Τελευταια φορα που τους ειδα,Μοναχο το 20,ηταν αξιοπρεπης η αποδοση του.
Παλιοτερα βεβαια,καθε φορα απο τις υπολοιπες 6 που τους ειδα,με ταπωνε χαλαρα(καθως ουδεποτε υπηρξα μεγαλος φαν της χροιας του) και με εστελνε για νανακια απορωντας πως διαολο τον αμφισβητουσα.
Βιντεακια απο κινητα δεν βλεπω ποτε,ελπιζω μονο να μην ειναι τοσο χαλια ωστε να με κανει να νιωσω αμηχανα.
Το Release σαν χωρο τον απεχθανομαι και καθως παιζει να τους εχω δει ηδη μια (και μπορει και δυο) φορες στην περιοδεια μαλλον θα απεχω.
Εγω παλι,μη βλεποντας βιντεακια,πηγα φουλ φτιαγμενος να ακουσω τα επη των Magnum και ψιλοξενερωσα.
Τον Αξλ επειδη ειχα προετοιμαστει απο ολα τα σχολια και ειχα δει και σχετικα προσφατα το απολυτο φιάσκο του Vince Neil τον αντεξα και εκτιμησα την προσπαθεια του.
Καλά σχολιάζουμε τον James τον Λαμπρή (ποιος ξέρει αν υπάρχει και James… Χριστούγεννα!) όμως αυτό κάπως πέρασε ασχολίαστο:
Καταλαβαίνω βέβαια τα μαρκετίστικα… κόλπα, όμως κλασική σύνθεση ενός συγκροτήματος δεν είναι απαραίτητα η μακροβιότερη (όπως δεν είναι κατ’ ανάγκη και η αρχική) είναι αυτή που δημιούργησε τα καλύτερα έργα του! Με αυτή την λογική εγγύτερα του όρου “κλασική σύνθεση” για τους DT είναι εκείνη που εκτός των γνωστών τεσσάρων συμπεριελάμβανε και τον Kevin Moore, το lineup που δεν μακροημέρευσε μεν, πρόλαβε όμως να “υπογράψει” τα Images and Words και Awake, τους κατά γενική ομολογία δύο από τους τρεις καλύτερους δίσκους των εν λόγω!
Λεπτολογούμε τώρα με τους ορισμούς, αλλά εντάξει, πόσος Λαμπρής πια!
Ειναι μια απο τις αγαπημένες μου μεταλ μπάντες
έχω να τους δω απο το 19 σε ενα σκυλάδικο(αθλίος χώρος με ζέστη φουλ)
ΥΓ
Ελπίζω να αποζημιωθούμε και θα ειναι η πρωτη φορά με Portnoy
