Ανοιγω αυτο το τοπικ για να σχολιαστουν τα τρια μερη του αφιερωματος στην αλλαγη drummer των Dream Theater, η οποια μαλιστα συνοδευει μια καινουρια εποχη για το συγκροτημα, με νεο δισκο, ντοκυμαντερ και πολλες συναυλιες το καλοκαιρι. Παρολο που υπαρχει τοπικ για το νεο ντραμερ, θαρρω πως εδω σχολιαζουμε συγκεκριμενα το αρθρο που γραφτηκε (κατα το 1/3 προς το παρον). Αν νιωθετε οτι πρεπει να γινει merge με το ηδη υπαρχον τοπικ στο “Επικαιροτητα”, συγγνωμη δεν ηθελα να δημιουργησω ακυρο τοπικ.
Ον τοπικ, ΜΠΡΑΒΟ για το αφιερωμα. Ειναι πραγματικα εκπληκτικο. Δε συμφωνω σε ολα (κυριως δε μαρεσε το κραξιμο του Labrie, ο οποιος δεν εχει κανει και καμια τραγικη δηλωση…) αλλα γενικα ειναι πολυ καλογραμμενο και φαινεται πως εχει γραφτει απο καποιον που ξερει ΠΟΛΥ καλα πως ειναι και πως ηταν τα πραγματα στους Dream Theater. Εχω τις εξης παρατηρησεις, που εχουν να κανουν καθαρα με προσωπικο γουστο και προσωπικη αντιληψη των καταστασεων, αλλα νομιζω πως οποιος εγραψε το αρθρο εχει πεσει διανα:
Συμφωνω ΠΛΗΡΩΣ με την αναλυση του χαρακτηρα του Portnoy. Jackpot.
Τρελα ευστοχος παραλληλισμος Petrucci - Portnoy με Ulrich - Hetfield.
Το Falling Into Infinity ειναι τεραστιος δισκος, και μπορει να λενε οι ιδιοι Dream Theater οτι τους εβαλε χερι ο Desmond Child και αλλα τετοια, αλλα το αποτελεσμα ειναι PURE SUCCESS. Δυστυχως μετα το Scenes From A Memory δεν εβγαλαν ποτε ανταξιο δισκο, και τα prog/fusion στοιχεια που ειχαν στο FII ειναι ανεπαναληπτα, με την καλη εννοια. Μιλαμε για τρελα υποτιμημενο δισκο.
Τα σπαω γενικα με την παραγραφο “μουσικη κατευθυνση”
Ανυπομονω για τα επομενα 2 μερη και ελπιζω να ειναι τοσο καλογραμμενα.
Το 2ο μέρος είναι κι αυτό έτοιμο (και εξίσου συνοπτικό) και θα αναρτηθεί τη Δευτέρα, αναφορικά με τους υπόλοιπους 6 υποψηφίους που πέρασαν από τις auditions.
Για το 3ο μέρος λέμε να κάνουμε κάτι διαφορετικό, αφού θεωρούμε ότι κατά καιρούς διαβάζουμε εξαιρετικά εύστοχες απόψεις και είνα κρίμα να πηγαίνουν χαμένες. Θέλουμε να κάνουμε κάτι, ώστε να αναδειχθούν και να επιβραβευθούν κάποιες εξ’αυτών, ενώ παράλληλα να ανοίξουν νέες συζητήσεις. Just hold your fire…
“Dream Theater was always about the fans” λέει κάπου στην βιογραφία τους ο Portnoy και συμφωνούμε. “Love, just don’t stare…” ένα πράγμα…
Δεν έχω προλάβει να το διαβάσω, είναι τεράστιο! 8O:p
Αλλά έχω μείνει άφωνος από το βάθος της ανάλυσης (σχέσεις Portnoy με κάθε άλλο μέλος της μπάντας) #-o:lol:
QuintomScenario : Κρατήσου λίγο και θέλω να στείλεις ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ τις απόψεις σου σχετικά με το FII όταν σου ζητηθεί!!! Η γνώμη μας πρέπει να είναι πάρα πολύ κοντά, από τα λίγα που αναφέρεις και θέλω να διαβάσω την ανάλυσή σου! Δεν θεωρώ το FII φανταστικό, θα μπορούσε να ήταν αν υπήρχε διαφορετική προσέγγιση σε μερικά κομμάτια ή έλειπαν 1-2 και υπήρχαν άλλα στη θέση τους (μην ξεχνάς και τα απίστευτα outtakes που είχανε εκείνη την περίοδο), ΑΛΛΑ όπως λες κι εσύ, τα prog/fusion στοιχεία είναι κυριολεκτικά ανεπανάληπτα. Και μη νομίζεις ότι ο Sherinian μετά έκανε κάτι διαφορετικό : πήρε τον Donati και έπαιξε με τους Planet X στη βάση του prog/fusion ύφους του FII, αλλά εξαιτίας Donati στην πορεία το απογείωσαν το θέμα τεχνικά. Σε λίγες μέρες θα μάθεις πού και πώς! Κρατήσου!
Όσο για το FII, τεράστιος δίσκος δεν ξέρω αν είναι, το μόνο σίγουρο όμως είναι πως λοιδορήθηκε αδίκως. Το μόνο που μπορείς να του “καταλογίσεις” είναι κανά δυο κομμάτια που λέει ο Joe Black που θα μπορούσαν να αντικατασταθούν με κάτι άλλο, και ότι γενικά οι ελάχιστες heavy στιγμές του ήταν σχετικά αδιάφορες.
Κατα τα άλλα, τα New Millenium και Lines in the Sand περιέχουν τέτοια ΜΟΥΣΙΚΟΤΗΤΑ που δεν ξαναπροσέγγισαν ξανά. Για να μη πω και για τις εκπληκτικές επιρροές ήχων, τόσο ώριμα κομμάτια πραγματικά. Τι να πούμε για το Peruvian Skies, για το ίσως πιο όμορφο μελωδικό κομμάτι που έγραψαν ποτέ (Ηοllow Years), για τον αφανή ήρωα των instrumentals Hell’s Kitchen ή για το πανέμορφο Trial of Tears? Φυσικά κάθε αλλαγή είναι δύσκολα ευπρόσδεκτη απο τους οπαδούς, και η μεταβατικότητα του FII, ίσως και ο πιο χαμηλών τόνων χαρακτήρας του, “έκατσε” κάπως σε αυτούς που τους λατρεψαν στα προηγούμενα άλμπουμς.
Ο Sherinian υπήρξε απίστευτα συμπαθής τόσο σαν μουσικός όσο και σαν άνθρωπος.
Πιστευω πως το θέμα με την υποτίμηση του FII είναι σε μεγάλο μέρος εξ αιτίας του Portnoy, ο οποίος έχει επανειλημμένα δείξει ότι δεν ήθελε να είναι έτσι ο δίσκος, γι αυτό άλλωστε κυκλοφόρησε και τα demos, που περιέχουν αρκετές αλλαγές, με μεγαλύτερη το ότι το Hell’s Kitchen είναι μέρος του Burning My Soul.
Αν κάποιος ακούσει τα demos, βλέπει ότι πολλές από τις αλλαγές που έγιναν λόγω Shirley ήταν για το καλύτερο, τουλάχιστον έτσι το βλέπω προσωπικά.
Η αλήθεια είναι ότι και στους κύκλους των fans η τουλάχιστον στα fora του Portnoy και το DTF που παρακολουθώ, είναι πολλοί αυτοί που έχουν αφήσει αυτή την υποτίμηση για το δίσκο πίσω τους, εκτιμώντας την πραγματική του αξία.
Επίσης το FII για μένα έχει απο τις καλύτερες παραγωγές των DT, βγάζοντας έναν ιδιαίτερα “οργανικο” και δεμένο ήχο, πράγμα που χάθηκε εν μέρει στις επόμενες κυκλοφορίες.
Σε αγαπω λιγο για αυτην την προταση, ωρες ωρες πιστευα οτι ειμαι ο μονος στον κοσμο που το πιστευει αυτο. Ακομα και οι fallingintoinfinity-κοι, συνηθως εμμενουν στα λογια του Portnoy.
Mιας και μου ζητηθηκε η αποψη μου απο τον JoeBlack για το FII, θα συγκρατηθω και δε θα γραψω τιποτα μεχρι οταν ειναι καταλληλη η στιγμη (ποιος ειμαι να τον σνομπαρω οταν μου τα γραφει τοσο παθιασμενα??), αλλα θα πρεπει να σε προειδοποιησω πως δε θα συφμωνησουμε οσο νομιζεις ισως…
Δεν είναι θέμα συμφωνώ-διαφωνώ. Ούτε θέμα λεπτομερειών των σχέσεων των μελών, κλπ παρασκηνίων. Είναι ότι αυτός που έγραψε το κείμενο αγάπησε πολύ αυτό που έκανε και μας το πέρασε πολύ εύκολα στην ανάγνωσή μας. Ήταν όντως μεγααάλη, αλλά καθόλου κουραστική…
Το 2ο κείμενο είναι [U]στην κεντρική[/U] και περιμένει όλους τους άπληστους theaterάκηδες, progsters, μουσικούς, μουσικόφιλους και γενικά βαρεμένους, χεχε…
Το διαβασα σχεδον ολο, με την τεχνικη του “προσπερναω” αρκετες γραμμες βεβαια… δεν εχω καμια επαφη με τις τεχνικες λεπτομερειες του κειμενου, και το μονο που μπορω να κατανοησω πληρως ειναι το υφος του καθενος και το πως θα ταιριαζε στην μπαντα. Ενδιαφερον ειχαν φυσικα και τα ιστορικα στοιχεια για τον καθε ντραμερ, μπραβο!
Συμφωνω πληρως με το οτι η Roadrunner μας εδειξε ακριβως αυτο που ηθελε να δουμε, και συνεπως ηθελε να μας καθοδηγησει προς την αποψη οτι ο Mangini ειναι η καλυτερη επιλογη, αλλα εγω θα παραμεινω σε αυτην την αποψη παρα την πλυση εγκεφαλου, γιατι μου φαινεται πως ειναι και η σωστη οντως. Εμπιστευομαι αλλωστε τους υπολοιπους Dream Theater στο οτι εκαναν τη σωστη επιλογη.
NP Anna Lee και τρελαινομαστε. Και μιζεριαζουμε που ξεφυγαν απο εκεινο το μονοπατι.
Xμμ. To Falling into Infinity είναι ένας πολύ ιδιαίτερο δίσκος για μένα γιατί άκουσα το υλικό του πρώτα live σε κλαμπάκι 600 ατόμων ένα χρόνο πριν την κυκλοφορία και μετά βγήκε ο δίσκος. Για την ακρίβεια είχα ακούσει σχεδόν όλο το υλικό του και έτσι όταν βγήκε ο δίσκος μου φάνηκε πιό “γυαλισμένος” από ότι τον περίμενα. Το Hollow Years είναι ένα καλό παράδειγμα όσων μου φταίνε με αυτό τον δίσκο (παραγωγή, ανάμειξη Desmond Child, ψιλο-gay ενορχήστρωση, ακουστικές γραμμές Petrucci στο intro για κομμάτι Enrique Inglesias). Πόσο καλύτερη είναι η live εκτέλεση από το Budokan με το εκτεταμένο “θέλω να δώ τους αναπτήρες σας Γιαπωνεζάκια” σόλο του Petrucci;
Για το Hell’s Kitchen συμφωνώ απόλυτα, απίστευτο nstrumental που δεν σε εντυπωσιάζει από την πρώτη ακρόαση όμως, σε αυτό μοιάζει με την περιοχή που του έδωσε το όνομα του.
Πάρα πολύ καλό το τρίτο μέρος του αφιερώματος, και το παιδί που το έγραψε πράγματι το κατέχει πολύ καλά.
Ας μου επιτραπεί μια ερώτηση λοιπόν.
Ο Dave Culross, drummer του συγκροτήματος τότε, δεν άντεχε την κατάσταση να είναι μονίμως χωρίς χρήματα, να χρωστάει παντού και γενικά να βρίσκεται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Τα βρόντηξε εγκαταλείποντας ταυτόχρονα τη Φλόριδα.
Aυτό από που προκύπτει?
Συγχαρητηρια στον κυριο Λιμπιτσούνη για το εκτενεστατο και το κατατπιστικοτατο αφιερωμα του…Εγω προτείνω να οργανωθεί ανοιχτό debate για να μιλαμε για ωρες για το αγαπημενο μας συγκροτημα…Ετσι και αλλιώς everything is never enough για αυτήν την μπάντα…
