Συμπαθεστατος, ευγενικος σε εκανε να τον κοιτας και να τον ακους και να χαζευεις… Οι πιο εντονες αναμνησεις μου απο την συναυλια εχουν ολες να κανουν με τον Petrucci, μιλαμε για φαινομενο.
Επισης θα ηθελα να σχολιασω οτι τα βιντεο του stage show της μπαντας ηταν πολυ ωραια τα περισσοτερα με καποια ομως ακυρα αναμεσα τους οπως οι εικονες απο Game Of Thrones σε καποιο σημειο που ηταν λιγο ο,τι να 'ναι, ενω μου φανηκε απιστευτα αστειο το “Toronto Raptors 2019 NBA Champions” που ηταν στις οθονες στο τελος της εμφανισης τους και εικαζω οτι εχει να κανει με το γεγονος οτι ο LaBrie ειναι καναδος και πιθανον οπαδος τους.
Εν κατακλειδι μια μετρια στο συνολο της συναυλια που απο πλευρας διοργανωσης πηγαν ολα στραβα και αναποδα, οι συνθηκες διεξαγωγης ηταν ασχημες, το setlist μετριο και με πολλες χτυπητες αδυναμιες κατα την γνωμη μου που ομως σωθηκε απο την αποδοση της μπαντας και τους εντυπωσιακους μουσικους που την απαρτιζουν.
12 Likes
Τα λες παρα πολυ καλα σε γενικες γραμμες. Απο κει και περα, προσωπικα θεωρω το ADTOE το καλυτερο μακραν της Mangini περιοδου, και φυσικα το Octavarium το θεωρω τον καλυτερο τους δισκο στα 2000ς, και σιγουρα κατα πολυ ανωτερο του ToT.
Κριμα που ειχες τετοια εμπειρια με την συναυλια και που εδωσες τοσα χρηματα για κατι που ψιλο-αφεθηκε να εννοηθει πως θα ηταν κατι διαφορετικο απο αυτο που πληρωσες. Εννοειται πως ο Petrucci ειναι μαγνητικη προσωπικοτητα, και εκπληκτικος μουσικος. Ειναι απολαυση να τον βλεπεις να παιζει live. Πραγματικα μακαρι να τους ειχες δει ειτε στον Λυκαβηττο, ειτε στο Περιβαλλοντικο ειτε στο Ροδον, πριν τοσα πολλα χρονια. Τι 21 χρονια απο τον Λυκαβηττο μωρε 
2 Likes
Ναι, γι’ αυτό άλλαξε ο χώρος, όχι επειδή 5 μέρες τη βδομάδα έπαιζε το θεατρικό-μαμούθ του Σπύρου Παπαδόπουλου 
!
Βάλτε τον Angus να αρθρογραφεί στο section των απόψεων … Από κινητό είναι βάσανο ( αλλά το περιεχόμενο πάντα ωραίο )
3 Likes