Συμφωνούμε στο 95% για Θηατερ (και γενικά), αλλά χίλιες φορές τον Λαμπρι στο Strange Deja Vu με χάλια απόδοση, παρά τον οποιονδήποτε αδιάφορο τραγουδιστή Haken με καλή απόδοση, που με κάνει να νιώθω ότι ακούω κολλεγιακη tribute band σε Dream Theater.
Δεν θεωρώ ότι θα έπρεπε ποτέ να το γυρίσουν οι Theater σε instrumental μπάντα, Γιατί αυτό ουσιαστικά υπάρχει και λέγεται LTE. Δε θα ήταν Dream Theater, θα ήταν κάτι άλλο. Και γενικά όπως δεν υπάρχουν Theater χωρίς Petrucci έτσι δεν υπάρχουν και χωρίς LaBrie. Για μένα δεν υπάρχουν καν χωρίς Portnoy.
Ναι ναι, το strange deja vu το είπα σαν παράδειγμα ότι ο Hakens δυσκολεύτηκε, όχι ότι θα είναι καλός σαν αντικαταστάτης - είπαμε, έχω αυτιά ακόμα
Η αλήθεια είναι ότι θα μπορουσαν να το διαλύσουν πλέον, αλλά δεν πρόκειται να γίνει. Από το να τους σέρνει η γριά όμως, θα προτιμούσα κάποιον άλλον στην θέση του, έστω και απο περιέργια. Εχω 3 υποφήφιους στο μυαλό μου (Lande, Allen, Wilson ) που θα ήμουν πολύ περίεργος να ακούσω έστω ένα κομμάτι από τον καθένα για να δω πως θα ακουγόταν. Κατα τ άλλα LTE και ξερό ψωμι.
Το λες και γυναικομαστία το στήθος του πετρούτσι εδώ. ΣΟΥΤΙΕΝ.
Δεν αλλάζεις έτσι εύκολα έναν εμβληματικό τραγουδιστή.
Παίζουν συμβόλαια κτλ. Και είναι ένα από τα κύρια πράγματα που τραβάνε.
Σίγουρα παίζουν άτομα με εύρος και ωραία χροιά αλλά μετά θα είναι DR + όποιος έμεινε.
Λοιπον τα γραφω εδω για να μην γινετια cluttered το Νεες Κυκλοφοριες.
Το Terminal Velocity το βρισκω εξαιρετικο. Παρα παρα πολλη εμπνευση απο τον Petrucci, ο οποιος σε ΟΛΑ τα τραγουδια θυμιζει τον παλιο καλο του εαυτο, και ετσι εκθετει ακομα περισσοτερο την δημιουργικη διαδικασια που ακολουθει στους Dream Theater, και αρα και τον Jordan Rudess, αφου αυτοι οι δυο ουσιαστικα πλεον γραφουν ολη την μουσικη στους DT.
Πιο εμφανης απο ποτε η συνθετικη προσφορα του Portnoy στους DT, αφου η παρουσια του στο Terminal Velocity ανεβαζει ολα τα τραγουδια. Ειναι απλα εκπληκτικο το πως η κιθαρα του ενος και τα τυμπανα του αλλου εδεσαν και ταιριαξαν εκει στα τελη των 80ς σαν δυο κομματια παζλ.
Τα Oddfather, Happy Song, The Way Things Fall και Glassy Eyed Zombies ειναι προς το παρον τα αγαπημενα μου κομματια, με τις μελωδιες και τα ριφφς σε οποιοδηποτε απο αυτα να μπορουν να γεμισουν ολοκληρους δισκους συγκροτηματων.
Στο Out Of The Blue με τον αψεγαδιαστο τιτλο, αφου κανεις δεν το περιμενε, βλεπουμε τον Petrucci οχι απλα να δοκιμαζει να παιζει blues, αλλα να το κανει αψογα.
Το Gemini ειναι κυριολεκτικα βγαλμενο απο τα 90ς και ως εκ τουτου χαρακτηριζεται απο τον οιστρο που ειχε τοτε ο Petrucci, και το Temple Of Circadia κλεινει τον δισκο οπως του αρμοζει, ενας ογκολιθος με ριφφαρες και σολιδια.
Αγαπημενο κομματι για σημερα: The Way Things Fall (και με το σχολιο απο κατω)
It required the presence of my girlfriend to finally make the penny drop what this reminds me of. "Is this the Beverly Hills 90210 Theme?
ΥΓ. Το Happy Song ειναι βγαλμενο απο συνεργασια Joe Satriani με Steve Vai και Blink 182
Αυτό είναι από μια σειρά από βίντεο όπου κιθαρίστες παίζουν τα αγαπημένα riffs τους. Λόγω της κυκλοφορίας του Terminal Velocity, φιλοξένησαν προχθές τον Petrucci. Παίζει κάποια αγαπημένα του, άλλων καλλιτεχνών, αλλά και κάποια από DT και τον νέο δίσκο.
Edit: Προφανώς προμοτάρει το άλμπουμ σε όλα τα γνωστά κανάλια, βρήκα κι αυτό με τον Ola
Έγραψες για τους Liquid Tension Experiment και συνειδητοποίησα ότι υπήρξε εποχή που και οι δίσκοι που κυκλοφορούσαν οι Dream Theater αλλά και αυτοί των διαφόρων projects των μελών τους, ήταν φοβεροί!
Που 'ναι τα χρόνια!!!
Καλησπερα, ηρθα να σας ενημερωσω οτι το καλυτερο drumming που εχει κανει ποτε ο Portnoy στην καριερα του, συμπεριλαμβανομενων ολων των περιπου 30 συγκροτηματων στα οποια εχει παιξει, βρισκεται στο αποπανω τραγουδι, και συγκεκριμενα στο σημειο απο 4:54 εως το τελος.
Διευκρινιζω οτι δεν προκειται για καποιο debate ή καποιο θεμα προς συζητηση, αλλα για ενημερωση, οπως ανεφερα ηδη. Αυτα, you’re welcome.
Αυτες τις μερες ακουω το Falling Into Infinity αρκετα, και μου φαινεται απο τα πιο σουρρεαλιστικα πραγματα ever, το οτι υπαρχει μια μεριδα κοσμου που θεωρει πως αυτος ο δισκος δεν ειναι οσο 10αρι οσο τα υπολοιπα 10αρια τους. Δισκος με 6 τραγουδια που θα ηταν αναμεσα στα καλυτερα τραγουδια σε οποιονδηποτε αλλον δισκο, ειναι ατοφιο ακατεβατο δεκαρι.
Παρεμπιπτοντως, κλεινουμε 23 χρονια απο την κυκλοφορια του αυριο. Τα παλικαρια ηταν τοσο μπροστα που εβγαλαν τραγουδι New Millenium 2 χρονια και κατι ψιλα πριν βγαλουν ολοι την μαλακια τους για το 2000 (ή το 2001, αναλογα ποιας σχολης ειστε και αν πιστευετε οτι υπηρχε ετος με τον αριθμο 0).
Απιστευτο μου φαινεται οτι το Falling Into Infinity βγηκε πριν 23 χρονια. Θυμαμαι σαν χθες να το ακουω σε εκδρομη στην Θεσσαλονικη με το σχολειο την ανοιξη του 1998 και να πιανουμε κουβεντα με random τυπο απο Λιτοχωρο, ο οποιος ηταν φουλ καμμενος προγκρεσιβας. Και να γουσταρουμε το ιδιο κοριτσι, το οποιο πηγαινε στο δικο μου το σχολειο, και εγινε κοπελα μου 3 χρονια μετα.
. Γι’ αυτό δεν είναι “ατόφιο δεκάρι” 