IMAGES AND WORDS
ειναι all time classic
καθε νοτα
τα παντα
Images & Words για συναισθηματικούς λόγους.
Αλλά και Awake,Scenes from a memory,Train of thought ισάξια.
Υπερτεράστια μπάντα.
Imaged and Words για τον ίδιο ακριβώς λόγο με τον προαναφερθέντα
And water can’t cover her memory
And ashes can’t answer her pain…
Αγαπημενο αλμπουμ dream theater ε ?? :-k
[SIZE=“3”]Οποιο εχει την μικροτερη διαρκεια !!! :lol::lol::p[/SIZE]
Train of thought ρε. Παντεριές.
images and words (worlds καλύτερα, γιατί είναι από άλλον πλανήτη)
Όχι ρε παιδιά και το train να είναι μαζί με το images στο ποσοστό, ντροπή!!!
Πάντως ψήφισα Scenes απλά δίσκαρος…
Τους Dream Theater ειχα την τυχη να τους γνωρισω σχεδον απο την αρχη της καρριερας τους.
Το 91, γυμνασιοπαιδο και καμμενος με maiden, ac-dc, kreator, slayer κλπ, ψαχναμε σχεδον ολοκληρη η παρεα για μεταλ συγκροτηματα.
Εκεινη την χρονια, ειχε γινει και ψιλοσαλος με το Arise απο Sepultura, οποτε αρχιζω να μαζευω λεφτα απτο χαρτζιλικι της τυροπιτας, ωστε να παω να το αγορασω εγω για την παρεα.
Ενα απογευμα ομως, την μερα δηλαδη προτου παω στο δισκοπωλειο, στην προπονηση στιβου που εκανα, μου δινει ενας συναθλητης μου (Φωτη, εισαι ο μεντορας μου) το walkman του, για να μου βαλει να ακουσω μια υπερμπαντα που παιζει πολυ υψηλης ποιοτητας metal οπως μου το ειχε πει.
Οποτε, μπορειτε να καταλαβετε, οταν το μυαλο μου περιστοιχιζοταν για αρκετο καιρο απο θρασιες και γενικα σκληρο ηχο, εκει ξαφνικα ακουω το Takethe Time!
Στην αρχη δεν μου κανε κλικ φυσικα, και ημουν σχεδον βεβαιος οτι ο συναθλητης μου ελεγε μπουρδες. Ομως επεμενε (δοξα τον παναγαθο) να ακουσω επιμελως ολοκληρη την κασετα.
Μιας και επαιρνα λεωφορειο για τον γυρισμο απτη προπονηση, ακουγα αυτη τη κασσετα σε ολοκληρη τη διαδρομη για 3 συνεχομενες μερες.
Να μην πολυλογω: Το αποτελεσμα ηταν να αγορασω το Images and Words, και να φαω πολυ βρισiμο απ’την παρεα που δεν πηρα το Arise.
Δεν το μετανιωσα καθολου ομως. Αντιθετως, εκτοτε οι DT, μετα τους Maiden, εγιναν το αγαπημενο μου συγκροτημα. Ηταν κατι το τελειως διαφορετικο σε σχεση με ολα αυτα που ακουγα, ολα τα κομματια του δισκου εγιναν αγαπημενα μου. Ενω το Pull me under ειχε γινει το #1 hit απ’τους περισσοτερους, εγω ειχα ορκιστει φανατικος ακροατης αλλων θεσπεσιων κομματιων, οπως take the time ( Find all you need in your mind, if you take the time [-o< ), metropolis I (απο το passagio του Labrie μεχρι το instrumental του the thrid arrives…), under a glass moon (απ’τα πιο τρελα solo που εχουν παιχτει) και τελευταιο και αγαπημενο, το Learning to Live (τοση θετικη ενεργεια δεν ειχα ξανανιωσει, ειδικα στο falsetto του Labrie, οπου αμεσως στο καπακι τον συνοδευει το solo του Petrucci).
Ειλικρινα, εχω χασει τον λογαριασμο ακροασης του συγκεκριμενου δισκου, και με παρεα την βιντεοκασσετα Images and Words: Live in Tokyo, αγαπησα φανατικα, αγαπω και θα αγαπω τους Dream Theater, οσο και αν ο Labrie το χει χασει πλεον.
Images and Words οποτε για μενα, αν και το Awake με το #1 αγαπημενο μου Scarred, κοντραρει απειλητικα, ομως για κυριως συναισθηματικους λογους, το πρωτο υπερτερει.
Ελπιζω να μην σας κουρασα με την εφηβικη μου αναμνηση 
‘‘Awake’’. Τελειότητα. Στα πάντα. Παραγωγή, συνθέσεις, τεχνική, συναίσθημα. Αλήθεια, αυτό το ‘‘Space- dye vest’’, πόσο, μα ΠΟΣΟ συγκλονιστικό είναι; Χαλαρά ο Kevin Moore ο πιο συμπαθής απ’ τους Theater.
Το ‘‘Images and words’’ φτάνει και αυτό στην τελειότητα, ένα σκαλοπάτι κάτω από το ‘‘Awake’’ κατά τη γνώμη μου.
Άσχετο, αλλά γούσταρα κάργα και το ‘‘Train of thought’’, όταν είχε βγει. Πολύ heavy, βαρβάτη παραγωγή και ένα Metallica touch που πολύ μου άρεσε.
Καλύτερο τραγούδι και για μένα από Dream Theater είναι το Space-Dye Vest… Φοβερό συναίσθημα (μου λείπει ο Kevin Moore)… Αλλά το Train of Thought είχε αυτή την αγριάδα μέσα σε σχέση με τα παλαιότερα albums που με έκανε να το προτιμήσω και γενικά είναι το album που ακούω περισσότερο από το συγκρότημα…
Mε τεράστια δυσκολία ψηφίζω Awake και μετά Scenes. 
Scenes μουσικά,Awake στιχουργικά.:!:
Μετά μεγάλης δυσκολίας και εγώ ,διότι πρόκειται για αριστουργήματα και τα 2.:-s
Αν και έχεις το octavarium για avatar!!!
Πολυ ωραιο ποστ και σε καμμια περιπτωση κουραστικο. :thumb:
Για μενα με τα δυο χερια και στομα αμα λαχει Images and Words. Eιναι ενα ανυπερβλητο αλμπουμ για μενα που το εχω μεσα στην χρυση 3αδα των αγαπημενων μου αλμπουμ βαζοντας μαζι του τα Rust in Peace kai Painkiller. Bασικα το Images and Words ισως να ειναι το αγαπημενο μου αλμπουμ γενικα. Δεν μπορω να περιγραψω ευκολα την καθε του συγκλονιστικη για εμενα στιγμη γιατι ειναι παρα πολλες.
Δευτερο το επισης καταπληκτικο Αwake. Μιλια μακρια τα επομενα.
Δεν μπορω να πιστεψω το ποσο λατρευω αυτα τα δυο σε σχεση με το ποσο θεωρω αδιαφορο το Systematic Chaos. 
Δισκάρα με τα όλα του… βασικά όλα εκτός από το 1ο δισκάρες είναι (ναι, και το Falling into Infinity).
Απλά στενοχωριέμαι όταν περνάνε στο ντούκου ακόμα και από τους ίδιους τους fans της μπάντας ΕΠΗ όπως το Six Degrees of Inner Turbulence. Το ομώνυμο ειδικά είναι αριστούργημα.
+1… και misunderstood, disappear, the glass prison, εε γενικα το 1ο CD…
Get Thrashed: The Story Of Thrash Metal director Rick Ernst reports:
“DREAM THEATER drummer Mike Portnoy grew on in Long Island, NY - the same area I grew up in. As you’ll see from his thoughts on Get Thrashed and his personal photos, he too was/is consumed by thrash metal.”
Mike Portnoy review: "I just finished watching it and it was like re-living 11th and 12th grade all over again!!!
Somehow when I went off to Berklee, I got sidetracked with the prog stuff and it re-routed my musical direction with Dream Theater… but this DVD shows MY LIFE from 1984 to 1986 when I was in the moshpit at all the shows at L’Amour Brooklyn and Sundance! (NY area clubs)
Check out this post on my site with a few funny pix from that time that you may get a kick out of!!!
You can take MP out of the thrash scene, but you cant take the thrash scene out of MP!
Bonded By Blood, MP."
αυτά για τους ψευτομέταλλους που κράζουν.
έτσι
Καλά και Madonna να άκουγε, αυτό δε θα σήμαινε τίποτα λιγότερο ή τίποτα περισσότερο.
Επίσης, όμως, είναι γνωστό ότι ο Portnoy ξέρει το μέταλ εις βάθος, όπως επίσης και ότι παρακολουθεί τις καινούριες εμφάνσεις του από κοντά -κοινώς εξακολουθεί να αγαπάει και να είναι ενθουσιασμένος με αυτήν τη μουσική, αντίθετα με την πλειοψηφία των μουσικών.
μη γίνεσαι ισοπεδωτικός ρε Μάνο.
καλώς ή κακώς οι theater είναι γενικότερα σε ένα metal κοινό που πάντα είχαν πέραση.
το μεγαλύτερο κομμάτι που έχει να κάνει με theater είναι το metal.
αλλά μας τα έχουν κάνει να με το συμπάθειο οι καγκουρομέταλλοι για το ότι οι Theater είναι φλώροι και δεν ξέρω γω τι άλλη βλακεία, όταν η αλήθεια είναι πως δεν υπήρξαν ποτέ, τόσο αυτοί, όσο και οι περισσότεροι μουσικοί που ακούνε ούτε 1% από όσο metal υπήρξε ο Portnoy.
αλλά στα επιχειρήματά τους αυτά είναι ψιλά γράμματα.