Ισως ενα τραγούδι που δε θα δουμε ποτε live ξανα, αλλα επος either way
Ωχ αρχίσατε κιόλας να αναπολείτε την εποχή Mangini;;;
Ετερον εκάτερον, θα έρθει η στιγμή που θα ξανασμίξουν πίσω απο το monster kit
Toυς αγαπάμε εξίσου και για διαφορετικούς λόγους
Καλησπερα, εχει βγει το review του Parasomnia στο site? Γιατι δεν το βρισκω!
Σε μιαμιση ωρα αναχωρω για Radio City Music Hall. Ενα “θεατρο των ονειρων” για ολους τους καλλιτεχνες του κοσμου, στο οποιο θα δω τους γνωστους παλιους αγαπημενους Dream Theater για 8η φορα. Οι προηγουμενες 7 συναυλιες που τους ειδα ηταν σχεδον ολες σε διαφορετικο venue (εξαιρεση η Μαλακασα), εχοντας χασει:
-
απο τις Αθηναικες μονο αυτη το 2019 στο Γκαζι, και την 2η στο Ροδον το 2002.
-
απο τις Νεουορκεζικες αρκετες ως headliners, και συγκεκριμενα μια το 2011 γιατι τους ειχα ηδη δει Μαλακασα για την ιδια περιοδεια (μαλακια μου, εντελως διαφορετικο σετλιστ), μια το 2016 στο Radio City Music Hall που επαιξαν ολο το Astonishing (μακρια απο μας), και μια τριαδα απο συναυλιες στο Beacon Theater, (A) το 2017 που επαιξαν ολο το Images and Words για τα 25 χρονια και ολο το A Change Of Seasons (…), (B) το 2019 που επαιξαν ολο το SFAM για τα 20 χρονια, και (Γ) το 2022 για το Top Of The World που επαιξαν 4/7 κομματια του δισκου.
Απο τις κατωθι, δυσκολο να κανω απολυτο ranking, αλλα σιγουρα στον πατο μπαινει αυτη με τον Mangini το 2014, και στην κορυφη αυτη στον Λυκαβηττο. Αυτη του 2014 βασικα με εκνευριζει παρα πολυ, αφενος γιατι δεν περασα καλα εκεινη την βραδια, αφετερου γιατι η ξενερα με εκανε να σβησει η φλογα μεσα μου για τους Dream Theater για μια δεκαετια, προτου την αναψει ξανα η επιστροφη του Mike και η δισκαρα που εβγαλαν.
- Λυκαβηττος 1998 - Touring Into Infinity
- Περιβαλλοντικο Παρκο 2000 - Metropolis 2000
- Ροδον 2002 - World Tourbulence
- Ολυμπιακο Σταδιο Beach Volley 2005 - Octavarium Tour
- Μαλακασα 2007 - Chaos In Motion
- Μαλακασα 2011 - A Dramatic Tour of Events
- Hammerstein Ballroom 2014 - Along For The Ride
Μονα απωθημενα? Τα Misunderstood, Glass Prison, Surrounded που εχασα απο την δευτερη βραδια στο Ροδον, και το A Change Of Seasons που εχασα το 2017.
Παμε λοιπον για το νουμερο 8 με το Parasomnia, και αρκετα τραγουδια που δεν εχω δει ποτε live απο τους Dream Theater. Οι ιστοριες του Portnoy στο instagram με εχουν hype-αρει αρκετα. Θα επιστρεψω με σουπερ γραφικο ποστ μετα την συναυλια. Ελπιζω σε καποια εκπληξη λογω του οτι παιζουν στην πολη τους, αλλα θα δουμε, μπορει να μην εχει και καμια εκπληξη.
Μερικα στα γρηγορα, και τα υπολοιπα απο αυριο, ειμαι κομματια παω να λιποθυμησω για 8-9 ωρες:
-
Διαστημικες εκτελεσεις των Octavarium, The Mirror, Panic Attack, Night Terror, Midnight Messiah, Strange Deja Vu, Hollow Years και αρκετων αλλων
-
Ισως ειναι στιγμη να σταματησουν να παιζουν απο το Images and Words. Ο James ασελγησε στο πτωμα του Metropolis αφου το ειχε δολοφονησει πρωτα, και δεν ηταν καθολου καλος ουτε στο Under A Glass Moon. Με εξεπληξε πολυ θετικα ομως σε πολλα αλλα τραγουδια. Οτι εχετε δει στα βιντεο του Metropolis στο YouTube ειναι πληρως αντιπροσωπευτικο δυστυχως.
-
Ζωντανη πρεμιερα (και ισως να μην ξαναπαιχθει ποτε) του The Best Of Times, με κολαζ απο φωτογραφιες του Portnoy με τον πατερα του στο φοντο. Δεν περιγραφω αλλο. Μονο κλαματα. Και “γλιτωσαμε” και απο The Spirit Carries On ετσι. Το σολο του Πετρουτσι στο τελος απλα ασυλληπτο.
-
Μικρη ξενερα που εκοψαν το Home, ενα απο τα 5-10 αγαπημενα μου τραγουδια DT. Ισως λογω του οτι ηταν η τελευταια συναυλια της περιοδειας να επρεπε ή εστω να μπορουσαν να παιξουν 12 λεπτα παραπανω. Τα νεα τραγουδια ακουγονται φανταστικα live παρολα αυτα.
-
Συνολικα εξωφρενικα απιστευτη εμπειρια, και αξιζε καθε δευτερολεπτο και καθε δολλαριο. Υπερτεραστια μπαντα εκτελεστικα, συναισθηματικα, ιστορικα. Ο LaBrie επιβεβαιωσε οτι απο φθινοπωρο θα κανουν περιοδεια στην οποια θα παιζουν ολοκληρο το Parasomnia. Θα ειμαι 100% μεσα.
Τι έγινε, πέθανε; Έχασε και την αδερφή του πρόσφατα
Ο πατέρας του δεν είχε πεθάνει τότε που γράφτηκε το τραγούδι;
Α δεν ήξερα τη σύνδεση, κουλ, ευχαριστώ!
Παιρνω “πασα απο αυτο” για να γραψω κανα δυο χαζομαρουλες. Η προσωπικη ζωη του Portnoy και τα (αρκετα) στεναχωρα (ή και τραγικα) περιστατικα σε αυτην, εχουν αποτελεσει εμπνευση για πολλες τραγουδαρες των Dream Theater πλεον. Το A Change Of Seasons εχει γραφτει για την μητερα του που πεθανε σε αεροπορικο δυστυχημα οταν αυτος ηταν 17 χρονων (και 1 χρονο πριν ιδρυθουν οι Theater), το The Best Of Times εχει γραφτει για τον πατερα του που πεθανε το 2009 απο καρκινο (και μαλιστα ο Mike επαιξε αυτην την εκδοση για τον πατερα του οσο ηταν ακομα ζωντανος και 5 μηνες πριν βγει το Black Clouds), ενω ολοι γνωριζουμε για τα 5 τραγουδια απο τα οποια αποτελειται το 12-Step Suite (αλλα και το The Mirror) και μιλανε για τον αλκοολισμο του Portnoy.
Οσο περιεργο και να ειναι να το σκεφτομαστε ετσι, αυτη η μπαντα δε θα υπηρχε καν αν δεν ειχε πεθανει η μανα του, αφου ο Mike εριξε τον εαυτο του με τα μουτρα στην μουσικη οταν την εχασε, ενω το ονομα της μπαντας το διαλεξε ο πατερας του. Χθες το βραδυ ο LaBrie ειπε πως “η οικογενεια ειναι παλι επανενωμενη” με την επιστροφη του Portnoy, και δε θα μπορουσε να το πει καλυτερα νομιζω. Πιστευω πως το ποσο ανοιχτος ανθρωπος ειναι ο Mike και το πως εξωτερικευει και εκφραζει τα συναισθηματα του με την μουσικη, ειναι πολυ πιθανο να το δουμε στο επομενο αλμπουμ με τραγουδι γραμμενο για την αδερφη του…
αν ειναι φαμίλιο, τότε το οτι τον έκραζε ο εργολάβος, είναι τρεισχειρότερο. το οτι τον σουτάρανε, αντι να του παρασταθούνε επίσης. μπίζνα είναι. απλά ίσως ο άλλος βγάζει στη μπίζνα και μεράκια.
Corporate και οι Dream Theater. Είναι οικογένεια.
Πωωωω ζηλεύω πολύ με τα σχόλια σου , το σόλο του best of times ήταν πάντα φανταστικό στα αυτιά μου με πολύ συναίσθημα και τρομερά μελωδικό
Θα αφησω το βιντεο να μιλησει για μενα, αν και πολυ μετριος ηχος (απο κινητο, λογικο).
Ο τυπος καθοταν πολυ κοντα εκει που ημουν κι εγω.
Εγω πρεπει να ημουν λιγο πιο κοντα βασικα, στα αριστερα.
Υπαρχουν αρκετα βιντεο, ισως καποιος μπορει να βρει καποιο καλυτερο.