Dream Theater - The Astonishing

Καλησπέρα παιδιά, μετά απο πολλές ακροάσεις, μπορώ να πω οτι το album είναι πάρα πολύ καλό με πολλά καντάρια μουσικής. Πραγματικά θέλει πολύ χρόνο και αφοσίωση για να βγάλεις συμπέρασμα (τα καλα της ανεργίας), καθώς μιλάμε για 130 λεπτά μουσικής. Δεν είμαι ό φανατικός οπάδός των Dream Theater αλλά εκτίμησα πολύ όλα κομμάτια. Οι μελωδίες που βγάζει καθως και η αρμονία όλων των οργάνων μαζί με τη φωνή του Labrie δένουν καταπληκτικά!!! Τα κομμάτια που ξεχώρισα ειναι πάρα πολλά αλλά το moment of betrayal και το σολο στο a new beginning ειναι φανταστικά πορωτικά και πολλά άλλα!!!

Πρώτη εντύπωση.

Ξεκινάει καλά το άλμπουμ αλλά στη συνέχεια έχει μια ακολουθία από πολύ μέτριες μπαλαντούλες :?
Χρειάζεται βέβαια και περισσότερα ακούσματα, γιατί έχει πολύ υλικό και δυνατά σημεία.

Άσχετο, αλλά ο Rudess φέτος θα γίνει… 60 ΧΡΟΝΩΝ!!! 60!!!

Πες τίποτα για το δίσκο ρε και άσε τα κουτσομπολιά για την Espresso! :stuck_out_tongue:

Αλήθεια, ο Outshined πού χάθηκε; Δεν ακούστηκε εδώ πέρα… Μάλλον του έκανε περισσότερη εντύπωση ο δίσκος των Rotting Christ; :stuck_out_tongue:

Πάντως ο δίσκος μεγαλώνει με τα απανωτά ακούσματα και μπράβο τους που τόλμησαν ένα τέτοιο εγχείρημα. Είναι μάλλον αντιεμπορικό το να γράφεις 130 λεπτά μουσικής σε ένα διπλό δίσκο εν έτει 2016. Παρ’ όλα αυτά, κατέκτησαν το πρώτο νούμερο 1 τους στο Billboard στην κατηγορία rock albums - κάπου εδώ φαντάζομαι ότι ένας drummer θα τραβάει τα μούσια του! :lol:

Μεγάλη εντύπωση μου κάνει πάντως ότι δεν έχει συζητηθεί καθόλου εδώ - σε σχέση με τους παλαιότερους δίσκους του συγκροτήματος. Έβλεπα τα τόπικ των προηγούμενων δίσκων και μόνο πριν την κυκλοφορία πρέπει να είχαμε πιάσει 10 σελίδες. Λογικά, η απήχηση των DT στην Ελλάδα είναι αντιστρόφως ανάλογη της απήχησης στο εξωτερικό, δεν εξηγείται αλλιώς! :?

Η μόνη ίσως ένστασή μου, είναι στον τομέα του ήχου. Και όχι δεν έχω πρόβλημα με τον ήχο των drums, μια χαρά μου φαίνεται. Αλλά εκείνο το μπάσο… Όσο φοβερό και μπροστά στη μίξη ήχο είχε στο προηγούμενο (ή στα live), τόσο generic και χαμηλά στη μίξη είναι εδώ και κρίμας δηλαδή.

Ελα ρε δεν είναι χαμηλά στη μίξη, απλά δεν έχει το ίδιο tone με γκάζια που είχε στο προηγουμενο άλμπουμ. Και επίσης έχει πιο υποστηρικτικό ρόλο πιθανόν κ λόγω αποχής από τη σύνθεση της μουσικής.

Θα τους δω live σε 2 μέρες, οπότε θα περιμένω να γράψω εντύπωση τότε.

Γενικά στα πρώτα ακούσματα ψιλοαπογοητεύτηκα, αλλά νομίζω πως σιγά σιγά μπήκα κάπως στο νόημα. Θα επανέλθω!

Πάντα προκλητικός, μόνο αυτό έχω να πω! Περιμένουμε εντυπώσεις εμείς που αργήσαμε να κινητοποιηθούμε!

Αυτό ήταν η μόνη δικαιολογία που σκέφτηκα, ότι δηλαδή ο ήχος του μπάσου από τον προηγούμενο δίσκο δεν θα πήγαινε σε ένα τέτοιο δίσκο. Αλλά όχι και barely audible. Και επειδή υπάρχουν αναφορές σε συνεντεύξεις για το Jesus Christ Superstar (ίσως την καλύτερη ροκ όπερα), εκεί μια χαρά ακούγεται το μπάσο. Και τώρα που το ανέφερα, για κάποιο λόγο τόσο η ερμηνεία του JLB όσο και το γενικότερο στήσιμο στο τραγούδι, μου θυμίζει τη σκηνή / τραγούδι από το JCS με τον Ηρώδη και το Χριστό.

Sent from my Nexus 10 using Tapatalk

Ειλικρινά μ αρέσει που ο κόσμος αγνοεί λχ. Thought Chamber, για να ακούσει το κάθε λογής καμμένο concept παπατζιλίκι των Theater, ψάχνωντας τα καλά μέρη που είναι απόρια του τραγουδιστή, με το κυάλι.Δεν πειράζει. Εντωμεταξύ όταν διαβάζεις σχόλια πχ. οτι ο Leonard είναι άφωνος και οι άλλοι δεν μπορούν να παίξουν αντιλαμβάνεσαι την ασχετοσύνη κοινού αλλα και πολλών “κριτικών” με τη μουσική. Το Psykerion λχ και σαν κονσεπτ και σαν μουσική ισοπεδώνει το “Αstonishing” αλλά ο κόσμος δεν ασχολείτε με “άγνωστα”. Αντε στα χαιλίκια με κανα Ayreon που παίζουν και γνωστοι και κανένας καλός (που δεν τον ξέρουμε αλλα τον προβάλει ο Arjen). Που θα του μείνουν και αγνωστα, γιατι τα μαγαζιά δεν θα τα φέρουν και τα μέσα θα τα κριτικάρουν “στα πεταχτά” επειδή έχουν priority “τα διαφημηζόμενα”. No worries. Μυρικάστε τα μούσια του Petrucci του Rudδess & πλέον και του Labrie. Μήπως να επιβάλουν και στους άλλους να αφήσουν ή να φοράνε ένα ?

Εντωμεταξύ ο κυανοπωγωντας τους πέταξε λίγο το μάτι έξω με το “Hot Streak” που δεν ήθελε πολλάπλα ακούσματα για να καταλάβεις τη χημεία και το πόσο καλά περνάγανε όταν το γράφανε. Ανόητα κολλήματα και προσωπολατρεία.

αναφερεις ενα γκρουπ που αν δεν υπηρχαν οι DT μαλλον δεν θα υπηρχαν ουτε αυτοι…τουλαχιστον οχι με τετοιο ηχο!

Τετοια ποστ σαν το δικο σου παντως ποτε δεν τα καταλαβα…μπαινεις σε ενα θεμα που αφορα κυκλοφορια ενος γκρουπ και μας λες να μην την ακουμε αλλα να ακουσουμε κατι αλλο… :-s

Οτι δεν μπορείς ας πούμε να εκτιμήσεις και τα δύο, είναι binary η επιλογή…

Αυτη την εμμονη με τα αλμπουμ που ντε και καλα πρεπει να τους αφιερωσεις πολυ χρονο γιατι εχουν
πολυ “μουσικη”??? ποτε δεν τη καταλαβα.
Υπαρχουν αλμπουμ που γουσταρεις με την πρωτη(ανεξαρτητως ειδους και διαρκειας),υπαρχουν αλλα που σε προκαλουν να τους δωσεις χρονο και προσοχη και υπαρχουν και καποια που ξερεις απο τα πρωτα ακουσματα πως δεν…
Οσο και αν θα το ηθελα,οσο και αν προσπαθησα να μην επηρεαστω αρνητικα απο το καρακιτς κονσεπτ και τα
(ως συνηθως) αστεια lyrics,οσο και αν θεωρω πως οι “διαφορετικες” προσπαθειες πρεπει να επιβραβευονται, το astonishing δυστυχως δεν το αντεξα για πανω απο 3 ακροασεις.
Ακομη και το προηγουμενο ειχε τις στιγμες του(λιγες).Τουτο εδω στα αυτια μου ειναι μια φουσκα επικων διαστασεων.

Πείτε μου ένα δίσκο τους που δεν θέλει υπομονή. Ακόμη κ στο images ήθελε καιρό μέχρι να ανακαλύψεις το learning to live κ το metropolis στην πραγματική τους διάσταση. Πόσο μάλλον για άλμπουμ των 2 ωρών κ βάλε. Θέλουν μελέτη οι theater, πως να το κάνουμε? Κ γι’αυτο τους γουστάρουμε. Δεν μπορώ να κρίνω ακόμη το δίσκο. Αλλά άποψη μου είναι ότι ο δίσκος πρέπει να ακουστεί τουλάχιστον μια φορά διαβάζοντας τα λόγια για να μπεις στο πετσί των ρόλων . Εν καιρώ θα κριθεί κ αυτό το έργο. Πάντως κακή μουσική από theater δεν έχω ακούσει ποτέ κ σε αυτό το άλμπουμ ισχύει το ίδιο.

Η “μπαντά μου/σου”. Αν μιλάω με fanboyδες βαμμένους, που χωρις ν’ακούσουν θα έχουν άποψη… γιατι δεν νομίζω κανένας να νομίζει οτι οι Theater είναι παρθενογέννεση. Γιατι τότε απλά δείχνει οτι δεν έχει ακούσει 70s prog. Τεχνικότατες μπάντες υπάρχουν. Το θέμα είναι τι δίνεις στον ακροατή και με το “The Astonishing” οι Theater δίνουν κάτι απλοποιημένο για τα μέτρα τους και εντελώς χοντροκομμένο αισθητικά με ουκ ολίγες αναφορές σε “άλλα έργα” της διανοησης. Σιγά μην το κάνουμε και ευαγγέλιο και το μελετάμε μέχρι να ασπρίσουν τα γένια μας. Εδω και 2-3 δίσκους οι Theater το έχουν χάσει τελείως και απεθυνονται σε τεχνοκράτες/nerds και βαμμένους fans και όχι ακροατές με ανοιχτά αυτιά.

Εδώ και 5-6 δίσκους πες.

Δεκτόν, απλά είχαν και στιγμές … Το οτι άλλες μπάντες απο συνομίλικους ηχούν ΣΑΝ τους THEATER, δε σημαίνει οτι άκουσαν αυτούς και αντέγραψαν. KANSAS, RUSH, YES, ANGEL, STYX, ZAPPA και διάφορους δεξιοτέχνες κιθαρίστες ακούγαν.

@storm.
Επίσης, όταν μέλη απο τους TC δισκογραφούσαν, οι Dream Theater ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΑΝ, και ήταν ήδη δεξιοτέχνες γιατι γιαα είμαστε ρεαλιστές επειδή τα ζήσαμε εκείνα τα χρόνια το μεγάλο το μπαμ το έκαναν στο Images. Οπότε άντε να ασχοληθήκαν μερικοί με αυτούς απο τη νεότερη γενιά. Πιο πρίν ήταν “γνωστοί” σε όσους ενδιαφερόντουσαν. Γιατι μιλάμε για εποχές 28αριου internet στην ελλάδα, με 386 στα 40mhz να κοστίζει 200.000 κτλ.
@nikatapi
Δεν είπα αυτό. Είπα απλά οτι οι DT δεν είναι οι μόνοι progressivάδες στον πλανήτη. 1000 φορες Shadow Gallery. Οι Theater μετά το Awake, καλώς ή κακώς κυνηγούσαν την ουρά τους έχωντας αγγίξει την τελειότητα, τόσο νωρίς (I/A). Εκτιμώ το ένα και το άλλο. Απλά το βρίσκω αστείο να έχουν 2002000302020 views οι μεν, ακόμα και για την “πατάτα” τους και 2000 views οι άλλοι. Enchant, Spocks Beard κα, μέλη έχουν μέσα, δλδ παικτρόνια.

Θέλω να κάνω ένα γενικό σχόλιο:

Δύσκολα μπορώ να σκεφτώ συγκρότημα που να έχει δεχτεί την κριτική και τα σχόλια που έχω ακούσει / διαβάσει από το 2002 και μετά για τους Theater.

  • Το 2002 βγήκε το 6 Degrees και θυμάμαι να ακούω τότε σχόλια τύπου: Αντιγράφουν τους Tool, είναι πολύ πειραματικό, το Scenes είναι πολύ καλύτερο κτλ
  • Το 2003 βγήκε το Train of Thought και οι πολλοί έσπευσαν να πουν πως… “Είναι πολύ μέταλ για τους Θίατερ”.
  • Το 2005 το θάψιμο για το Octavarium ήταν επικό: Ακούγονται σαν U2 και Muse, έγιναν φλώροι κτλ. Θυμάμαι φωτογραφίες με το δίσκο στα σκουπίδια και άλλα τέτοια ωραία.
  • Το 2007 βγήκε το Systematic: Οι στίχοι είναι αστείοι, πάνε να γίνουν mainstream με την Roadrunner, μας το έπρηξε ο Portnoy με τον αλκοολισμό κτλ
  • Το 2009 στο Black Clouds άκουσα τους ίδιους που τους κατηγορούσαν για τους πειραματισμούς και το πολύ μέταλ κτλ, να λένε “ε μία από τα ίδια!”
  • Το 2011 στο A Dramatic Turn θυμάμαι τύπο εδώ μέσα να λέει πως οι DT είναι… “απατεώνες και δουλεύουν τον κόσμο!”

Ανάμεσα σε όλα: “Ο LaBrie δεν έχει φωνή, ο Petrucci το έχει χάσει, ο Mangini δεν έχει ψυχή, ο Myung δεν έχει κάνει τίποτα 15 χρόνια, ο Rudess βρήκε το Scenes From a Memory έτοιμο και από τότε μόνο iPad” και πολλά άλλα.

Την ίδια στιγμή, οι Dream Theater όχι μόνο έχουν επιβιώσει για πάνω από 25 χρόνια με όλα τα παραπάνω και παρά τις όποιες κατά καιρούς μόδες, αλλά είναι πιο επιτυχημένοι από ποτέ, έχουν το μεγαλύτερο κοινό με τεράστια διαφορά από όλους της γενιάς τους αλλά και από τους τωρινούς του χώρου, βρίσκονται τα τελευταία χρόνια με κάθε δίσκο στις πρώτες θέσεις του billboard, έχουν προταθεί για δύο grammy (ναι, ξέρω ότι δεν σημαίνει απόλυτα κάτι, αλλά όσα δεν φτάνει η αλεπού… ), παίζουν σε μεγάλα φεστιβάλ πριν από τους πολύ μεγάλους (βλ. Sonisphere κάτω μόνο από Metallica), μαζεύουν πιο πολύ κόσμο και από τους μεγάλους prog των 70’s (Yes κτλ). Και όλα αυτά σε ένα αρκετά αντι-εμπορικό είδος.

Τι σημαίνει αυτό; Ότι καλώς ή κακώς… ΝΑΙ, ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΑ ΚΑΛΥΤΕΡΟΙ από όλους τους άλλους. Suck it up. Τίποτα δεν είναι τυχαίο.

Δεν λέω, καλό είναι να υπάρχουν απαιτήσεις, αλλά έχουμε φτάσει στο σημείο να περιμένουμε από τους DT να επαναπροσδιορίζουν τη μουσική (τη δική τους και όχι μόνο) με κάθε δίσκο, να μην τολμούν να επαναλάβουν τον εαυτό τους, να μην τολμούν και ακουστούν σαν κάποιο άλλο συγκρότημα, να μην τολμήσουν και δεν γράψουν τους πιο ψαγμένους στίχους κτλ κτλ κτλ. Δεν γίνεται και δεν περιμένω προφανώς να αρέσουν όλοι τους οι δίσκοι σε όλους, αλλά η υπερβολή σε κάθε κριτική προς με αυτούς ξεπερνάει τη λογική και περνάει στην εμπάθεια.

Και έρχομαι και στο Astonishing: Βγάζουν οι άλλοι δύο ώρες μουσικής - αρκετά διαφορετικής κατά βάση από τα συνηθισμένα τους - βγαίνουν σε περιοδεία παίζοντας ΜΟΝΟ αυτό, επαναλαμβάνω: την στιγμή που εμπορικά είναι καλύτερα από ποτέ, και αντί να λέμε ότι έχουν τουλάχιστον αρχίδια, αρχίζουμε πάλι την κλάψα.

Συμφωνώ ότι ο δίσκος έχει πολλές μπαλάντες, θα έπρεπε να είναι κατά 40 λεπτά μικρότερος, αλλά θα προτιμήσω να δω το ποτήρι μισογεμάτο: Ακόμα και έτσι ο δίσκος έχει φοβερά τραγούδια και στιγμές που για εμένα ορίζουν το πως θέλω να ακούγονται οι DT εν έτει 2016 (βλ. Our New World). Υπάρχει πάρα πολλή και καλή μουσική στο δίσκο και προτιμάω να κρατήσω αυτό από το να βρίζω που έχει 6-7 ή όσα τέλος πάντων τραγούδια από τα 34 που είναι περιττά.

Την Πέμπτη και την Παρασκεή τους είδα για 9η και 10η φορά live (1η ήταν το 2000 στο Rockwave) και ενώ την Πέμπτη ήταν σφιγμένοι, την Παρασκευή ήταν απλά φοβεροί - παρά τις όποιες αδυναμίες του δίσκου - και το κοινό πολύ ένθερμο. Δεν θέλω καν να σκέφτομαι τις αντιδράσεις του Ελληνάρα αν έπαιζαν όλο το δίσκο στην Ελλάδα. Θυμάμαι κάποιες (λίγες) και το 2000 με το Metropolis. ΧΑ!

1 Like

Και το 2002 ειχαν παιξει εναν δισκο ολοκληρο…

To 2002 έπαιζαν ολόκληρο το ομώνυμο από το 6 Degrees, όχι το δίσκο - αν δεν κάνω λάθος δε νομίζω να είχαν παίξει πουθενά ολόκληρο το άλμπουμ.

Πω. Δλδ λογική ο παντελίδης πουλάει πολύ ο παντελίδης είναι καλός. Αμα είσαι η δισκογραφική ίσως. Ο κόσμος πάει και βλέπει τους μετάλλικα, που φυσικά όταν φάγανε τα μουτρα τους παίζοντας το ανγκερ το γυρίσανε και παίζουν αρχαιότητες… Μια μπάντα που ο κιθαρίστας όποτε κάνει μπέντ φαλτσάρει, ο τραγουδιστής έχει autotune παντού και πάντα κι ο ντράμερ …(no comment really) εμπορικοί ? επιδραστικοί ? Ιστορικοί ? Ναι σε όλα. Αλλα απο την άλλη εδω και πολλούς δίσκους καμμένο χαρτι, όπως και οι annihilator, οι megadeth, που τώρα την παλεψαν λιγάκοι και αρκετοί πάλιουρες που δεν το λέει η ψυχούλα τους πλέον.

btw, απο όλα αυτά το octavarium το άκουγα ευχάριστα, τ’άλλα όχι, TOT, μόνο το single, τ 'αλλα τα ψυχαναγκαστικά δεκάλεπτά όχι, ήταν ανεκδοτο. Το Systematic το άκουσα, αλλα ανάθεμα και αν μου εχει χαραχτεί στη μνήμη οτιδήποτε. Για μένα φταίει πολυ οτι έδιωξαν και καλούς πληκτράδες και portnoy και το τωρινο το lineup δεν έχει αρκετα καλους writers. Ακόμα και τώρα που “κάτσανε να γράψουν” αντι να τζαμάρουν, την πρώτη βλακεία που τους ήρθε την πραγματοποιήσαν. Thanks but no thanks.