πάντως αν με έβαζες χωρίς να ξέρω να σου πω πότε βγήκε , ίσως έλεγα αρχές 00’ς
αν κάτι προδίδει την ηλικία του , εγώ προσωπικά θα το καταλάβαινα απ την αισθητική στα εφε κιθάρας . Αυτά τα modulation effects ( reverb, chorus, delay ) είναι ας το πω τέλη 80’ς αισθητικής ή έστω έτσι φαίνονται σε εμένα
Πάντως αν πρόσεξες δεν είπα πουθενά ότι είχες άδικο που το λες αυτό , είπα δεν με πολυνοιάζει
Ναι καλέ, συζήτηση κάνουμε 
Για όποιον έχει ακόμη αμφιβολίες για το τι είδους drummer είναι ο Mangini, μάθετε λίγο μπαλίτσα.
Τεχνικά ο φίλος είναι παιχταράς - ασχετως αν έχει το πιο απαράδεκτο drum setup ever, μόνο και μόνο για την ποζεριά.
Εκτελεστικά επίσης είναι πολύ καλός.
Από έμπνευση όμως portnoy >>>>>>> magnini.
To θεμα ειναι πως δεν το κάνει καθόλου για την ποζεριά. Επίσης δε μπορεί κανείς (ούτε ο ίδιος) να αμφισβητήσει αυτά που ο Portnoy έχει προσφέρει συνθετικά τόσα χρόνια.
Από το Six Degrees και μετά όμως έμεινε τελείως στάσιμος, σε κάθε άλμπουμ που έχει βγάλει έκτοτε πάνω κάτω ξέρεις τι να περιμένεις και πότε.
Ο Mangini έχει άλλη προσέγγιση, πιο ορχηστρική και αυτό φαίνεται και στον τρόπο που παίζει τα παλιά τραγούδια.
Πραγματικά δεν μπορώ να σκεφτώ κανέναν άλλον λόγο για ένα τόσο άβολο drum setup. Δεν μιλάμε για ένα setup όπου τα tom είναι οριζόντια, όπως πχ o McClain, που αυτό είναι απλά πως βολεύεται ο ανθρωπος (ή ξέρωγω το εξωφρενικό δεξί χέρι του Gilbert), είναι ένα setup που απέκτησε ενώ ήταν στους Dream Theater, γιατί ο Πορτνόης είχε επίσης εξωφρενικό setup (2 set drums κλπ) και έπρεπε κάπως να το ματσάρουνε. Τώρα αν εσένα δεν σου φαίνεται ποζεριά αυτό, πάω πάσο.
O Πορτνόης, έχει κατασταλάξει σε ένα στυλ από ένα σημείο και μετά, έχει signature drumming, είναι μεταλλας πέρα για πέρα και το καταλαβαίνεις αυτό από τις δίκασες που βαράει ακόμα και στον Μorse.
To καταπληκτικό του Πορτνόη ήταν και είναι ότι παίζει αυτά που πρέπει, εκεί που πρέπει. Ούτε περισσότερα, ούτε λιγότερα και αυτό δεν το βρίσκεις εύκολα.
Η διαφορά του με αρκετούς drummer είναι ότι groovαρει απίστευτα, δίνει πόντους σε κομμάτι.
Δεν θα το έλεγα αυτό βέβαια, πχ για τους Sons of Apollo, αλλά ακόμα και μέχρι το black clouds (που δεν με τρελαίνει), προσθέτει σε ένα κομμάτι.
Ο Magnini από την άλλη, είναι κάργα τεχνικός, αλλά δεν groovαρει. Πολλες φορές σε κομμάτια τους πλέον , πιάνω τον εαυτό μου να ξενερώνω με τα τύμπανα, όχι γιατί είμαι προκατειλημμένος (δεν έχω τίποτα με τον ανθρωπο), αλλά γιατί δεν “ρέουν” τα τύμπανα και δεν προσθέτουν το κάτι παραπάνω.
O Magnini επίσης, έχει την τύχη να έχει υλικό από τον Portnoy, οπότε μπορεί να κάνει 2-3 τσαχπινιές και να δώσει και αλλο σε παλιά κομμάτια.
Από την άλλη βέβαια, δεν μπορώ να παραβλέψω ότι το καλύτερο drumming του magnini σε δίσκο theater , είναι στο dramatic turn, όπου φυσικά τα τύμπανα τα έχει γράψει ο Πετρούτσης.
Για το που έχει τα πιατίνια, μπορείς να διαβάσεις και αυτό: https://www.blabbermouth.net/news/why-does-dream-theaters-mike-mangini-set-his-cymbals-so-high-he-explains/
Επίσης το έκανε από εποχές Steve Vai, οπότε κάθε άλλο παρά νέο είναι.
Τώρα στο πως σου ακούγεται στο αυτί δε μπορώ να σου πω οτι ακούς λάθος. Είναι και λίγο θέμα γνώμης, δεν είναι τόσο in your face το παίξιμο του Mangini , αλλά έχει πολύ μεγαλύτερη σκέψη και βάθος που δυστυχώς χάνεται από τις μέτριες (ως κακές) παραγωγές τυμπάνων στα προηγούμενα άλμπουμ. Για τον Portnoy δε διαφωνώ, αλλά έχω χρόνια που τον έχω βαρεθεί, πριν καν φύγει απο τους Theater. Βρήκε αυτό το signature style που λες, αλλά από ένα σημείο και μετά ήταν η φάση αντε να τελειώνουμε. Αρκετά προβλέψιμος σε όλα του.
Επίσης για το dramatic είναι μύθος το ότι τα έγραψε ο Petrucci όπως το χει πει και ο ίδιος, είχε γράψει γενικά κάποια feels και βασικά grooves αλλά ο Mangini τους έδωσε άλλη πνοή και μερικά μέρη τα άλλαξε τελείως.
Εννοείται πως ο καθένας έχει τη γνώμη του και τι του κάθεται στο αυτί καλύτερα, προσωπικά νομίζω υπεύθυνος είναι περισσότερο ο Petrucci σαν παραγωγός (κάτι που άλλαξε προς το καλύτερο στον τελευταίο δίσκο) και πολύ λιγότερο ο Mike σαν συνθέτης/drummer.
Όταν τον είχα δει και στο clinic που είχε κάνει στην Αθήνα και έπαιζε μερικά από τα τραγούδια του ομότιτλου άλμπουμ, ήταν σαν να ακούω ξαφνικά άλλον drummer, με φουλ δυναμικές και δύναμη, κάτι που δε βγαίνει στο δίσκο.
Δεν πολυισχυει αυτο… Απλα οταν εχεις φτασει στο σημειο που εχει φτασει ο Πορτνοη ηδη απο πολυ μικρη ηλικια, η προοδος γινεται με αρκετα πιο μικρα βηματα, ειδικα σε ενα οργανο οπως ειναι τα τυμπανα. Μιλαμε για εκπληκτικο ντραμερ, που ακομα και στα πιο “βαρετα” του νομιζω βαζει πολυ μεγαλυτερο groove και συναισθημα και αλατοπιπερο στην μουσικη απο οτι ο Mangini. Αν η αποπανω δηλωση ισχυει για Portnoy μια φορα, για Mangini ισχυει 5 ξερω γω… απιστευτα προβλεψιμος ντραμερ.
Το βαζω σε αυτο το τοπικ, γιατι με 100% ειλικρινεια, η σκεψη που μου περναει απο το μυαλο βλεποντας αυτο το βιντεο ειναι πως θα ηθελα οι Dream Theater να:
Εντάξει είπαμε έχει πέσει ο LaBrie αλλά τώρα το γάμησες.
Το μόνο που δε μου έχει λείψει από τον Portnoy στους Dream Theater είναι τα φωνητικά του, που ειδικά από το Six Degrees και μετά γίνονταν συχνότερα.
Το θέμα με τα φωνητικά του Portnoy ήταν όντως ένα πρόβλημα στους Theater. Αν και είχε ένα σκεπτικό από πίσω, ήταν μια εξίσωση που δεν έβγαινε. Οι Theater πήγαιναν προς μια πιο metal κατεύθυνση, στην οποία τα φωνητικά του LaBrie ακούγονταν λίγο outdated και irrelevant. Αφενός δεν μπορούσε να τα υποστηρίξει (έφθινε η δύναμη της φωνής του), αλλά αφετέρου δεν ήταν και ποτέ ο λόγος για τον οποίο μπήκε στους Theater ή το δυνατό του σημείο ερμηνευτικά. Κοινώς, δεν θα έπρεπε να απολογηθεί που η κατεύθυνση της μπάντας σε κάποιες περιπτώσεις δεν του ταίριαζε. Υπό αυτό το πρίσμα, μπορώ να πω ότι τα κατάφερε και αρκετά ικανοποιητικά σε κάποιες συνθέσεις. Τα φωνητικά του Portnoy ήταν μια λύση ανάγκης που δεν βοήθαγε στην πραγματικότητα. Από την άλλη, ο ρόλος που παίρνει στην Neal Morse Band (ή και στους Transatlantic) είναι πολύ πιο ταιριαστός στις δυνατότητές του.
Από άποψη σκέψης για τα φωνητικά (και τα δεύτερα) ο Portnoy γενικά έχει ωραίες ιδέες. Ας ειναι καλά οι Beatles και η επιρροή που έχουν πάνω του.
Τώρα κάτι μαλακιες που έκανε και πεταγόταν με κάτι φαλτσέτο στα live, ή το θλιβερο Nightmare to remember με τα μουφα brutal ας μην το συζητήσουμε καλύτερα.
Ο Labrie πάντα είχε θέμα ότι του έγραφαν οι άλλοι τα φωνητικά, χωρίς να σκέφτονται τη φωνή του. Στα σόλο του μια χαρά ακουγόταν πάντα, ακόμη και σε guest που έκανε.
Δεύτερο post γιατί έφαγε ένα σκάλωμα το laptop.
Περί Mangini. Τον συμπαθώ και τον εκτιμώ, αλλά το added value του στα στούντιο άλμπουμ των Dream Theater, μετά από σχεδόν 10 χρόνια, δεν μπορώ ακόμα να το εντοπίσω. Προφανώς και παίζει αρκετά καλά (αλλιώς δεν θα στεκόταν σε αυτό το επίπεδο και ειδικά σε αυτή την μπάντα), αλλά ειλικρινά δεν έχει το παίξιμό του κάτι που να με καθηλώσει. Και κάθε φορά που έρχεται κάποιος και μου λέει κάτι του στυλ ότι “παίζει 13/31 με άρση απορρήτου και συντονισμό στα πιατίνια” (και δεδομένου ότι υποτίθεται ακούω prog 25 πόσα χρόνια ξέρωγω) νιώθω όπως όταν με κοροϊδεύει ο πατέρας μου που μου λέει “δεν μπορείς να αλλάξεις μια πρίζα και λες ότι έχεις βγάλει πολυτεχνείο”. I just don’t get it!
Περί Portnoy. Έχει χάσει εκείνο το magic touch που σε έκανε να νιώθεις ότι σχεδόν σε κάθε τραγούδι υπήρχε ένα μέρος στο οποίο αυτός (με το drumming του) ήταν πρωταγωνιστής και σε καθήλωνε. Και όπως αποδεικνύεται δεν είναι Neil Peart ώστε να εξελίσσει ακόμα το παίξιμό του και να ψάχνει τρόπους να εντυπωσιάσει εκ νέου. Έχει βρει (για τα δεδομένα του) ένα comfort zone. Οπότε έχει γίνει πιο προβλέψιμος. Αλλά παραμένει top στα καλά του και για κάποιο λόγο μάλλον συνεχίζω να προτιμώ το drumming του από του Mangini, χωρίς να μπορώ να ξέρω αν θα συνέβαινε το ίδιο αν έμενε στους Theater.
Τα φωνητικα του Portnoy προσωπικα δε με ενοχλησαν ΠΟΤΕ στους Dream Theater.
Απο κει και περα, ακουστε το βιντεο που εβαλα. Το λεει υπεροχα το κομματι του στο Comfortably Numb.
Αλλωστε υπαρχει λογος που κι η υπολοιπη μπαντα συμφωνησε να το πει αυτος το συγκεκριμενο αποσπασμα. Τωρα το να τον σταυρωσουμε για ενα τραγουδι (Nightmare To Remember) ενω σε ολα τα αλλα backing vocals του ειναι υπεροχος, μου φαινεται τρομερα υπερβολικο.
Διαφωνω πληρως με το οτι οι Theater το πηγαιναν “πιο μεταλ” το θεμα οσο ηταν ο Portnoy στην μπαντα. Το Black Clouds ηταν σαφως το πιο prog αλμπουμ τους εκεινη την δεκαετια, και τo Octavarium ειχε επισης πολυ μεγαλη εμφαση στην μελωδια.
Ε δεν πειράζει, χρειαζόταν και μια τρομερά υπερβολική δήλωση για να αντισταθμίσει τη μη υπερβολική δήλωση ότι οι Dream Theater καλό είναι να διώξουν τον LaBrie και να πάρουν τραγουδιστή τον Portnoy.
Δεδομένου ότι έχει αναλάβει τα φωνητικά που στο original τραγουδάει ο Waters, ε, δεν τα λες και τα πιο απαιτητικά.
Ετσι οπως τραγουδαει ο LaBrie εδω και αρκετα χρονια, και με τις “αξεχαστες” ερμηνειες που μας χαριζει στο στουντιο, βελτιωση θα ηταν η αλλαγη του με Portnoy, και το εννοω. Δεν το εγραψα για υπερβολη. Αλλα χαιρομαι που ηρθες να με βαλεις στην θεση μου, καθως αν μια αποψη ειναι υπερβολικη για σενα, σημαινει οτι ειναι και αντικειμενικα ακραια.
Opinions κλπ, αλλά μερικές φορές έχει κι ο γιαλός ένα δίκιο, ε…
Ναι μονο που δεν περιμενω ΣΟΒΑΡΑ να παει ο Πορτνοης να κανει φωνητικα στους Θηατερ ή σε καμια αλλη μπαντα. Απλως εγραψα οτι ΕΓΩ προσωπικα θα τον προτιμουσα να κανει τα φωνητικα. Μου αρεσει πιο πολυ η φωνη του πλεον απο του Λαμπρι. Δεν υπαρχει κατι πιο βαθυ σε αυτο, και μονο αυτο ηταν που εγραψα εξ αρχης.